Bir mahnının izi ilə, yaxud
qıpçaq qızı “Sarı Gəlin”
ANAN ÖLSÜN, NƏNƏN ÖLSÜN, YOXSA SİNAN
ÖLSÜN “SARI GƏLİN”?...
“Sarı Gəlin”
mahnısını dinləyən hər bir azərbaycanlı
üçün bu mahnı olduqca doğmadır. Əvvəla,
ona görə ki, mahnının sözləri oğuz
türklərinin Boyat boyunun yaratdığı ədəbi
üslubda, bayatı janrında yazılıb. Cəmisi yeddi
hecadan ibarət, olduqca sadə vəzndə yazılmış
bu sözlər bayatı janrının bütün müsbət
keyfiyyətləri, axıcılığı, sadəliyi,
aydın ifadə tərzi və məhz xalq dili ilə
yazıldığı üçün çox sevilir. Bayatı
yalnız türklərə aid bir yaradıcılıq
nümunəsidir. Bu üslub İraq türkmənləri və
azərbaycanlıların ən çox istifadə etdiyi xalq
yaradıcılığı nümunəsi olmaqla başqa
heç bir xalqın şifahi yaradıcılığında
rast gəlinməyən bir nümunədir.
Mahnının olduqca populyarlıq qazanmasının və sevilməsinin ikinci səbəbi isə onun məzmunu ilə bağlıdır. Mahnıda bir nakam eşq hekayəsindən bəhs edilir və bu hekayət olduqca təsirli sözlərlə təsvir olunur. Mahnını çox sevdirən üçüncü cəhət isə onun melodiyasının yenə xalq yaradıcılığının başqa bir nümunəsi olan aşıq sənətindən qaynaqlanmasıdır. İlk baxışdan hər nə qədər bu mahnının aşıq havaları ilə uyğunluq təşkil etmədiyi təsəvvürü yaransa da, mahnıya diqqətlə qulaq asdıqda onun melodiyasının alt qatlarından ən qədim aşıq havalarından olan “İrəvan çuxuru”nun ritmləri aydın sezilir. Sanki “İrəvan çuxuru” havası “Sarı Gəlin”də daha ləng, daha aramla, daha həzin və qəmli şəkildə səslənməklə bu eşq hekayətinin bitməsini istəmir, bu çarəsiz eşqə yas tutarcasına həzin-həzin inildəyir. Bəs, təpədən-dırnağa istər sözləri, istər musiqisi və istərsə də qəmli məzmunu ilə türk ruhunun daşıyıcısı olan bu mahnıya niyə başqaları sahib çıxmağa çalışır?! Bu mahnının gerçək tarixçəsi varmı?! Varsa necədir?! Bu araşdırmamızda yuxarıdakı suallara cavab tapmağa çalışacağıq.
Xalq hekayəti “Sarı Gəlin” Hüseyn
Cavid yaradıcılığında
Əvvəla, qeyd etmək lazımdır ki, “Sarı Gəlin” mahnısının mövzusu folklor nümunələrimizdən biri olaraq uzun müddət şifahi xalq ədəbiyyatımızda mövcud olub. Sonra musiqiləşib, daha sonra isə bu mahnının hekayəti böyük dramaturq Hüseyn Cavidin “Şeyx Sənan” əsərinin süjetində qismən öz əksini tapıb. Şeyx Sənanda da, “Sari Gəlin”də də aşiq müsəlman, məşuqə isə xristiandır. Hər iki yaradıcılıq nümunəsi dramatik süjet üzərində qurulub və s. Lakin oxşarlıq bununla bitmir. Ona görə də, daha ətraflı izahata keçək.
Görünür dahi Hüseyn Cavid Şeyx Sənanı yazanda əsərin əsas süjet xəttinə o zamanlar el arasında şifahi folklor nümunəsi kimi mövcud olan hadisəni daxil edib. Əlbəttə, süjet Cavid intellekti, zəkası, elmi-fəlsəfi dünyagörüşü, parlaq istedadı və mükəmməl ədəbi düşüncəsi ilə olduqca zənginləşdirilir. Oxucunu dini fəlsəfə ilə dünyəvi fəlsəfənin ziddiyyətləri, bəlkə də, harmoniyası ilə üz-üzə qoyur. Ancaq eyni zamanda, bu zənginliyin içərisində sadə və səmimi ana xətt, əzəli və əbədi nakam eşq hekayəsi bir inci kimi parıldayır.
Məqsədimiz əsərin bədii keyfiyyətlərini təhlil etmək olmadığı üçün elə buradaca “Şeyx Sənanla” “Sarı Gəlin” arasındakı əlaqənin nə ilə bağlı olduğunu aydınlaşdırmağa çalışaq.
İlkin yazılı mənbədoğrudan
da ilkdirmi?!
