GUCCİ FATOŞ

Hekayə, yaxud monoloqdan fraqmentlər

Yenə də mənasız, qeyri-estetik günəş doğdu... Sevmirəm də sarı rəngi. Ona görə günəş xoşuma gəlmir. Mavi səmaya yaraşmır. Heç olmasa qəhvəyi rəngdə olsaydı, çox zərif bir estetik harmoniya yaradardı. Şüalarından Guccinin qoxusu gəlsəydi, istisi adamın dərisini Vichynin kremləri kimi gözəlləşdirsəydi, saçlarını Schwarzkopf kimi parlıdadsaydı, deyərdim hə... Yoxsa ki... Bu da ən yüksəkdə dayanan ali bir səviyyəsizlik, uyğunsuzluq. Bundan sonra yerdəkilərə nə deyəsən?! Görəsən, yerdə təzə nələr baş verir?

...Dəhşət! Bu nədi?! Bunlar hardan düşüblər, görəsən?! Sapsarı saçları Şarlotta, əynində Promodun güllü köynəyi, dırnaqları da qırmızı manikurlu qız çıxıb ciddi siyasi xəbər oxuyur...

Elə bil dünya siyasəti gül açıb bunun əyin-başında. Bu görkəmlə heç olmasa teatrdan-kinodan söhbət etsəydi, dözmək olardı. Hələ, bunun ağız-burun əyməyinə bax!? Liviyadakı üsyandan elə danışır, sanki Aygünlə Namiqin ayrılmasının fəlsəfi-psixoloji aspektlərini xırdalayır. Ehhh... Başqa kanallar bundan beş betər. Baxanda adamın yediyi də boğazında qalır. Yemək də yemək ola: çanaq pendiri, nehrə yağı...

Çanaq hara, pendir hara...

...Saatın eybəcər əqrəbləri göstərir ki, artıq işə getmək vaxtıdı. Hər dəfə deyirəm bu saatı dəyişin, divarın rənginə uyğun gəlmir, heç bu evdə adama qulaq asan var?!

...Yenə yarıqaranlıq, natəmiz lift... palçıqlı küçə, ümumiyyətlə mənasız, havasız boz şəhər və yamyaşıl avtobuslar. Dostlarım deyir, heç nəyi bəyənmirəm. Axı mən bu şəhərin nəyini bəyənim?! Bax, palma ağacının yanında da küknar əkərlər? Biri şimalın, o biri isti ölkələrin ağacıdı... Fakturlarının bir-birinə heç dəxli yoxdu... Yaxud da Chanelin firma mağazasının qabağına şərq üslubunda naxışları olan metlax düzərlər?! Qədim binanın birinci mərtəbəsində Avnadqarde mebel salonu olar? Bu şəhərin bütün dizaynı disharmoniya üzərində qurulub... Nə rənglər uyğun gəlir, nə formalar, nə ölçülər... Elə adamlar da... Buyur! İdman stilli qırmızı Porschedən qara Pier Carden kostyumda oğlan düşür. Heç işgüzar üslubla da o maşın uyğun gələr?! Hardadı burda harmoniya? O nə köynəkdi? Oooyyy...

Lacoste köynəklə Casio saat...

Bu da yüksək səviyyə... Tez uzaqlaşım burdan. Ürəyim bulandı lap... Heyif! Bu cür yaraşıqlı oğlandı. Olmazdı ki, idman stilli maşına minəndə elə Lacostedən yüngül kostyum, Adidasdan makasini ayaqqabı geyinəsən?

Yox...

Elə olsaydı, nə var idi ki?! Bu dünyada yaşamağa dəyərdi.... Mən başa düşmürəm ey. Bu qədər mağaza var. Budu bax küçə boyu sıraynan düzülüb: Emporio, Mexx, Levis, Prada...

...Bu da Sovet dövrü deyil ki əlində pul ola, amma almağa heç nə tapmayasan. İndi hər şey var...

Normal, estetik cəhətdən düzgün stil seçmək o qədər də çətin deyil. Sadəcə bir az ağıl işlətmək lazımdı. Mən bilmirəm Allah bu canlı insana başı nə üçün verib?! Ehhh... Nə isə... Çox yox ey! Heç olmasa bir insan, bir park, bir küçə ideal harmoniyaya malik olardı. Yoxsa eyni interyer və dizaynlı butikdə keçən ay Samsungun texnikası, sonra İvanovkanın süd məhsulları, indi də Diorun ətirləri satılır. Anlamırlar ki, mağazanın görünüşü ilə satılan məhsul arasında uyğunluq olmalıdı. Alıcının zövqünü ilk növbədə bu formalaşdırır. İnternetdə oxumuşam. Hələ adlar... Modern üslubda restoranın adı – Azıx. Ya da başdan-başa yarıqaranlıq kafenin adı – Gündoğan...

