Federikonun saatı
Şairlər dünyanın dərdini yazar,
Dərdlər tapışarlar, arxalaşarlar;
Hər şeirin şairin qəbrini qazar :
İslam qəbirləri – Nəsimiləşər,
İspan qəbirləri Lorkalaşarlar...
(Mahir N.Qarayev, “Uvertüra”)
Ölümün yumurtasını onun yarasına qoymasından 37 il keçmişdi. Şairlər üçün ən təhlükə yaşda, 37-də, Qarsia Lorkanın ölümü yumurtasını qırıb şairə göz vurdu. Lorka da göz vurmaq istədi, amma gözləri yumuldu və bir daha açılmadı. O gün qaraçıların nəğmələri güllələndi.
Frankoçuların etnik təmizləməsində 15 min adamın gövdəsi gülləylə öpüşdü. 15 min adamın can təkərinə mismar batdı. O gün 14999 adam və şair Federiko Qarsia Lorka güllələndi.
Bir film çəkilib,
tapıb mütləq
baxın: “Keçmişin
külləri”. Son illərin
parlayan Hollivud ulduzu Robert Pattison baş rollardan birini oynayır. Film Lorkanın, Salvador Dalinin və Luiz Bunyuelin
dostluqlarından, sevgilərindən,
düşmənçiliklərindən və Lorkanın ölümün bəhs edir.
... Hər zamankı
tənbəlliyin ucbatından
bu yazını da qəzetə göndərməyə bir
gün qalmış yazıram. Zərdüştün yazısı artıq
hazırdı. İstidir. Bethovenin
“Eliza üçün” bəstələdiyinə
qulaq asa-asa Lorkanın şeirlərini
oxuyuram. Lorka barədə yazmaq istədiklərim o qədər
çoxdur ki, hardan başlamaq,necə
yazmaq lazım olduğunu dəqiqləşdirə
bilmirəm. Hərçənd artıq başlamışam.
Beşinci abzasda bu gileyin mənası yoxdu.
O həmişə
ölümlə yan-yana
yeriyib. Lorka ölümlə ölümə
toxunacaq, toxunan kimi üzr istəyəcək,
dostlarıyla
Saat beşdə
axşamtərəfi Santiaqoda
evlərdə işıqlar
sönərkən, “dişləri
köpükdən dəniz
uzaqlarda gülümsəyərəkən”,
“yuxulu məmələrinə”
hələ heç kimin toxunmadığı qaraçı qızlar dərdli-dərdli hansı
nəğməni oxusalar,
orda mütləq Qarsia Lorka olacaq.
Dünya kimi qocaman bir
ağaca söykənən
Federiko, torpaqüzlü
qarıların ağı
deməyini dinləyə-dinləyə
şeir yazırdı. Yazırdı ki, mən öləndə
məni gitaramla bir basdırın. İndi Lorka bütün qəbirlərdə
gitarasızdı, indi
bütün gitaralar Federikonun barmaqlarına həsrətdi...
Saat beşdə axşamtərəfi
pəncərədən portağallar
görünürdü. Lorka açıq
pəncərələrdən görünən adamları,
ağacları, qızları,
portağalları sevirdi.
İstəyirdi ki, o öləndə
pəncərələr açıq
qalsın. Çünki portağallar görmək
istəyirdi. Portağalları, portağal dərən qızları, gülüşən
uşaqları, ümid
dilənən dilənçiləri,
qaraçıları, onların
nəğmələrini, günəşin
batmasını, çıxmasını
görmək istəyirdi.
Dünyanın onu ancaq öldürməyə
gücü çatdı. Bir şeirində
yazırdı ki, göz yaşları küləyin ağzını
tutmuşdu, ağıdan
başqa heç nə eşidilmirdi. Dünyanın əli onun nəğmə çığıran
dodaqlarını örtmək
istəyəndə, Lorkanın
gözləri, əlləri,
ürəyi, ürək
döyüntüləri nəğmə
çevrilməyə başlamışdı.
Neyləmək olardı, təpədən-dırnağa
nəğməyə çevrilən,
qaraçı ağısı
oxuyan matador ürəkli
şairə qarşı
neyləmək olardı?
Güllələmək.
Saat beşdə axşamtərəfi
güllələdilər.
111 il bundan öncə, bu gün, 5 iyun 1899-cu ildə böyük ispan şairi Federiko Qarsiya Lorka dünyaya gözlərini açıb.
Kim bilir, bəlkə
də elə bu gün İspaniyada
hansısa kəndlərdən
birində, saat beşdə axşamtərəfi
bir şair doğulacaq və onun da adı
Federiko olacaq. Amma biz qoymayacağıq ki, onu 37 yaşında güllələsinlər. Biz onun doğum
gününə gitara
alacağıq. Düzdür,
dostlar, qoymacağıq!
Doğum günün
mübarək, Federiko!
4 iyun 2010-cu il
QİSMƏT
525-ci qəzet.-
2010.- 5 iyun.- S.24.