Aktyor Fizuli Hüseynov: ““Sevirəm” sözünü heç kimə deməmişəm...”

“AMMA “LYUBLYU” DEMİŞƏM...”

Lent.az-ın “Məşhurların sevgi etirafları” layihəsinin növbəti qonağı Akademik Milli Dram Teatrının aktyoru, əməkdar artist Fizuli Hüseynov olub.

– “Təhminə” filmindən sonra Sizi daha çox Spartak kimi tanıyırlar. Bu, sizin xətrinizə dəymir? Yəni, niyə məhz Spartak, başqa rollar yox?

– Xətrimə dəymir. Amma mən heç inanmazdım ki, o rol bu qədər yayılsın və təsirli olsun. Dəfələrlə fikirləşmişəm ki, bu rolu başqa bir aktyor oynasaydı, o da beləmi tanınacaqdı? Məncə, hə. Çünki filmdə Spartak barədə çox söhbət gedir. Özü isə bir-iki səhnədə görünür. Mən Spartak kimi tanındığıma görə incimirəm. Çünki bu, mənim peşəmdir. Amma mənim başqa rollarım, teatrda maraqlı obrazlarım olub. Deməli, oynadıqlarımın heç biri o qədər də normal olmayıb ki, tanınmayıb. Düzdür, dövrünə görə “Yad qızı” da xeyli populyarlaşdı. Amma mən onların heç birindən razı deyiləm. Yəni, bir iş kimi normal işlər deyil.

– Filmdə Spartak şorgöz bir kişi kimi təqdim olunur. Bu baxımdan da oxşarlığınız var?

– Allah qadınları var eləsin! Mən hərdən fikirləşirəm ki, görəsən qadınlar olmasaydı, yer üzü necə olardı?! Bunu təsəvvür etmək qeyri-mümkündür. Qadınsız həyat mümkün deyil! Mən qadınları çox istəyirəm (gülür). Amma bilirsiz necədir? 49 yaşımı tamamladım. Və özümə də aydın olmayan bir həqiqəti dərk etdim ki, kişi bir qadını sevməlidir. Onun bir qadını olmalıdır. Ancaq ən çətini də o qadının tapılmasıdır. Bu yolda adımız çapqın, arvadbaz, şorgöz də olub. Kişilərə baxanda qadınlar daha çox sədaqətlidirlər, evə, ocağa daha çox bağlı olmaq istəyirlər. Kişilərin yaranışdan bir instinktləri var – ovçu. Bu ovu vurdum yedim, sonra bir başqasını vurmalıyam. Bu, bir faktdır. Amma bütün bunlara baxmayaraq, qadınlar kişilərdən daha güclü və daha sədaqətlidirlər. Mən o fikirdəyəm ki, o bir olan, sözün həqiqi mənasında yarını tapmaq mümkündürsə, mütləq insan birilə yaşamalıdır.

– Tapmamısız o yarınızı?

– Hərdən mənə elə gəlir ki, budur, tapdım. Deyəsən budur. Amma bir müddət keçəndən sonra... Əslində insanlar bir-birində pis bir şey axtarmamalıdırlar. Çünki o əlamətlər hər adamda var və sən kimdə nəyi görmək istəyirsənsə, onu mütləq tapacaqsan. O baxımdan mən hələ tapmamışam – mənə uyğun gələcək, mənim olan yarımı...

– Necə birini axtarırsınız ki?

– İdeal heç kim və heç nə yoxdur. Ancaq bilmirəm, bəlkə də bir dost, bir sirdaş... Adam var ki, səni yorur, onunla danışa bilmirsən, lap danışmasan belə, sadəcə yanında otura bilmirsən. Amma bu o demək deyil ki, o adam yaşamamalıdır. Deməli, bu, sənin adamın deyil. Tək bu deyil. Açıq deyək, bir yastığa baş qoyacağın qadının heç olmasa qoxusu sənə uyğun olmalıdır. Çox adamı ilk görünüşdən bəyənə bilərsən. Amma söhbətiniz uyğun gəlməlidir, bir ömür yaşayacaqsınız, övlad dünyaya gətirəcəksiniz. Niyə “bal ayı” həmişə ilk aylar olur? Deməli bitdiyi vaxt var. Söhbət hisslərdən getmir ha. Amma o bal, o şirinlik bir müddət sonra arxa plana keçir... Mən həmişə deyirəm ki, gərək insan insanı xəstə halında bəyənsin. Çünki o halda insan ancaq öz canının hayında olur – burnu axır, öskürür, saçları yerində olmur...

