Qocayeva A.
Hər bir sənətçinin
öz dəst-xətti olmalıdır
Oxuyur Səmayə
Hüseynova... Vaxtilə bu adın sədası ekran-efir
dalğalarından, respublikamızın bütün
bölgələrindən, bir sıra xarici
ölkələrin iri konsert salonlarından tez-tez
eşidilərdi. Bu etanın arxasınca Səmayə
xanımın şirin, məlahətli səslə ifa etdiyi
muğam, xalq və bəstəkar mahnıları
tamaşaçı və dinləyicilərin
könlünü oxşayırdı. Lakin uzun illərdir ki,
dinləyicilər bu ecazkar səsin yenidən
eşidiləcəyi intizarı ilə yaşayırlar.
Səhnədən nə üçün belə tez
ayrıldığının səbəbini
öyrənmək məqsədilə Səmayə
xanımın qonağı olduq.
- Səmayə xanım, sənət yolunuzun ən yaddaqalan
anlarını bir də vərəqləmənizi istətdik.
- Mən
Balakən rayonunda anadan oluşam. Həyatı başa düşən vaxtımdan muğam, xalq və bəstəkar
mahnılarına maraq
göstərmişəm. Rübabə Muradova,Şövkət
Ələkbərova, Sürəyya
Qacar, Fatma Mehrəliyeva, Zeynəb Xanlarova kimi sənətkarların gözəl ifalarını dinlədikcə sanki özümü unudur, mən də onlar kimi olmaq
istəyirdim. Lakin anam
qətiyyən buna razı deyildi. Eşitdiyim mahnı və muğamların sözlərini çoxvərəqli
dəftərlə yazaraq
əzbərləyirdim. Anam isə
onları oda atıb yandırırdı.
Əlacsız qalıb sözləri
divarlara yazırdım.
Orta məktəbdə təhsil
aldığım illərdə
tədbirlərin birində
"Bahar olsun" mahnısını oxudum və alqışlarla qarşılandım. O vaxtdan
tədbirərdə müxtəlif
janrlı mahnılarla
yanaşı, “
- Sizi bu yoldan çəkindirmək
məqsədilə orta
məktəbi bitirən
kimi ərə verdilər.
- Bəli,
6-cı sinifdə oxuyanda
nişanladılar, məktəbi
bitirən kimi ərə verdilər və biz Mingəçevir
şəhərində yaşamağa
başladıq. Buna baxmayaraq, bir muğam və ya mahnı eşidən
kimi ürəyim nanə yarpağı kimi əsir, quş kimi çırpınırdı.
Bir gün yoldaşım məni Mədəniyyət
evi özfəaliyyət
kollektivinin konsertinə
apardı. Bakıdan sənətçilər
gəlmişdilər və
yaxşı oxuyanlara mükafatlar verirdilər.
Salonda əyləşərək ifaçılara
qulaq asır, sözləri, musiqini təhrif etmelərinə dözməyərək yoldaşımdan
mənə səhnəyə
çıxmağa icazə
verməsini xahiş edirdim. Nəhayət, istəyimə çatdım.
Qrim otağında bir neçə dəqiqə
məşq edəndən
sonra səhnəyə
çıxaraq "
- Beləliklə,
siz Mədəniyyət
evində işə düzələrək mingəçevirlilərin
ilk Leylisi oldunuz.
- 1963-cü ildə
Mədəniyət evində
fəaliyyətə başladım.
6 aya "Leyli
və Məcnun-"u
hazırladıq. Həmin ildən
1968-ci ilə kimi mən mingəçevirlilərin
ilk Leylisi oldum. Bu yolla və
ifa etdiyim muğam, xalq və bəstəkar mahnıları ilə respublikamızın bütün
bölgələrini gəzərək
konsertlər verir, tamaşalar göstərirdik.
Hər yerdə də anşlaqla qarşılanır,
yeni-yeni dəvətlər
alırdıq.
- Azərbaycan Dövlət Filarmoniyasında
keçirilən müsabiqə
həyatınızda yeni
bir dönüş oldu...
