Hekayələr

Yağış, milçək, mən...

Dayanmadan yağan yağışın gecəyə geyindirdiyi don heç yaraşmırdı ona. Ölçüsü böyük, rəngi tünd... Bu uzun libas yerlə süründükcə, daşlara, otlara toxunduqca gələn səs məni eyvana çıxmağa məcbur etdi...

– Dəyiş paltarını!

– Niyə?

– Yaraşmır sənə. Görmürsən necə böyükdü əyninə? Yerlə sürünür, səsdən yata da bilmirəm. Külək də bir yandan. Nə olub axı sizə? Nədi bu?

– Təbiətin mənə hədiyyəsidi bu libas, çıxarmayacağam!

– Uff, özün bilərsən, heç olmasa səssiz ol bir az... – deyib otağa keçdim.

Şablonlaşan “Yaz yağışı” ifadəsi heç bir xoş hiss yaratmırdı məndə. Ancaq etiraf edim ki, havadan gələn torpaq iyi məni eyvanın qapısını yavaş örtməyə vadar etdi. Bunu yağışa və gecəyə büruzə verməməyə çalışsam da, otağımı bu torpaq iyli havayla soyutmaq xoşuma gəldi. Bir az əsəbi, bir az yuxulu, bir az yorğun halda çarpayıma uzanmışdım ki, qulağıma yeni bir səs də gəldi. Aha, bircə bu çatmırdı. Milçək... Vızıltısı qulağımdan beynimə ildırım sürəti ilə yayıldı zalımın. Deyinə-deyinə yenidən ayağa qalxdım.Qalxan kimi ilk işim stolun üstündən əlimə keçən kitabı götürüb milçəyə tərəf getmək oldu. Həmişəki kimi yüksək sürətlə milçəyə yaxınlaşsam da, vurmağa ürəyim gəlmədi. Kitabı yerə atıb, milçəyi qapıya tərəf qovmağa başladım. Olan-qalan enerjimi tükətdimsə də milçəyi otaqdan çıxarmağı bacarmadım ki bacarmadım. Yenə də bir az yorğun, bir az əsəbi,bir az yuxulu şəkildə çarpayımda oturdum. Milçək isə mənimlə üzbəüz olan rəfə qonub dayandı.

Olduqca yorğun bir səslə:

– Çıx get daaa. Yatmaq istəyirəm, geeet.

– Getmirəm.

– Necə yəni getmirəm, durum öldürüm səni?

– İnsan ki, insan. Fikrin elə ziyan vurmaqda, öldürməkdə, dağıdıb tökməkdədi.

– Hə, bircə milçəkdən məsləhət almağım əskik idi. Xoşluqla çıx, get.

– Dedim ki, getməyəcəm! Niyə belə israrla qalmaq istəməyimin səbəbini soruşmursan? Niyə siz insanlar bizi görən kimi ilk işiniz əlinizə nəsə götürüb üstümüzə hücum çəkmək olur? Hətta xüsusi silahınız da var adını da qoymusunuz “milçək öldürən”. Belə qorxuluyuq sizinçün?

– Güldürmə məni.

– Yediyiniz çörəkdən düşən qırıntının üstünə qonanda da öldürürsünüz, bir qurtum suyunuzu içəndə də. Niyə məni çıxarmağa çalışırsan otağından, niyə? Bu boyda otaqda mənə yer yoxdu? Mən ki çox balacayam...

– Balaca, qara və çirkinsən.

– Elə sən də...

– Kəs səsini!!!

– Yaxşı. Səhər eyvanda yediyin çörəyin qırıntılarını götürməyə gəlmişdim. Yağış gücləndi, qayıda bilmirəm. Soyuqdu burda qalım bu gecə?

– Ufffffffff. Nə dəhşətli gecədi, İlahi. Yaxşı qal. Ancaq yerindən tərpənmə! Səsin də çıxmasın.

– Sağ ol,insan! Gəl razılaşaq. Mən vızıldamayım, sən də deyinmə. İlk dəfədir ki, özündən zəifə kömək edirsən. Heç olmasa deyinmə!

– Uff mənim günümə bax daaa... Milçəklə şərt kəsirəm...Belə də iş olar? Yuxu görürəm mən?

– Nərmin, yat!

Hörük

Qız uzun, bir-birinə dolaşan dalğalı, şişkin saçlarını 3 hissəyə ayırdı. Sonra hörməyə başladı. İlahi, bu mənasız saçlar necə gözəl, necə səliqəli görünürdü hörüklə. İlk baxışdan adi görünən bu hörük çox düşündürdü məni. Bütün dolaşıq, qarışıq, səliqəsiz, lazımlı, lazımsız fikirlərimi bir araya toplayıb hörmək qərarına gəldim mən də.

