Sevimli... Zərif... MƏNİM...

Hekayə

Səhər saat doqquz radələrində bəyaz geyimli qız Beşmərtəbə meydanındakı “5 qazan” restoranına daxil oldu. Bayaqdan bəri salonda bekar gəzişən ofisiantlar “Poison” ətrindən məst olub canfəşanlıqla ona yer göstərməyə cumdular. Qızsa onların yanından laqeydliklə, sanki ürəyində mahnı oxuyurmuş kimi şən, ədalı yerişlə keçib yuxarı qalxdı. Aşağıdakı salonun ofisiantlarının üzündəki ümid nişanələrinin puç olması ilə yuxarı mərtəbənin ofisiantlarının sevinci eyni vaxta düşdü. Qız isə lap küncə, döşəmədən tavana kimi uzanan şüşənin qabağına keçdi və baxışları üstündən çırpıb stulu çəkdi. Gödəkçəsini asılqana keçirib oturdu. Lakin çılpaq ayağı şüşənin soyuğunu hiss etməyə macal tapmamış ofisiant odlu sualı ilə başının üstünü aldı:

– Nə içəcəksiniz?

– Yasəmənli yaşıl çaay!!!

“Ç” hərfi ofisiantın qulağından keçib ayaqlarını döşəməyə mıxladı. Səsin məlahətindən özünü unutmuş oğlan fikirləşdi: ömrümdə bir dəfə məndən bu səslə nə isə istədilər...Onda da ...ancaq çay...ehhh...

5...10...15 saniyə...Sükut. Gözünü Füzulinin abidəsindən ayıran qız qarşısında heykələ dönmüş adama baxdı:

– Nəyi gözləyirsən? Başqa heç nə istəmirəm. Get çay gətir də... – qız bunları demədi. Sadəcə ofisiant fikirləri onun baxışlarından oxudu, ayaqlarını mıxlamış “ç” hərfi əridi, donu açıldı. Getdi sifarişi gətirməyə.

...Qız Bakının səhərinə baxırdı. Şəhər bomboz idi... Gözlərini qıyıb Teatrın arxa məhəllələrinə sarı boylandı... Sıxıldı. Daha baxmaq istəmədi... Sağ çiynini şüşəyə söykəyərək qulaqcıqları taxıb telefonundakı musiqilərə qulaq asmağa başladı. Qara Qarayevin “Yeddi gözəl”inin fraqmentləri fikrini harasa çooox uzaqlara apardı ...

Uzun saçlı, arıq, hündür, görünüşündən müasirlik yağan rəssam Dram teatrının arxasındakı məhəllələrdən çıxıb ayaqlarını sürüyə-sürüyə avtobus dayanacağına tərəf gedirdi. Gözlərində elə bir təəssüf var idi, sanki uzun illərdir gecə-gündüz çalışıb çəkdiyi rəsmi əlindən alıb dənizə tullamışdılar. Dəniz rənglərin hamısını acgözlüklə udmuşdu...

Dayanacağa çatanda molberti yerə qoyub rəngsiz baxışlarla ətrafı süzdü: “5 qazan”...- bu nə addı restorana qoyublar?! Yox bir... – hər şeydən narazı, qoca təqaüdçülər kimi ürəyində deyinməyə başladı – bu ölkədə estetika, adamı ilhamlandıran gözəllik tapmaq mümkün deyil. Hər şey....

... Birdən-birə Beşmərtəbə itdi, maşınların səsi batdı, ətrafda nə vardısa, hamısı yox oldu... Parıltısı ilə göz qamaşdıran büllur bir saray peyda oldu. Sarayın pəncərəsinin arxasında isə çiynini şüşəyə söykəmiş, ayağını ayağının üstünə aşırmış, saçlarının qarası ilə bəyaz donu ideal bir rəng harmoniyası yaratmış Qız...!

5...10...15 saniyə... Bu saniyələr ərzində rəssam bu səhnəni kətan üzərinə köçürdü, ən məşhur sərgilərdə şəklin nümayişini keçirdi, xarici kolleksionerlər əsərin sorağıyla bura gəldilər, böyük pullar təklif etdilər... Hətta tanınmış Sənətşünaslıq doktorunun bu tabloya aid çıxışı da qulaqlarında səsləndi: “Gənc bir rəssamın bu cür sənət əsəri yaratması məni sevindirdi. Obraz şüşə arxasında da aydın görünür. Məncə son illər rəssamlıq sənətimizdə belə güclü qadın çatışmırdı. Gənc dostumuz zahiri gözəllik, zəriflik arxasında gizlənmiş gücü harasa yuxarılara dikilmiş baxışların vasitəsi ilə gözəl şəkildə çatdırmağı bacarmışdır. Adam bilmir bu rəsmə nə ad versin?! “Sevimli qadın”? “Zərif qadın”? yaxud da “Onun qadını...”

