Qalmaz bu
dərd, belə qalmaz!...
Sənsiz dünyam həzin düşdü.
Hər günümə
hüzn düşdü,
Döndün, odun, közün düşdü,
Boş ruhuma savaş gəldin.
Xoş gəldin, dərdim, xoş gəldin.
Dərdə xoş gəldin dedi Zakir Fəxri. Qapılarını taybatay açdı
onun üzünə.
Yalnız şeirindəmi? Yoxsa həyatından boylanan acılarına şirinlik qatdı Zakir müəllim! Dərdi hörmətə
mindirdi... Çünki Allahın göndərdiyini
qəbul etdi. Qəbul etdi və onları
qələmə alıb
yazılarında yaşatdı.
Bəlkə bu bir etiraz səsi idi. Amma yox. Zakir müəllim
Allahın bütün
qanunlarına baş əyə-əyə, başı
üstündə gəzdirən
Vətən oğludur,
şairidir, atadır,
ərdir, qardaşdır.
Mənimçünsə sadəcə qonşudur.
Qayğıkeş, həssas,
üzüyola qonşu...
Tanrı Zakir müəllimə iki qızdan sonra bir oğul
payı vermişdi. Üzü
nurlu, uşaqdan uşaq, böyükdən
böyük... 17 il Mirsadıx cüssəli, atası ürəkli bir oğul onu tanıyanları
sevindirə-sevindirə elə
hey boy atdı. Əməlləri boyunu da aşdı.
Amma ölüm ondan yan ötmədi. Sanki meylini, istəyini
Mirsadıxa saldı.
Mirsadıx yalnız qonşu
balası deyildi.
Mirsadıx ayrıca bir
qonşu idi. Qayğıkeş, həssas, təəssübkeş,
bir qonşu. Atası kimi. Gecə evə qayıdan məhəllə qızlarını
nəzərləri ilə
bəd insanlardan qoruyan, onları özlərindən xəbərsiz
gizli-gizli kənardan evə ötürən qonşu!..
Dərd üstünə dərd qalandı. Zakir Fəxri bir
qardaşını Qarabağda
itirdi. Oğlunu isə doğmalarına
uzanan yollarda. Zakir müəllimin başına
nə gəldisə canıyananlığından, başqalarına
biganə qala bilməməsindən gəldi.
Vətən dərdi onun
saçını ağartdı,
oğul dərdi isə saqqalını.
Onun, oğlunun qəbir daşı üstündə
bir şəkli var. Dədə Qorquda bənzəyir. Amma çarəsizlikdən
oğluna nəsihət
də verə bilmir.
İndi evinə qayıdanda otağına çəkilib
işığı da
yandırmır, özünü
qaranlığa alışdırır.
Kitabını vərəqləyirəm. Dünyayla çarpışır
Zakir Fəxri. Dünya mövzusu onun bütün əsərlərinin
ana xəttini təşkil edir.
Sinəsi tamaha salar adamı,
Qoparıb özündən alar adamı.
Əzizləyib, sonda çalar adamı .
Cavid Qənbəroğlu,
yalandı dünya.
Gözəl qız cildində ilandı dünya...
Bəlkə Zakir müəllimin də boynuna sarılıb bu yalançı dünya? Bilmirəm. Amma onun əzabları ilan təki sürünə-sürünə həbsxana qapılarından
tutmuş, ta azadlıq yollarının
mübarizə meydanına
qədər özünü
ədəbiyyat səhifələrinə
çırpa-çırpa uzun bir yol
gəldi. Bu yol haqq yolu
idi. Ömründən-günündən kəssə də
onu özünə yaxınlaşdırdı. Zakir Fəxri yaşa dolsa da, ən
böyük vəzifəsi
şairlik oldu. Qələminə sığınıb
əlini Tanrının
dərgahına uzatdı...
... Kitabının adı da çox
maraqlıdır. “Qalmaz belə, qalmaz dünya”. Mənsə deyirəm: – “Qalmaz bu dərd,
belə qalmaz”...
Nigar NURAY
525-ci qəzet.-
2010.- 15 may.- S.21.