– İndiyə kimi çox qadınla maraqlanmısınız?

– (gülür) Yox, çox olmayıb. “Bu mənimdir, burda dayanmalıyam” dediyim çox az qadın olub, onlar haqqında da maraqlanmışam. Və elə anlar olub ki, səhv etdiyimi dərk eləmişəm. Deməli, hər şey hələ qabaqdadır.

– Uşaqlıq məhəbbətinizi xatırlayırsınız?

– Buna məhəbbət yox, xoşuma gələn, bəyəndiyim adam desək daha doğru olar. Təbii ki, olub. Nədənsə mənim yadımdan çıxmaz heç vaxt. Orta məktəbdə birinci sinif müəlliməm vardı. Anam yaşında qadın idi. Amma bəyənirdim onu, qəribə hisslər vardı ona qarşı. 6-7-ci siniflərdə nənəmgilin qonşusu yadımdadı. Məndən xeyli böyük idi, amma çox gözəl qadın idi. İndi ailəlidir. Qızlarla məktublaşdığım vaxtlar da olub. İnsan onda qəribə hisslər keçirir, tez-tez xəyallara dalır... Olub belə şeylər. Amma xəstəlik həddinə çatacaq qədər yox. Dünyada Məcnundan başqa böyük məhəbbəti, sevgisi olan adam tanımıram mən. Olmayıb, olmayacaq da. İndi də özünü öldürən, yandıran var, amma heç kim Məcnun səviyyəsinə qalxa bilməyib. Heç Romeonun da Cülyettaya o cür sevgisi yox idi. Romeo Cülyettadan öncə neçə qadın görmüşdü. Amma Məcnun heç bir qadın görmədən bir Leylini sevdi və onun qəbrinin üstündə öldü.

– İlk dəfə “sevirəm” sözünü kimə demisiniz?

– “Sevirəm” sözünü heç vaxt heç kimə deməmişəm. Amma “lyublyu” demişəm.

– Nə fərqi var ki?

– Fərqi var. Sevginin konkret formulu yoxdur. Yəni, biz bilmirik, bəlkə də var. Mənə elə gəlir ki, bizim dilimizdə “sevirəm” sözü yad səslənir. Amma nədənsə “ya tebya lyublyu” daha doğma gəlir mənə.

– Bəlkə “sevirəm” sözünün yükündən irəli gəlir bu?

– Yox, ondan deyil. Nədənsə o söz mənə yad gəlir, yapışmır. “Mən səni çox istəyirəm” sözü məncə, daha əziz və doğmadır, nəinki “səni sevirəm”. “Sevirəm” kəlməsini deməyə hazır olduğum anlar olub həyatımda. İstəmişəm deyim, amma hələ deməmişəm.

– Hazır olduğunuz anlarda niyə deməmisiniz? Yanılmaqdan qorxmusunuz?

– Yox. Qadınlarda belə bir xüsusiyyət var – təbii, hamısını nəzərdə tutmuram – mənə elə gəlir ki, qadınlar o sözü eşitmək istəmirlər. Özlərini elə göstərirlər sadəcə. İnsan istədiyi şeyə çatandan sonra həyat onun üçün maraqsız olur. Qadınlar elə şübhəli qalsalar yaxşıdı – indi deyəcək, bu saat deyəcək. O sözü deyən kimi onlar üçün maraqsız olacaq. Apardığım təcrübə göstərib ki, həmin sözü deyən kimi qadın o saat dəyişib. Bəlkə düz ünvana deməmişəm. Amma deyən kimi qadında o rahatlığı dərhal hiss etmişəm. Yəni, bunu istəyirdim, bunu da dedi. Amma çox vaxt deyilməyən söz, o nöqtələr daha qiymətli olur. Mənim hiss elətdirməyim artıq yetərlidir.

