Məhərrəmova T.

Teatrdan çıxsam, həyatım dayanar

Səriyyə Kərimova: "Hələ ki, zəhmətim layiqincə qiymətləndirilməyib"

Hamı teatrda onu "Səriyyə xala" - deyə çağırır. 60 ildən artıq çalışdığı bu kollektivdə işçilərə həm ana olub, həm də sirdaş. Problemləri olanlar ona sirr deməkdən çəkinməyiblər. Bu gün də elədir. Səriyyə xala da bir ağbirçək kimi məsləhətini onlardan əsirgəmir, onların təsəllisinə çevrilir.

Musiqili Komediya Teatrının rekvizit sexinin müdiri Səriyyə Kərimova demək olar ki, canlı ensiklopediyadır. Yaddaşı bəzən sözünə baxmadığından xatirələrinin səfini itirsə də, əsgər kimi nizam-inizamlıdır. 82 yaşlı Səriyyə xala hər gün vaxtında özünə doğma ocaq bildiyi teatra tələsir. Deyir ki, bu xüsusiyyət onda elə teatra təzə gəldiyi vaxtlardan formalaşıb:

- Müharibə illəri idi. Çörək talonla verilirdi. Evimizdə uşaq çox idi. Atam da yaşlı olduğundan ailəni çətinliklə dolandırırdı. O vaxt qız uşaqları o qədər də işləmirdi. Mən özümə pasport alıb işə düzəlmək istəsəm də, atam razılıq vermirdi. Atamın xəbəri olmadan sənədlərimi düzəldib Musiqili Komediya Teatrında xadimə işləməyə başladım. O vaxt bu teatr Kukla Teatrının yerində yerləşirdi. Teatrın direktoru da Şəmsi Bədəlbəyli idi. Bir müddət xadimə işlədikdən sonra məni kostyum sexinə keçirdilər. İşə tez alışdım. Daha sonra səhnə fəhlələri üzərində rəhbərlik mənə tapşırıldı. Bu işin öhdəsindən də yaxşı gəlirdim. Bir müddət də bu vəzifədə işləyəndən sonra məni rekvizit sexinin müdiri təyin elədilər. O vaxtdan indiyə qədər bu sexdə çalışıram.

- İşə icazəsiz düzələndən sonra atanızın etirazı ilə qarşılaşmadınız ki?

- Yox, işə düzələndən sonra ailəmizin dolanışığı bir qədər yaxşılaşdı. Atam da işə düzəlməyimdən xəbər tutunca, ailəyə köməyimin olduğunu görüb qəzəblənmədi.

- Maraqlıdır, müharibənin ağır illərində, camaatın bir tikə çörək üçün zillət çəkdiyi vaxtlarda tamaşaçılar teatra gəlirdimi?

- Ağır zaman olmasına baxmayaraq, heç bir tamaşa tamaşaçısız ötüşmürdü. O vaxtlar Musiqili Komediya Teatrının səhnəsində Bəşir Səfəroğlu, Lütfəli Abdullayev, İmamverdi Bağırov, Kamal Kərimov, Nəsibə Zeynalova, Məmmədsadıq Nuriyev, Münəvvər Kələntərli kimi görkəmli aktyorlar çalışırdı. Mən belə aktyorlarla işləməyimə görə fəxr edirəm. Onların oynadığı tamaşalar çox böyük səs-küylə qarşılanırdı. Aktyorları da hər yerdə çox yaxşı qarşılayırdılar. Lütfəli Abdullayevin, Bəşir Səfəroğlunun, Nəsibə xanımın səhnəyə çıxdığı günlər indiki kimi yaxşı yadımdadır. O qədər maraqlı tamaşalar oynanılırdı ki, zalda tamaşaçı əlindən tərpənmək olmurdu. İnanın ki, tamaşalara bilet də tapılmırdı. Rayonlara qastrollarımız da çox gözəl keçirdi. Demək olar ki, respublikamızın bütün rayonlarını, hətta ən ucqar yerləri gəzmişik. Bundan əlavə, ölkədən kənara qastrollar təşkil olunurdu. Kollektivlə Moskva, Aşqabad, Xarkov və başqa şəhərlərə getmişəm. Teatrın rəhbərliyi hansı şəhərə qastrola gedirdisə, yaradıcı kollektivlə birlikdə məni də aparırdı. Qastrollar zamanı çox maraqlı xatirələrimiz olurdu. İnanı ki, o xatirələri heç nəyə dəyişmərəm. Heyif ki, həmin aktyorların əksəriyyəti dünyasını dəyişib. Ancaq onların bütün zarafatları, etdikləri yaxşılıqlar yaxşı yadımdadır.

- "Muskomediya"da işlədiyiniz dövrdə neçə direktor dəyişmisiniz?

- Şəmsi Bədəlbəylidən sonra teatra Ələsgər Ələkbərovu direktor təyin elədilər. Bir müddət onunla işləmişəm. Daha sonra Bala Qasımov, Süleyman Ələsgərov, Maqbet Bünyadov, Qəzənfər Topçuyev, Hacıbaba Bağırovla işləmişəm. Bu direktorların heç birindən də narazılığım olmayıb. Heç onlar da mənim işimdən narazı qalmayıblar. Əgər narazılıq olsaydı, bircə dəqiqə də bu teatrda işləməzdim. Teatrın hazırkı direktoru Elxan Ocaqov da mənə hörmətlə yanaşır, xətrimi əziz tutur. O da işimdən razılıq edir. Aktyor heyətindən də həmişə razı qalmışam. Hamı mənə hörmətlə yanaşır. İndiyədək aktyorların arasında bizə yuxarıdan aşağı baxan olmayıb. Bu kollektivə doğma ocağım kimi baxıram. Bu teatrda işləyərkən ailə qurdum. Həyat yoldaşım teatrın elektriki idi. İkimiz də teatrda çalışdığımız üçün bir-birimizi yaxşı başa düşürdük. Gözəl ailəmiz oldu. İki oğlum, bir qızım dünyaya gəldi. Övladlarımın üçü də ailəlidir. Yoldaşım isə dünyasını dəyişib. Onun ölümündən sonra mən teatrdan ayrılmadım. Üz-gözümün öyrəşdiyi teatrdan, kollektivdən ayrılmaq mənim üçün çətin idi.