Bu yarımbaşlığı təsadüfi seçmədik. Ancaq mövzumuzla birbaşa əlaqədar olduğu üçün indi istinad edəcəyimiz mənbəni şərti olaraq ilkin yazılı mənbə adlandıracağıq (Sonra isə daha qədim yazılı mənbəyə üz tutacağıq). Bu mənbədə “Sarı Gəlin” mahnısının tarix ilə bağlı olduqca maraqlı faktlar var. Mənbə kimi təqdim etdiyimiz əsər Osmanlı yazarı Ahmet Refik Altunayın “Kafkas yollarında” adlı xatirələr kitabıdır. Müəllif Birinci Dünya müharibəsi dövründə yüzbaşı rütbəsi ilə Osmanlı ordusunda xidmət etmiş bir hərbçidir. Müharibədən sonra İstanbul Dərülfünunda (universitetində) Osmanlı tarixi müəllimi olmuş və müxtəlif vəzifələrdə çalışmışdır. Birinci Dünya müharibəsindən sonra ermənilərin türklərə qarşı törətdiyi soyqırımı və cinayətləri yerindəcə təsbit etmək və dünyaya çatdırmaq məqsədilə İstanbulda xarici jurnalistlərdən ibarət bir heyət düzəldərək, 1918-ci ilin 17 aprel, 20 may tarixləri arasında Anadoluya səfər təşkil edir. Səfər çərçivəsində Karsa, Sarıqamışa, Ardahana, Artvinə, Batuma və s. qədər həmin heyətlə bərabər gəlib çıxır. Müəllif Anadolunu dolaşıb erməni vəhşilikləri ilə yanındakı nümayəndə heyətini tanış etməklə bərabər, bu faciə ilə bağlı yaranmış ağıları, folklor nümunələrini bəzi hallarda isə, ayrı-ayrı insanların şəxsi faciəsini qələmə almışdır. A.R.Altunay qeyd edir ki, Anadolunun ən ucqar nöqtələri olmasına baxmayaraq, burada yaşayan insanlar çox səlis türkcə danışırlar. Bu qeyddən sonra müəllifin verdiyi şeir və yazı nümunələrinə baxdıqda aydın olur ki, onun “səlis türkcə” kimi xarakterizə etdiyi dil Azərbaycan türkcəsidir. Ardahanın Mərdinik kəndində Əli adlı bir şəxslə qarşılaşan Altunayın diqqətini onun şəxsi faciəsi və oxuduğu mahnı çəkir. Əli əslən ermənilərin viran qoyduğu Oxçu kəndindəndir. Təxminimizə görə, bu kənd hazırda Ermənistan Respublikasının Amasiya rayonunun (Şörəil mahalı) Oxçuoğlu kəndidir... Kəndin əhalisinin bir qismi erməni-rus birləşmələri tərəfindən öldürülüb, bir qismi qaçqın düşüb. Tale Əlini Ardahanın Mərdinik kəndinə gətirib çıxarıb (Qeyd: Ardahanla Amasiya bitişik coğrafiya olduğu üçün əhalinin əvvəlcədən sıx dostluq və qohumluq əlaqələri olub). Əli şamlı dağlara, Koroğlu təpələrinə, oradan doğan səhər günəşinə baxaraq elə həzin türkülər oxuyur ki, elə bil ruhu eşqdən yanan bu mahnıları yaradan, qəlbinin kədərini (ələmlərini) həzin bir fəryadla ruhumuza ötürmək istəyən aşiq o özüdür. Bu fikri Əlini dinləyən Altunay söyləyir. Onun ən gözəl mahnısı isə “Sarı Gəlin”dir.
Bir mahnının üç
sirri...
R.Altunay
mahnının mövzusu haqqında belə bir hekayə nəql
edir. Bir türk gənci kəndində yaşayan bir xristian
qızı sevir. Səhərlər tarlaya gedərkən
arxasından onu izləyir, axşamlar sürülər
ağıllarına dönərkən sevgilisinin gözəlliyini
seyr edərək ruhunun atəşini təsəlli etməyə
çalışır. Fikrən, hissən qıza o dərəcədə
aşiq olur ki, bir bazar günü əlinə bir xaç
alaraq səhər xristianlarla bərabər kilsəyə gedir.
Bir küncdə durub sevgilisinin və onun dinindən
olanların ibadətini seyr edir. Sonra isə yanıqlı və
həzin səslə aşağıdakı mahnını
oxumağa başlayır:
Vardım kilsəsinə baxdım xaçına
Mail oldum bölük-bölük saçına
Qız seni götürəm İslam içinə
Vay Sinan ölsün Sarı Gəlin
Ah, seni vermem
dünya malına
Təəssüf ki, R.Altunay mahnının yalnız bir bəndini verir. Ancaq elə bu bir bənddəcə olduqca maraqlı informasiya var. Birincisi, mahnının tarixçəsindən bəlli olur ki, bir türk gənci öz kəndində yaşayan xristian sevgilisi üçün bu mahnını yazıb. İkincisi və ən önəmlisi odur ki, mahnının müəllifinin adı Sinandır. Üçüncüsü isə odur ki, xristianlar və müsəlman türklər eyni kənddə bərabər yaşayırlar. Bu nə deməkdir? Bu suala bir az sonra cavab verəcəyik. İndi isə biz artıq bilirik ki, mahnının müəllifi Sinan adlı bir müsəlman türkdür (müsəlman türk sözünü təsadüfi işlətmirik:-1). Biz həm də onu bilirik ki, Anadoluda Sinan kimi tələffüz olunan adı biz Sənan kimi ifadə edirik. Deməli mahnıdakı Sinan ilə Hüseyn Cavidin Sənanı eyni şəxsdir.
Şeyx Sənan fəlsəfəsi
və məhəbbət
Böyük Cavid isə bu hekayəni fəlsəfi dramaya çevirmək üçün Sənanı Mədinəyə, Məkkəyə apararaq onu İslam dinində şeyx rütbəsinə qədər ucaldır. Sadə xristian qızını isə rahibəyə çevirir. Beləliklə, məsələni dramatikləşdirir, ona ümumi dini-fəlsəfi və dini ictimai kontekstdə yanaşır.
Dini
ayrı-seçkiliyin və mövhumatın insanlığa gətirdiyi
bəlaları qabarıq şəkildə təqdim etməklə
insanlara ibrət dərsi verməyə
çalışır. Eyni zamanda, xristian və İslam
dininin ümumi təkallahlılıq fəlsəfəsindən
çıxış edərək Şeyx Sənanın
humanist yanaşması ilə iki din arasında kəskin tənqidi
mövqeləri yumşaldır. Şeyx Sənan qızın
ona verilməsi müqabilində əvvəlcə şərab
içməyi qəbul edir, ona rişxənd edən
dostlarına bunun Allahın yaratdığı nemət
olduğunu xatırladır, daha sonra xaç taxır və
bunun da dinimizdə İsanın da peyğəmbər kimi qəbul
edildiyi ilə izah edir. Sonra “Qurani-Kərim”i yandırır və
buna etiraz edən üləmalara yandırılanın, sadəcə,
kağız və mürəkkəb olduğunu, “Qurani Kərim”in
isə ilahi hikmət kimi əbədi olacağını
söyləyir. Daha sonra isə donuz otarmağı da qəbul
edir və bunu isə sevgilisinə adi xidmət kimi təqdim
edir. Beləliklə, sevginin, eşqin ən ülvi, ən ali
hiss olduğunu sübut etməklə bu hissləri ona bəxş
edən Allahın onu bağışlayacağına da əmin
olduğunu bildirir. Bu bir möminin, ilahiyyət aliminin,
şeyxin kamil imanından, mükəmməl dünya görüşündən,
ali və humanist inancından doğan mövqeyidir. Bu mövqedə
kiçik tərəddüdləri olan şeyx
üzünü Allaha tutaraq şikayətlənir.