- 1966-cı ildə
Filarmoniyada muğam xalq və bəstəkar
mahnıları ifaçılarının
3 turdan ibarət respublika müsabiqəsi keçirilirdi. Səhhətimlə bağlı iki
turda iştirak edə bilmədim, 3-cü
tura isə Cahangir Aslanoğlunun köməkliyi ilə qoşula bildim. Münsiflər heyətində
Əhməd Bakıxanov,
Cahangir Cahangirov, Niyazi, Emin Sabitoğlu,
Sürəyya Qacar, Hacı Xanməmmədov, Şövkət Ələkbərova,
Ağası Məşədibəyov
kimi böyük sənətkarlar əyləşmişdilər.
Mən həyəcan içərisində "Şahnaz"
muğamını, "Sevgilim",
"Gözəl" xalq
mahnılarını, "Ay qız" ritmik, "Xətrinə dəymərəm"
lirik mahnılarını
ifa etdim. Beləliklə, 500 müsabiqə
iştirakçısı arasında
4 nəfər- Teymur Mustafayev, Əyyub Xəlilov, Mürşüd
Abbasov və mən qalib elan olunduq. 1966-cı il iyulun 4-5-də Filarmoniyada müsabiqədə
bəyənilən gənc
xanəndələrin iştirakını konsertin qeydiyyata salınmağını
xahiş etdi.Beləliklə,
Filarmoniyada işə
düzəldim. Elə o vaxtdan
da qastrol səfərlərimiz başlandı.
İlk bir aylıq qastrol səfərirm məşhur xanəndəmiz
Yaqub Məmmədovla oldu. Sonralar Sara Qədimova, Mütəllim
Mütəllimov, Tükəzban
İsmayıiova, Habil
Əliyev, İldırım
Həsənov, Raziyə
Şirinova və digər sənətkarlarla
qastrol səfərlərində
olduq, Azərbaycanı
qarış-qarış gəzərək
saysız-hesabsız konsertlər
verirdik. Bir sıra xarici
ölkələrdə, o cümlədən
Çexoslovakiya, Almaniya,
Macarıstan, Özbəkistan
və digərlərində
aylarla konsertlər verirdik. 1978-ci ildə bizi Azərbaycan Konsert Birliyinə keçirdilər
və 1992-ci ilə kimi orada fəaliyyət
göstərdim. Bu birlik dağıldığına
görə hərəmiz
birtərəfə getdik.
1992-ci ildən "Sönməyən ulduzlar"
Assosiasiyasıın üzvüyəm
və burada sənətimi davam etdirirəm. Eyni zamanda,
yaddaqalan obrazlar yaradıram. Ü. Hacıbəyovun
"Ər və arvad" tamaşasında
Xanəndə qız sevə-sevə yaratdığım
obrazlardandır.
- Səmayə xanım, dönüb geriyə baxanda nələrə heyfsilənirsiniz?
Sənətimizlə tanınmışıq, sevilmişik,
incəsənətə öz
töhfəmizi vermişik. Radionun qızıl fondunda mənim ifamda saysız-hesabsız muğam , xalq və bəstəkar
mahnıları saxlanılır.
Heyfsilənirəm ki, neçə illər bir yerdə çalışdığımız
məşhur sənətkarların
əksəriyyəti dünyalarını
dəyişiblər.
- Sənətdə
olduğunuz vaxtlar heç fonoqrama və mikrofonla oxuduğunuz vaxtlar olubmu?
- Elə şeylər bizdən uzaq olub. Əsl sənəti
olmayanı heç səhnəyə buraxmazdılar.
Biz sənətçilərə Q. Qarayev, F. Əmirov, maestro Niyazi, Xan Şuşinski,
Rübabə Muradova kimi böyük sənətkarlar qulaq asırdılar və öz məsuliyətimizi dərk edirdik. Səhnəyə yarıçılpaq çıxmaq, sözləri
və musiqini təhrif etmək, ələ mikrofon götürmək, ağzı
açıb yummaqla fonoqrama ilə oxuyub tamaşaçını
aldatmaq ağlasığmaz
idi. Belə neqativ halları
görüb əsəbləşməmək
üçün mən
rəsmi dövlət
xəbərlərindən başqa
heç bir konsertə baxmıram.
Hər bir sənətçi mədəniyyətə öz
layiqli töhfəsini
verməklə onu zənginləşdirməli, öz
izini, dəst-xəttini
qoymalıdır.
İki sahil.- 2007.- 11 yanvar.- S. 6.