Dörd şairin Qəşəm
Nəcəfzadə haqqında düşündükləri
Yaşamaq dəlisi
Qəşəm şeir dəlisidir.Bu, həm də o deməkdir ki, o yaşamaq dəlisidir. Onun ayıq vaxtını görmədim, həmişə şeirdən sərxoşdur, ilham ayığındadır. Tək-tək şair onun qədər şeirin gücünə inanar, şeiri arxası, söykənəcəyi sayar.
Qəşəm Nəcəfzadə ilə köhnənin dostuyuq. İnstitutda məndən iki kurs aşağı oxuyan Qəşəmin şeir yazdığını eşidəndə özüm gedib onunla tanış olmuşdum. Onda gur saçı dağınıq, yellənə-yellənə gəzən bir oğlanıydı. Qəşəmlə Gəncənin, Bakının küçələrində çox var-gəl eləmişik, kitab mağazalarını gəzmişik, çay içmişik, ədəbiyyat haqqında danışmışıq. O, öz havası olan şairdir.
Şeirləri sadə və səmimidir. Şeirdə həmişə konkret bədii faktları olur. Bəlkə heç bircəcik də mücərrəd şeiri yoxdur. Bu tələskən adamın, demək olar ki, bütün şeirləri tələm-tələsik, bir nəfəsə yazılıb. İnanmıram ki, o, yazdığı şeirin üstünə təzədən qələm silkələyə. Yazdısa, qurtardı getdi. Necə deyərlər, “Yazıya pozu yoxdur!”
Qəşəmin şeirlərinin canı olduğu üçün bəzən misralarının köntöylüyü, qafiyələrinin uyuşmazlığı onun eyninə deyil.
Onun hərdən adamdan küsməyi də var. Xoşuna gəlməyən adi bir söz, hərəkət onu alt-üst eləyir. Ancaq küsülü qalmağa da dözümü yodur, bir də gördün, gəldi barışdı. Qəşəmi kim tərifləyirsə, deməli, onu duymayıb, düzgün başa düşməyib. Tərif siyasətdir, bu şair dostumsa siyasətdən min ağac uzaqdır.Onun şeirini dinləyirsənsə, bu, ona bəsdir.
Qəşəmin sözüdür, deyir: “Dünyanın dərdləri çoxalıb, nədir, dünyaya bu qədər şairlər gəlir?!”
Bəli,
dünyaya gələn çox şairlərdən biri olan Qəşəm
Nəcəfzadə nazik, yuxa şeirlər yazır:
A kişi,
döymə arvadını,
Heç bilirsən onu kim sevirdi?
***
...O sənin üstünə
yüz yol hirslənər,
Mən sənə
yüz sevgi şeiri yazardım.
***
...Vaxt axır... şagirdlər
duymurlar səni,
Gör necə
qıyırlar kövrək səsinə.
Hardan bilsinlər ki, həsrət
qalmışam
Qırx beş
dəqiqənin bir dəqiqəsinə.
O, sevgi şairidir,
özü də saf, dupduru, halal sevgi şairi. Onun
könül oyunları ilə işi yoxdur.
Bütün bəlalara
qarşı ən yaxşı immunitet diri sözdür. Biz şeirsiz
yaşaya bilmədiyimiz kimi, cəmiyyət də bizsiz
yaşaya bilməz.
Böyük,
basabas, tünlük şəhərlərin şeir oxuyan sakit
hücrələri də var. Milyonları olanlar var ki, rahat
yuxusu yoxdur, təsəlliyə möhtacdır. Bax, şeir (ədəbiyyat)
o təsəllidir.
Mən birnəfəsə
elədiyim bu qeydlərimi gecə vaxtı yazıram. Bu gecə vaxtı, Qəşəm,
səni düşünə-düşünə deyirəm:
Gecəmiz xeyrə qalsın,
Gecəmiz şeirə
qalsın!
SƏLİM BABULLAOĞLU
Qəşəm Nəcəfzadənin portreti
üçün abzaslar...
15-16 il
bundan əvvəl idi, qarışıq vaxtlardı. “Zaman” qəzeti Bakı bürosunun əməkdaşı
kimi İmişliyə ezam olunmuşdum, qaçqın şəhərciyindən
reportaj hazırlamalı, Çardaqlıdan Türkiyədəki
fotosərgi üçün fotolar çəkməliydim.