Yandım Allah, nədir bu
işgəncə?
Həm də dəhşətli,
datlı əyləncə
Atəşi eşq bir şəadət
imiş
Bu da bir başqa dürlü
cənnət imiş,
Bəndə yox iştika, fəqət
yarəb!
Yokmudur səndə mərhəmət
ya rəbb!
Gəliyor həp bu hiylələr
səndən,
Bəni bilməm niçin
yaratdın sən?!
Şeyxin bu tərəddüd
və şikayətlərinə isə ilahi tərəfindən
göndərilmiş bir mələk cavab verir.
Hiç mərak etmə,
möhtərəm Sənan
Səni əsla
unutmamış Yaratan
Sana xaliq olub yeganə pənah,
Həm şəfaətçidir
Rəsulüllah.
Səni təqdis edər mələklər,
inan,
Heç təlaş etmə,
gəl, böyük Sənan
Bu ilahi sözlərlə
böyük şeyxin təlaş və intizarına son
qoyulur. Allahın onun yanında olduğu bildirilir. Dolayısı
ilə onun eşq uğrunda atdığı addımlara bəraət
verilir. Buna görə də, Şeyx Sənanı da Sinanı
və Sarı Gəlini də əbədiyaşar edən məhz
eşqdir. Bu hekayənin dildən-dilə düşərək,
nəsildən-nəslə ötürülməsi də, bu
mahnının insanların qəlbini riqqətə gətirməsi
də Allahın təqdiridir.
Adlar nə deyir?!
İndi isə yenidən
mövzuya qayıdaq. Çox maraqlıdır ki, Hüseyn
Cavid dram əsərindəki gürcü obrazlarının
adını gürcü adlar ilə məsələn Serqo,
Simon, Nino, ərəb obrazlarını ərəb adları ilə,
məsələn, Zəhra, Əzra, Sədra, Əblülüla,
Mərvan, azərbaycanlı obrazlarının adlarını
azərbaycanlı adları ilə, məsələn, Oğuz,
Özdəmir və s. şəklində verir. Bu müəllifin
obrazların milli xarakterinə və hətta adlarının
seçiminə belə nə qədər diqqətlə
yanaşdığını, bu məsələdə
xüsusi həssaslıq nümayiş etdirdiyini göstərir.
Belə olan halda ilk baxışda xristian gürcü kimi
görünən qızın adının Xumar,
atasının adının isə Platon olması təəccüb
və sual doğurur. Görəsən, dahi Hüseyn Cavid
gürcücə 3-4 addan başqa ad bilmirdi?! Yoxsa bilərəkdən,
düşünərəkdən xristian qızın
adını Xumar, atasının adını isə Platon kimi
verirdi. Əlbəttə, İstanbulda təhsil alan, dəfələrlə
Bakıdan Batumiyə oradan isə gəmi ilə İstanbula
gedib-gələn Hüseyn Cavid onlarca, yüzlərcə,
gürcü adı bilirdi. Bəlkə elə gürcü
dilini də az-çox bilirdi. Bəs, nəyə görə əsərin
qəhrəmanları səviyyəsinə yüksəltdiyi
ata və qızın adlarını gürcü adları ilə
vermirdi? Elə kilid nöqtə də burdadır. Hüseyn
Cavid qəhrəmanların kimliyini ya dəqiq bilir, ya da
heç olmasa onların gürcü olmadıqlarını dəqiq
bilirdi. Ona görə də, bu obrazlara gürcü adı verməkdən
imtina etmiş, onların kimliyinin
araşdırılmasını gələcək nəsillərə
vəzifə olaraq buraxmışdı.
Niyə Platon, niyə Xumar, yaxud H.Cavidin sirri nə idi?!
Elə isə Şeyx Sənanın
aşiq olduğu xristian Xumar və atası Platon kimlər idi.
Yenə Hüseyn Caviddən sitat gətirməklə Platondan
başlayaq. Platon əyyaş və içki
düşkünüdür. Həyat yoldaşına etdiyi
zülmlərdən sonra o dünyasını dəyişib.
Kiçik yaşlı Xumar bunların şahidi olduğuna
görə evlənməməyə, qərar verərək yarırahibə
həyat tərzi keçirir. Platon isə xristian olmasına
baxmayaraq, yerli əhali, hətta papaz tərəfindən də
yad ünsür kimi qəbul edilir. Əsərdə bu ziddiyyət
Simonla Serqonun dialoqunda aşağıdakı kimi tərif
edilir:
Sən nə dərsin,
şu dərbədər Platon
Şeyx Sənana qız
verirmi?..
Simon....................!
O bir insan ki, pək firumayə
And içib Tanri oğlu
İsayə
Basmış İncilə əl,
inan verəcək...