- Hər halda, deyə bilərsinizmi, sizin üçün teatrda işləmək o vaxt rahat idi, yoxsa indi?

- O vaxt da yaxşı idi, indi də. Həmişə işimin öhtəsindən vicdanla gəlmişəm. Hazırda iki köməkçim var. Bir çətinlikləri olanda mənimlə məsləhətləşirlər. İndi teatr da çox yeniləşib. O vaxt müəyyən qıtlıqlar var idi. Bu gün isə vəziyyət xeyli yaxşıdır. Teatrın tamaşaçısı da çoxdur, yaxşı tamaşalar oynanılır.

- Tamaşanın taleyində rekvizit sexinin rolu nədən ibarətdir?

- Səhnədə tamaşa üçün lazım olan bütün əşyaları rekvizitçilər verir. Səhnənin başdan-ayağa bəzədilməsi seximizin işindən asılıdır. Hər oynanan tamaşanın öz geyimi və bəzək əşyaları var. Çoxları bizim əməyimizin nədən ibarət olduğunu bilmir. Çünki tamaşaçı ancaq tamaşaya baxır, aktyorların oyununu görür və alqışlayır. Ancaq tamaşa hazırlanana və təqdim olunana qədər bizim əməyimizin nədən ibarət olduğuna fikir vermirlər. Onlar bilmirlər ki, aktyorların tamaşa zamanı oturduğu stul, stol, əllərindəki portfel, gül dəstəsi, qələm-kağız, içdikləri çay, mer-meyvə və s. hamısı rekvizit sexinə aiddir. Bu əşyalar olmasa, səhnənin heç bir əhəmiyyəti olmaz.

- Rekvizit sexinə məxsus əşyalar teatrda təzə işlədiyiniz vaxtlara aiddir, yoxsa zamanla yeniləşdirirsiniz?

- O vaxt Musiqili Komediya Teatrında yanğın baş verəndə rekvizit sexinin bir çox əşyaları da yandı. Ancaq bəzi əşyaları xilas edə bildik. Sonra bir müddət 26-lar adına mədəniyyət evində işlədik. Hazırkı bina tikiləndən sonra yenidən bura qayıtdıq. Yeni əşyalar alaraq sexi zənginləşdirmişik. İndi də hər hansı tamaşa üçün lazım olan əşyanı alırıq.

- Tamaşadan sonra aktyorlara əl çalınır, onlara təşəkkür edirlər. Bəs sizə "sağ ol" deyən olurmu?

- Biz "sağ ol"u yalnız rəhbərlikdən eşidirik. "Sağ olun ki, tamaşanı yaxşı yola verdiniz" - deyə direktorumuz bildirir. Bəzi premyeralardan sonra hətta bizə mükafat da verirlər. Biz öz əməyimizin əhəmiyyətinin nədən ibarət olduğunu yaxşı bilirik.

- Uzun illərdir ki, bu teatrda çalışırsınız. Əməyinizi layiqincə qiymətləndiriblərmi?

- Əmək veteranıyam. Müharibə illərində yaxşı işlədiyimə görə medala layiq görülmüşəm. "Əlaçı" döş nişanı, Hərbi Komissarlıqdan da arxa cəbhədəki əməyimə görə medal almışam. 50 manat təqaüd alıram. Özünüz bilirsiniz ki, teatrda çalışanların əmək haqqı o qədər də yüksək deyil. Bu maaşla dolanmaq çətindir. Eşitmişəm ki, Opera Teatrı, Akademik Teatrın rekvizit sexinin müdirinə fəxri ad, prezident təqaüdü verilib. Ancaq indiyə qədər mənə nə fəxri ad, nə də təqaüd verilib. Görün neçə ildir ki, teatrda can qoymuşam. Teatr rəhbərliyi bir neçə dəfə adımı siyahıya salaraq nazirliyə göndərib. Ancaq hələ ki, zəhmətim layiqincə qiymətləndirilməyib. Fəxri adım olsa, heç olmasa dünyadan rahat köçərəm. Fikirləşərəm ki, mənim də əməyimi qiymətləndirdilər. Çalışan insan öz əməyinin layiqli qiymətini görməlidir. Yoxsa bu onun qəlbini qırır, ruhdan salır. Hər gün Buzovna qəsəbəsindən işə gəlirəm. Yaşlı bir adamın səhərlər uzaq bir qəsəbədən işə gəlməsi, axşam qayıtması o qədər də asan görünməsin. Demək olar ki, vaxtımın çoxunu işdə keçirirəm. Bu çətinliklərə baxmayaraq, işimdən soyumuram. Çünki uzun illərdən bəri bağlandığım işimi çox sevirəm. Bircə gün işə gəlməsəm, yaşamaram. Həmişə öz-özümə deyirəm ki, teatrdan çıxsam, həyatım dayanar. Hər gün burda eşitdiyim söz-söhbətlər, zarafatlar, gülüş səsləri evə gedəndə də qulağımdan çəkilmir. Məni yaşadan da bunlardır. İş məni qocalmağa qoymur. Nə qədər canımda su var, işləyəcəyəm.

Kaspi.-2007.- 17 oktyabr.- S.16.