3 hissəyə ayırdım. Dost tanışlarımı bir, tanımadığım,sevmədiklərimi bir yerə yığdım. Bir tərəfdə isə özüm dayandım. Sonra hörməyə başladım. Sağdakıları soldakıların üstünə qoydum hər ikisini ortadakına qarışdırdım. Sonra yenə...yenə...davam etdim. Hördüm sevinci də, kədəri də,yalanı da, doğrunu da hamısını hörüb özümə qatdım. Doladım hamısını bir birinə. Uzun, upuzun bir hörük alındı. O qızın hörüklərindən də uzun oldu ancaq, onun kimi gözəl olmadı... Çünki dostlarım içində süniləri, saxtaları var idi. Onlar qarışmadı mənim öz dünyama, kənara qaçmaq istədilər, pozdular sıranı. Sevmədiklərim, tanımadıqlarım içərisində sən demə mənə yaxın olanlar da var imiş. Durduqları yerdən daha yaxına gəlmək istədilər, onlar da pozdular sıranı. Elə mən də, mən də səhvlər etdim... Yaxşını pisin üstünə yığıb ört-basdır etməyə çalışırdım. Bəzən də əksinə, pislər önə keçirdi. Əvvəlcədən səhv qurmuşdum sıranı. Gərək pislə səhvi, yaxşıyla düzü yanaşı qoyardım... Mübahisə edib hörüyümü pozmasınlar deyə.

...Alınmadı, dostla yadı, səhvlə düzü bir arada saxlamağı bacarmadım. Fikirlərimi nizama salmağı bacarmadım. Açdım hördüyüm hörüyü, hər şey yenə əvvəlki kimi qarışıq, dolaşıq oldu. Nə isə... belə daha yaxşıdı.

Etiraz

...Metronun çıxışındakı “ Super market”in alverçiləri səslərini kökləyib sıraya düzülmüşdülər yenə. Birinci sırada limonsatan xala dayanmışdı. 8 oktava səsi olan bu xala “Lonkaran limonu vooor” deyib elə qışqırırdı ki, ordan keçincə kar olmamaq üçün adam acqarına bütün limonları alıb yemək istəyirdi lap. Çətinliklə bu xaladan uzaqlaşa bildim. Bir az qabaqda bir oğlan da elə qışqırırdı ki, “Ləpədən qalmadı” – deyə yanındakı böyük,dolu kisələri görməsəydim az qala inanacaqdım səhər tezdən hamının ləpə aldığına. Beləcə, gözəl məlahətli səsləri dinləyə-dinləyə yoluma davam edirdim. Bir az gedəndən sonra səsin kəsilməsi diqqətimi çəkdi. Yəqin kimsə boğazını yaşlayır deyə düşündüm. Ehmallıca , hər an bir qışqırtı eşidəcək kimi qorxa-qorxa, asta addımlarla irəliləyirdim. Ancaq səssizlik diqqətimi cox çəkdiyi üçün sağa çevrilib baxdım. Ortayaşlı, ziyalı, nurani sifətli bir kişi gördüm. Qucağındakı corab cığarasından möhkəmcə yapışıb balaca bir daşın üstündə oturmuşdu. Üzündə burda oturduğu üçün utanan bir ifadə vardı elə bil.

...Dərsə tələsdiyim növbəti gün idi. Elə güclü yağış yağırdı ki, göz qırpmağa da imkan yox idi. Metrodan çıxıb islanmamaq üçün var gücümlə qaçırdım. Bu gün xalanın da, digərlərinin də səsini elə kəsmişdi ki, yağış... Bir az irəliyə getdikdə isə qulağıma tanış olmayan bir səs gəlirdi. “Qalın, yun corab var, coraaaaab” – deyə var gücü ilə qışqıran kişi səsi. Bir az yaxınlaşdım. Hə tanıdım... Bu o idi. O nurani simalı kişi. Başına cığara keçirib yağışın altında dayanmışdı. Maraqlısı da o idi ki, ətrafda heç kimin olmadığını görə-görə qışqırırdı. Elə bil kimdənsə qisas alırdı, nəyəsə etiraz edirdi. Qeyri-ixtiyari ona yaxınlaşdım. Elə bunu gözləyirmiş kimi “Bir manatdı, qızım, qalın, yun corabdı” – dedi. Yağışda islanmış əlimi çətinliklə cibimə salıb bir manat pul çıxarıb ona verdim. O da mənə əvəzində qara bir corab verdi... Bu səhnə gözümün qabağına pərdə kimi çəkildi. Gün ərzində ondan başqa heç nə düşünə bilmirdim. Qayıdanda yağış bir az səngimişdi ancaq, kişi orda deyildi. Getmişdi. O günün səhəri evdən çıxanda sağ cibimə bir manat pul ayırıb qoydum corab almaqçün. Amma o kişini yenə orda görmədim...

...Onunçün ayırdığım manat bir neçə gün cibimdə qaldı.

Bu gün evdən çıxanda düşünmədən həmin manatı marşurut sürücüsünə uzatdım. Manatımı dəmir parçaları edib özümə qaytardı. Birini metroya, birini dilənçiyə... verdim. Metrodan çıxanda gözlərimə inanmadım. Kişi qucağında qara corab cığarası ilə yenə də sakit oturmuşdu. Rəngi daha solğun, bənizi daha kədərli. Anladım ki, o yağışlı gündəki etiraz ona baha başa gəlmişdi. Ancaq üzündəki narazılıq ifadəsini görəndə ürəyini boşaltmaq üçün səbrsizliklə növbəti yağışı gözlədiyi anlaşılırdı...

Nərmin HÜSEYNZADƏ

525-ci qəzet.- 2010.- 28 may.- S.28.