AYBƏNİZİN FƏDAKARLIĞI

(“duyğular” silsiləsindən)

Bu silsiləmi mənim üçün əziz olan, içimdə daim yaşatdığım, öləziməyə qoymadığım hisslərdən hörəcəyəm. O hisslərdən ki, vaxtilə bir sıra səbəblərdən; siyasi quruluş üzündən, tuş gəldiyim haqsızlıqlardan, evsizlikdən, əsəb gərginliyindən, vaxt məhdudluğundan qələmə ala bilməmişəm. Amma onları dəfn edə, özümlə qara torpağın altına apara bilməzdim, xalqım üçün qoruyub saxlamalı, yazıya köçürüb ona da təhvil verməliydim. Bunun üçün səni həmdəm seçdim əziz oxucum. Olsun ki, bu silsiləm ucbatından qınağına, tənqidlərinə də məruz qalam. Axı milli mentalitetimizin bu üzü də var ki, gərək yaşadığın duyğuların böyük bir qismini dilinə gətirməyəsən. Əlbəttə, bəzi məqamlar var ki, mən də üstündən keçəcəm. Amma ümumilikdə götürəndə, yox. Silsiləmin baş məqsədi belədir: düzü düz, əyrini əyri. Yəni səmimi.

Mən onu tanıyandan belə görmüşəm – arıq, çəlimisiz. Ömrün 50-ci pilləsinə yaxınlaşsa da elə o çəkisində, o biçimindəcə qalıb. Tanıyanlardan ona Ayka deyənlər də var, Aybəniz xanım deyənlər də. Mənsə onu sadəcə Aybəniz deyə çağırıram və bu onun xanımlığına zərrə qədər əskiklik gətirmir. O özü yaxşı bilir ki, mən onun xatirini özünə zorla xanım dedizdirənlərin elliyindən də artıq istəyirəm. Və bunun bir sıra səbəbləri var. Aybəniz Məmmədəliyevanı əslində xanım rütbəsinə qaldıran onun sənətdə təmənnasızlığıdır, sənətinin vurğunu, hədsiz məsuliyyət hissinin olmasıdır və bir də dost yolunda, övladlarının, ailəsinin, qohum-əqrəbasının səadəti, firavanlığı yolunda fədakarlığı, özünü oda-közə vurmasıdır. Mən bunu ona görə inamla qeyd edirəm ki, öz timsalımda şahidi olmuşam. Bəzən ən yaxın bildiyim qohumlardan, kişi dostlardan umub da görmədiklərimi Aybəniz sarıdan görmüş, duymuş, hiss etmişəm. Uğuruma ürəkdən sevinib, kədərimə candan, qəlbdən şərik olub, itkilərimə istər aşgarda, istər gizlində ağlayıb. Mənim ta əzəldən nə bacım olub nə qardaşım. Aybəniz mənim jurnalist həyatımda rast gəldiyim nadir qadın jurnalistlərdəndir ki, özlüyümdə onu həmin titula layiq bilmişəm- o mənə həm bacı, həm qardaş olub.

Yeri gəlmişkən qadın jurnalistlərimiz barədə. Ötən əsrin 70-ci illərindən üzü bəri mən onların bəziləri ilə həmkarlıq etmiş, təmasda olmuşam. “Azərbaycan qadını” jurnalında Svetlana Nəcəfova, “Azərbaycan gəncləri” qəzetində Sona Bağırova, Azərbaycan Dövlət Teleradio Verilişləri Komitəsində Mailə Muradxanova, Fəridə Aslanbəyova, Lətafət Axundova, Gülşən Salmanova, Gülbəniz Hüseynova, Zöhrə Əliyeva, Şəfəq Əlixanlı, Almas Cəfərova, Sədaqət Turabova, Sevil Nuriyeva, çox-çox sonralar, artıq sənətdən uzaqlaşıb pedaqoji fəaliyyətlə məşğul olan Svetlana İsmayılova ilə, “Ədalət” qəzetinin redaktoru İradə Tuncayla. Bunların hər biri özəl xüsusiyyətləri, sənət yönləri, jurnalistikamıza gətirdikləri yeniliklərlə həmişəlik olaraq yaddaşıma həkk olunub. Aybəniz Məmmədəliyevanın adını mən məmnuniyyətlə əvvəlincilər sırasına qoyardım. Aybəniz jurnalistikamızda sıra nəfəri deyil, öndə gedənlərdəndir. Onun radio yaradıcılığında məni ta əzəldən, hələ eyni redaksiyada çalışmazdan öncə cəlb edən efir mədəniyyətinə yiyələnməsi, fikrin dəqiq məntiqlə, yığcam çatdırılması, səsin təmizliyi, yersiz artistizmə varmaması, hər mövzuya uyar temporitm tapması, hər dövrün, zamanın, siyasi, ictimai olayların axarında ən yeni forma və mövzularla çıxış etməsi olub. Ötən əsrin 90-cı illərindənsə iş elə gətirdi ki, milli radiomuzun Gənclik və İdman redaksiyasında birgə çalışmalı olduq. Mən baş redaktor o isə şöbə müdiri kimi. Onunla tanışlığımın necə deyərlər ikinci mərhələsi başlandı. Yeni verilişlərin, yeni rubrikaların və təbii ki, yeni mövzularla yüklü geniş proqramların, bu günkü dillə desək layihələrin efir üzü görməsində mənimlə birgə Aybənizin də nə qədər əmək sərf elədiyini heç zaman unutmaram. Zaman-zaman Azərbaycan efirinin bəzəyi olmuş, radionun ətrafına minlərlə dinləyici cəlb etmiş “Dan yeri”, “Axtarış”, “Çərxi fələk”, “Dayaq”, “Sənin fikrin”, “Yuva”, “Yol”, “Yeni üfüqlər”, “Tələbəlik”, “Duyğu”, “Mövqe”, “Haydı irəli”, “Vaxt” və bu sayaq onlarla verilişlər böyük, inadlı, dinləyici məhəbbətiylə sonuclanan əməyin bəhrəsidir.

