Məhərrəmova T.

Mən indi keçmişə baxmıram

Elnarə Heydərova, aktrisa: "Sevəndə çox əsəbi, həyəcanlı oluram"

İrəvan Dövlət Azərbaycan Dram Teatrının səhnəsində oynanılan əksər tamaşalarda onu görmək mümkündür. Həmişə də baş rolda. Elnarə Heydərova bunu təsadüfi hesab eləmir. Səhnəyə bağlılığı, zəhmtkeşliyi, sənətə sevgisi və ən əsası, istedadı ilə bağlayır. Aktrisa yeni teatr mövsümünə də optimist baxır. Yeni premyeralar, çoxlu tamaşaçı, illərdən bəri çözülməyən bina problemlərinin həll olunması ümidi ilə...

- Siz hələ tələbə ikən "Muskomediya"nın səhnəsində çalışmısınız. Maraqlıdır, auditoriyadan ayrılmayan tələbə qız peşəkar səhnəyə necə yol tapmışdı?

- Üçüncü kursda oxuyanda Musiqili Komediya Teatrına dəvət aldım. O teatr mənə çox şey öyrətdi. Əlbəttə, tələbə qız üçün peşəkar səhnəyə çıxmaq çətin idi. Hacıbaba müəllim mənim teatra aktrisa kimi işə götürülməyim üçün təklif irəli sürdü. Ancaq fikirləşdim ki, birdən-birə bu cür sənətkarlarla səhnəyə çıxmaq mənim üçün çətin olar. Ona görə də xor artisti kimi çıxış etmək istədim. Bir neçə dəfə də böyük rollar oynamağa təklif aldım. Ancaq şəxsi həyatımda problemlər olduğundan səhnəyə aktrisa kimi çıxmaq istəmədim. Sonra bir müddət sənətdən uzaqlaşdım. Yenidən peşəkar səhnəyə qayıdışım isə İrəvan Teatrının səhnəsində gerçəkləşdi. Bu teatrda mənə sınaq üçün baş rollar təklif olundu və sınaqdan uğurlu çıxdım. Sonradan mənə baş rollar həvalə olundu. Düzdür, bu teatrda oynadığım kiçik obrazlar da olub. Mənim üçün rolun böyük və kiçikliyinin fərqi yoxdur. Əsas odur ki, aktrisa oynadığı obrazla nəsə göstərə bilsin.

"Muskomediya"da işləyə-işləyə Kukla Teatrına dəvət aldım. O teatrda bir çox tamaşada baş rollar oynadım. Mənim də oynadığım "Cik-cik xanım" tamaşasına görə Ələkbər əmi "Qızıl dərviş" mükafatına layiq görüldü. Paralel olaraq 6 il də Kukla Teatrında çalışdım. Bilirsinizmi, uşaqlar qarşısına çıxmaq ikiqat məsuliyyət və şərəfdir. Ən azı böyük tamaşaçı hər şeyi anlayır, başa düşür. Uşaq isə bir də görürsən ki, zaldan sual verir. Onlara nəyisə başa salmaq peşəkarlıq tələb edir. Ancaq Kukla teatrında işləməyin öz çətinlikləri də var. O teatrda bronxlarımla bağlı problemlər yarandı. Ondan sonra uzun müddət müalicə almalı oldum. Nəticədə həmin teatrdan çıxdım. Sonra işləmək üçün İrəvan Teatrına gəldim. İki il bundan əvvəl isə Musiqili Komediya Teatrından uzaqlaşdım.

- Bəs nə üçün bu gün də heç bir şəraiti və binası olmayan İrəvan Teatrına üstünlük verdiniz?

- Bu kollektivdə daha çox mehribançılıq gördüm. Düzdür, mehribançılıq o kollektivlərdə də vardı. Bildiyiniz kimi, bu teatrda baş reyissor yoxdur. Burada ən maraqlı iş strukturu budur. Biz yalnız dəvətli reyissorlarla işləyirik. Mərahim Fərzəlibəyov, Firudin Məhərrəmov, Vaqif Həsrətov, Ələkbər Kazımovski, Loğman Kərimov, Gümrah Ömər kimi reyissorlarla işləmişik. Başqa teatrlardan fərq ondadır ki, bir neçə reyissorla işləyib hərədən bir şey götürürsən. Bəzən dörd tamaşanın məşqini birdən edirik. Bu, aktyorların içindən gələn istəkdir. Biz tez-tez qastrol səfərlərinə gedirik. Bu teatrda işlərim çox və iş strukturu fərqli olduğu üçün burada işləməyə üstünlük verdim.

- Gəlin, reallıqdan danışaq. Yəqin ki, hər bir gənc aktrisa səhnəyə üz tutanda özünün xəyallar dünyası olur. Bu teatra gələndə içinizdə oynamaq istəyi olsa da, gözəl bina, komfort iş şəraiti ilə rastlaşmadınız. Onda özünüzü necə hiss etdiniz?