Mənə, adını təəssüf ki,
unutduğum bir cavan adamı təhkim etdilər,
yaddaşım məni aldatmırsa o vaxtkı komsomol sistemində
çalışmışdı, rayonu yaxşı
tanıyır, hadisələrin xronologiyasını
yaxşı bilirdi. İcra hakmiyyətinin
qonaq evindəki bir axşamüstü baş tutan söhbəti
xatırlayıram. Dedi ki, sizi (yəni, məni) iki yerə
aparmaq istəyirəm. Seyid Nəsihət Ağa
ocağına və şair Qəşəm Nəcəfzadə
ilə görüşə. Əlavə
elədi ki, Qəşəm Nəcəfzadə onun müəllimi
olub. Sonra da bir az Ağa
ocağının və onun övladlarının kəramətindən,
bir də Qəşəm Nəcəfzadənin sevdiyi şeirlərindən
danışdı. Mən onun təklifini qəbul eləyə
bilmədim, o gün gecə geri qayıtmalıydım...
Üstündən
illər keçəndən sonra mən bu hadisəni niyə
xatırladım? Yəqin ona görə ki, bu şair həmkarımız
Qəşəmə olan hörmətin nişanəsi kimi
görünür mənə. Yəqin ona
görə ki, xalqımız (bu sözün bütün
plakat tərəfini kənara atın, lütfən)
bütün dövrlərdə dinini və ədəbiyyatını
ən qiymətli hesab edib, onlara
bağlılığını və hörmətini məhz
bu cürə sadə şəkildə büruzə verib.
Və bir də yəqin ona görə ki,
böyüklərin dediyi kimi, həqiqi ədəbiyyat dini tərkibli
olmalıdır, danışdığım hadisədə
buna balaca bir eyham vardı.
Qəşəm
Nəcəfzadə maraqlı şairdi. Lirik-sentimental
ovqatlı şeirlərində (“Sənin dərsin”) o tamam
başqa bir poetika sərgiləyir, estetik gözdən məhrum
olsa da onun bu şeirləri bəzən ziyadə uşaq sadəlövhlüyünün,
təxəyyül və təmizliyinin əksi kimi
görünür adama. Amma publisistik və ictimai motivli,
içrikli şeirlərində(“Xocalı
mövsümü fevral”, “ 8 a” sinif jurnalının
arxasında yazı”, “Amerika”, “Aritmiya”) onun poetikası, dili
çox soyuq təsir bağışlasa da, hədəfi
çox aydın, problemə yanaşması çox dəqiq
baş verir. Adi bir məqam: təsəvvür edin, Azərbaycanın
yaxın tarixi, mənzərəsi, insanlarının ruhi vəziyyəti
və ovqatı haqqında yalnız poeziya vasitəsilə məlumat
almaq istəyən olsaydı, Qəşəmin adlarını
ikinci çəkdiyim şeirləri məlumat verə bilərdimi?
Fikirləşirəm ki, hə, özü də
dolğun məlumat verərdi. Görünür məhz
bu keyfiyyətləri,belə şeirləri
onun yazdıqlarını bəzən böyük poeziya ilə
qohum edir.
Qəşəm
həm də olduqca maraqlı hekayələrin müəllifidi. Məsələn, bizim
polyak antologiyası üçün çevirtdirdiyimiz hekayələrin
arasında redaktor, tərcüməçi və oxuculardan
müsbət rəy alan, diqqət çəkən
əsərlərdən biri də məhz onun “Bənövşə”
hekayəsi idi, halbuki onlar indiyə qədər milli ədəbi
tənqidimizin diqqətindən, təəssüf ki,
yayınıb...
Qəşəm aktiv kreativ
potensiala malik, olduqca çalışqan adamdı, bu onun
portretini tamamlayır, o gah “Pərvanə”nin təşkilatçısıdı,
gah auditoriyalara çağdaş ədəbiyyatımızı
və həmkarlarını təqdim edən pedaqoqdu, gah sayt
yaradır, gah da hər gün onlarla əcnəbi həmkarı
ilə yazışır...