Şu hərif pək
inadçıdır gerçək
Qızı bədbəxt
edib də öldürəcək
Aha...! Bizcə Hüseyn Cavid
bilərəkdən, ya bilməyərəkdən qəhrəmanının
sirrini burada açır. Birincisi Platonu gürcü Simon dərbədər
adlandırır, ikincisi fürmayə (zatı qırıq),
üçüncüsü inadkar. Birinci iki keyfiyyət Platona
qarşı gürcü eqoizmidir. Çünki xristian
olmasına baxmayaraq, o gürcü deyil, buna görə də,
gürcülər tərəfindən
aşağılanır. Üçüncü keyfiyyət isə
Platonun milli-etnik kaloritidir, inadkar. Onda Platon gürcü deyilsə,
erməni deyilsə, bəs kimdir?! Əlbəttə, xristian
qıpçaqdır. Əlbəttə...!
İlkin mənbədən daha qədim mənbələrdə
“Sarı Gəlin”
Elə buradaca araşdırmamızı
bir az daha dərinləşdirərək bir neçə əsr
önə aparaq. “Sarı Gəlin” mahnısının
xristian-qıpçaq versiyasını tapmağa
çalışaq. Bir araşdırmamızda qeyd etmişdik
ki, xristian-qıpçaqlar Azərbaycana səlcuqlu-islam
axınından sonra ucqarlara çəkilməyə başlamış,
daha çox xristian toplumlara yaxın yerlərdə məskunlaşmağa
başlamışdılar. Belə mühafizəkar xristian
qıpçaqlardan biri də qıpçaq Platon idi. H.Cavidə
görə hadisələr Tiflis ətrafında R.Altunaya
görə isə Ardahan ətrafında baş vermişdi. Hər
iki məkan xristianlıqla İslamın kəsişdiyi, yaxud
iç-içə girdiyi ucqarlardır. İndi isə
yuxarıda söz verdiyimiz xatırlatmaya qayıdaq.
R.Altunayın nəql etdiyi hekayədə Sənan ilə,
Sarı Gəlin bir kəndin uşaqları idi. Kəndin
yarısı xristian, yarısı isə müsəlmandır.
Deməli, bu kənddə yaşayan qıpçaq türklərinin
bir qismi İslamı qəbul edib, daha mühafizəkar olan
ikinci qismi, yaxud dindar elitası ənənəvi xristian dinində
qalıblar. Ancaq buna baxmayaraq, qəbiristanlıqlarını hələ
də ayırmayıblar. Eyni qəbiristanlıqda 100 il əvvəlki
xristian türklərin müsəlman nəvəsi də dəfn
olunub (yeri gəlmişkən, hazırda Gürcüstan
Respublikası Dumanisi rayonunda belə bir qəbiristanlıq hələ
də qalmaqdadır). Sən demə, xristian Platonun
gürcü dindaşları tərəfindən xor
görülməsinin, dərbədər və inadkar
adlandırılmasının səbəbi onun qıpçaq
olması ilə bağlı imiş...
“Sarı Gəlin”in Ukrayna,
yaxud Dəşti-Qıpçaq versiyası
Yenidən qıpçaqlara
və xristian qıpçaqlar arasında, özü də
Azov dənizinin şimali-qərb sahillərində yaşayan
xristian qıpçaqlar içərisində mövcud olan
“Sarı Gəlin” mahnısının indiyə qədər
bizə məlum olmayan versiyasını öyrənməyə
çalışaq.
Adını bilərəkdən
yazmadığımız müəllifin çox çətinliklə
əldə etdiyimiz məxfi qrif adı altında qorunan əsərində
mahnının orijinalı belədi:
Axız, sat`ın örmezler
Sen`i, ban`a bermezlər.
T`el, alayım,
xaçayım
Xaranqılıx körmezler.
Axız, sat`ın set`iz xat
T`es birisin, bizqe sat
Anen-baben xail olsa
T`el böqeje bizqe yat.
İndi isə doğmaca
dilimizdə olan bu kiçik şeiri hazırkı ədəbi
dilimizə uyğun şəkildə təqdim edək və
sonra təhlilə başlayaq. Şeir belə səslənir.
Ay qız, saçın
hörməzlər
Səni mənə verməzlər.
Gəl, alayım,
qaçayım
Qaranlıqdır görməzlər.
Ay qız saçın səkkiz
qat,
Kəs birisin bizə sat
Anan-baban razı isə
Gəl bu gecə bizdə
yat.
Bu şeiri qısaca təhlil
etməklə biz “Sarı Gəlin” mahnısının
sözlərinin məhz xristian qıpçaqlarına aid
olduğunu isbat etməklə yanaşı, müasir dilimizdə
səslənən mahnının sözlərinin məna
tutumunun nə olduğunu da aydınlaşdırmış
olacağıq. Çünki hələ də “saçın
ucun hörməzlər” misrası ilə “səni mənə
verməzlər” misrası arasında bir məntiqi əlaqə
qura bilmirik. Yəni, “səni mənə verib verməməklə”,
“saçın hörülüb-hörülməməsinin” nə
əlaqəsi olduğunu bilmirik. Elə bilmədiyimiz
üçün də mahnının nəqarətində səslənən
“Vay Sinan ölsün Sarı Gəlin” misrasını da gah
anan ölsün, gah da nənən ölsün Sarı Gəlin
kimi oxuyuruq. Onsuz da Sarı Gəlinin anası
ölmüşdü. Bu nakam eşqin baş tutmamasında
onun heç bir rolu ola bilməzdi. Müəllif həm də
aşiq, yəni, bu mahnını yaradan və oxuyan
özü-özünü qarğayırdı. Vay Sinan
ölsün deyirdi. Əslində, bu mahnının mətnində
müəllif öz adını çox açıq şəkildə
göstərib. Zaman-zaman mənasını başa
düşmədikcə biz onu təhrif edərək
oxumağa başlamışıq.
İndi isə qayıdaq
mahnının mətnindəki digər, necə deyərlər
“ziddiyyətlərə”.