Adam necə əsəbləşməsin?! Çalışıram belə yerlərə getməyim, hirslənməyim. Heyif həmişə alınmır. Hər yerdən imtina etmək olur, bircə toylardan başqa. Necə getməyəsən? Elə biləcəklər saymıram, ya da pula görə getmirəm. Toylarımız da Maşşallah. Əgər adamın başı xarab olmasa, bir toydan 10 il danışmaq olar. Anlaya bilmirəm bu adamları. Toy başlayan kimi “Qudalar” mahnısı oynayırlar. Guya mehribandılar da. Hərəsi bir rəngdə... Olmazdı ki, birgə axtaraydılar, uyğun üslubda geyim seçəydilər?! Gözəl bir harmoniya yaranardı. Gəlinin anası ziyafət paltarıyla yastıdaban ayaqqabı geyinir. Bəyin də anası elə bil ancaq dəqiqədə bir oğlunu öpüb özünü camaata göstərməyə gəlib. Özünü camaata yüksək zövqünlə göstər də... Geyin Escadanın axırıncı ziyafət paltarları modelini balaca qızılı çantası ilə... Ayağında da 10 sm. dikdaban ayaqqabı. Deyim hə. Sən oldun bəy anası...

Gəlinlə bəyin özündən heç danışmağa dəyməz. Xoşum gəlmir də bu tül paltarlardan... Elə bil pərdəni keçirdib əyninə. Toyunda İtaliya orqanzasından dekoltye geyinmədinsə, ərə getməyin mənası varmı? Əlbəttə yox. Bəylərimiz də ki heç də... Bu mövzu bir dənə qara yaradı mənim ürəyimdə. Əvvəllər heç olmasa sanballı kostyumlar geyərdilər. Əşşi firması cəhənnəmə...

İndi lap ağın çıxardıblar. Gedib teatrlardan milli geyim götürürlər. Bunlar da tamaşadan tamaşaya pis günə qalır. Elə bil it ağzından çıxıb. Bu axmaqlar da toy günü həmin paltarları geyinirlər. Adamı bit basar ey...

Bəyin ki əynində Versacedən qara ipək kostyum, Baldininidən platforma ayaqqabı olmadı, o nə bəydi?! Sonra da deyirlər ərə get! Kimə gedim ey? Bizdə normal, ailə qurmağa uyğun adam var ki? Evdəkilər həftədə biri ilə tanış edirlər. Hərəsi bir cür defektlidir. Biri var idi: Hündür, yaraşıqlı oğlandı. Bir az telefonla danışdıq. Söhbətimiz də tuturdu. Brendlərdən başı çıxırdı. Estetik duyğusu da vardı...

Maraqlı idi onunla. Amma bir dəfə görüşümə gələndə əyninə Nikenin cins kostyumunu geyinib, qoluna da Cerruti 1881-in klassik saatını taxmışdı.

Oyyyaaa...

Belə adamla yol getməyə dəyər?! Olmazdı ki, heç olmasa Benettonun saatın taxasan... Yooox... Elə həmin gün əlaqəni kəsdim onunla. ...Ya da başqa birisi. Anamın iş yoldaşıydı. İlk gündən adı çox ləzzət elədi mənə..! Həbiib. Lap klassik şərq üslubun xatırladır. Amma elə ikinci görüşdə hər şeyi heç elədi. Maşınla iş yerimin qabağına gəlmişdi, çıxıb görürəm Maykl Ceksonu dinləyir. A bala, adın Həbibdisə, “Həbibim” mahnısına qulaq as da... Həmin dəqiqə yola saldım getdi. Elə bil Allah məni cəzalandırır e. Həmişə qabağıma belə adamlar çıxır. Biri də var idi, elə bildim daha axtardığımdı... O mənə tam uyğun idi. İlk dəfə dəniz kənarına məni dəvət edəndə United Colors of Benettondan geyinmişdi. Əlində də Blackberry telefon, qolunda orijinal Seico saat, gözündə Oacly eynək...Saç düzümü də əla idi. Heç bir defekti yox idi. Əməlli-başlı havalanmışdım. Quş kimi uçurdum ki, arzuladığımı tapmışam. O günə aid başqa heç nə yadımda qalmayıb – nə dəniz, nə söhbətlərimiz, nə yollar...

