Poeziya

Poeziya

Azərbaycan

Bəsdir uydun, bəsdir yetər,

Fitnə-felə, Azərbaycan.

Nə ah çəkmək dada yetər,

Nə də nalə, Azərbaycan.

Könlün hələ qəm üstədir,

Kipriklərin nəm üstədir.

Səsin niyə bəm üstədir,

Qalxmır zilə, Azərbaycan.

Yurd yerləri səpələnib,

Dərd yığılıb təpələnib.

Ürəyimdir qəlpələnib,

Gəlmir ələ, Azərbaycan.

Üfiq kimi gərilibsən,

Göysən yerə sərilibsən.

Sinəm üstdən dərilibsən,

Lalə-lalə, Azərbaycan.

Göyçə, Dərbənd yurd yerləri,

Qurdsuz qalan qurd yerləri.

Ürəyimin dərd yerləri,

Çoxdur hələ, Azərbaycan.

Haqq yox olub itə bilməz,

Nahaq haqqa yetə bilməz.

Dünya axı gedə bilməz,

Elə-belə, Azərbaycan.

Babəkin öz həyatı da,

Toy-düyünü, büsatı da,

Arzusu da, muradı da,

Sənsən elə, Azərbaycan.

Varlıq-yoxluq

Xalq şairi

Bəxtiyar Vahabzadənin xatirəsinə

Yoxluq ilğım, gümandır,

Sirr pərdəsi dumandır.

Varlıq vaxtdır, zamandır,

O da yoxluqdan axır.

Nur arar göz arasa,

Gecə zülmət, qarasa,

Necə uçur yarasa,

Zülmətdə nur var baxır?

Olmasa haqdan baxış,

Ömür də salmaz naxış.

O ki buludda yağış,

Nurdur günəşdən yağır.

Verib eşqin şuxluğu,

Yerə könül toxluğu.

Var eləyib yoxluğu,

Od olub göydən çıxır.

Vidalaşıb göylə qar,

Düşüb olsun yerə yar.

O, torpağa verib bar,

Təzədən göyə qalxır.

Oldu

Xalq şairi

Rəsul Rzanın xatirəsinə

Açdı bulaq kimi sözün gözünü,

Söz onun Kəbəsi, məbədi oldu.

Eşqini yurd, ocaq etdi özünü,

Yanmaq da qəlbimin xisləti oldu.

Dan üzlü səhərin dönməz yolçusu,

Yanırsa, bir daha sönməz yolçusu.

Haqqın, ədalətin enməz yolçusu,

Haqqın özü kimi əbədi oldu.

Bilirdi qədrini öz meydanının,

Olmuşdu heyranı göz meydanın.

Elə qələm çaldı, söz meydanın,

Heç vaxt yenilməyən qüdrəti oldu.

İlləri qocaldıb, ucaldı çinar,

Bədxahlar qış dedi, o, yazdı bahar.

Onun istisinə dözərdimi qar?

Dözmədi, ərimək qisməti oldu.

Axı nə edəsən, həyat vəfasız,

Qoymadı yaşasın onu cəfasız.

Gördü ki, qalan var yurdsuz, yuvasız,

Yurd, yuva tikmək də adəti oldu.

Tanrı mənimdir

Xalq şairi

Məmməd Arazın xatirəsinə

Alov uçub gedir, köz külə dönür,

Bu yurd ocağının qoru mənimdir.

Gövdəsi budağın, kökü torpağın,

Qoy olsun, ağacın barı mənimdir.

Gözümdə sətri var sünbülünün də,

Sözümdə ətri var tər gülünün də.

Axtar bənzəri yox bülbülünün də,

Gəlsən görərsən ki, xarı mənimdir.

Basılmaz qaladır mərd qoruyanda,

Namərddir eləsə dərd, qoruyanda.

Səni düşünmüşəm yurd qoruyanda,

İndi də sən onu qoru mənimdir.

Nə qədər dünyanın qurdları oyuq

Gəzəcək, dünyanı üzəcək soyuq.

Yatıb yuxu görsə nə vaxt ac toyuq,

Yuxuda gördüyü darı mənimdir.

Atsaydın oxunun yayı olardı,

Araz da bir vüsal çayı olardı.

Vətənin bölünməz Ayı olardı,

Hələ ki, bütöv yox yarı mənimdir.

Araz Məmməd oldu, mən Araz oldum,

Gah bürkü, gah da ki, çox ayaz oldum.

Yolunda həm nəzir, həm niyaz oldum,

Axı bu dünyanın piri mənimdir.

Mənim taleyimdən yan keçdi bahar,

Görünür zirvənin qismətidir qar.

Babək, hər bir kəsin öz ulduzu var,

Mənə çatmasa da Tanrı mənimdir.

De ki, necə qardaş deyim

mən ona qardaş kimi

Nə çox su apardı Mirzə bu xamır,

Sənə min-min rəhmət, səni min yaşa.

Güzgüsən, nadanlar özünü görmür,

Sanır özgəsinə edir tamaşa.

Nə şeytandır, nə iblisdir, nə mələkdir, nə də büt,

Məmmədhəsən-Xudayar bəy

bir məxluqdur, iki qütb.

Həm məzlumdur, həm zalımdır,

qəlbi yoxdur, ağlı küt,

Nə dost bilər, nə də düşmən,

sapanddakı daş kimi.

De ki, necə qardaş deyim, mən ona qardaş kimi.

Bir buynuzu əyiləndə, bir buynuzu dik durur,

Məzlum kimi çox döyülür,

zalım kimi bərk vurur.

İtaətdən bel bükülüb, dikəltməyə yox qürur,

Gözü elə göz axtarır, əyilməyə qaş kimi.