F.A.Nikolayevin acı və çarəsiz etirafı
Əvvəla, onu qeyd edək
ki, “Sarı Gəlin” mahnısının qıpçaq
versiyası 1800-cü illərin sonunda Ukraynada yaşayan
F.A.Nikolayev adlı xristian qıpçağın dilindən
qeydə alınıb. Eyni zamanda, həmin vaxt F.A.Nikolayevin
kifayət qədər yaşlı olduğu məlum olur və
o da məlum olur ki, F.A.Nikolayev ondan sonra kimlərinsə bu dildə
(“öz tilimiz” adlandırdığı qıpçaq dilində)
danışacağına ümidini itirdiyini bildirir. Deməli,
mahnının tarixi bir az daha uzaqlara gedib çıxır. O
vaxtlara ki, Qafqaz qıpçaqları ilə Dəşti-qıpçaq
qıpçaqları arasında sıx mədəni, mənəvi,
sosial-iqtisadi və s. əlaqələr mövcud idi. Yəni,
Cənubi Qafqazda danışılan bir hekayət, yaxud oxunan
bir nəğmə şifahi şəkildə yayılaraq
Ukraynaya, Dnepr sahillərinə, hətta bəlkə Dunay sahillərinə
qədər yayıla bilirdi. Əks halda bu mahnının
sözlərinin Azov ətrafında yaşaması
mümkün olmazdı. Beləliklə, ortada isbata ehtiyacı
olmayan bir həqiqət, aksioma var. “Sarı Gəlin” bir
qıpçaq türküsüdür! Buraya qədər
söylədiklərimiz də dediklərimizi sübut edir.
Ancaq biz yenə də araşdırmamıza davam edərək
detalları aydınlaşdırmaqla bir də mahnının mətnini
özümüzə, yəni daxili auditoriyamıza izah edək.
Saçın ucun hörməzlər nə deməkdir?!
İlkin olaraq mahnının
birinci misrasından başlayaq. Hər iki versiyada demək olar
ki, birinci misra eynidir.
“Saçın ucun hörməzlər”
Azərbaycan versiyası
“Axız sat`ın
örmezler” qıpçaq versiyası.
Qədim türklərdə
insanların ictimai mənşəyi, sosial statusu ilə
bağlı olduqca maraqlı zahiri təzahürlər var idi.
Bunlar özünü geyimdə, saç düzümündə,
silahda, məişət əşyalarında və s. büruzə
verirdi. Əslində indi də belədir. Üzük
taxmağın, hətta onu hansı barmağa taxmağın,
yaxud qadınların qaşlarını necə düzəltmələrinin
və s. öz xüsusi mənası var. Sosial-ictimai mənşəyi
və statusu müəyyənləşdirən belə
ünsürlərdən biri də saç idi. Qədim
türklər həmişə uzun saç saxlayarlardı.
Uşaqlar yeniyetmə yaşlarına çatdıqda isə
qızlar oğlanlardan fərqlənsin deyə qızların
saçlarını hörərdilər. Hətta bəzi
hallarda qızla-oğlanı “deyikli” elan etmək
üçün valideynlər uşaq vaxtı onların
saçlarının ucunu bir-birinə hörər, bir növ
talelərini bir-birinə bağlamış olduqlarını
bildirərdilər. Bu, əslində, indi də Azərbaycanda
mövcud olan filankəsin qızı ilə filankəsin
oğlu deyiklidir, yaxud beşikkəsməsidir ənənəsinin
qədim variantı idi. Konkret halda, yəni tədqiq etdiyimiz
mahnının mətnindən də görünür ki,
aşiqin məşuquna qovuşmaq ümidi yoxdur. Məşuqə
onun üçün əlçatmazdır. Onların
saçı heç vaxt bir-birinə hörülməyəcək,
tale ulduzları heç vaxt birləşməyəcək.
Mahnıdakı həzin kədər və ürək
sızıldadan qəm də elə bu ümidsizlikdir.
Novobeşevli qıpçaq Trandafilovun dedikləri
İzahımızı
gücləndirmək üçün yenə 1800-cü illərdə
Ukraynanın Novobeşev (Novobeşev- rusca yeni və
qıpçaqca beş ev söz birləşməsindən əmələ
gəlmiş toponimdir) məntəqəsində yaşayan
xristian qıpçaq İ.L.Trandafilovun dilindən qeydə
alınmış bir şeiri diqqətə təqdim edək.
Todora edim de, – oldum Todur,
On et`i yıl da çoban
yürdüm.
Siya sat`ımı
ördürmedim,
Xızlığımı
da bildirmedim.
Şeirin müasir ədəbi
dilimizə uyğunlaşdıraq:
Todora idi, oldum Todur.
On iki il çoban getdim
Qara saçımı
hördürmədim,
Qız olmağımı
bildirmədim.
Şeir hansısa səbəbdən
mərhumiyyətlərə düçar olmuş Todora
adlı bir qızın dilindən yazılıb. Bu qız
özünü Todur kimi təqdim edərək çoban
işləyir və bu illər ərzində
saçlarını oğlan kimi kəsdirir, onu
hördürmür ki, qız olduğu bəlli olmasın. Bu
şeir yuxarıda saçla bağlı dediyimiz sosial-mədəni
statusun bir sübutudur. Deməli, saçın ucunun
hörülməsi, yaxud, ümumiyyətlə,
hörülüb-hörülməməsi ilə bağlı
aşiqin narahatçılığı əsaslı
imiş. Eyni zamanda, “saçın ucun hörməzlər”
misrası ilə “səni mənə verməzlər”
misrası arasında birbaşa əlaqə var imiş.
Mahnının illərlə bizə gizli qalan sirlərindən
birini beləcə açmış olduq. İkinci sirr isə
mahnının qıpçaq versiyasının ikinci bəndinin
birinci misralarındadır.
“Sarı Gəlin”in başqa
bir sirri,
yaxud nə üçün
səkkiz qat...
Axız, saçın set`iz
xat
T`es birisin, bizqe sat.
Yəni,
Ay qız, saçın səkkiz
qat
Kəs birisin bizə sat.
Bu nə deməkdir? Niyə
məhz səkkiz qat, böyük ehtimalla qat dedikdə səkkiz
hörük nəzərdə tutulur. Bəs bu səkkiz nədir?