Mən Qəşəmin
öz kəndləri ilə bağlı şeirlərini – təpələr
(Aranda dağ olmur), çəmənlər, otlar, itlər,
çəpərlərin aydın, gözəl təsvir
olunduğu şeirlərini sevirəm. Onların təsvirində
Qəşəm poetik imkanlarının ən yuxarı
plankasına qalxır. Düşünürəm ki, vaxt
gələcək, bizim bir-birimiz haqqında “ya zəlzələdən,
ya vəlvələdən” söz demək istəmədiyimiz
dövr ötüb keçəcək, bax, onda bütün
digər dəyərli həmkarlarının yazdıqları
ilə yanaşı Qəşəmin şeirləri öz həqiqi,
ehtirassız yerini tutacaq...
KƏRAMƏT
Tələbə yoldaşlığından qələm
yoldaşlığına...
Bütün
münasibətlərin, ədəbi gəlişmələrin
təməl nöqtələri, vazkeçilməz səbəbləri
var. Qəşəm məndən iki kurs aşağı oxuyub
Gəncədə, biz başqa dostlarımızla birgə eyni ədəbi
mühitin havasını udub, suyunu içmişik. İndi ədəbi
mühiti həmin imzalarsız təsəvvür eləmək
mümkünsüzdü.
Müasir Azərbaycan
ədəbiyyatı mənzərəsinin yaradılmasında
həmin tələbə dostlarımızın, qələmdaşlarımızın
xidməti aydın seçilməkdədir. Bütün
bu mühitin yaradılmasında mənim liderliyim də
(faktı təvazökarlığa qurban vermək istəmədim)
təkcə “Pöhrə” ədəbi dərnəyilə
sınırlı qalmırdı. Bizi
şeir, ədəbiyyat, ədəbi tabulara qarşı
mübarizə birləşdirirdi.
Bu xırda
girişi vurğulamasaydım, özüm-özümə
yalan satmış olardım.
Qəşəm Nəcəfzadənin
elə ilk şeirlərindən aydın seçilən, məncə,
sonrakı yaradıcılığının əsas cizgisinə
çevrilən də onun özünəməxsus poetik
“elçi daşında” oturub dünyanı, ətrafında
baş verən irili-xırdalı hadisələri,
sözün yaxşı mənasında, uşaq yozumudu. Sərt davranan həyata, sevdiyi qıza uşaq
münasibəti, dünya nəsrində müşahidə
edilsə də, poeziyada belə bir tendensiv baxış
bucağı ona məxsusdu. Həyata
baxışında təmiz, pak bir uşaq
baxışının dayanmasıdı. Onda
da, elə indi də, düşünürəm ki, Qəşəmin
sevilən, seçilən, yadda qalan, onun poeziyasını
xarakterizə eləyən də, məhz bu
başlanğıc, bu amildi. Təəssüf
ki, ədəbi tənqidi ya tərif-mədh, ya da sözün
leksik anlamında tənqid, bəzən də təhqir kimi
başa düşürlər.
Əllərin,
saçların oyuncağımdı, –
belə bir yanaşma tərzidi Qəşəm
Nəcəfzadəni fərqləndirən, onun şair
stixiyasını müəyyənləşdirən.
Qəşəm
indi də şeirlərinin hansısa ölkədə
çap olunmasıyla, qazanılan uğurla elə uşaq kimi
sevinir və bu sevincdən bizlərə – dostlara da pay
düşür.
Saçları ağaran,
alnına qırış düşən, kədərli
gözlərlə ərafında nə baş verdiyini
sorğulayan Qəşəm Nəcəfzadənin içində
gəzdirdiyi bicləşməyən “uşaq Qəşəm”
mənə öz uşaqlığım qədər
doğmadı:
Mən səni
sevirəm, ölməzsən heç vaxt.
ZAHİD SARITORPAQ
Qürbətdə buzumu əritmiş ad
Çağdaş
ədəbiyyatımızın xəritəsinə nəzər
salan hər kəs orada onlarca ünlü imzayla yanaşı Qəşəm
Nəcəfzadə imzasına da rast gələ bilər. Bu, həmən
o imzalardandı ki, heç bir mübaliğəsiz, ədəbiyyat
salnaməmizi öz çalarları, öz çeşidli
ştrixləriylə bəzəyir. Bu gün Azərbaycan
şeirini bir qocaman ağaca bənzətsək, onun ən
yaşıl, ən sağlam budaqlarından biri Qəşəm
Nəcəfzadəyə məxsusdur, desəm, yəqin mənimlə
razılaşanların sayı kifayət qədər olar.
