SƏS
(Esse-kollaj)
Muğam işığında təksəsli,
çoxsəsli düşüncələr
(Əvvəli ötən şənbə
saylarımızda)
O, bu şərbəti son damlasınacan içməli, o zəhəri yaşamalı, duymalı, sevməli, sevgiyə qərq etməli idi.
Həyəcan, qorxu, sarsıntı çilik-çilik olub onun içinə tökülmüşdü.
Addım-addım öz içinə düşdükcə bu dibsiz quyunun bir yerində dərd adlı o məsumu görürdü. Quyunun soyuqluq hopmuş nəmişliyi ona ana bətninin özü kimi əziz, doğma idi. Quyunun divarında gözü açıq yatmış, soyuqdan uyuyan ilanlardan da nəmlik qoxusu gəlirdi. Bu quyu nəmliyi qəbrin içindəki onu yeyəcək soxulcanlar kimi əziz, doğma idi. Bu kor soxulcanlardan divara yapışmış ilanlara qədər uzaq və yaxın məsafə ürəkbulandırıcı, zəhlətökən və murdardan da murdar idi.
Bu rəzalətin içindəki bənövşə ətri, yaz havası, evlərin qabağındakı tənha tut ağacındakı bülbül yuvası, körpədən gələn süd qoxusu, öpmədiyi, öpə bilmədiyi bir cüt titrək dodaq, sığallaya bilmədiyi bəyaz əl, baxmağa qorxduğu zülmət gecədən də qara, atəşdən də işıqlı, yanar qara gözlər və heç vaxt ifadə edə bilməyəcəyi o məchulluq, qeyri-müəyyənlik də bu idbar quyunun içindəydi.
Bu quyu dərd quyusuydu. İztirab, ağrı onu sardıqca bir qənaət onun varlığına hakim kəsilirdi. Bu min yaşlı dərd onun mələyi idi. Bu mələk onun taleyi idi. Taledən qaçmaq olmazdı. Amma onun taledən qaçmaq adlı fikri yox idi.
O, dərdin vurğunuydu. Dərd onun min illik eşqi idi.
O, bu eşqi Allaha
danışmaq, Ona bu mübhəm dərdi agah etmək
üçün gəlmişdi.
Dünyada dərdi
səs qədər ifadə edən başqa qüdrət
varmı? Hər şey səsdir. Hər
şey səsdən başlayır desəm mənə
gülməyin.
NALƏDƏNDİR
Dünyada ən
çətin şey dilsiz-səssiz olanı dillə, səslə
ifadə edə bilmək istəyidir. Bu istəyin dəli bir
çılğınlıq olduğunu hiss edirəm. Bu dünyada hər kəs dahi kimi doğulur. Bəlkə
üç, bəlkə beş, bəlkə
də yeddi yaşına kimi dahi olan varlığın kəpənək
kimi zərləri tökülür, bu dünyaya öyrəşir
və tədricən gəldiyi dünyanı unudur və olur
adi bir insan: sənin kimi, hamı kimi.
Tək-tək
adamlar bu bozluqdan, adilikdən an-an o ilahi keçmişi
yaşaya bilir və gələcəyə boylana bilir.
lll
Mən oxuyuram. Oxuya-oxuya dərk
edirəm ki, həqiqət səsdə deyil, səsli də
deyil.
Susqunluq,
sükut həqiqətin dilidir. Susmuşlar həqiqətə
dalmışlardır.
Xanəndə,
sazəndə, neyzən, mizrabtutan... o dərin və dilsiz –
ağızsız sükutu pozanlardır, sükutun sirrini,
sehrini açmağa cəhd edənlərdir. Biri də mən
biçarəyəm.
Mən təsəvvüf
dilini təkrar etmək istəmirəm. kəsrətdən
vəhdətə gedən uzun və ağır yolu da
açıqlamaq istəmirəm. Heç buna ehtiyac da hiss
etmirəm. Mən məlumdan məchula, bəllidən
qeyri-bəlliyə gedən qaranlıq, əyri-üyrü
yolun qərib yolçusuyam.
Mən Şəmslə
Mövlanə sirrini bilmirəm. Mən Füzulinin dərd
işığını dərk etmək gücündə
deyiləm.
Mən Hafiz
eşqini duymaq iqtidarında deyiləm.
Mən bu
dünyanın adamı deyiləm. Fikir, düşüncə
dahisi də deyiləm.