Niyə indi də bəzi kəndlərimizdə hələ də
qızların saçını səkkiz hörük
hörürlər. Şüuraltı yaddaşla bizə bunu
diqtə edilən bu adəti hələ də qorumağa bizi
vadar edən nədir?!
Səkkiz hörük və
ya səkkiz qata keçmədən öncə elə
bayrağımızdakı səkkizguşəli ulduzdan
başlayaq. Lap elə istəyirsinizsə, xalı və kilimlərimizdə
olan səkkizguşəli naxışlara diqqət edək.
Bunların hamısının bir mənası var. Bu da
Oğuz xanın 24 oğuz boyuna dünyanı zəbt etmək
üçün verdiyi xəritənin koordinatları, istiqamətləridir.
O gündən bu günə qədər yaşayaraq nəhayət
bayrağımızda özünə yer tapıb. Bu səkkiz
istiqamət 4 cəhəti şərq, qərb, şimal, cənub
və bunlar arasında olan 4 yarımcəhəti simvolizə
edir. Dolayısı ilə türklərin dünya üzərində
hakimiyyətini simvolizə edir. Bu səkkiz qat, yaxud səkkiz
istiqamətin məhəbbət müstəvisinə transfer
edilməsinin mənası isə sevdiyinin ürəyinə
hakim olmaq mənasındadır. Yəni, sənin qəlbinin tək
hakimi mən olmaq istəyirəm. Burada məndən başqa
heç kəsə yer olmamalıdır, mənasındadır.
Göründüyü kimi, sevdiyi qızın saçları
aşiqin məhəbbət dünyasıdır və bu
dünyanın təkbaşına hakimi olmaq da onun arzusudur.
Mahnının
üçüncü kilid nöqtəsi isə artıq
yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, nəqarətdə Sinan
sözünün anan, yaxud nənən sözü ilə əvəz
edilməsidir ki, bunu da izah etdik.
Sarı Gəlinin sarı olması simvolikdir, yoxsa həqiqət?!
İzah edilməsi vacib olan
düyün nöqtələrindən biri mahnıda təsvir
olunan qəhrəmanın Sarı Gəlin
adlandırılmasıdır. Niyə Sarı Gəlin. Burada
sarı simvolik rəngdirmi, simvolikdirsə nəyi izah edir?
Yoxsa elə qəhrəman sarışın olduğu
üçün Sarı Gəlin adlandırılır.
Araşdırmalarımız belə bir nəticəyə gəlməyə
imkan verir ki, biz cəsarətlə, tərəddüd etmədən,
Sarı Gəlinin ailəsinin qıpçaq ailəsi kimi qəbul
edək. Qıpçaq yaxud poleves sözünün mənası
da elə sarı deməkdir. Deməli, böyük ehtimalla
sarı sözü elə Sarı Gəlinin dəri
piqmentasiyası ilə (dərisinin rəngi) ilə
bağlıdır. Bu versiyanı qüvvətləndirmək
üçün bir daha hadisənin, hekayənin
yaşandığı məkana üz tutaq. R.Altunay gəzdiyi
obaların Corux çayı boyunca yerləşdiyini qeyd edir.
Bəs Corux nə deməkdir? Onun qıpçaqlarla bir əlaqəsi
varmı? Əvvəla qeyd etmək lazımdır ki, “Corux” bir
hidronimdir. Yəni çay adıdır. Lakin bir qədər
daha diqqətlə yanaşsaq, bu sözün əgər belə
demək mümkündürsə, etno-hidronim olduğunu
görə bilərik.
Corux, çorlar, şorlar və Azərbaycan toponimləri...
Tarixçilərin və
türkoloqların ümumi qənaəti belədir ki,
çorlar yaxud şorlar hun-qıpçaq tayfalarıdır.
Bu tayfaların yəni, çorların yaxud şorların
adı ilə bağlı istər Azərbaycanda, istərsə
də Türkiyədə, istərsə də Sibirdə və
Rusiya Federasiyasının ən müxalif yerlərində
çoxlu sayda toponimlər var. Çor və şor
sözünün fərqli tələffüzü isə
oğuz qıpçaq ləhcəsindəki fonetik dəyişmə
ilə bağlıdır. Məsələn, Azərbaycanın
mərkəzində və şərqində oğuzlar
üstünlük təşkil etdiyi üçün
şüyüd kimi tanıdığımız bitkiyə elə
şüyüd deyirlər. Qərbində yəni, Gəncəbasarda
isə hun-qıpçaqların nəsilləri
üstünlük təşkil etdiyi üçün
şüyüdə çüyüd deyirlər. Bu canlı
nümunədən də göründüyü kimi, Rus
türkologiya elmində şorlar kimi tanınan və
hazırda Novosibirskdə yaşayan və sayları 2 min olan
şorlar özlərinə çor yaxud “çor
kıjı” deyirlər. Deməli, Corux çayının
adı da qıpçaq çorlarla bağlıdır. Azərbaycanda
isə bu söz şor şəklində işləndiyi
üçün Naxçıvan Muxtar Respublikasının
Şərur rayonunun adında və Şirvan mahalının
adında kök olaraq iştirak edir. Yerli şərurlular
öz rayonlarının adını Şəril (Şortil)
kimi tələffüz edirlər. Bu şoreli (Şor El) mənasını
verir və rayonun adı da etnonimdir. Şirvan sözündə
də şor komponenti vardır. Burada da şor kök kimi
iştirak edir. Şor+van (yəni Şirvan) burada şor yenə
şorların etnik adı Van isə “Dədə Qorqud”
dastanında işlədilən ban sözünün fonetik deformasiyaya
uğramış formasıdır. Dastanda ağ-ban evlərdən
bəhs edilir. Ban arxaik mənada yaşayış yeri, məskəni,
hazırkı mənada isə evin örtüyü,
üstü mənasında işlədilir. Şorlarla
bağlı, başqa bir etnonim isə yuxarıda qeyd etdiyimiz
R.Altunayın rast gəldiyi Əlinin mahalının
adıdır. R.Altunay Əlinin Oxçu kəndindən
olduğunu bildirir. Biz isə bu kəndin Tarixi Qərbi Azərbaycanın
(indiki Ermənistan Respublikasının) Amasiya rayonunda
olduğunu qeyd etmişdik. Amasiya rayonunda Şörəil
adlı mahal var idi və bu mahal Kars vadisi ilə Ardahana
bitişik ərazi idi. Elə Şörəil adı da
şorlarla bağlı etnonimdir. Burada da eyni ilə Şəril
etnonimində olduğu kimi, şor və el komponentləri birləşərək
şor eli mənasını verir. Hər iki etnonimin leksik mənası
və fonetik strukturu eyniyyət təşkil edir. Sözəmələgəlmə
forması da eynidir. Bu izahatımızı çox uzatmadan
Corux çayının da qıpçaqlarla bağlı
olduğunu diqqətə təqdim etməyi lazım bildik. Deməli,
ərazidə olan adlar, toponimlər, hidronimlər də
qıpçaqlarla bağlıdır. Bu isə Sarı Gəlinin
qıpçaq qızı olması ilə bağlı irəli
sürdüyümüz iddianı daha da qüvvətləndirir.