– Deməli, sizin dediyinizdən belə çıxır ki, bu yaşa kimi sevməmisiniz.

– Sizin dediyiniz düşüncəylə yox.

– Bəs öz dediyiniz düşüncəylə?

– (gülür) Mənim düşündüyüm tərzdə olub. Müəyyən müddətlik... Məsələn, 10 ilə yaxın müddətdə. Ən uzun ömürlüsü də elə bu idi. Açığını deyim ki, mən ona bayaq dediyim mənada xəyanət də etməmişəm. Sadəcə elə bilmişdim ki, artıq tapmışam. Sonradan aydın oldu ki, belə deyilmiş. Hardasa 7-8 ildə bu, mənə aydın oldu. İki il də şans verdim ki, bəlkə düzələr, dəfələrlə söhbətlər etdim. Amma gördüm xeyri yoxdu və bitdi.

– Bu gün də sevirsiniz onu?

– Yox. Mən sınan şeyin yapışdırılmasının tərəfdarı deyiləm. Bu, mümkün deyil. Yapışsa da, çat orda mütləq qalacaq. Mənə işi düşərsə, bacardığım şeyə görə müraciət edərsə, hazıram. Düşmən olmayacam ki. Bu, mənim həyatımın bir tarixçəsidir.

– Çox hallarda yaradıcı insanlar öz tərəf-müqabilləri ilə eşq macərası yaşayırlar. Sizin də həyatınızda belə bir şey olubmu?

– İşlədiyim müddətdə hə. O, iş üçün lazım olan eşq macərası olub. Yəni, işə o qədər aludə olursan ki, həmin müddətdə baş verir. İş bitəndə o da bitir. Və mütləq deyil ki, cinsi münasibət olsun. Sadəcə işlədiyin müddətdə özünçün bir dünya qurursan, həmin mühitə daxil olursan... Başqa cür mümkün də deyil. Çünki tamaşaçı baxanda o hisslərə inanmayacaq.

– Onda sizin rollarınızın sayı qədər eşq macəranız olub ki...

– Yox, hamısı ilə deyil. Elə insan olub ki, onunla ümumiyyətlə danışmamışam. Həyatda küsülü olmuşuq, bəlkə bir-birimizi görməyə gözümüz olmayıb. Amma məcbur olub oynamışıq.

– Qadın həmkarlarınızın sizə bəslədiyi qarşılıqsız məhəbbətlə də rastlaşmısınız?

– O qədər... Vallah, mən həmişə onları anlamağa çalışmışam. İzah da etmişəm ki, səhv edirsiz, tələsməyin, düşünün. Yəni, sən istəyirsən deyə hər şey olmalı deyil ki. Mən də çox şey istəyirəm. Bu, mütləq qarşılıqlı olmalıdır. Mən onları başa düşməyə və başa salmağa çalışmışam. İndi də çalışıram... Anlamayanda da məcbur olursan kobudluq edəsən. Onda da həmin eşq nifrətə çevrilir, intiqam almaq istəyirlər.

– Alıblar?

– Elə böyük mənada yox. Qadının intiqamı nə ola bilər? Şər atsın, dedi-qodu yaratsın. Belə şeylər olub. Allah göstərməsin əsl böyük intiqamı. Həm mən qadını güclü intiqama sürükləyəcək, cəhənnəmlik bir günah işlətməmişəm, işlətmərəm də. Ağlım üstümdədir. Olur, insan yaşayır, bir müddət sonra aralanır. Mən heç vaxt heç kimə görə özümü zorlamıram ki, “camaat nə deyər?” Kim nə istəyir desin. Mənim həyatımdı, özüm bilərəm. Bitdisə, ayrılmalıyıq.

– Sizin üçün sevgidə yaş fərqi nə qədər rol oynayır?

– (düşünür) Heç bir rol oynamır. Sadəcə, yaş fərqi olan insanların bir-birinə münasibəti normal olmalıdır. Təmənnalı münasibətə çox pis baxıram. Amma içdən gələn hisslərdisə, normaldır. Məncə, yaş fərqi yoxdur, olmamalıdır. Bunda pis bir şey görmürəm. Sadəcə onun altında bir məkr, məqsəd gizlənməsin.

