MƏN... YUXU... CƏNNƏT...

Bilirsən nə olub?

Elə bilirdim yatmışam... Sən demə, ölmüşəmmiş... Sorğu-sual qarşısında idim... Hisslərim qarışmışdı... Lap imtahanlar ərəfəsində olan tələbə, övladının dünyaya gəlməsini gözləyən hamilə qadın, ilk dəfə məktəbə qədəm qoyan balaca uşaq kimi həyəcanlıydım... Çiyinlərimdə ağırlıq hiss etdim... Hərəsində bir mələk oturmuşdu... Sol çiynimə baxmağa qorxurdum... Daşdan keçən 32 dişimi burda da işə saldım. Simamı təbəssümlə doldurdum... Amma burda keçmədi... Mələyin üzündə heç bir ifadə yox idi...

Üzümü çevirib sağ çiynimə baxdım... Bu mələyin səmimi təbəssümlə mənə baxdığını görəndə bir az sakitləşdim... Eşidilməyəcək səslə ondan soruşdum: “nə vaxt olacaq?” Mələk heç halını pozmadan cavab verdi: “Olmayacaq...” Cavabı məni bir az da qorxutdu... Yerimin sorğu-sualsız cəhənnəm olacağını düşünəndə başımı qollarımın arasına alıb yerə oturdum... Yaşadığım 21 illik qısa ömrümü yadıma salmağa çalışdım... Amma heç nəyi xatırlaya bilmirdim... Mələyə dünyanı yenicə dərk etməyə başlayan uşaq kimi çoxlu və bəlkə də mənasız suallar vermək istəyirdim ...

“Niyə? Axı bu qısa, gənc yaşında bitən ömrümdə nə günah etmişəm? Sorğu-sualsız cəhənnəmə göndərilirəm...?” – deyə soruşdum. Həyəcandan indi də burada öləcəyimdən ehtiyat edən Mələk tələsik, amma bir az səmimi və sakit tonla cavab verdi: “Səni sorğu-sualsız Cənnətə göndəririk, cəhənnəmə yox...” Bu sözləri eşidincə, artıq ölmüş ürəyim, cansız əllərim, hissiz barmaqlarım, rəngsiz dodaqlarım əsməyə başladılar... Eşitdiklərimə inana bilmirdim... Bəlkə heç inanmırdım da...

Mələk dediyinə belə aydınlıq gətirdi: “Bütün dünyanın çirkabları, insanların xəyanətkarlığı, yalanları, riakarlıqları artıq göydəkiləri yorub, bezdirib... Ona görə yeni bir qayda yaratmışıq... Dünyanı gözəlləşdirməyi bacaran insanları sorğu-sualsız Cənnətə göndəririk... Sən insana verilən məhəbbətlərin ən gözəlini yaşadın, yaşatdın. Ona görə də buyur, Cənnətin qapısı sənin üzünə açıqdır... Mən də sənə buranın qaydalarını öyrədəcəyəm...”

Elə bu an üzümü çevirib sol çiynimi boş gördüm... Bir az arxayınlaşdım... Daxil oldum Cənnətə...

Burda dünyanın ən gözəl rənglərinin harmoniyası var idi... Yerdə gördüyüm gözəlliklər bunların yanında bir qum zərrəsi də deyilmiş... Estet gözlərim acgözlüklə gözəlliklərə baxırdı ... Heç nəyə toxunmaq belə istəmirdim... Hətta Yves Saint Laurentin də yarada bilməyəcəyi bir qoxu burnuma, ciyərlərimə doldu... Indi bildim niyə müqəddəs kitablar ölumdən sonrakı həyatın daha gözəl olduğunu yazır... Ölümdən qorxmaq lazım deyilmiş... Sadəcə saf məhəbbətlə yaşamaq lazım imiş...

Gəzirdim! Ayaqlarım yerə dəymirdi... Başımı yuxarı qaldırdığımda təəccübləndim! Cənnətin bəmbəyaz səmasında nə ulduzlar, nə buludlar, nə günəş, nə də ay var idi... Qəlbimdən bir arzu keçdi: Cənnət səmasında Tənha Ulduz olardım... Mələyim arzumu dərhal oxudu... Anamın gözləri ilə üzümə baxırdı... Gözlərinin içinə diqqətlə baxanda Qayıtmaq istəyimin nə qədər böyük olduğunu anladım... Cənnətdə ağlamaq olmur... Amma mən istəyirdim...