Mən bilməməyin
ağrısını hisslərində, duyğularında
yaşamağa məhkum olanlardanam. Mənim səbəbləri
araşdırmaq bacarığım yoxdur. Mən
səbəblə nəticə arasında boşluqda
yaranmış, bu boşluqda öləcək canlıyam.
Bəzən candan azad olmuş didərgin ruham, bəzən
hər şeyəm, bəzən də heç nəyəm.
Mən nə
bilib danışanam, nə bilməyib danışanam. Mən sadəcə
bilməyib danışmayanam. Mənim demək
istədiklərim demədiklərimdir.
Zınqılovlu
ilana bənzəyirəm. Ovumu zınqırovumun
səsi ilə tilsimləyib üstünə
şığıyıram. Haça dilimdən
axan zəhri ovumun məsum bədəni ilə sevindirirəm və
onun ölümündən dəhşətli ləzzət
alıram. Mən həm ovam, həm də
ovçu. O zınqırov səsi mənim yerimi,
özümü faş edir. Başqa bir
ovçunun qurbanı kimi qanımı içirlər,
başımı yeyirlər.
Məni
ölüm həyəcanlandırır. Məni öz
ölümüm həyəcanlandırdığı kimi
heç bir ölüm həyəcanlandırmır.
İnsanın nə
olduğunu, kim olduğunu Allahdan başqa
kim bilir ki?! Tək-tük insan bunu hiss edirsə,
duyğuları ilə həqiqətə ulaşmaq istəyirsə
və çox nadir hallarda bu həqiqətə çata bilirsə,
bu Allahın öz bəndəsinə
verdiyi ən böyük xoşbəxtlikdir.
İnsan kainat
qədər böyüyüb hər şeyi içinə
sığışdıra bilir.
İnsan kiçilib iynə
ulduzundan keçə bilən nöqtə də ola bilər.
İnsan sonsuzluq qədər
böyük və gözəl olduğu qədər, bir misqal
cisim kimi anlamsız da ola bilir. Çünki insan Allahın zərrəsi olduğu
kimi, şeytanın da aldatdığı məxluqdur.
İnsan böyüyüb
kainat qədər əngin və gözəl ola
bilirsə, bu Allahın xislətidir.
Kiçik, mənasız,
bomboz olursa, bu da şeytanın insana biçdiyi don, Allahı inandırmaq istəyidir.
Mən bu ziddiyyətin
ağırsını yaşayıram və heç bir vəchlə
bu ağrıdan xilas ola bilmirəm ki,
bilmirəm.
ANA
Gecənin bir
vaxtı diksinib yuxudan dururam. Yuxuda anamı
görmüşəm. Çox dərdlidi.
Nə isə deyir, elə bil dua oxuyur. Sonra atamı, uşaqları mənə əmanət
etdiyini söyləyir. Yaxınlaşıb
alnımdan öpmək istəyir. Bir damla
göz yaşı alnıma düşür. Dik atılıram. “Ana” deyib
bağırmaq istəyirəm. “Ana, getmə, ana dayan” demək istəyirəm. Deyə
bilmirəm. Dodaqlarım qupqurudu. Səsim yoxdu. Tir-tir əsirəm.
Və sabaha qədər yata bilmirəm, gözlərimə
yuxu getmir ki, getmir.
Tarix yalnız
savaşlarla yadda qaldığı kimi, anam da yalnız əzablarla,
zillətlərlə yadımdadı. Çörəksiz
günlərimizdə oun bizi necə ovutduğunu unuda bilmirəm.
Nə onun danışdığı
nağıllar, nə çörəyin, ətin,
südün, şirninin bol olduğu məmləkətlər
bizi sakitləşdirmir, doyurmurdu. Sonra anam
bizə oxuyardı. Onun oxuduğu qədim
havaların içində göz yaşı, dərd, qüssə
var idi. Anamın dərdli səsi mənim
aclığımdan da ağır olduğundan sakitləşirdim.
Ağlaya-ağlaya
oxuyan anamın göz yaşı saçımı
isladırdı. Mənim gözüm yuxuya gedir.
Yuxuda o qədər gözəl şeylər yeyib içirdim
ki, az qalırdı yanağımdan qan
damsın. Səhər yuxudan duranda anamın
hardansa tapıb gətirdiyi çörəyi
qızdırıb şirin çay şor-çörəklə
elə ləzzətlə yeyirdim ki, yuxumda gördüyüm
naz-nemət bu şor-çörəyin yanında heç nə
olurdu.
Atam həbsdə
idi. Anam gündüz işləyir, altı
uşağı göz bəbəyi kimi qoruyur,
saxlayırdı.