– Sizcə, qadının yaşca kiçik olması kişidə kompleks yaratmır?

– Normal kişidə yox. Mən iki il əvvəl bir filmə baxdım, çox bəyəndim. Qısaca deyim ki, 11-12 yaşında bir oğlan musiqi dükanında işləyən özündən böyük bir qıza vurulur. Onu restorana dəvət edir. Orda qıza sevgi elan edir. Qız gülür deyir, sən uşaqsan. Oğlan da ona cavab verir ki, “qadınlar kişilərdən çox yaşayır, ona görə də kişilər özündən heç olmasa 6-7 yaş böyük qadınla evlənməlidir ki, ölümləri arasında fərq olmasın”. Bax, həqiqət budur.

– Yəni, belə bir şeylə qarşılaşsanız, baryerləri qırarsınız?

– Mənim üçün heç bir baryer yoxdur. İstənilən baryeri qıra bilərəm, kimin nə düşünməsindən asılı olmayaraq. Sadəcə o, mənim adamım olsun.

– Siz biznesinizlə əlaqədar Rusiyada da çox olursunuz. Bizim qadınlarla o qadınların arasında nə fərq var?

– Gözləyirdim bu sualı... Dünyada ruslar iki şeylərilə tanınır – araqları və qadınları ilə. Bir şey deyim, xanımlarımızın xətrinə dəyməsin. Mən rus qadınlarında bir şeyi kəşf etdim – əgər rus qadını bir kişiyə dinindən, millətindən, var-dövlətindən asılı olmayaraq “ya tebya lyublyu” dedisə, ona inana bilərsiz. O, ölən günə qədər sənə sədaqətli olacaq. O baxımdan mənim onlara hörmətim var.

– Bəlkə sizin rus qadınlarının sədaqətinə olan bu inamınız bizim qadınlarda xəyanət görməyinizdən irəli gəlir?

– (köks ötürür) Yox, mən həyatımda olan qadınların heç birindən xəyanət görməmişəm. Sadəcə ayrılmaq zamanımız çatanda ayrılmışam, vəssalam. Bu ayrılıqların 95 faizi dost kimi olub, anlayaraqdan. Mən demirəm ki, bizim qadınlar elə deyil. Sadəcə siz rusları soruşdunuz, mən də fikrimi bildirdim.

– Siz o rus qadınına aşiq olsanız, ailə qurarsınız?

– Hə. Tək rus yox, fin də ola bilər, ingilis də. Yetər ki, mən istədiyim biri olsun. Düzdür, mən milliyyətçiyəm, amma hansısa rusu, fini türkləşdirə bilmişəmsə, bunun özü də böyük iş olar.

– Bəs hansısa aktrisa ilə?

– Ola bilər. Heç vaxt “heç vaxt” demə. Həyatda qaçılmaz heç nə yoxdur.

– Nə vaxtsa hansısa qadına görə göz yaşı axıtmısınız?

– Heç vaxt heç bir qadına görə göz yaşı axıtmamışam, axıtmaram da. Çünki bu, çox anormal bir şeydi. Mən ömrümdə az ağlamışam. Atam rəhmətə gedəndə bir həftə ağlamışam. O da özümdən asılı deyildi. Mən atamı həddən artıq çox istədiyimi onu itirəndən sonra bilmişəm. Qadına görə məyus olduğum vaxtlar olub. Ağlamaq daha yaxşı olar ondan.

– İndi sevirsiniz?

– Vallah bilmirəm. Bilmirəm... Bəlkə də hə, bəlkə də yox. Rəhmətlik Elçibəyin sözüdü – hər şeyin zamana ehtiyacı var. Təbii ki, mənim zamanım az qalıb (gülür) Buna baxmayaraq, adam öz hisslərinə kənardan baxmalıdır ki, doğrudanmı belədir, yanılmıram ki? O baxımdan, mən yüz ölçüb bir biçməyin tərəfdarıyam...

525-ci qəzet.- 2011.- 12 noyabr.- S.20.