Mələk pərişan halımı görüb məni ovundurmaq üçün ulduza döndərdi... Cənnət səmasında bərq vuran yeganə, Tənha Ulduza... Ordan – Laaaap hündürdən hər şeyi daha aydın görürdüm: Cənnətin gözəlliyi, Yerin çirkabı və bu çirkab içində itib-batmış gözəlliklər... Bu məni sıxdı... Yenidən Səmadan Cənnətə endim... Mələyin üzünə, gözlərinə baxa bilmirdim... Anamın gözlərini gördükcə hönkürüb ağlamaq istəyirdim... Amma alınmırdı...

Mələk mənə ömrümün ən işıqlı səhifələrini göstərməyi təklif etdi... Bu dörd səhifədən ibarət kitab idi... Səhifələr hərəsi bir hərfdən, sənin adından ibarət idi... Ona göstərdiyi səhifələrdən danışmağa başladım: “Birliyimiz sanki bir divarın tikilməsinə bənzəyirdi. Daşlar yanaşı qoyulur, sonra ikisinin birləşdiyi yerə üçüncü daş qoyulur və bir-birini tamamlayaraq gedirdi. Başqa cür hörülsə idi uça bilərdi. Bu qədər eynilikləri heç cür izah edə bilmirdim... Bəlkə, milyon illər öncə ikibaşlı əjdahalar olduğu kimi iki bədəni birləşdirən birbaşlı adamlar da olub. Biz də iki bədəni bir başla birləşdirirdik. Bəlkə, hamıda beyin yarımkürələri iki olduğu halda, biz bir beyni bölüşdürürdük. Bəlkə, hamının ürəyi 4 kameralı olduğu halda, bizim hər birimizdə 2 kamera olmaqla bir urəyin sahibi idik... Bəlkə, mən Onun saçından qopmuş bir zərrə idim... Bəlkə, biz doğulanda Ruh qıtlığı əmələ gəlib, Allah çarəsiz qalıb bizim ikimizi bir ruhdan yaradıb... Çoxdu belə “bəlkə”lərim... Bunların cavabını ondan necə soruşa bilərəm...?”

– “Soruşa bilməzsən... Bunlar göylərin sirrləridir...” – deyə Mələk cavab verdi.

Onun cavabı incitmədi məni... Artıq fikrim Cənnətdə deyildi. Danışdıqca Səninlə yaşamağın necə də gözəl olduğunu anlayırdım... Başımı qaldırıb ətrafıma baxdım... CƏNNƏTDƏYƏM... Amma söz vermişdim: “Sənə yerdə Cənnəti göstərəcəyəm...” Öldüm... Sənə isə bir dünya cəhənnəm qoyub getdim...

İlahi! Gözlərim dolurdu... İnana bilmirdim. Cənnətdə göz yaşı... Artıq gözlərimə yerləşməyən yaş sürətlə yanaqlarımdan axırdı...

Mələyimin gözlərinə baxdım... Yalvarmağa başladım: “Ana, ana, ana.... Qurban olum...” Əllərindən öpməyə başladım... “Ana, qurban olum... Qoy qayıdım geriyə... Gedim yerdəki cəhənnəmdə yaşayım... Amma onun yanında olum... Mən ona söz vermişəm... Burax gedim... Ana, qurbanın olum... Burax gedim...” Mələyim göz yaşlarımı silir, nəm əlləri ilə saçlarımı sığallayırdı... Mənsə buna məhəl qoymadan dizlərim üstdə çökərək onun ətəyindən tutub lap 3 yaşımda olduğu kimi dayanmadan ağlayırdım... Göz yaşlarıma dözə bilməyən Mələyim titrək səsi ilə danışmağa başladı: “Cənnətdəsən... Insan üçün bundan gözəl son ola bilməz... Qayıtmaq istəyirsən... Sənə qadağa qoyulmayıb... Istədiyin vaxt yerə qayıda bilərsən... Düşün!” Bu sözlərdən duyduğum xoşbəxtliyi yerdə duymaq qeyri-mümkündür... Bu hissin adı yoxdur dilimizdə... Heç bir an da düşünmədən qışqıra-qışqıra cavab verdim: “Mən Cənnətdən imtina edirəm... Qayıdıram... O çirkli həyatın içində Cənnət yaşatmağa...”

