Əsgər Fərhadi
psixologizmi
1972-ci
ildə İsfahanda doğulan, Tehran Universitetində dram
rejissorluğu ixtisasına yiyələnən,
qısametraljı filmlər, seriallar üçün ssenarilər
yazan, bir müddət televiziyada çalışan Əsgər
Fərhadinin (1972) “Tozanaqda rəqs” (ssenari müəllifi Əlirza
Bazrafşanyan, Əsgər Fərhadi, Məhəmmədrza
Fazili 2003) filmində azəri türkü Reyhanə (Baran
Kosari) adlı qızla evlənən Nəzərin (Yusif Xodapərəst)
dayısının zəmanəti ilə toy üçün
bankdan kredit götürsə də valideynlərinin təhriki
ilə ailəsindən ayrılması izlənilir. Anasının
fahişəlikdə günahlandırdığı Reyhandan
ayrılmalı olan Nəzərin qızın ailəsinə
ödəməli olduğu borc filmin hərəkətverici
qüvvəsinə çevrilir. Banka borcu olduğundan
düşəcəyi həbsxanadan qaçmaq
üçün səhraya qaçan Nəzərin həbsxanadan
qaçaraq səhrada atılmış mikroavtobusda yaşayan
ilantutan Qoca (Fərəməz Qəribyan) ilə təmasa girə
bilməməsi yeni ziddiyyət yaradır. Pul qazanmaq
üçün ilan tutmağa məcbur olaraq ilk uğursuz həmləsində
ölməmək üçün Nəzərin
barmağını kəlbətinlə kəsməsi hadisələrin
məğzini açır.
2003-cü
ilin Moskva kinofestivalında Rusiya kino tənqidçilərinin
“Fil” mükafatını qazanan “Tozanqda rəqs” filmi Əsgər
Fərhadinin debüt uğurunu təsdiqi oldu. Bu festivalda “Ən
yaxşı kişi roluna görə” mükafatını
qazanan Fərəməz Qəribyanın peşəkar aktyor təhsili
görməyib, sadəcə ayaqqabı mağazasında
satıcı işləməsi, filmdən sonra gözləri
yaşaran jurnalistləri heyrətləndirən fakta
çevrilməklə Əsgər Fərhadinin aktyorla
çalışmaq bacarığını da önə
çəkdi.
lll
Əsgər
Fərhadinin öz ssenarisi ilə çəkdiyi “Qəşəng
şəhər” (2004) filmində sevdiyi qızı qətlə
yetirməklə ölüm cəzasına məhkum olunan on səkkiz
yaşlı Əkbərdən bəhs edir. Qanpulu barədə
söhbətin üzə çıxması şəriət
qanunlarına nabələdlər üçün müəmmalı
görünsə də, filmdə insanların dərin
psixoloji münasibətlər sistemi önə çəkilir.
Əkbərin Tehran yaxınlığında, dəmir yolu xəttinin
evlərin arasından keçdiyi gecəqonduda körpə
uşağı ilə yaşayan, tiryək alveri ilə məşğul
olan, tez-tez bir ay müddətinə həbs olunan ərindən
boşandığını qonşulardan gizlədən, yeganə
qardaşının bağışlanmasını xahiş
etdiyi Əbdülqasım Rəhmətinin dəfələrlə
söyüb, döyüb qovduğu bacısı Firuzənin
(Təranə Əlidostu) həyatının dramatizmi
bütün çılpaqlığı ilə üzə
çıxmaqla strukturu zənginləşdirir. Əlo
Pursalehi ilə Firuzə arasında yaranan ünsiyyətin
fonunda (onların uzun-uzadı siqaret çəkmələri
istisna olunmaqla) Əbdülqasım Rəhmətinin ikinci
arvadının əl ağacı ilə güclə gəzən
yeniyetmə qızı Süməyyanı qanpulu əvəzinə
ərə vermək istəməsi psixologizmi daha da artır. Əlo
Pursalehinin dostunu xilas etmək naminə Süməyya və
yaxud qəlbinin hökmü ilə Firuzəyə evlənəcəyi
tamaşaçının ixtiyarına buraxılması
finalı mücərrədləşdirsə də, yalnız
sevgi ilə qalib gəlməyin mümkünlüyü
psixologizm müstəvisində təsdiqlənir.
lll
Əsgər
Fərhadinin “Çərşənbə atəşfəşanlığı”
(ssenari müəllifləri Əsgər Fərhadi, Mani Həqiqi,
2006) filmində ilaxır çərşənbəsi
günündə, Tehranın geniş küçələrindən
birində, hərəkətdə olan motosikldə tərkində
oturan arvadı Ruhinin (Təranə Əlidusti) fotoşəklinə
baxmaqla yoldan çıxıb yıxılan Əbdülrza
xoşbəxtliyin aniliyini təsdiqləyir. Ailənin Novruz
bayramını keçirmək üçün ertəsi
gün Dubaya getməyə hazırlaşdıqları məqamda
Müjdənin diktəsi ilə səfərdən vaz
keçilməsi Mortezanın günahsız qurbana çevrilməsinə
səbəb olur.