Ağlımı başımdan çıxarmışdı... Amma Allah mənə bu xoşbəxtliyi də çox gördü. Növbəti görüşə işdən gəlmişdi. Yenə geyimi super idi... Amma kaş ki, cibindən Camel siqaretini çıxarmayaydı. Elə bil səhrada gedir. Axı bu geyim hara, Camel hara?! Evə qədər necə dözdüm, Allah bilir. Çatan kimi sms yazdım – Məni daha narahat eləmə. Vəssalam. Bununla da belə bitdi. Amma bu fiasko mənə lap pis təsir eləmişdi... Özümə yer tapa bilmirdim. Ailədə hamı narahat idi. Heç mağazalara da getmirdim. Ancaq işə, evə. İndi şükür düzəlmişəm bir az. Bax, yenə yadıma düşdü, pis oldum. Ehhh... Hərdən bu təklik lap qorxudur məni... Nə olacaq bunun axırı? Bu boyda ölkədə bir nəfər də olsa mənə uyğun adam tapa bilmirəm. Hamı da bir məsələylə maraqlanır: Şəxsi həyatda nə var, nə yox? İstəyirəm deyim, normal adam var ki şəxsi həyat da ola?! Nə isə... Bir yol var. O da ölkədən getmək. Xaricə. Başqa millətlərdə, xüsusən Avropada harmoniya duyğusu bizdən güclüdür. Bəlkə oralarda özümə bir Adam tapıb həyat quraram... Bu gün də böyük işlər vəd edir mənə. Bizim idarəyə ingilislər gəlməlidir. Nəsə müştərək layihələri var. Amma onlar elə bircə dəfə bizim qızlara nəzər salsalar, qaçacaqlar. Həmişəki kimi məni qabağa verirlər. Axı orda məndən başqa fərli adam yoxdu!.. Ona görə də bu gün sırf işgüzar üslubda geyindim. Guccinin axırıncı kolleksiyası – ciddi üslubda kətan pencək, qara-ağ damalı ətək, dəri kəmərli qol saatı... Saçım da həmişəki kimi parlaq və səliqəli. Gucci guilty-nin qoxusunundan da hamı bihuş olur... Məni bu cür estetikanın içində İngiltərədən yox ey, kosmosdan gələnlər də görsələr heyran olarlar. Bir dənə də deffekt tapa bilməzlər.

... Tələsmək lazımdı. Birdən gecikərəm, mən çatana qədər çıxıb gedərlər. Əziyyətim hədər gedər... ... İlahi, bu kimdi belə? Allah bunu necə yaradıb, görəsən. Əsl mən istəyən adam: boyu uca, saçları uzun, Armaninin ən son model kostyumu, Pradadan buna uyğun ayaqqabı, Vaccodan ağ köynək və qalstuk, Roleksdən saat, gözündə Raybon eynək...Hələ sərbəst oturuş manerası... Ay Allah, mən yuxu görürəm nədi? ... Eeeh... bu telefon da vaxt tapdı zəng çalmağa... – Aloo... – Salam, Fatimə. Hardasan? Yenə Guccinin maqazinində ilişmisən? İngilislər gəlib. Səni gözləyirlər...

– Dayan görüm ey... İngilis vaxtıdı? Mən bu şansı əldən verə bilmərəm... Həyatımın belə vacib anında ingilislərə baş qoşmaq olmaz. Bəlkə son şansımdı?! Bu adam mənim olmalıdır. Elə bu dəqiqə gedib oturacam yanında. Bəli, mən cəsarətli qadınam. Hələ əlindən də tuturam, başımı çiyninə qoyuram... İçimdə bir rahatlıq yaranır... Yavaş-yavaş bütün dünya gözümdən silinir... Kainatda yalnız ikimiz qalırıq... Mən və O...

... Kişi paltarları mağazasının satıcı qızları oturub çay içirdilər. Təsadüfən onlardan biri qapıya tərəf keçəndə vitrindəki qız manikenini görüb çaşdı, təəccüblə gözlərini döydü. Diqqətlə gözdən keçirəndən sonra o biri satıcılara çevrildi:

– Bu manikeni bura kim qoyub, bizdə beləsi yox idi axı?

– Yəqin axşam gətiriblər.

– – Yox, axşam gətirsəydilər, bilərdim. – Bəs hardan gəlib düşüb? Yoxsa özü gəlib oturub vitrində? Qızlar qəhqəhə çəkib güldülər:

– İstəyirsən, götür apar at anbara... Satıcı qız bir müddət vitrinə baxandan sonra başını yellətdi:

– Yox, aparmıram. Qoy qalsın burda. Bir-birinə əla yaraşırlar. Əsl harmoniyadır.

PƏRVİN

525-ci qəzet.-2011.- 30 aprel.- S.28.