Mələyim məni bu cür sevdalı yaratdığı üçün sevinirdi... Sevincdən gözləri yaşarmışdı. Ayaqdan başa kimi ağ geyindirdi məni... Cənnətin bəyaz səmasında Günəş, Ay, Ulduzlar göründü... Təmənnasız Mələyimin bəxş etdiklərindən içim işıqla dolurdu...

...Gözləri nəmli yolumu göstərdi... Yerə enən pilləkənlər idi... Başladım o pilləkənlərlə Sənin yanına enməyə...

Hər kəsin arzuladığı Cənnəti tərk edirdim... Amma xoşbəxt idim... Qollarını geniş aç, Əzizim... Göydən sənə göndərilmiş Sevgi payını qəbul elə..! Bəyaz güllərimi UNUTMA!

10.09.2007

YAĞIŞ

Yağış səsini eşidən kimi isti kofe fincanını götürüb pəncərənin önünə keçdi... Yağış deyildi... Sanki tərkibi sudan ibarət toz idi göydən yağan. . . Çoxdan bəri yağış üçün darıxmış, boğazı qupquru qurumuş Bakı ağzını böyük açıb gözəgörünməz damlaları udurdu... Təbiətin bu balaca bəxşişinə çox sevinirdi... Birdən yağış gücləndi... Yol kənarındakı işıqlara baxanda yağışın necə şıdırğı yağması daha aydın görünürdü. Getdikcə böyüyən yağış damlaları pəncərəsini taqqıldadırdı... Sanki yağış pəncərəsini döyməklə: “Nə var oturmusan evdə? Çıx bayıra bərabər rəqs edək”- deyirdi...

Yola baxıb burayla nə qədər xoşbəxtcəsinə qaçdığını xatırladı və indi bunun üçün ən münasib vaxtın olduğunu düşündü... İdman formasını geyinib, papağını başına qoyub çıxdı. Arxası yağışa qaçmağa başladı. Fasilədən sonra qaçdıqca, yorulduqca bədəndəki enerjinin necə artdığını hiss etmək çox böyük zövq verirdi. Dərindən nəfəs aldıqca ozonlu hava ciyərlərini sığallayır, əsəblərini sakitləşdirirdi...Gül mağazasının qarşısına çatanda fasilə etdi. Bu dəfə təsadüf yaxud da zərurətdən idi: Mağazanın qarşısında yalnız bəyaz güllər qoyulmuşdu... Yenə bəyaz... Yenə güllər... Yenə yağış... Bu üçlüyün harmoniyası ruhunu oxşayırdı... Çünki hər şey özünü xatırladırdı... Başını qaldırıb baxdı...Yenə də Ay yarımçıq, göydə yalnız bir ulduz görünürdü... Bədbinləşdi... Darıxdı...

“Deməli, Ay bütövləşənə kimi göydə ulduzlar çoxalana kimi gözləməliyəm...” – Düşündü... Yolu geriyə qaçanda yağış üzünə vurur, qaçmağı çətinləşdirirdi... Yolun ortasında işıqların yaratdığı böyük S hərfinə baxaraq, sanki ona doğru qaçırdı...

...Sual verdi özünə: “Niyə bu yolu əksinə qaçanda tez-tez yoruluram,fasilə edirəm, amma S – ə doğru qaçanda heç yorulmuram?”

29.08.2010

DƏNİZ

Sakit gilavar üzünə toxunduqca isti nəfəs yadına düşürdü... Bu onu lap darıxdırırdı... Əllərini saçına apardı. Dənizin şor suyundan codlaşmış saçlarını heç bəyənmədi. Saçlarının şəlalə kimi axıb çiyinlərindən töküləndə, kürəyini örtəndə daha gözəl oduğunu düşündü... Bir an içində saçları ilə bağlı səhnələr, sözlər yadına düşdü: “Saçlarını barmaqlarımla daraqlamaqdır dünyanın ən böyük Səadəti...”

