Məhərrəmova T.

Məndə sevgi hissi daha çoxdur

Rada Nəsibova, aktrisa: "İstəyirəm ki, məndən sonra sənətim qalsın"

Bu gün istənilən teatrın səhnəsində istedadlı gənclərə rast gəlmək olur. "Sənətə qiymət verən yoxdur" deyənlər nə qədər çox olsalar da, onlar bu cür sözlərdən həvəsdən düşmürlər. Əksinə, nə işlədikləri şəraitin çətinliyi, nə də əmək haqlarının azlığı onların əlini işdən soyutmur.

İrəvan Dövlət Azərbaycan Dram Teatrının aktrisası Rada Nəsibovanın arzusu nəinki sevib seçdiyi sənətdə tanınmaq, yaddaşlarda qalmaq, həmçinin imkanı çatan dərəcədə teatrın inkişafına kömək etmək, kölgədə qalan istedadları üzə çıxarmaqdır:

- Adınız bir az qəribə səslənir. Yəqin ki, maraqlı bir tarixçəsi var.

- Bunu mənə çox adam deyib. Uşaqlıqda tez-tez hind filmlərinə baxmağı xoşlayırdım. Elə ata-anam da hind filmlərini sevib və adımı da hansısa filmdən götürüblər. Məni görənlər deyirlər ki, sanki zahiri görkəmin də adınla eyniləşib. Məni hind qızlarına oxşadırlar.

- Əyalət teatrının səhnəsindən paytaxt teatrına gəlməyiniz hansısa təsadüfün nəticəsi idimi?

- İnstituta qəbul olmamışdan qabaq - 16 yaşımda Gəncə Dövlət Dram Teatrında işləyirdim. Həmin teatrda bir neçə tamaşada oynamışam. Elə həmin illərdə paytaxt teatrlarında işləmək həvəsim yarandı. Bir müddət müqavilə ilə "Azdrama"da işlədim. İftixar Piriyev yenidən İrəvan Teatrına direktor qayıtdıqdan sonra məni bu teatra dəvət elədi. Bura gələndən sonra o, hamı kimi mənə də qayğı ilə yanaşdı, yeni rollar verdi. Təbii ki, rollar çox olduqca aktyor daha çox inkişaf edir. Bu teatrda ilk rolum "Qısqanc ürəklər" və "Məhəbbət və cinayət" tamaşasında oldu. Ondan sonra dalbadal bir neçə tamaşada oynadım. Özümü doğrultduğum üçün Vidadi Əliyevin quruluş verdiyi "Sənətim cəmiyyət sinyorudur" tamaşasında mənə yaşıma uyğun olmayan ağır bir rol tapşırıldı. Deyilənə görə, yaxşı alındı. Bu yaxınlarda Vidadi müəllimin tamaşaya qoyduğu "Təklif" əsərində yeni bir rol - Natalya Stepanovna rolu mənə həvalə olundu. Deyilənə görə, bu rol da çox uğurlu alınıb. Hətta çox adamlar məni o rolda tanımayıb. Çünki məni həmişə məhəbbət rollarında görüblər. Xarakter rolda isə ilk dəfə görürdülər.

- İlk dəfə səhnəyə çıxanda hələ teatr təhsiliniz yox idi. Səhnəyə belə erkən yol tapmağınız necə oldu?

- Yəqin ki, bütün aktyorların taleyində olur: uşaq vaxtı güzgü qabağında şeirlər deyir, öz-özümə rollar oynayırdım. Teatra gedəndə məzuniyyət vaxtı idi. Direktor Rafiq Atakişiyev xarici görkəmcə teatr üçün yararlı olduğumu bildirib, "bir şeir söylə" dedi. Mən Cəfər Cabbarlının "Ana" şeirini söylədim. Yəqin Azərbaycan dilini və ədəbiyyatı yaxşı bildiyim üçün şeirin deyilişi çox xoşuna gəldi. Həm də bu şeiri deyəndə mən yaşayıram. Həmin gün Rafiq müəllim "Oqtay Eloğlu" əsərini mənə verib "get oxu, Sevər rolunu yazarsan" dedi. Bəlkə də bəxtim gətirdi. Bu, çox böyük və ağır rol idi. Düzdür, mənimçün çox çətin oldu. Üzərimdə çox işlədilər. Ancaq rol uğurlu alındı. Səhnəyə yolum belə başladı.

- Valideynləriniz bu seçiminizə etiraz eləmədimi?

