Azərbaycan-İran münasibətlərində
media faktoru
Bir neçə gün
öncə İran İslam Respublikası Prezidentinin
müşaviri, İranın İRNA İnformasiya Agentliyinin
direktoru Əli Əkbər Cavanfekri Azərbaycan Mətbuat
Şurasının qonağı oldu. Görüşdə Azərbaycan
və İran arasındakı münasibətlərin tarixi
köklərinə nəzər salındı, hər iki
dövlət arasında əlaqələrin möhkəmləndirilməsində
medianın yeri və rolundan söhbət açıldı. Vaxtilə
Azərbaycan və İran jurnalistlərinin dostluq qrupunun təşkilinə,
hər iki ölkənin media təmsilçilərinin
qarşılıqlı səfərlərinin
reallaşdırılması faktlarına diqqət çəkildi.
KİV-lər arasında əlaqələrin genişləndirilməsi
yolları ətrafında fikir mübadilələri
aparılarkən bildirildi ki, jurnalistlərin
qarşılıqlı səfərlərinin, region ölkələrini
əhatə edəcək forumların, konfransların təşkili,
Azərbaycan, fars, türk dillərində xəbərlər
bülleteninin buraxılması mövcud istiqamətdəki fəaliyyətin
tərkib hissəsi ola bilər. Mətbuat Şurası
görüşlə əlaqədar məlumat
yaydığından məsələlərə yenidən
qayıtmaq istəməzdim. Onu deməliyəm ki, cənab
Cavanfekri ölkəmizin aparıcı media orqanlarında da
görüşlər keçirdi və onlarla bağlı
informasiyaların motivi də Şuranın press-relizindən fərqlənmirdi
– dostluq, qardaşlıq, iki tərəfli əməkdaşlıq,
tarixi ənənələr və sair bu kimi gözəl ifadələr.
Görüşlərdə
ölkələr arasındakı əlaqələrin ancaq
müsbət tərəflərinə toxunuldu. Əslində bəlkə
belə də olmalı idi. Cənab Cavanfekrinin söylədiyi
kimi, qonşu kimi bir yerdə yaşamağa məhkumuq. Deyərdim
ki, dil tapmağa da. Tapırıqmı və bu işdə
media nə dərəcədə rol oynayır, ümumiyyətlə
hansısa rol oynayırmı, görüşlərdə məsələ
barədə səthi danışıldı. Söhbət bu
səmtə yuvarlanmadığından və bütün səviyyələrdə
aparılan diskussiyaların mövzusu kimi oxşar xarakter
daşıdığından ənənənin
pozulmasını istəmədik. Əslində cənab
müşavirin rəhbərlik etdiyi nümayəndə heyəti
də belə bir halın yaşanmasına yol verəcək
deyil. Amma bir çox mətləblər var ki, məhz onlar mənim
bu yazını qələmə almağıma səbəb
oldu.
Qonşu kimi
yaşamağa məhkum ölkələr arasında mövcud
olan və rəsmi ehtiyatlılıq nümayişi ilə
keçinən diskonfortun aradan qaldırılmasında siyasətçilərdən
çox, ictimaiyyət nümayəndələrinin rolunu əsas
sayıram. Həm də o səbəbdən ki, zaman-zaman daha
çox məhz ictimai zəmində baş qaldıran
narazılıqlara siyasi don geydirmək cəhdlərinin
şahidi olmuşuq və Azərbaycan-İran əlaqələri
də mövcud baxımdan xali deyil. Fikrimə Azərbaycan
mediasındakı mövcud anti-İran ab-havasının səbəblərindən
söz açmaqla aydınlıq gətirmək istərdim. Mətbuatımızın
ümumən bu ovqata köklənməsi müşahidə
edilmir, məsələ üzərində xüsusi dayanan
iki-üç qəzet var. Elektron kütləvi informasiya vasitələrindən
isə haradasa bir telekanalını və bir-iki internet xəbər
portalını fərqləndirmək mümkündür. Ümumən
mediamızın mövzuya müraciət göstəricisi əksər
hallarda İran televiziyasının azərbaycandilli “Səhər”