Sarı sözünün digər mənalarına gəldikdə
isə bəzi araşdırmaçılar bunu günəşlə
əlaqələndirməyə çalışırlar.
Doğrudur, qədim türklərdə günəş, ay hətta
qor (atəş) kultu olub, ancaq konkret halda yəni, bu
mahnının mətnində sarı rəngi günəşlə
birbaşa əlaqədar deyil. Bu barədə bir az sonra daha ətraflı
danışacağıq.
Sarı rəng digər dastanlarımızda...
Hələliksə sarı rəngi
ilə bağlı dastanlarımıza müraciət edək.
Bütün türklərin ana dastanı olan “Dədə
Qorqud” dastanımızda boylardan biri “Qanlı Qoca oğlu
Qanturalı” boyudur. Elə buradaca tarixçilərimizə və
ədəbiyyatçılarımıza bir irad tutmağı
lazım bilirəm. Dastandakı boy Kanqlı Qoca oğlu Kanq
Turalı adlandırılmalıdır. Elə orijinalda da belədir.
Kanqlar isə türk boyudur və hazırda Azərbaycanda kəngərlilər
kimi tanınırlar. Ancaq mən Almatı şəhərində
özünü kanq kimi tanıyan canlı kanqla (posportunda
qazax yazılıb) tanış olmuşdum. Dastanın qısa
sujeti belədir. Qanturalın evlənmə vaxtı
çatıb, o, türkmən qızına evlənmək istəmir,
“mən incə-nazik türkmən qızının
üstünə yıxılsam göbəyi partlayar. Mənə
qılınc çalan, at çapan qız lazımdır”
deyir. Üz tutur iç oğuza qız bəyənə
bilmir. Sonra dış oğuza yenə
axtardığını tapa bilmir. Nəhayət, qalın
oğuzun sərhədlərini aşaraq Trabzonda, kafir elində
sarı donlu Selcan xatunun sorağını alaraq oraya gəlir.
Sarı donlu Selcan xatunu almaq üçün buğayla,
buğrayla (nər) və aslanla savaşmalı olur. Və nəhayət,
qızı alaraq Qalın Oğuza geri dönür.
Göründüyü kimi, Selcan xatun sarı donludur, kafirdir
(qeyri-müsəlman), bundan qalan digər məsələlərdə
onun mənsub olduğu tayfa ilə Oğuz tayfaları
arasında heç bir fərq, dil, mədəniyyət, məişət
və s. yoxdur. Deməli, sarı donlu Selcan xatun xristian
qıpçaq qızıdır.
“Danışməndnamə” dastanında xristian
qıpçaqlar
“Hər bir xalq öz milli mədəni
yaddaşı qədər mövcuddur, yaxud Akdamar erməni
kilsəsidirmi?” adlı məqaləmizdə Trabzonda
çarlıq qurmuş xristian qıpçaqlardan bəhs
etmiş onların hökmdarlarının adının Tadik
olduğunu və bu ada Orxan Yenisey abidələrində,
Göytürk mətnlərində də rast gəlindiyini
vurğulamışdıq. Hətta “Danışməndnamə”
dastanından sitat gətirərək bu xristian
qıpçaqların yunanlarla bərabər Aybastı
yaylasında (indiki Ordu şəhəri
yaxınlığında, Türkiyədə) səlcuqlu sərkərdəsi
Məlik Danışmənd Qaziyə qarşı
vuruşduğunu, birləşmiş qıpçaq-yunan
ordusuna rəhbərlik etdiyini bildirmişdik. Trabzon ətrafında
qıpçaqların (caniklərin) məskunlaşma tarixini
isə e.ə. III-IV əsrlərə başqa bir ehtimalla isə
VII-IX əsrlərə aid olduğunu söyləmişdik. Əgər
nəzərə alsaq ki, Dədə-Qorqud dastanında baş
verən hadisələri də tarixçilərimiz həmin
dövrə aid edirlər (mən bu fikirlərlə qismən
razıyam H.B.) onda sarı donlu Selcan xatunun da kral Tadikin mənsub
olduğu qıpçaqlardan olması versiyasını irəli
sürə bilərik. Deməli, artıq əlimizdə iki dəqiq
mənbədən gələn iki qıpçaq qızı
haqqında məlumat var. Hər iki halda onlar sarı rəngi
ilə bağlıdırlar. Onda biz məsələni belə
qoymalıyıq, ya qıpçaq qızları doğrudan
sarışın gözəl idilər, ya da
bütövlükdə sarı rəng ümumən
qıpçaqları simvolizə edir.
“Oğuz Xan” dastanında qıpçaqların anası
necə təsvir edilir?