lll
Əsgər
Fərhadinin “Ellinin hekayəti” (ssenari müəllifi Əsgər
Fərhadi, Azad Cəfəryani.2009) filmində hadisələr
uzun illər Almaniyada yaşayıb ailəsi
dağıldıqdan sonra bir neçə günlük istirahət
üçün vətəni İrana qayıdan Əhmədin
(Şahab Hüseyni) vaxtilə universitetdə birgə
oxuduğu dostlarla keçirdiyi günlər Xəzərin cənub
sahilində üç gün ərzində, ortabab zümrəni
təmsil edən üç ailənin timsalında psixoloji zəmində
təsvir olunur. Bu tətilin düzənlənməsində əsas
fiqur sayılan qətiyyətli Sənidehin (Sulşifte Farahani)
bir kimsəyə demədən dəvət etdiyi, balaca
qızının uşaq baxçasında tərbiyəçisi
Ellini (Təranə Əlidusti) ailə həyatı
alınmayan Əhmədə yaraşdırması psixoloji
gözlənilməzliklər yaradır. Dəniz sahilində
kirayələnən, çoxdan bəri bir kimsənin
yaşamadığı köhnə bağ evində him-cimlə
danışmaq məharəti Ellinin gözəlliyini birə
beş artırır.
Ətrafdakıların
zarafatları, rişxəndləri fonunda, tətilin ikinci
günü münasibətlərin az qala
formalaşdığı məqamda buradan çıxıb
getmək istəyini dilə gətirən Elli, sanki Əhmədlə
ailə həyatının alınmayacağını sezir.
Ellinin havaya qaldırdığı əlvan çərpələngin
uçuşuna sevinməklə, az qala dənizdə batan
balaca oğlanın – Arəşin xilası fonunda yaranan həyəcan,
Sənidehin əri tərəfindən döyülməsi, ailələrin
arasında nifaq düşməsi filmin dinamik ovqatını
artırır. Qayıqları ilə üzüb gələn
xilasedicilərdən sonra gecəyarıya qədər
avtomaşınların işığı altındakı
axtarışlar da səmərə vermədikdə, gələn
polisin yalnız qısa adı bilinən, soyadının belə
naməlum qalan Ellinin söhbətlərinin, hətta cərrahiyyə
əməliyyatından çıxmış anası ilə
telefon danışıqları ölüm və günahkar
axtarışı zəminində, sosial-siyasi müstəvidə
çözülməsi psixologizmi artırır.
“Ellinin
hekayəti” filminin 59-cu Berlin festivalında ən yaxşı
rejissor işinə görə ”Gümüş ayı”
mükafatı qazanması, psixoloji dram janrının sirlərinə
bələd olan Əsgər Fərhadinin peşəkar
üslub göstəricilərinin durmadan
artığını təsdiqlədi.
lll
“Ellinin
hekayəti”nin davamı sayılan “Nader və Simin, boşanma”
(2011) filmi isə on dörd il evli olub, Tərmeh adlı on bir
yaşlı qızları olan, ortabab həyat sürən
Tehran sakinləri Naderlə (Peyman Moadi) Siminin (Leyla Hatəmi)
boşanmaq fikrinə düşmələri ilə
başlayır. Müasir və mühafizəkar təfəkkür
tərzini qarşı-qarşıya qoyan bu filmdə
qızını qapalı mühitdə böyütmək istəməyən
Siminin ölkəni tərk etmək istəyinə altseyqeymera
– yaddaşın, nitqin fəaliyyətini məhdudlaşdıran
xəstəliyindən əziyyət çəkən
atasını qoyub getmək istəməməsi
boşanmağın qarşısını kəsən amilə
çevrilir. Siminin müraciət etdiyi məhkəmənin
Naderin tərəfini tutması, ailəni dağıtmaq istəməməsi
hadisələri qızışdırır. Məhkəmənin
ərinin tərəfini saxladığını görən
Siminin anasının yanına köçməsi Naderin xəstə
atasına baxmaq üçün əri işsiz olduğundan
maddi ehtiyacı olan Raziyə adlı qadını evə gətirməsi
yeni personajları struktura qoşur. Nadirin evdən pul
oğurlamaqda şübhələndiyi Raziyənin xəstə
naməhrəm qocanın islatdığı alt tumanını
dəyişib-dəyişməmək, yad kişiyə
toxunub-toxunmamaq məsələsini “olum, ya ölüm”
kontekstində əzabla götür-qoy etməsi dini
qadağaların şərtiliyini səciyyələndirir. Həkimə
gedərkən Raziyənin əlacsız qalıb
çarpayıya bağladığı xəstə qocanı
ölüm ayağında görən Naderin günahkar
sayıb evdən bayıra atdığı, pillələrdən
yıxılaraq əzilən, ertəsi gün dörd aylıq
uşağının tələf olması dramatizmi
qızışdırır. Nadirin qadının hamilə
olduğunu bilib-bilməməsinin ölüm hadisəsinin
araşdırılması kimi bürokratik hüquqi müstəviyə
gətirilməsi, balaca Termehin atasının xeyrinə yalan
ifadə verməyə məcbur qalması və nəhayət
xaricə qaçmaq istəyi üzə çıxan Siminin əsas
günahkar kimi mühitin mənzərəsini və münasibətlər
sistemini yeni mərhələyə çıxarır. Balaca
Termehin anası ilə xaricə getmək və yaxud atası
ilə vətəndə yaşamaq seçimi arasında
qalması finalı ikiləşdirməklə
çıxış yolunu gələcək nəslin öz
üzərinə qoyur.