- Mən həmişə fikirləşirəm ki, hər hansı böyük teatrın 7-8-ci dərəcəli aktrisası olmaqdansa, İrəvan Teatrının birinci dərəcəli aktrisası olmaq mənim üçün daha önəmlidir. Başqa teatrlarda rol almaq üçün aktrisalar illərlə gözləyir. Bizdə bu problem yaşanmır. Bizim üçün səhnə səhnədir. Aktrisa üçün hansısa teatrın səhnəsinə çıxmaq fərq eləməz. Əsas içindəki oynamaq hissidir. Bu teatrda çalışdığım altı il müddətində 20-dən artıq premyera oynamışam. Elçinin "Poçt şöbəsində xəyal" tamaşasına şəxsən müəllif özü gəlmişdi. Tamaşaya baxandan sonra: "Mən bu aktrisanı tanımıram, görünür ki, tanımalıymışam. Fəxr edirəm ki, Azərbaycan səhnəsində belə istedadlı gənclər var. Bir neçə teatrın səhnəsində bu tamaşaya baxmışam. Ancaq bu tamaşa tamam fərqlidir. Mən tamaşaya baxa-baxa Ədiləni necə yazmışdımsa, onu da səhnədə gördüm. Mənə elə gəldi ki, obrazı yazanda bu aktrisa məhz mənim dövrümdə yaşayıb və demişəm ki, Ədiləni bu cür görürəm". Çox nadir hallarda olur ki, müəllif yazdığı qəhrəmanını eynilə obrazda görür. Elçin müəllim bunu görübsə, bu bir aktrisa kimi mənim xoşbəxtliyimdir.

- Bayaq dediniz ki, arada bir müddət teatrdan uzaqlaşmısınız. Bu fasilə nə ilə bağlı idi?

- O müddət bir az uzun idi. Ancaq mən səhnədən tam uzaqlaşmamışdım, "ABA" telekanalında veriliş aparırdım. Tamaşalara isə aktrisa kimi yox, xor artisti kimi çıxırdım. O fasilədən sonra İrəvan Teatrının səhnəsinə gələndə, kurs yoldaşlarımın mənə müxtəlif iradlar tutduqlarını gördüm. Haqlı iradlar idi. Düşündüm ki, fasilə verdiyim müddətdə nəyi isə unutmuşam. Mən də o iradlara qulaq asıb unutduqlarımı çox az müddətdə bərpa elədim. Unudulmuş şeyi bərpa etmək asandır. Vay o gündən istedadın olmasın. Onda nə istəyirsən elə, onu bərpa eləmək mümkün olmayacaq. Yaşar Nuri həmişə bizə deyirdi ki, əgər mən bilsəydim, sizin istedadınız qonaqlıq və ya hər hansı yeməkdədirsə, onu bol edərdim ki, bütün tələbələrim istedadlı olsunlar. Ancaq istedad insana Allah tərəfindən verilir.

- Səhnədə olduğunuz müddətdə özünüz üçün nə kəşf elədiniz: aktrisalıq yaxşı peşədir?

- Aktrisalıq yaxşı, şərəfli və məsuliyyətli peşədir. Ancaq bir o qədər də çətindir. Qastrollarda uzun müddət olduğumdan valideynlərimi görmürəm. Bunun səbəbi teatrımızın yaxşı şəraitinin olmaması ilə bağlıdır. Yubiley ərəfəsində Azərbaycanın bölgələrində hesabat qastrolu keçiririk. Bu səfərlərdə olduğumuzdan ailədən uzaq oluruq. Bu, qadın üçün çox çətindir və ailədə böyük problemlər yaradr. Çünki qadın ailəyə sıx bağlanmalıdır. Ailə quranda da gərək elə bir insanla evlənəsən ki, o sənin sənətini başa düşsün.

- Kinoya çəkilməyin necə, marağındasınızmı? Dəvətlər olurmu?

- İncəsənət Gimnaziyasında təhsil alanda "Hökm" adlı filmdə kütləvi səhnəyə çəkildim. İnstitutda oxuyanda isə sənədli filmə çəkilmişəm. Bir dəfə də Vaqif Mustafayevin filminə dəvət aldım. Ancaq həmin gün premyeram olduğu üçün çəkilişə gedə bilmədim. Ondan sonra kinoya dəvət almamışam. Mənə elə gəlir ki, kino hər kəs üçün maraqlıdır.

- Oynadığınız obrazların çoxu sevgi qəhrəmanlarıdır. Fərqli rollar olsalar da, onları birləşdirən bir sevgi xətti var. Bəs bu hissi tamaşaçılara çatdırmaq üçün aktrisadan nə tələb olunur? Ümumiyyətlə, bu hiss sizə yaxındırmı?