Gəlin elə buradaca
başqa bir dastanımıza müraciət edərək
qıpçaq və sarı rəngi arasında olan
bağlılığı aydınlaşdırmağa
çalışaq. Bu mötəbər mənbə “Oğuz
Xan” dastanıdır. “Dastanda qeyd edilir ki, bir gün Oğuz Xan
meşədə ov edərkən birdən gölün
ortasında bitmiş bar ağacın koğuşunda bir
qız görür. Qızın gözü göydən daha
göy, saçları sarı, dəniz kimi dalğalı,
dişləri inci kimi idi. Oğuz Xan bu qızla evlənir.
Dastanı davam etdirmədən dərhal mövzumuza aid olan məqamlara
diqqət edək. Deməli, mavi gözlü,
sarışın qız ağac koğuşunda oturmuşdu.
Bu koğuş sözünün arxaik türkçəmizdəki
forması “qopuçuq”dur. Bütün tarixçilər və
türkoloqlar da qıpçaq sözünün məhz
“qapucuq”, yəni koğuş sözündən törəndiyini
mübahisəsiz qəbul edirlər. Deməli, ilkin mənbədən
başlayaraq qıpçaqlar sarı rəngi ilə
bağlı olublar. Çünki saçları və sifətləri
sarışın idi. Elə ruslar da qıpçaqlar ilə
rastlaşanda onları bu keyfiyyətlərinə görə
sarışın (poloveç) adlandırıblar. Sarı Gəlin
də qıpçaq qızı olduğu üçün
sarışın idi və mənsub olduğu kökün
keyfiyyətlərini daşıyırdı. Yəni, burada
abstarktizmə ehtiyac yoxdur. Sarı Gəlin Günəş zad
deyil. Elə indi də türk kişilərinin çox sevdiyi
sarışın gözəldir.
“Sarı Gəlin” ermənicə necədir?!
Yaxşı bəs “Sarı
Gəlin”ə sahib çıxmaq istəyən ermənilər
heç özlərinə sual vermirlərmi ki, nəyə
görə bu mahnını türkcə yazıblar?! Axı hər
xalqın yaradıcılıq nümunəsi öz dilində
olur. Bu suala qoy ermənilər və onları müdafiə edənlər
cavab versinlər. Çünki bu cavab necə olsa da sadəcə
absurd olacaq.
Biz isə ermənilərin əvəzindən
də zəhmət çəkib onların dilində Sarı
Gəlinin necə olduğunu dəyərli
oxucularımızın diqqətinə
çatdıracağıq. Ermənilər (haylar) sarıya-
“değn” deyirlər, gəlinə isə “hars”. Əgər
çox xoşları gəlirsə, gedib özlərinə
“değn hars” mahnısı yaratsınlar.
“Sarı Gəlin” isə
bizimdir!
Elə indi də
mahnılarımız təhrif edilir
Əslində bu gün də
mahnılarımızın sözləri müğənnilərimiz
tərəfindən çox hallarda təhrif olunaraq oxunur. Təəssüflə
qeyd etməliyik ki, “İrəvanda xan qalmadı” adlı xalq
mahnımız əvvəllər İrəvanda xal qalmadı
şəklində təhrif edilirdi. İndi isə çox
hallarda “Qarabağda xal qalmadı” kimi oxunur. Bu qətiyyən
yolverilməzdir. Çünki xalq mahnıları konkret tarixi
şəraitdə yaranmaqla dövrün hadisələrini
özündə lokalizə edir və informasiya mənbəyi
rolunda çıxış edir. Məsələn, “İrəvanda
xan qalmadı” mahnısı İrəvan
xanlığının süqutunu və oradakı dəhşətli
köçü özündə əks etdirir. Sonralar da bir
başqa aşıq sevgilisinin köç etməsini, özü
üçün şəxsi müstəvidə faciə
sayaraq onu İrəvan köçünün faciəsinə
bənzədir. “Gilavar” havası üstündə
aşıqlarımızın oxuduğu mahnının
sözləri aşağıdakı kimidir:
Ay ağalar, gedənə
bax, gedənə
Məni gözü
yaşlı qoyub yar gedir.
Yüklənibdir qəflə,
qatır barxana
Elə bil ki, külli İrəvan
köçür.
Bütün bunlar olduqca
maraqlı və xüsusi tədqiqat tələb edən
mövzulardır. Ona görə də, milli-mədəni sərvətlərimiz
olan, mənəvi dünyamızın bütün
atributlarına, o cümlədən, mahnılarımıza
olduqca həssas yanaşmalı, onları təhrif etməməli,
yeri gəldikcə izahedici fikirlər söyləməklə
yaddaşımızı təzələməliyik. Əks
halda “Sarı Gəlin” mahnısını izah etmək
üçün xüsusi tədqiqat apardığımız
kimi digər mahnılarımızın da bizə aid
olduğunu isbat etmək üçün bu zəhmətə
qatlaşmalı olacağıq. O da özümüzdə fədakarlıq
və milli təəssübkeşlik tapsaq.
Qeyd: Bu araşdırmanı
tamamlamaq üçün dörd ölkənin Türkiyənin,
Qazaxıstanın, Ukraynanın və Azərbaycanın arxiv
materiallarından istifadə etməli oldum. Qazaxıstanın
Ekonomika və Konsoltinq Universitetinin kitabxanasından qazax
dostlarım mənə dəyərli məlumatlar göndərdilər.
Ancaq bununla yanaşı, axtardığım mənbələri
tapmağıma məncə “Sarı Gəlinin ruhu” kömək
oldu. Əks təqdirdə illərlə axtarsan belə bəzən
lazımi məlumatı əldə edə bilmirsən. Bu dəfə
isə sanki axtardıqlarımın özü gəlib məni
tapırdı. Ruhun şad olsun, qıpçaq qızı
“SARI GƏLİN”!
Hikmət BABAOĞLU
525-ci qəzet.- 2011.- 11 yanvar.- S.6.