Cavanların dayanacağa arxa çevirib durmasından, avtobuslara minməməsindən narahat olan dispetçer yaxınlaşıb nə isə soruşmaq istədi. Amma heç kim ona reaksiya vermədi. Hamı robot kimi dayanıb harasa baxırdı. Yalnız balaca bir oğlan barmağını uzadıb şüşə arxasındakı qızı göstərdi. Elə bu vaxt onun telefonuna zəng gəldi. Sürücülərdən idi. Bircə anda ruhu keyimiş dispetçer mexaniki hərəkətlə telefonu qulağına tutub – Alo – dedi.

– Mənə bax, dayanacaqda gözləyən yoxdusa, daha oralara girməyim, Nizaminin qabağından dönüb qayıdım mikrorayona.

Dispetçer cavab verə bilmədi. Əvəzində boğazından nasaz maşın xırıltısına bənzər boğuq inilti çıxdı.

–Nədi, niyə danışmırsan, sürüm ora? Adam çoxdu?

Dispetçerin səsi açıldı:

–Burda Həyat var ey...

Ratsiyanın səsi PPX-nın sarımsaq ətirli, yekəqarın komandirini səhər 6-da Dəmiryol Vağzalı yaxınlığındakı “Zirzəmi” kafesində yediyi xaşın təəssüratlarından ayırdı. Sıravi polis serjantının həyəcanlı səsi eşidildi:

– Rəis, Beşmərtəbənin qabağında şübhəli adamlar toplaşıb.

– Yenə yalandan hay-küy salmısan? Bu dəfə dəqiq olmasa, təpəni dağıdacam. Ha-ha-ha...

– Vallah, rəis, düz deyirəm. 10-15 adam olar. Hələ telefonla şəkillər də çəkirlər. Bəlkə yenə nə isə aksiyadı?!

– Yaxşı, sən oraları nəzarətində saxla. Nə isə olsa, xəbər verərsən.

Komandir əvvəl zəhləsi gedən bölmə rəisinə zəng etdi. Onun telefonunun sönmüş olmasına ürəkdən sevinərək birbaşa rayonun polis rəisinə zəng vurdu. Səsinə işgüzarlıq qatıb təşviş içində dedi:

– Cənab rəis, bağışlayın Sizi narahat edirəm, Beşmərtəbənin qabağında xeyli adam toplaşıb. Hələ heç bir səs-küy yoxdur. Məqsədləri məlum deyil. Amma mən narahat oldum. Birdən mitinqə hazırlaşarlar...

– Hanı sənin bölmə rəisin? Ona məlumat vermisən?

– Rəis, telefonu söndürülüb. Yəqin axşam yeyib-içməkdə olub. Ona görə yatıb. Çox vaxt belə edir.

– Yaxşı, çərənləmə! Sən uşaqlara tapşır oraları əhatəyə alsınlar. Amma dinc adamlara toxunmasınlar. Bizim rayonda heç vaxt belə hadisə olmur. Maraqlanaram görüm nədir.

– Oldu, Rəis.

Polis rəisi az qala qaça-qaça rayon İcra Hakimiyyəti başçısının yanına gedib vəziyyəti danışdı. Bu qədər adamın sakit, dinməzcə bir yerə yığışması təəccüblü idi. Ona görə də məsləhətləşib mülki geyimli polisi Beşmərtəbə meydanına yolladılar.

“Şəhər” telekanalının passiv, heç bir işə yaramayan reportyoru rayon İcra Hakimiyyətində işləyən dostunun zəng vurub Beşmərtəbənin qabağında mitinq hazırlığı getdiyini, gənclərin bir yerə yığışdığını deməsindən sonra cəld “Xəbərlər” departamentinin baş redaktorunun yanına qaçıb hadisəni bacardığı qədər şişirdərək danışdı:

– Eldar müəllim, Beşmərtəbə meydanında mitinqdir. Yüzlərlə adam toplaşıb.. Polislər yolu bağlayıb, mühasirəyə alıblar oraları. Hələ mətbuat bilmir. Gizli saxlayırlar. Mənə dostum xəbər verdi.

– Doğrudan? – baş redaktorun gözləri işıldadı. – iyirmi dəqiqədən sonra “Xəbərlər” proqramı efirdədi. Görəsən, uşaqlardan kimi göndərək, ordan birbaşa efirə çıxsın?