proqramının fəaliyyətindən asılı olur. Məlum
olduğu kimi, bütövlükdə anti-azərbaycan
ovqatı üzərində köklənən bu telekanalda ərazi
bütövlüyümüzün şübhə altına
alınmasından tutmuş ictimai-siyasi xadimlərimizə
qarşı təhqiramiz ifadələrin səslənməsinədək
demək olar, hər şey yer alıb və təəssüf
ki, İranın ali rəhbərliyində təmsil olunan şəxslər
zaman-zaman məsələyə gerçək şəkildə
aydınlıq gətirməyiblər. Yalnız müstəqil
telekanalın yeritdiyi kursa müdaxilənin yolverilməzliyini
vurğulamaqla kifayətləniblər. Amma bir məsələ
önəmlidir. “Səhər” proqramının anti-azərbaycan
təbliğatına nəzər salan təkcə bizlər
deyilik. Məsələyə xaricdən də diqqət
yetirilir. Bu günlərdə nüfuzlu “Blomberq” (Bloomberg) nəşrində
“Səhər” haqqında bildirilirdi ki, proqram Azərbaycanı
kütləvi aksiyaların bürüdüyünə dair xəbərlər
yayır, rəsmi Bakının yeritdiyi xarici və daxili siyasət
kursunu tənqid edir, eyni zamanda Qərb kampaniyalarının
ölkənin sərvətini guya taladığını
vurğulayır. Bütün bunlar İranın Azərbaycandakı
sabitliyi pozmaq cəhdi kimi təqdim olunur. Bununla Tehranın əsl
məqsədinin ölkədəki Qərb sərmayəsini
qorxutmaq olduğu fikri önə çəkilir. Hər halda
İran hakimiyyət dairələri məsələnin bu
cür qələmə verilə bilmə ehtimalını
götür-qoy etməmiş deyillər və onlar “Səhər”
proqramının “müstəqil” fəaliyyət kursuna
müdaxilənin yolverilməzliyini bildirməklə əslində
dolayısıyla mövcud status-kvoya
razılıqlarını ifadə edirlər.
“Blomberq”in
ehtimalının doğruluğuna inansaq, lazımi mesajın
lazımi ünvana çatmasından və dünya ictimaiyyətində
“qeyri-sabit Azərbaycan” fikrinin formalaşmasından məmnundurlar.
Halbuki belə olmamalıydı. Ən azından Azərbaycanla
İran arasında 2002-ci il müqaviləsi var. Həmin sənədin
şərtlərində ölkələrin bir-birilərinin
daxili işlərinə müdaxiləsinin yolverilməzliyi
göstərilib və bunun əksini iddia edən məsələlərin
gündəmə gəlməməsi baxımdan Tehran
hansısa tədbirlər görə bilərdi. İstər
Azərbaycan, istərsə də İran tərəfi
özünə aid olunduğu ehtimal edilən məqamlarla
bağlı bu cür diplomatik tərzdə münasibət sərgiləyə
bilər. Amma mövcud halın səmimilikdən
uzaqlığı gün kimi aydındır. Əlbəttə,
sözüm onda deyil ki, İran hakimiyyəti Azərbaycan əleyhinə
təbliğat aparan “Səhər”in fəaliyyətini
dayandırmalıdır və ya hansısa inzibati tədbirlər
görməlidir. Sadəcə Azərbaycanda İranı təbliğ
edən KİV-lər olduğu, deyərdim ki, buna yol verildiyi
kimi, İranda da Azərbaycanı təbliğ edən media
orqanlarının formalaşmasına rəsmi Tehran hansısa
şəkildə dəstəyini göstərə bilər. Təəssüf
ki, dostluğa, Azərbaycan və İran xalqlarının
yaxınlığına yönələn
çağırışlar rəsmi səviyyədə səslənən
bir-iki bəyanatdan o yana getmir. Halbuki bu xalqlar tarixən
formalaşmış eyni düşüncəni, məişəti,
mədəniyyəti, ənənələri və dini
bölüşməkdədirlər. Onların bir-biriləri
ilə dil tapmaları heç zaman çətinlik törətməyib.