Sonra elə bir gün gəlib yetişdi ki, baş redaktoru olduğum redaksiyada müavin yeri boşaldı. Qulu Ağsəs bizdən getdi. Radiomuzun o zamankı rəhbərliyi həmin yerə digər bir redaksiyada adi redaktor işləyən birisini yerləşdirmək üçün təqdimat yazmağımı məsləhət bildi. Özlüyümdə Aybənizlə həmin şəxsi tutuşdurdum, qələm dərəcələrini müqayisə elədim və Aybənizin üzərində dayandım. Rəhbərliklə aramızda bir nazik inciklik yaşansa da mən təkid etdim və son anda Aybəniz təqdimatımla müavin vəzifəsinə təyin olundu. Bir müddət keçdi, Aybəniz bir rəhbər işçi kimi də özünü doğrultdu, yaradıcılığında gözə çarpan digər yeni, parlaq məqamlar hamımızı sevindirdi və radio rəhbərliyi ilə aramızdakı inciklik də öz-özünə yoxalıb getdi.

Mən bu gün Azərbaycan Teleradio Verilişləri Qapalı Səhmdar Cəmiyyətində işləmirəm. 2007-ci ildə 34 illik radio fəaliyyətimi başa vurub təqaüdə çıxanda öz yerimi qadın jurnalistikamızın istedadlı nümayəndələrindən sandığım Aybəniz Məmmədəliyevaya təhvil verdim. Bu gün də ana radiomuzla, ən çox da özümə doğma bildiyim Gənclik və İdman redaksiyası ilə əlaqəni üzmür, vaxtaşırı çıxışlar edir, gənclərə məsləhətlərimi əsirgəmirəm. Aybənizin efirə çıxardığı onlarla yeni məzmunlu, cazibəli verilişlər sırasında vaxtilə bizim efirə gətirdiyimiz verilişlərin də efir həyatı yaşadığını görəndə ürəyimi qürur hissi bürüyür. Doğrudan KİV-nin şəbəkəsi gündən-günə genişlənsə də radionun yerini heç nə verə bilməz. Çünki radio hər şeydən öncə SÖZ, SƏS, MUSİQİ deməkdir. Və bunlar bəşər sivilizasiyasının ilkidir, təməlidir. Deməli əbədidir. Və radionu əbədiyyətə aparan yollarda Aybəniz Məmmədəliyeva kimi radio fədakarları durduqca efirimiz zənginləşəcək, yeni-yeni mənalar kəsb edəcək.

Bu gün Aybəniz bacım özündən çəkicə iki-üç dəfə ağır, boyca özündən uca olan oğlanlara, qızlara “qızım”, “oğlum”, “balam” deyir. Deyəsən sürdüyü 50 illik ömürdə o bu səlahiyyəti qazanıb ki, “oğlum”, “qızım”, “balam” adlandırdıqları da onu öz anaları bilir və sadəcə olaraq onu “Aybəniz xanım” deyə çağırırlar.

Mənsə səni ömrümün sonunacan Aybəniz deyə çağıracam, mənim 50 yaşlı kiçik bacım.

İntiqam MEHDİZADƏ

525-ci qəzet.- 2010.- 4 dekabr.- S.26.