- Mən nə vaxtsa sevmişəm, ancaq insan hər yaş dövründə sevməlidir. Mənim fikrimcə, nə qədər ki, insan yaşayır, o qədər sevgiyə ehtiyacı var. Sevgi olmayanda insanın həyatı maraqsız olur. Çalışırıq ki, kimisə sevə bilməyəndə heç olmasa təbiətdən zövq alaq və ya valideynlərimizi sevək. Sevgi ilə bağlı insanın həyatında müəyyən boşluq ola bilər. İndi həyatımda sevdiyim insan yoxdur. Ancaq heç kəsi sevmədiyimə görə çox sakitəm. Sevəndə çox əsəbi, həyəcanlı oluram. Çünki özümdən çox o insanı düşünürəm.

- Uğursuz sevgidən içinizdə nə qalıb? Ümidsizlik, insanlara inamsızlıq...

- Yox, ümidsizlik deməzdim... Bu, həyatdır. Fikirləşirəm ki, tale, alın yazısı deyilən bir şey var. Nəyə görə o sevgiyə uğursuz kimi baxmalıyam. Mən həyata daha real baxıram. Sevdiyim günlər həyatımın ən gözəl anları idi. Ancaq indi o, mənimçün keçmişdə qalıb. Mən indi keçmişə baxmıram. İnsan irəliləmək üçün gələcəyə baxmalıdır. İnsan keçmişə baxanda geriləyər. "Keçən günlərimi qaytaraydılar, gələn günlərimi qurban verərdim" sözləri ilə razılaşmıram. Nə qədər yaşayırıqsa, o qədər həyatımızda, sənətimizdə yeniliklər olmalı, hər şey dəyişməlidir. Əgər nə isə reallaşmayıbsa, onunla barışmaq lazımdır. Kimisə özünə düşmən hesab eləmək də düzgün deyil. Ola bilsin ki, o da mənim kimi əzab çəkir. Sadəcə, qismət beləymiş...

- Bəs aktrisaların həyatını necə, xoşbəxt hesab edirsinizmi?

- Bəlkə də kimsə özünü xoşbəxt sayır, kimsə yox. Ancaq deməzdim ki, mən xoşbəxt deyiləm. Sevimli valideynlərim, gözəl sənətim, Allah tərəfindən mənə azacıq da olsa verilən istedadım, yaxşı rəfiqələrim, dostlarım var. Ona görə də özümü xoşbəxt insan hiss edirəm. Hər zaman ailə qurmaq olar. Ancaq onun uğurlu alınıb-alınmamaq məsələsi var. Əgər istəsəm, günü sabah ailə qura bilərəm. Ailənin təməli möhkəm olmalıdır. İnsan çalışmalıdır ki, həyatda səhv etməsin. Çünki dünyaya gələcək körpənin heç bir təqsiri yoxdur. Biz hər yaş dövründə öz hisslərimizi cilovlamağı bacarmalıyıq.

- Hər premyeradan sonra nə fikirləşirsiniz - bayram qurtardı?

- Tamaşalar uğurlu alınandan, alqışları eşidəndən sonra bəzən olub ki, təkliyə çəkilib ağlamağa başlamışam. Bunun səbəbini də bilməmişəm. Sonradan rəfiqələrimdən biri hansısa əcnəbi bir müğənninin həyatından misal gətirərək dedi ki, o, dünya miqyaslı konsertindən sonra bir ay özünə qapanaraq evdən çıxmayıb. Mətbuat nümayəndələri konsertdən sonra ondan müsahibə almaq üçün bir ay qapısında gözləməli olublar. Yəni bu, hər kəsin həyatında olur. Aktrisaların da özünəməxsus problemləri var.

- Tam təminatlı aktrisaların həyatı sizdə heç bir həsəd doğurmur?

- Mən özümü heç kəslə müqayisə eləmirəm. Kimsə bu sənətə reklam üçün, kimsə bu sənəti yaşatmaq üçün gəlir. Təbii ki, hamı yaxşı şəraitdə yaşamaq, maşını, yaxşı şəraitli evi olmasını istər. Ancaq bu da bir qismətdir. Hər kəs həyatda öz yolunu tapır.

- Özünüz üçün müəyyənləşdirmisinizmi: həyat arzularınız, yoxsa səhnə arzularınız daha çoxdur?

- Hər ikisi... İnsan nə qədər yaşayırsa, arzular bitib-tükənmir. Bir arzuna çatırsansa, digəri yaranır. Rollarla bağlı heç bir arzum yoxdur. Teatrda əksər tamaşalarda rolum var. Sağ olsun reyissorlar ki, məni rol həsrətində qoymayıblar. Təbii ki, şəxsi arzularım da var. Yenə hər şeyi alın yazısına, qismətə bağlayıram.

Kaspi.- 2008.- 14 avqust.- S. 11.