Gecələr
paltar, pəncərə pərdəsi tikir, əvəzinə
şor, pendir, qənd-çay alırdı. Hərdən
pul da verən olurdu. O gün mütləq yarım kilo
quyruqlu ət alırdıq və düz iki gün bir ana,
altı bala dünyanın o gözəl nemətini
şükür və bəxtiyarlıq içində yeyərdik.
Ən az yeyən, əslində yeməyib
özünü yeyən kimi göstərən anam aclıq, məşəqqət
içində bizə elə bir gözütoxluq,
ağayanalıq öyrətmişdi ki, qonşularımız
iki əmimin evindən gələn xörək iyi,
şadlıq-şənlik, o dövr üçün
bollu-firavanlıq olsa da, bizim üçün yox kimi idi. Anamızın dizinin dibində oturub
tapdığımız hər cür ruzi bizim
üçün hər şey idi. Heç
kəsin evində, qazanında, geyimində-keçimində
gözümüz yox idi. Bu iradəni, qətiyyəti
bizə anam bağışlamışdı. Mənim həyatda bu iradədən başqa heç
nəyim olmayıb.
Anamın səsindəki
hıçqırığı, tavansız, dibsiz
sonsuzluğu həyatım boyu heç kimsədən eşitmədim,
duymadım. O
səs nə səs idi, Allahım?!
Birdən
diksinib ətrafa baxıram. Bu mənim anam deyil.
Başqa anadır. Mənim
kainata söykənmiş qulağım öz anamı deyil bir
iztirab anasının səsidir, onun göz yaşlarından
yoğrulmuş nisgildir.
Öz anam,
doğma anam da mənə müqəddəsdir. Mən onun dərdindən,
çiləsindən doğuldum. Onun
ayaqları altındakı qara torpağam. Anamın
yoxluğu mənə bu dünyanı yox eləyib deyirəmsə,
mənə inanmağınızı istəyirəm. Dünyada inanılası tək bir Allah yadigarı
qalıbsa ana varlığı, ana yoxluğu. İlahi, bu dünyanın anaları nədən
bir-birinə bu qədər bənzəyir? Nədən analar qutsaldır? Nədən
bütün ömrümüz ananın bir gecəlik əzabını
qaytarmaq gücündə deyil?
Nədən, nədən, nədən...
Mən xəyala
dönmüş anamın ağuşunda gözlərimi
yumuram və iztirab anası ilə doğma anamın eyni adam olduğunu görürəm. Bu eynilik məni
param-parça eləyib yer üzünə səpir – qəlpə-qəlpə,
zərrə-zərrə, səs-səs...
Güc
qarşısında əyilmə, təslimolma dünyanın
düzəninin pozulması, yerin əyilməsi, nizamın, ədalətin
pozulmasıdır.
Güc
qarşısında əyilmə və təslimolma Allahın
gücünə inanmamaqdan başqa bir şey deyil.
Siyasi iqtidarlar,
böyük istedadlar, dahilər, iqtisadi güc zirvələri
insanı əyilməyə zorlayır, onu təslim etməyincə
rahatlıq tapmır. Bu nizamsızlıq gücə, qüdrətə
tərs şapalaq vuran dəliyə qədər davam edir.
Allahdanmı güclü olacaqsan, gəda?!
Allahımı saymırsan, ay pərvasız?!
Dəlilər, qurbanlar,
inqilabçılar, islahatçılar beş
aşağı, beş yuxarı eyni missiyanı yerinə
yetirən qeyri-adilərdir.
Öldürücü,
dağıdıcı güc qarşısında insan öz
içinə çəkilir. Bu dünyanın xaosu
qarşısında iç düzənini – kosmosunu
yaradır. Öz içinə, öz daxilinə
çəkilib dünyanı qurmayanlar ayaqlar altında
tapdanır, şərəfsizliyi, əxlaqsızlığı,
yaltaqlığı bir qab zəhərli şərbət kimi
başına çəkməli olur.
O şirin şərbətin
içindəki zəhər damla-damla onun və ondan törəyənlərin
canına, qanına işləyir və mutant bir zümrə,
xalq, təbəqə yaranmış olur.
Şeytanın
idarə etdiyi bu vələdüzinalıq
daşıyıcıları bütün bəşəriyyət
üçün sosial vəbadır. Yaltaqlığın,
susmağın, yeməyin (nə verilirsə onu),
yalamağın, sürünməyin, əl
çalmağın, boyun əyməyin... qazanc olduğu məmləkətin
ölümünə fitva verilib. O məmləkətdə
sağlam heç nə ola bilməz.