- Əvvəlcə xəbərləri yox idi. Sonra attestatımı alanda birbaşa teatra getdim. Hiss elədim ki, qəbul olunacağam. Evə gələndə bu məqsədimi deməyə çətinlik çəkirdim. Anam həssaslıqla üzümə baxıb "çox narahat görünürsən" - deyə maraqlanırdı. Gün ərzində sözümü deməyə ürək eləmirdim. Nəhayət, ürəklənib söylədim. Anam da "niyyətin hara, mənzilin ora" - deyə dilləndi. Doğrusu, belə asanlıqla razılaşacağını bilməzdim. Anam sənətə olan məhəbbətimi hiss edirdi. Bu sənəti çox sevdiyimdən özüm də hiss edirəm ki, gələcəkdə uğurlarım olacaq.

- Tələbə vaxtı "Azdrama"da işlədiyinizi dediniz. Niyə institutu qurtarandan sonra aktyor olmaq istəyən bütün gənclərin can atdığı o səhnədə qalmadınız? Özünüz istəmədiniz, yoxsa rəhbərlik qəbul eləmədi?

- Mən "Azdrama"da işləmək haqda çox düşündüm. Orada aktyorları görüb vahiməyə gəlməmək üçün məzuniyyət vaxtında teatra getdim. Onda Əliabbas Qədirov teatrda olmadığı üçün məni İftixar müəllim qəbul elədi. Müqavilə ilə məni işə götürdülər. "Eşq və intiqam"da ekspromt bir rol oynadım. Sonradan xırda-para rollarda səhnəyə çıxırdım. "Azdrama"da böyük aktyorlarla səhnəyə çıxdım. Əvvəllər çox həyəcanlanırdım. Amma ilk rolum yaxşı alınmışdı. Ancaq tale elə gətirdi ki, mən İrəvan Teatrında işləməli oldum. Bu qismətimdən narazı deyiləm.

- Bir neçə səhnədə oynamısınız. Onlardan hansı sizə daha doğmadır?

- Mənə İrəvan Teatrı daha doğmadır. Çünki bu teatra gələnə qədər püxtələşməmişdim. Peşəkar cəhətdən qüsurlarım çox olurdu. Tamaşaçı onu qəbul etsə də, peşəkar, səhnəyə yaxından bələd olanlar baxanda dərhal qüsurları tuturdu. Mənə elə gəlirdi ki, onlar: "Mən bilirəm ki, sənin daxilində bu var, bunu üzə çıxarmaq lazımdır" - deyirlər. İrəvan Teatrında təcrübəm təkmilləşdi. Bu dəfə oynadığım rolu keçən dəfəkindən də yaxşı oynadım. Ümumiyyətlə, burda cavanlara qayğı var. Rol problemi də yoxdur.

- İlk addımlarını Gəncə Teatrında atmışdınız. Sonradan qonaq kimi də olsa həmin teatra qayıtdınızmı?

- Mən özüm gəncəliyəm. Hər dəfə Gəncəyə gedəndə həmin teatrın kollektivi ilə görüşürəm. Hətta qastrola gedib Gəncə Teatrının səhnəsində "Məhəbbət və ağ ölüm" tamaşasını oynadıq. Bu tamaşa ilə bütün rayonları gəzdik. Ordakılar məni görüb çox bəyəndilər. Həm də sevinclə: "Rada tamamilə dəyişib, bu bizi sevindirir" - dedilər.

- Bəs siz özünüzdə peşəkarlıq cəhətdən hansı dəyişikliyi hiss edirsiniz?

- Hiss edirəm ki, səhnədə çox sərbəstliyi öyrənmişəm. Əvvəl bir az utancaqlıq vardı. İndi isə daxilimdən nə gəlirsə, onu da əlavə edirəm. İndi Akademik Teatrın özündə belə, hansı aktyorla səhnəyə çıxsam, məndə həmin həyəcan və utancaqlıq hissi olmayacaq. Əvvəl elə bil bir az qorxu vardı. Sanki onların vahiməsi məni əzirdi. İndi çox sərbəstəm. Bu teatr mənə sərbəstlik verdi.

- Bəs institut auditoriyası sizə nə verib? Yalnız nəzəriyyə?

- Təbii ki, orda nəzəriyyəni, səhnə danışığını öyrənirsən. Amma praktika daha yaxşıdır. İkisi bir yerdə olanda daha yaxşı nəticə verir.

- "Sənətim cəmiyyət sinyorudur" tamaşasında yaşlı bir qadın rolunu oynayırsınız. Gənc bir qızın yaşlı qadının hissləri ilə yaşaması asandırmı?