19 fevral 2011-ci ildə əlli səkkiz ölkənin üç yüz səksən filminin iştirak etdiyi, Cəfər Pənahinin də jüri üzvü olub iştirak edə bilmədiyi 61-ci Berlin festivalında “Nader və Smin, boşanma” filminin ən yaxşı rejissor işinə görə “Qızıl ayı”, aktyorlarla (Leyla Hatəmi, Peyman Moadi, Sareh Bayat, Sərine Fərhadi, Ələsgər Şahbazi, Babək Kərimi) işə görə “Gümüş ayı” mükafatları qazanması sənətkarlığı tam təsdiqlənən Əsgər Fərhadinin ekran yaradıcılığına dünyəvi maraq qazandırdı. Çıxışında Mohsen Mahmalbafın müdafiəsinə nitq söyləyən Əsgər Fərhadinin sonda qazandığı “Qızıl ayı” mükafatını başı üzərinə qaldıraraq “Cəfər bu sənin üçündür. Əminəm ki, gələn dəfə yanımda olacaqsan!” xitabı fəaliyyətində mütərəqqi geosiyasi kinemotoqrafiyaya üstünlük verən Berlin festivalının ruhuna uyğun idi.
28 fevral 2011-ci il tarixində “Oqonyok” jurnalının səkkizinci sayındakı “Qadınlar azadlığı çox istəyirlər” məqaləsində Berlində Tatyana Rozenştayna müsahibə verərək: “Boşanma məsələsi daha çox qərb üçün aktualdır. Bizdə, İranda isə boşananlar müəyyən dərəcədə yarımçıq sayılırlar. Boşananlar cəmiyyətdə yerini tapmaqla, iş tapmayıb, yenidən ailə qura bilmirlər. Xüsusən qadınların vəziyyəti çətindir. Sanki onların cəmiyyətdə iki rolu var: ana qadın və ya fahişə olmaq. Hər ikisini qulun fərqli formaları saymaq olar. Birinci halda əsarət, cəmiyyətin qəbul etdiyi qanunlarla təsdiqlənir, ikinci də yox. Bu filmdə boşanma mövzusunu təkrarlamamaq üçün neytral mövqe tutmuşam. İctimai əxlaqa və ittihamlara hər gün müqavimət göstərən insanları ittiham etmək, əxlaq dərsi keçmək yox, insanların vəziyyətini göstərmək istəmişəm” deyən Əsgər Fərhadinin: “Görünür kişilərdən fərqli olaraq qadınlar arasında daha parlaq və maraqlı şəxslər tapa bilirəm. İranın orta zümrəsi var qüvvəsilə qərb cəmiyyətinin aktual təmayüllərinə yiyələnməklə modernləşmək istəyir. Azadlıq cəhdi qadınlarda xüsusilə güclüdür. Yəqin ona görə ki, onların mühiti bütün hüquqlardan məhrumdur. Onlar azadlığı daha çox istəyirlər. Bir sənətkar kimi ölkəmdə baş verənlərə baxmaq ağrılıdır. Axı nə vaxtsa mütərəqqiliyi ilə seçilən İran mədəniyyəti bütün dünya xalqlarını ilhamlandırırdı. Təəssüf ki, bu gün bu barədə unudurlar” fikirləri şərq mühafizəkarlığına müqavimətini bildirir.
18 iyun 2011-ci ilin “Arqumentı i faktı” qəzetindəki: “Əsgər Fərhadi: İran haqqındakı filmim Berlin mətbəxində doğuldu” məqaləsində İrina Şipilovanın “Nader və Simin, boşanma” filminin yaranışı barədə sualına: “Həmişə olduğu kimi işlər gözlənilmədən başlandı. O zaman Berlində dostumun filminə ssenari yazırdım. Mətbəxdə oturmuşduq, birdən qapının arxasından eşidilən İran melodiyasına çox təsirləndim.Təsəvvürümdə bir-birinə qarışan təsvirlərdən, hekayətlərdən qurtula bilmirdim. Nəhayət ki, İrana gedib bu filmi çəkməklə sakitləşdim” cümlələri intellektual kinonun tələblərini əxz edən sənətkarın fərdi üslub göstəricilərinin kulturoloji köklərə bağlılığını vurğulayır.
Aydın Dadaşov
525-ci qəzet.- 2011.- 6 avqust.- S. 15.