İçinə
çökmüş, öz dünyasına dalmış
insanlar gözəgörünməyənlərdir, unudulanlar,
daşlananlardır.
Məmləkətin
ümidi bu batini insanlardır. Ümid qolu, qanadı,
gövdəsi kəsilmiş ağacın kökləridir.
Bu kök tək bir söz, səs ola bilər,
bir şəxsiyyət, bir ana, bir uşaq, bir toxum, bir fidan, bir
kitab ola bilər. Məmləkət bu təklərdən
yenidən boylanır. Allah bu yeni məmləkəti
ovcunda qoruyub saxlayır.
Allahın
ovcunda o təkin, o yalqızın səsi olmaq istəyirəm. Zaman-zaman
oluram da. O anlarda zülm, məşəqqət, qəddar
güc içindən sıyrılıb çıxan bənövşə
gücünü, kəpənək gücünü, zəiflik
qüdrətini yaşayıram.
Yaşamaq və
yaratmaq eşqinin ucalığını,
ayrıcalığının səsini duymaq istəyirsinizsə,
yarpaqlara əyilin, çiçəkləri dinləyin,
onların sükut dilindəki bakirəlik sizi yaşadacaq. Quşlara,
küləyə, sulara qulaq kəsilin. Dünyanın
həqiqətini, öz həqiqətinizi anlaya biləcəyinizə
zərrə qədər şübhə etmirəm.
Mənim
bütün həyatım xəyallarımın dalınca getməyimdir. Xəyallarımın
hardan doğduğunu bilmirəm. Mən
onları rəng-rəng, səs-səs tanıyıram. Qırmızıdan sarıya, sarıdan maviyə,
mavidən yaşıla... keçən, gedib-gedib dönən,
dönüb-dönüb gedən bu xəyalların yeddi
olduğunu bilənlər səhv edirlər. Dünyada rəng yeddi deyil, minlərlədir.
Minlərlə rəng minlərlə xəyaldır:
çalar-çalar, dolu-dolu, bom-boş.
Səsi olmayanın
özü necə ola bilər ki?!
ŞEYTANIN DA SƏSİ VAR
Səs
sözün yetmədiyi məqamın ifadəsidir. Söz
konkretdir, mətləbdir, məntiqdir və əlbəttə
ki, hissdir, duyğudur. Səs abstraktdır.
Fikir də, düşüncə də, hiss də, həyəcan
da səsin dalğaları, ələgəlməzliyi,
bölünməzliyi içindədir. Musiqi ilə,
sözlərlə ifadə olunan vahidlər də səsə
sığır, səsdə təcəssümünü
tapır. Səs körpənin ən
universal dili olduğu kimi, bir-biri ilə danışan
insanların ünsiyyət vasitəsi olduğu kimi. İnsanla Allah arasında ən böyük
könül körpüsüdür.
Bu
körpüdən nələr keçir, kimlər keçir,
necə keçir, Allah bilir.
Mən sözə,
söz sahiblərinə sataşmıram. Söz də
mənim üçün müqəddəsdir. Fəqət mən səs adamıyam, səsi dərk
edirəm, səsin hüdudsuzluğu içində
doğulmuşam, səsin hüdudsuzluğu içində də
öləcəyəm.
Səsə
tapınıram, tapındığım ulu varlığa səs
vasitəsilə yetişə bilirəm.
BƏDƏN VƏ RUH
Bədənim
ruhumun həbsxanasıdır. Ruhum
çırpınır və ağzımdan
çıxır. Azadlığa
qovuşur.
Bunu bilə-bilə
ruhumun da bədənim üçün həbsxana olduğunu
düşünürəm.
Ruhumun da bədənimi
sıxdığını, incitdiyini fiziki olaraq hiss edirəm.
Anlayıram ki,
iki ayrı-ayrı başlanğıcdan gələnlər
birlikdə, vəhdətdə çox yaşaya bilməz. Bir
ömürə sığan zamanın özü belə
çoxdur.
Mənim səsim-nəfəsim
bədənimin ifadəsi olduğu qədər də ruhumun təcəssümüdür. Məsələ
ondadır ki, bədən maddidir, amma o da əbədidir.
Şəkil daşıyır, torpaq olur, su olur, min il sonra yenə ət, qan, can olur.
(Ardı gələn şənbə
sayımızda)
KAMİL VƏLİ
525-ci qəzet.- 2010.-31 dekabr.- S.22.