Yusifoğlu Babək

"Hanı ey zalım, ömürlə əhdi-peyman etdiyin"

"Bəxtim, taleyim budur, mən ki, Məcnunam"

Onun ecazkar sənəti, əvəzsiz ifası, opera səhnəsində yaratdığı dolğun obrazlar haqqında cox yazılıb, çox deyilib. Əminəm ki, bundan sonra da yazılacaq, haqqında ən xoş sözlər söylənəcək. Onun Məcnunu, Kərəmi, xoş səsi, gözəl mahnıları insanların nəinki yaddaşına, qəlbinə həkk olmuşdu. Və Baba Mahmudoğlu (Mirzəyev) bütün bunlan yalnız öz sənəti, öz istedadı, zəhməti hesabına qazanmışdı.

Srağagün ifası ilə milyonlarla insanın ürəyini fəth etmiş

Baba Mahmudoğlu dünyasını dəyişdi. Və mən bu vida yazısında onun sənəti, ifası haqqında heç nə demək istəmirəm. Bilirəm ki, Azərbaycan musiqisinin ağsaqqalları, nüfuzlu kəsləri bunu daha yaxşı deyəcəklər. Mən onun insanlara məhəbbətlə dolu ürəyindən, xeyirxahlığından bəzi məqamları söyləyəcəyəm. Hərçənd Baba müəllimin bu keyfiyyətlərini də adi sözlə çatdırmaq mümkün deyil.

Tələbəlik illərinin sonuncu kursunda idim. Adi təsadüfdən son dərəcə təhlükəli bir zədə aldım. Dostlarımın məni pedoqoji universitetin dosenti olan Şəfiqə xalam gilə gətirdilər. Onun vasitəsi ilə bir neçə xəstəxanaya aparılsam da vəziyyətimi kritik görən həkimlar məsuliyyətin altına girmədilər. Təzədən evə dönmək məcburiyyətində qaldıq. Situasiyanın çətinliyini anlatmaq üçün deyim ki, düzü ağrıların şiddətindən yaşamaq istəmir, ağlıma cürbəcür fikirlər gətirirdim. Və beləcə hər biri bir əsrə bərabar olan iki gün ötdü. Artıq ölümlə əlbəyaxadaydım. Sırf təsadüf ucbatından Baba müəllim bir neçə dəqiqəlik vacib işdən ötrü həmin qohumum gilə gəldi. Və məni görən kimi haray çəkdi ki, aya, bu uşağı niyə buradaca öldürürsünüz? Vəziyyəti öyrəncək Eksperimental Klinik Xəstəxanada doş qəfəsi cərrahiyyəsi şöbəsinin müdiri işləyən maşhur carrah, professor İsa Qurbanəliyeva zəng vurdu. (Sonradan öyrəndim ki, onlar xala usağı idilər). Professor dedi ki, nazirlikdə kollegiya iclası var, ora çağırıblar, xəstəni iki saatadan sonra gətirin.

Bəlkə də heç kim hədsiz mədəniyyət sahibi olan Baba müəllimin elə hayqırtı çıxaracağına inanmaz. Bundan sonra mərhum professor, sözün əsl mənasında böyük insan İsa müəllim dedi ki, məni işdən çıxarsalar da iclasa getmirəm, xəstəni gətirin... Saat səkkiz radələrində başlayan cərrahiyyə əmaliyyatı təxminən birin yarısında sona çatıb. Deyirlər ki, əməliyyat zamanı ölüm dəqiqələri keçirmişəm. Dəhlizdə ayaq üstə yaxınlarımla birlikdə nəticəni həyəcanla gözləyən Baba müəllim bunu bilən kimi özünü cərrahiyya otağına salıb. Heç ona mane olmaq istəyənlərə də fikir verməyib. Və məni reanimasiya bölməsinə aparandan sonra, gecə saat 2-də evinə gedib.

Sonralar mən onunla görüşəndə hər dəfə göstərdiyi insanpərvərliyə, xeyirxahlığa görə minnətdarlığımı bildirərkən sözümü kəsib deyərdi ki, belə sözlər danışma, mən heç nə eləməmişəm, nə edibsə Allah edib. Sonralar öyrəndim ki, Baba müəllimin həyatında buna bənzər hadisələr çox olub. Hər dəfə də O, Baba Mahmudoğlu kimi hərəkət eləyib. Ən vacib işini buraxaraq kimlərəsə yardım əlini uzadıb, darda qalanın harayına çatıb. Baba müəllim ona pislik edənlərə də xeyirxahlıq etməyi özünə borc billb. Amma heç vaxt bunlar haqqında danışmayıb.

Bu yazdıqlarım Baba müəllimin mənə göstərdiyi xeyirxahlığın əvəzi üçün deyil. Mən çalışsam da heç bunu bacarmaram. Çünki əsl insanlığın, təmənnasız xeyirxahlığın əvəzini ödəmək mümkünsüzdü. Heç Baba müəllimin özü də etdiklərinin əvəzini heç kimdən gözləməmişdi.

Eləcə harada gücü çatmışdısa, necə bacarmışdısa, təmənna ummadan eləmişdi. Və bundan yalnız rahatlıq tapmışdı.

Xalqımız səhnəmizin Məcnununu, Kərəmini, xalq artistini, əvəzsiz sənətkarını, bir də gözəl, səmimi, böyük ürəkli insanını itirdi. Ailəsi başçısını, qohum-qardaş doğmasını, biz babasevərlər isə Babamızı itirdik. Vallah çox qiymətli bir Allah bəndəsini itirdik.

Baba müəllim, səninlə üzbəsurət vidalaşa bilmədiyim üçün çox üzülürəm. Son dəfa şirin ləhcəni, şövqlü danışığını eşitmədiyim üçün üzülürəm. Bu yazımla ruhunla vidalaşıram, Baba müəllim. Və həmişə ruhuna dualar edəcəyəm. Mənə və üzərində əməyiniz olan kəslərə Haqqını halal et.

Ulu Tanrı Sənin xeyirxah əməllərinə, xoş niyyətinə, təmiz ürəyinə... görə köçdüyün son mənzili nurla doldursun. Allah sənə qəni-qəni rəhmət eləsin, Baba müəllim! Bir zamanlar sən məni ölümün caynağından xilas etdin. Mənim gücüm isə bax, bu vida yazısına çatdı. Bağışla məni, Baba müəllim.

Ədalət.- 2006.- 8 dekabr.- S.12.