Xəzərin ilıq nəfəsi – gilavar və xatirələr gözlərini dumanlandırdı... Gözünü yumub xoşbəxt anlarını düşündü... Saçlarının yaratdığı qaranlıq və işıq gözlərini yumulu vəziyyətdə də qamaşdırırdı... İki bədəndə bir can olanların dünyası, sifətləri örtən saçların yaratdığı qaranlıq indi ətrafındakı adamların 42 dərəcə hərarəti olan, qızmar günəşin altında yaşadıqları dünyadan daha isti, daha işıqlı, daha gözəl idi... Gözlərini heç açmaq istəmirdi... Gördüyü kadrlara bədəninin reaksiyası və yaxınlıqdakı adamların heç də istirahətə bənzəməyən mənasız və passiv istirahətləri tamamilə dis-harmoniya təşkil edirdi... Gözlərini açıb sağ – soluna baxdı... İnsanlara baxıb Allahın seçilmişlərindən olduğunu düşündü... İstədi bütün səsi ilə qışqırıb desin: “Ay, camaat, siz özünüz aldadırsınız özünüzü... Zövq alırsınız yalançı həyatdan... Sizin yaşadığınız həyat deyil... Yediyiniz yemək ruhun qidası deyil... Saatlarla dənizdə çimdiyinizdə ancaq bədəniniz yuyulur, ruhunuz təmizlənmir, saflaşmır... Bu dəniz yalnız çimmək üçün deyil...Siz bir dənizin ehtirasdan qabarmış sinəsinə, ağır-ağır nəfəs almasına baxın...!!!”

...Amma qışqırmadı... Adi bir dəli kimi baxacaqdılar ona... Qalxıb gözünü qamaşdıran günəşə baxdı... Dənizə yaxınlaşıb ayaqlarını suya saldı... Dənizin sinəsi bir az daha qabardı, dalğaları hündürləşdi... Sanki dalğalar ayaqlarını qucaqlamışdılar... Dərinə getmək istəmirdi... Amma dəniz durmadan “gəl səni bağrıma basım” – deyirdi... Artıq bütün bədəni suyun içində idi... Sərin su içindəki yanğını söndürmürdü... Əksinə... su içindəki hərarətdən isinirdi... Amma daxili sakitləşirdi... İnsanların səs küyündən dəniz də bezmişdi, deyəsən. Qoynuna girmiş bu sakitliyi buraxmaq istəmirdi... Onu öz su pərisinə, sevgilisinə çevirmək istəyirdi. Deyirdi: “ Gəl mənim ol... Sularımın şahzadəsi ol...” Dənizin üzünə təbəssümlə baxıb düşündü: “Bu dəniz nədir ki..?! Dünyalara dəyişməyəcəyim sevgim var... Dənizdən dərin... Aydan təmiz... Günəşdən uca...” Üzün sahilə tutub addımlamağa başladı... Dəniz isə inadkalıq edirdi... Buraxmaq istəmirdi onu... O sahilə doğru bir addım atdığında, dəniz onu iki addım geri aparırdı... Boğulduğunu hiss etdi... Dərindən nəfəs alıb ciyərlərini oksigenlə doldurdu... Amma bu da bəs etmirdi... Qışqırdı: “Boğuluram... Xilas edin!!!” Kiminsə eşidə biləcəyi səs deyildi bu... Əlini ağlına gələn istiqamətdə atdı... Ağappaq biləkdən yapışdı... İndi bütün bədəni rahat idi... Bilirdi... Daha dəniz ona güc gələ bilməz... Biləkdən yapışıb sahilə çıxdı... Uzanıb biləyi üzünə, dodaqlarına, burnuna yaxınlaşdırıb gözünü açmadan qoxladı... Qoxu beyninin ən dərin nöqtələrinə nüfuz edib sakitləşdirirdi... Bu biləkdən keçən nəbzi duyaraq, saçların altında gizlənərək yaşamaq əsl həyat imiş... Bu biləklərdən tutub dənizdən də qurtulmaq olar, quyudan da çıxmaq, HƏTTA kosmosa da qalxmaq...

Hə, Kosmosa..! Düpbədüz... Üzü yuxarı...

19.08.2010

PƏRVİN

525-ci qəzet.- 2010.- 9 oktyabr.- S.23.