– Heç kim yoxdu. Bəlkə elə özüm gedim?

– Axı sən canlı efirə heç vaxt çıxmamısan? Yaxşı... Immm... Onda get çəkiliş apar, baxarıq! Tez ! Getdin! Qaça-qaça!

... “Mən elə bir süjet hazırlayım, bütün şəhər bir-birinə dəysin. Onda bu əclaf mənim qabağa çəkdiyi qohumlarından yüz dəfə artıq olduğumu başa düşər...” – Reportyor bütün yolboyu yalnız bunu fikirləşirdi. Azdramanın yanında maşını saxlayan kimi operatorunu da tələsdirərək, cəld “5 qazan”ın yanındakı qələbəliyə yaxınlaşdı.

– Kameranı elə qur, adamlar lap çox görünsün. O biri mitinqlərdə eləyirdiz ey, bax elə. Aşağıdan götür.

– Mənə öyrətmə də... – telefon zəngi operatorun cavabını eşidilməz etdi.

– Bəli, müəllim. İndi çatmışıq.

Redaktor idi.

– İki dəqiqəyə canlı efirdəsən. Hazırlaşın. O biri kanallar bizdən qabağa düşməsinlər. Özün də türk reportyorları kimi həyəcanla danış! Elə bil dünyanın dağılması xəbərini verirsən...

Növbəti dəqiqədə heç kimin tanımadığı bir müxbir həyəcanlı səsiylə ölkənin ən qalmaqallı telekanalının efirində göründü:

– ...Deyəsən, ərəb ölkələrindəki olaylar bizlərə də təsir edib. Füzuli meydanında adam əlindən tərpənmək olmur, lakin hamı sükut içindədir, hüquq mühafizə orqanları əməkdaşları hələ ki hadisəni kənardan seyr edirlər. Budur, gənclərin üzündə tufanqabağı sükut həyəcanı var. Bütün baxışlar “5 qazan” restoranının ikinci mərtəbəsinə zillənib. Yəqin, etiraz aksiyasının təşkilatçıları məhz bu yerdən camaata müraciət edəcəklər. Bəli, restoranın ikinci mərtəbəsi, binanın küncündəki pəncərənin ... Mitinqin səbəbkarına bax e... Ay Allah...

Rabitə gözünü ekrana zilləmiş minlərlə tamaşaçının heyrət dolu baxışları altında, bircə anda kəsildi, camaatın qulağında isə reportyorun son olaraq dediyi “Ay Allah” sözü qaldı.

Studiyadakı aparıcı qız həmişə belə qalmaqallı məqamlarda olduğu kimi fantaziyasını işə saldı:

– Hörmətli tamaşaçılar, görünür, Füzuli meydanında vəziyyət çox gərgindi. Biz əməkdaşımızla telefon əlaqəsi saxlamağa çalışsaq da, cavab vermir...

Ətrafındakı olaylara fikir verməyən rəssam öz işində idi. Karandaşın və kömürün qarası təkcə əllərinə yox, saçlarına, alnına da çıxmışdı. Kənardan dünyanı unudan, sanki öz aləmini kağız üzərində yaradan birinə bənzəyən rəssam, həm də balaca, pinti uşaqlara oxşayırdı.

...Kağızı molbertin üstündən götürüb nəzərdən keçirdi. Başını qaldırıb restoranın pəncərəsinə baxdı... Nə fikirləşdisə, qapıya yaxınlaşdı, ofisiantı çağırıb əlindəki rəsmi ona verdi, utana-utana nə isə deyib sürətli addımlarla uzaqlaşmağa başladı...

Ofisiant kağızı açıq şəkildə qızın qabağına qoyanda....

5...10...15 saniyə...Qızın nitqi tutulmuşdu. Qarşısındakı öz rəsmi idi: Şüşə arxasında... Tək...Xəyallara dalmış... Yalnız sadə qələmlə çəkilmiş rəsmin aşağı, sağ küncündə qırmızı rənglə üç kəlmə yazılmışdı: Sevimli... Zərif... MƏNİM...

... Səhər ədayla qalxdığı pillələri 3-3, 5-5 düşən Qız küçəyə çıxdı. Bayaqdan bəri sevimli rəssamlarının iş prosesini müşahidə edən gənclərdən onun hansı istiqamətdə getdiyini soruşdu...

P.S. – Aprelin 3-də bütün mətbuat dünən Beşmərtəbə meydanında baş verən hadisədən – bəyaz paltarlı gözəl xanımın məşhur rəssamın arxasınca qaçmasından danışırdı...

PƏRVIN

525-ci qəzet.- 2011.- 21 may.- S.27.