- Çox çətindir. Ümumiyyətlə, qadınlıq yaşını, analıq hisslərini yaşamaq çətin idi. Mən həmin obrazda ana olmadan Ana oldum. Vidadi müəllim mənimlə rol üzərində çox işlədi. Analıq hissindən başqa "sinyora"ya məxsus yeriş, baxış, əda lazım idi. Siqaret tüstüsünə dözməyən adam həmin rolda siqaret çəkirdi. Mən bütün bunları bacardım. Rol çox uğurlu alındı. Ümumiyyətlə, klassika aktyoru çox inkişaf etdirir. Əsərin özündə xarakter varsa, o özü sənə hər şeyi verir.

- Məhəbbət rollarında sizi cəlb edən nədir? Rollarınıza həyatınızdan nəsə əlavə edirsinizmi?

- Mən həmişə hər şeyə sevərək yanaşmışam. Uşaqdan tutmuş böyüklərə qədər - hamıya qarşı ürəyimdə sevgi var. Kiminlə söhbət edirəmsə, sevərəkdən danışıram. Bəlkə görünüşüm də bunu dediyi üçün reyissorlar hiss edir. Məndə sevgi hissi daha çoxdur.

- Heç öz-özünüzə deyirsinizmi, aktrisa olmasaydınız, başqa sənət sahibi olardınız?

- Yox... yenə aktrisa olardım. Düzdür, uşaq vaxtı onu dilimə gətirməkdən qorxurdum. Fikirləşirdim ki, evdə razı olmayacaqlar. Yaxşı oxuduğuma görə evdə həkim olmağımı istəyirdilər. Mənsə ürəyimdə "nəyin bahasına olursa-olsun, onları razı salıb aktrisa olacağam" deyirdim. Məktəbdə inşa yazanda "mənim arzum aktrisa olmaq, filan rolda oynamaqdır" - deyə yazmışdım. Bundan sonra bu istəyimi dilə gətirməkdən qorxmurdum.

- Bir neçə filmə də çəkilmisiniz. Kino sizi teatr qədər cəlb edirmi?

- Eldar Quliyev "Girov" filmini çəkəndə teatra zəng vuraraq "milli sifətdə, qarabəniz bir qız lazımdır" demişdi. Teatrda məni məsləhət gördülər. Foto və kinosınaqdan uğurla çıxdım. Düzdür, mənə həvalə edilən rol epizodik də olsa, Eldar Quliyevin çox xoşuna gəldi. Ondan qabaq isə Ramiz Fətəliyevin "Bir anın həqiqəti" serialında çəkilmişəm. O filmə çəkiləndə nədənsə məndə həyəcan olmadı. Bəlkə də "Azdrama"dakı peşəkar aktyorların arasında oynadığımdan özümə təcrübə toplamışdım. Ona görə məndə qorxu olmadı. Həm də həmin filmdə kiçik bir epizodda çəkildim. Bir otağın içində prezidentdən müsahibə götürürəm. Bu, kiçik bir anı əhatə etdiyi üçün həyəcan olmadı. Eldar Quliyevin filminə çəkiləndə 5 gün Qubada qaldıq. Çəkilişlərin çətinliyini görürdüm. Həyəcan vardı, amma ürəklə yanaşırdım ki, uğurlu alınsın. Kino mənim çox xoşuma gəlir. Kinoda çox şey öyrənmək mümkündür. Ona görə də həmişə bu sahədə işimin olmasını istərdim.

- Doğrudurmu, ömrünü sənətə həsr edən aktrisaların arzuları adi adamların arzularından fərqli olur?

- Hər bir aktrisa yaxşı obrazlarla tanınmaq istəyir. İndi tanınmaq o qədər də çətin deyil. Ancaq bir var bayağı verilişlərə çıxmaqla, bir də var yaxşı mənada tanınasan. Mən Hökumə Qurbanova, Barat Şəkinskaya, Leyla Bədirbəyli, Şəfiqə Məmmədova kimi tanınmaq istəyirəm. İstəyirəm ki, məndən sonra sənətim qalsın. Həmçinin imkanım çatan dərəcədə teatrın inkişafı üçün də nəsə eləmək istəyirəm. Hansı aktyor yaxşıdır, ancaq kölgədə qalıbsa, ona da kömək etmək istəyirəm. Ailə səadətinə gəlincə, sənətimi də ailəmi də, qorumağa çalışacağam.

Kaspi.-2007.-14 avqust.-S.16.