Belədə hər iki tərəfdə saxta millətçilərin
necə və nə üçün baş
qaldırmalarına təəccüblənməyə bilmirsən.
Neçə vaxtdan bəri İran və Azərbaycan cəmiyyətində
belə hallara qarşı müqavimət sindromunun
formalaşmaması da maraqlı və
düşündürücüdür. Tarixə nəzər
salsaq, orta əsrlərdə o zamankı və hazırkı
dünyanın əhəmiyyətli coğrafi bölgələrini
əlində cəmləşdirmiş Azərbaycan Səfəvilər
dövləti olub (bu dövləti farsların dövləti
kimi təqdim etmək cəhdləri də var). İndiki bir
çox müstəqil dövlətlər kimi, İran
İslam Respublikası da Səfəvilərin tarixi
torpaqları üzərindədir. Amma ərazicə daha
böyük Osmanlılar da olub ki, Avropanın təxminən
üçdə ikiyə qədəri bir zamanlar bu dövlətin
tərkibində yer alıb. Qeyd etdiyim kimi, mövcud amil mədəniyyət
və ənənələrin çulğalaşmasında
vacib rol oynayıb. Amma bu o demək deyil ki, Türkiyədə
köhnə qitəyə qarşı ərazi
iddialarının irəli sürülməsi baş verəcəksə,
məsələ məntiqi sayılmalıdır. Eləcə
də Azərbaycandan İrana yönəlik bu kimi halları
siyasi avantüradan başqa bir şey saymaq olmaz. Lakin ölkəmiz
ikinci dəfə müstəqilliyini qazandıqdan sonra
İrandan dövlət müstəqilliyimizə təhdidlərin,
qısqanc yanaşma nidalarının ucalması faktdır. Ölkəmizin
hava və dəniz sərhədlərinin pozulması kimi hallar
da yaxın keçmişimizdədir. Təəssüf ki, “Səhər”in
timsalında zühur edən İran media demokratizmi(mi?) eyni
demokratikliyi müstəqil qonşu dövlətin ərazi
bütövlüyünə yönələn qəsdləri
pisləyərək nümayiş etdirmədi və etdirmir də.
Əksinə işğalçı Ermənistana dəstək
verməkdə davam edir. Cənab Cavanfekri səviyyəli şəxslərlə
söhbətlərimizdə bunu daha bildirmirik. Çünki
xeyri yoxdur. Belə deyək – İran kimi güclü, tarixi ənənələrə
söykənən dövlətçiliyə malik ölkədə
ipə-sapa yatmayan, dövlətin və mütərəqqi
ictimaiyyətin, görünür, bacarmadığı
(inandınızmı?) elə ünsürlər var ki, fəaliyyəti
Azərbaycan cəmiyyətində birbaşa nifaq salmağa
yönəlib. Onların son günlər ölkəmizdə
baş verən siyasi proseslərə, o cümlədən
küçə aksiyalarına da qoşulmaq cəhdləri barədə
məlumatlar yayılmaqdadır. Bu baxımdan Azərbaycandakı
İslam Partiyasının fəaliyyəti xüsusi diqqət
çəkməkdədir. “Blomberq” təşkilatın
aksiyaları barədə söz açır, qurumun sədri
vəzifəsini yerinə yetirən Elçin Manafovun radikal
baxışlarından danışır. Nüfuzlu
araşdırma qrupu olan “Stratfor” isə İranın Azərbaycandakı
səfirinin martın 18-də Nardaranda İslam
Partiyasının keçmiş rəhbəri hacı Əlikram
Əliyevin cənazə törəninə qatılmasına
siyasi rəng verir, İranın Azərbaycanın daxili işlərinə
qarışmaq niyyətinin müvəffəqiyyət
qazanmayacağını detallı şəkildə
aydınlaşdırır. Təbii ki, bu xatırlatmalar təsadüfi
deyil. Çünki İslam Partiyanın rəhbər şəxsləri
dəfələrlə İrana simpatiyalarını
açıq şəkildə bildirərək
etirazlarının hakimiyyətə qarşı
