Oralarda kimlər var: Tofiq ABDİN
mən on il əvvəlki
Tofiq deyiləm
heç beş il əvvəlki
Tofiq deyiləm
1 Sentyabr
bu gün mənim doğum günüm
uydurma bir doğum günü
bu günün kədəri çox
sevinc itirib gücünü
yaşanan sevdaların
sırasına qar yağıb
insan doğulan gündən
tale onu qarğıyıb.
nə qapı var,nə astana
otağımın havası yox
gələnimin yolu bağlı
gedənimin davası çox
nə almışdım, nə də verəm
orda bir körpə ağlayır
nə ola baxıb görəm ki
hər şey təzədən başlayır
bir sevdayla doğulmuşdum
bilmirdilər getməyim var
gətirənlər indi yoxdu
bu qalanlar məni ağlar...
2010
Gözəl həkim və gözəl dost
Əlisəfa Əliyevə ithaf edirəm
mən on il əvvəlki Tofiq deyiləm
heç beş il əvvəlki
Tofiq deyiləm
çıxıb davalardan ,çıxıb
savaşdan
qalıb havalara bağlı bu ömür
onun necəliyi buluddan gəlir
Allaha,insana ümiddən gəlir
mən başdan-ayağa qəmli
gileyəm
aldı öz içinə qorxular məni
qorxutdu qorxulu yuxular məni
bu qorxular
biri dünən vardı axı
bu gün yox
bu qorxular içində
cəsarətim
çilik-çilik qırıq ox
mən on il əvvəlki Tofiq deyiləm
heç beş il əvvəlki
Tofiq deyiləm
gəlib dayanmışam bir ah içində
quş kimi çırpınnam günah içində
sevmək cəsarəti sıfırın
altda
sevilməksə ondan bir aşağı
sabah duaları dilimdə şəkər
axşam duaları sabahı çəkər
titrək yarpaq kimi içim
əsməkdə
bu yaşda, bu gündə bu əsarətdə
yenə də olanlar məni üzməkdə
mən on il əvvəlki Tofiq deyiləm
heç beş il əvvəlki
Tofiq deyiləm
bəzən çiçəklər də
incidir məni
yazıq böcəklər də incidir məni
nəymiş bu dünyanın bilinməz yeri
bu halla, bu günlə,
bu ağrılarla
yeri tofiq abdin geriyə
yeri
yeriyə bilsən
niyə gəlmişdin ki
niyə bezmisən
dünya elə buymuş
dözüb yaşa sən
2010
sevdim elə bildim ki
səni xoşbəxt edərəm
bilmədim ki nə vaxtsa
səni yalqız buraxıb
səndən öncə gedərəm.
bu sözləri yazanda
içimdə ayrılıqlar
illər öncə bir idik
indi isə ortada
yaşanmaz ayrılıq var.
titrək yarpaq bilirəm
uzanan əlimizi
güc yox tale tükənib
qınamaz kimsə bizi
mənsiz qalmağın da dərd
mənlə getməyin də dərd
gör nə gec anlamışam
dünya namərdmiş,namərd.
tez getsəm də bağışla
gec getsəm də bağışla
səni də bədbəxt etdim
bu bəxtlə,bu naxışla.
2010
məni sevmək nə böyük bəla imiş
alnınıza ay doğdu sevmədiniz
güllər yağdı başınıza
sevmədiniz
bu güllərlə çıxdım
sizin qarşınıza
sevmədiniz
mən neyləyim
məni sevmək nə böyük bəla imiş
bu yaşımda şeir yazdım sevilməkçin
mənə imkan yaratdınız əyilməkçin
qarşınızda boynu bükük
dayandım
dırnaq boyda şəfqət üçün
qapınıza dayandım
bu vətənin havasını
çox gördünüz
düz üstümə yeridiniz
sonra məni qınadınız
Allah mənə bel vermişdi
qarşınızda dik durmağa
ömrüm boyu əymək üçün sınadınız
içimdəki dözüm məni
sınamadı
evimdəki iki gözüm sınamadı
bəlkə onlar sınasaydı
öyrəşərdim beli bükük
yaşamağa
sizin kimi onun,bunun yüklərini daşımağa
mənə olan qəsdiniz nə
niyə qənim kəsilmisiz
Allah verən bu ömürə.