Yaxın
çevrəm, dostlarım bilir ki, mən hər şeiri “həzm”
edə bilmirəm, içimlə, ruhumla uzlaşmayan hər
hansı yazı haqqında fikir söyləməkdən
qaçıram. Amma Qəşəm Nəcəfzadənin
şeirləri haqda, hansı səviyyədə olursa olsun,
mübahisə etməyə hazıram. O ki qaldı onun
özünə, şəxsi münasibətimdən gəldiyim
qənaətə görə, Qəşəmin insani keyfiyyətləri
çoxlarına örnək olmağa layiqdir. Onun
diqqətcilliyi və qayğıkeşliyi həmişə
duyulur. Bu, yaradıcı insanda ən
önəmli keyfiyyətdir.
... Yazıçılar
Birliyinin foyesində rastlaşdıq. “Bu yaxınlarda əlliilliyimdir”
– dedi. Təbrik elədim. Yadıma, səhv
etmirəmsə, doxsanıncı illərin sonunda,
şaxtanın ülgüc kimi kəsdiyi bir gündə,
Rusiyanın Moskva şəhərində, barmaqlarım soyuqdan
tökülə-tökülə, ürəyimdə
dünyanı, özümü, gərdişi söyə-söyə,
tünlük küçələrdən birinin ortasında
xarab olub qalmış avtomobilimi təmir etməklə məşğul
olduğum bir məqam düşdü. Çiynimə
bir əl toxundu. Başımı
qaldırdım. Bu şəhərə mənim
kimi çörək dalıyca gəlmiş
tanışlarımdan birini gördüm. Acıqlı
olduğumu görüb əvvəlcə duruxdu. “Heyif, maşından başım çıxmır,
yoxsa sənə kömək eləyərdim” – deyərək
uzaqlaşdı. Dinmədim. Aralanmağıyla geri dönməyi bir oldu. “Bəri
bax, dedi, qoy könlünü açım, sənə səninlə
bağlı bir xəbər verim”. “O nə xəbərdi elə?”
– deyə etinasızlıqla soruşdum. Elə bir durumdaydım ki, məni heç bir xəbər-filan
ilgiləndirmirdi. “Vətənə
getmişdim. Televiziya ilə iki nəfər
şair çıxış edirdi. Səni
bir xeyli təriflədilər. Harda
itib-batdığından nigarandılar”. “Kim
idi axı onlar?” “Səhv etmirəmsə, birinin adı Qəşəm
idi, hə, Nəcəfzadə Qəşəm, o birini
xatırlamıram, amma çox odduydular...” Bilmirəm
əllərimin donu açılmışdı, yoxsa ürəyimin
buzu sınmışdı, ilıq bir istilik keçdi
canımdan o an. Düzü, kövrəldim də. Kim idi məni itirib-axtaran axı? Mən ki onu
tanımırdım... Kim idi bu Qəşəm
Nəcəfzadə?
Mənim bu
imzayla ilk tanışlığımın tarixçəsi,
bax, beləydi.
Şəxsi
tanışlığımız isə üstündən
çox sonralar, Vətənə dönməyimdən sonra
baş tutdu. Buna qədər isə artıq mən onun şeirlərini
dövri mətbuatda oxumuşdum,
yaradıcılığına bir xeyli bələd idim. Onun şeirləri arxasında bitkin və
özünütəsdiq mərhələsini artıq
keçmiş olan bir şair durduğu şübhəsizdi.
Ədəbiyyatımızı
son zamanlar dünya çapında layiqincə təmsil edənlər
arasında onun müstəsna yeri var. Bu, qürur gətirir. Qəşəm
çağdaş şeirimizlə dünya turnesinə
çıxmış layiqli səyahətçidir – tufanlar
qorxutmaz onu, çünki onun yazdıqlarının
stixiyası daha güclüdür. Ən
gözəl şeirlərini isə inanıram ki, 50-sindən
sonra – kamillik dövründə yaradacaq. Buna
onun odu və nəfəsi çatar. Bu mənim
içimdən gələn bir inamdır.
ƏJDƏR OL
525-ci qəzet.- 2010.- 30 yanvar.- S.30.