çıxmaq olduğunu bəyan ediblər. Bu meyl Qərbin
İranı gözdən-könüldən uzaq qoyaraq
başının ərəb dünyasına
qarışdığı, Tunis, Misir və Liviyada
yaşananları Azərbaycanda da təkrarlamaq istəklərinin
baş qaldırıldığı zaman kəsiyində daha
çox hiss olunmaqdadır. Dünyada gərgin mərhələ
yaşanır və zənnimcə, bu mərhələnin necə
keçilməsi gələcək inkişafı
hazırkı mürəkkəb dövrü necə başa
vura bilmələrindən çox asılı olacaq. Belə
vəziyyətdə nə üçün Türkiyənin və
Rusiyanın deyil, məhz İranın adı Azərbaycanla
bağlı mənfi proseslərdə hallanır? Məsələyə
aydınlıq gətirmək çətin, çətin olduğu
qədər də asandır. Təxminən beş il öncə
dünyada “karikatura qalmaqalı” deyilən böhran
yaşanmışdı. Söhbət Həzrəti Məhəmmədə
Danimarkanın “Yulands posten” qəzetində verilən
karikaturanın islam ölkələrində doğurduğu
ajiotajdan gedir. Həmin vaxt ABŞ-ın, o cümlədən Qərbin
İrana qarşı total təzyiqlər göstərdiyi,
prezident Mahmud Əhmədinecatın isə bunu açıq təhdidlərlə
cavablandırdığı mərhələ olsa da, qeyd
etdiyim olay hamını məşğul etmişdi. İş
o yerə çatmışdı ki, məsələni pisləmək
heç, ona qarşı adekvat münasibət sərgiləmək
siyasi məram kimi dəyərləndirilirdi. Təbii ki, Azərbaycan
cəmiyyəti həmin vaxt öz peyğəmbərinə
qarşı hörmətsizliyi pislədi. Amma İranın Azərbaycandakı
Səfirliyi bəyanat yayaraq cəmiyyətimizdə “Yeni xəbər”
adlı qəzetin mövcudluğunu bizə tanıtdırdı
və nəşrin səhifəsində İsa Peyğəmbərə
qarşı hörmətsizliyə yol verdiyinə
etirazını bildirdi. Bunun həqiqətən də etiraz və
ya nə isə başqa bir şey olduğunu söyləmək
çətindir. Amma fakt ondadır ki, hadisə Almaniya, Rusiya və
Avropanın nüfuzlu KİV-lərinin aparıcı
mövzularından birinə çevrildi. Azərbaycanın
adının dünya ictimaiyyətinə nalayiq hərəkətə
qarşı eyni nalayiqliklə cavab verən məmləkət
kimi yansımasına gətirdi. Bu, eyni zamanda Qərbin
qorxduğu İslam fundamentalizminin ölkəmizdə də
mövcudluğuna dair rəy formalaşdırmağa yönələn
gedişə oxşadı. İran mediası hazırda
oxşar mövzulara baş vurmurmu? Yazını qələmə
almağımın səbəbini yuxarıda qeyd etdim. Media ilə
bağlı məsələlərə toxunmaq istədim, amma
mövzunun genişliyi müəyyən qədər siyasətə
də varmağıma yol açdı. Hər halda
düşünürəm ki, İran və Azərbaycan
mediaları arasındakı əlaqələrin dərinləşdirilməsi
ilk növbədə yuxarıda göstərdiyim və ortada
mövcud olan, məncə, müəyyən mənada səmimiyyətdən
uzaq təsir bağışlayan mühitin sıradan
çıxması, bu prosesə dəstək göstərilməsi
baxımından əhəmiyyətlidir. Bizləri
qarşıda gözləyən yolun çətinliklərini
aradan qaldırmaq üçün soyuqluğumuzu görməyi,
dəyərləndirməyi, özümüzdə səmimiliyi
aşılamağı, əməli fəaliyyətə
keçməyi zəruri sayıram. Azərbaycan mediası
olaraq biz buna hazırıq. (Yazı facebook sosial şəbəkəsində
yayılıb)
Əflatun AMAŞOV,
Azərbaycan Mətbuat Şurasının sədri
525-ci qəzet.- 2011.- 12 aprel.- S.5.