2010
bu dünyaya düşəli
getmək günün gözlədim
dərdimi danışmadım
günahımı gizlədim
yaşamaq bu imişsə
demək yalanam yalan
nə məni satan oldu
nə də ki məni
alan
qarşımda bir daş divar
bundan o yana yol yox
ha çırpın bu üzündə
o üzdə gözləyən çox
görəsən tanıyarlar
səsimi çıxarmasam
bəlkə də qınayarlar
neçə illərdi yoxam
mənmi vəfasız çıxdım
onlarmı vəfasızdı
əyər son bu imişsə
bu yazı nə yazıdı
2010
sənə ağırlığım yox
bu ömür mənim ömrüm
niyə tələsirsən ki
mən səndən qabaq ölüm.
sənə elə gəlir ki
çox yaşadım deyəsən
mənlik deyil bu işlər
bunları bilməlisən.
içimdə çiçək açıb
ayrılığın qorxusu
sanki ərşə çəkilib
gözlərimin yuxusu
canım ruhum həyatım
səni kimə tapşırım
sən çağrılmaz bayatım
bayatıtək yaşarım.
gəlmişəm gedəcəyəm
qalası deyiləm ki
məni üzmək nə verir
axı niyə ölüm ki...
2010
nə yaşadım yaşamışam
bundan sonrası Allahın
güman üstdə köklənmişəm
yarı dərdin yarı ahın
dualarla yatıb qalxmaq
indi ömrümün mayası
məndən o yanda yaşayır
ömrümün böyük yarısı
baxıram yaşanan yola
“çoxu
getdi, azı qaldı”
nə mənlikdi nə də sizlik
kimdisə qapımı çaldı
aman tanrım kimdi görən
hansı əsrdən yol gəlib
ya qapını yanlış
salıb
ya məni tanışmı bilib
2010
indi baxıb görürəm
ki
nə mən deyən oldun sən
nə sən deyən oldum mən
bu yol hara uzanacaq
bu yol harda bitər
görən.
nə mən gözlərdim bu günü
nə sən gözlərdin bu günü
hədər yaşadın ömrünü
hədər yaşadım ömrümü.
bir acıq var bu
şeirdə
ünvanını tapammıram
səndən ayrı bir ömürü
ömür kimi yaşamıram
bəs niyə içimiz dolu
acıqla, heyflə dərdlə
yüz kərə dedim mən sənə
mənə itirdiyin ömrü
yaşamısan sən hədərlə
artıq gecdi döz bu zülmə
hələ buna nə var
gülüm
məzarımın üstündəki otlara
baxıb ağlarsan
zülüm-zülüm
bəlkə belə də olmadı
gözündə yaş qalmaz olar
hələ sağam düşünürəm
sonrası nə olar olar.
2010
zaman-zaman nə havadı içimdə
bu türkümü bayatımı
ağımı
alıb bütün ovqatımı
əlimdən
qaralığa qərq eləyər
ağımı
ağac idim budağımı vurdular
sonra gəlib əhvalımı
sordular
uzun illər öncələri
qırdılar
pərvazlanan qolumu qanadımı
nə sevdadı bu içimdə göyərən
hara qaçım bu sevdanın əlindən
bu nə dünya gəlib onda durdum mən
kimsə sevməz mənim kimi adamı
içim sızlar sızıltısı
o yanlıq
mən etmədim kimlərəsə
yamanlıq
yazıq könlüm yazıq oldu çox yazıq
görən kimə tapşırım
mənim adımı
bu sızıltı xəstə
qasım havası
yoxa çıxdı içimin
gur davası
bu hal məni yıxasıdı
yıxası
bir bəndə yox alsın mənim qadamı.
2010
on il,iyirmi il qabaq
mənim acıdığım insanlar
vardı
içimə nə zaman sindi
bilmirəm
onların adı
bu adlar yarpaq-yarpaq
torpaq içimdə çiçək
açdı
şaxələndi
bu adlar ömrümə necə endi
indi onlar kimi
birisiyəm mən
kimə söyləyim
kimə deyim ki
mənə acımayın,unudun məni...
unudun
vaxt gələr bu acılıqdan
boy verib çıxaram
sizə göy üzünün dərinliyindən
sizə içinizin sərinliyindən
boylanıb baxaram...
mən daş deyiləm ki
mən də insanam...
2009
ÜSKÜDAR ŞEİRLƏRİNDƏN
üsküdardan qalxan gəmi
içi dolu yarın qəmi
qurumayıb gözüm nəmi
üsküdardan qalxan gəmi...
üsküdardan qalxan gəmi
alıb görürəcək məni
dalğalara paylayacaq
dərd-qəmimi.
üsküdardan qalxan gəmi
dolaşsa da bu aləmi
dönüb gətirəcək məni
üsküdardan qalxan gəmi
istanbulsuz gəmi deyil
üsküdardan qalxan gəmi
üsküdarda yağan yağmur
“bir
qız öpüşündən
yumşaq”
yağmur altında
yuyar telimi...
Tofiq ABDİN
525-ci qəzet.- 2010.- 28 avqust.- S.27.