Nərminə məktub

19-dan 20-nə keçən gecədir... bilmirəm saat neçədir, amma çox gecdir... hava elə soyuqdur ki, əsl qar havasıdır. Üşüyürəm... fikirlərim qırılmış zəncir halqalarına bənzəyir. Nizamsız şəkildə ətrafa səpələnib. Hər şey haqqında düşünürəm. Məsələn, indi 21 il bundan öncə 20 Yanvar günü tankın üstünə gedən gənc oğlanın qorxu qarışıq cəsarətini, məntiqə sığmayan müharibələri, üşüyən qəbirləri, gecələr qarnını qucaqlayıb karton üstündə küçələrdə gecələyən uşaqları fikirləşirəm... Əlim heç nəyə çatmır. Üsyan hissim də közə dönmüş ocağı xatırladır. Çox üşüyürəm. Kədər sindromu heç bitib-tükənmək bilmir ... Bəlkə də sən demiş, şair kimi yaşamaq, insan kimi yaşamaqdan daha çətindir...

Ötən həftə “Qırmızı”nın təqdimatında sənin gözlərindəki sevinc məni elə sevindirmişdi ki... Sən ürəkdən güləndə elə sevinirəm ki... Amma, bağışla, tədbir yazıları məni tükəndirir, həm də bir az quru təəssürat yaradır. Bu səbəbdən sənə demək istədiklərimi məktubda yazıram. Səni ilk tanıdığım günə qayıtmaq istəyirəm. Əvvəllər tez-tez “Mədəniyyət” qəzetinin redaksiyasına gələrdin. O zamanlar səndən qıcıqlanıb ürəyimdə hələ bir “emo”lara bənzər saçına lağ da edərdim. Sonra bir gün facebook sosial şəbəkəsində (Allah Zuckenberg qardaşdan razı olsun) səninlə dost olduq və o vaxtdan səni daha yaxından tanımağa başladım. Bir gün mənə yazıların olan blog ünvanını göndərmişdin. Mən də adətim üzrə “Əlbəttə. Mütləq oxuyaram” deyib söz vermişdim. Bağışla ki, o blogun rəngi-ruhundan hələ də xəbərim yox.

Yaşda məndən kiçik olduğun üçün əvvəllər “balaca bacım yaşda olan uşaq nə yazacağeee” deyər və sənin məni facebookda işarələdiyin yazılara vaxt ayırmazdım. Lakin bir dəfə “Kor inəyin məhəbbəti” hekayənə Rəşad Məcidin şərhini gördüm və düşündüm ki, Rəşad müəllim mənasız yazıya şərh yazmaz. Hekayəni oxuyandan sonra “bunu 17 yaşlı uşaqmı yazıb” deyə təəccübləndim də. O gündən sənin daimi oxucuna çevrilmişəm. Doğrusunu desəm, səndə olan potensiallıq məni həmişə heyrətləndirib: “Axı bu qız bu qədər enerjini haradan alır?” sualı daima məni düşündürür. Sənin daxilində kök salmış kədərin rışaları mənim də ürəyimdədir.

“Gözünü bağla, dostum

Yum gözünü,

Ağlama...”

Yadındadır, bir dəfə İçəri Şəhərdə görüşəcəkdik. Həmişəki kimi alınmadı. Sən bir əlində şarlar, bir əlində də m&m’s dar dalanlarda təkcə gəzmişdin. m&m’s-dən yeyib şarlarla oynayıb oturmuşdun soyuq daşın üstündə. Daşın soyuğundan çox insanların laqeydliyi üşütmüşdü səni... ürəyində hayqırmışdın... Səsin uşaqlığına qədər gedib çatmışdı. Sonra yenidən özünə qayıdıb ağlamışdın.... Ağlamışdım... Həmin günü söyüb lənətləmişdim bütün kişiləri və şairləri.

Bağışla, Nərmin. Mən sevdiyim insanlara deyiləcək olan ürək sözlərimi vərəqlərdə ifadə edə bilmirəm. Çətinlik çəkirəm. Bu mənim istedadsızlığımdan irəli gəlmir... Sadəcə bacarmıram... Bəlkə də buna görə ətrafımda insanlar seyrəkdir... Sənə ilk dəfə şeir həsr edirəm:

inan, dostum,

gözlədiyim o qar

mütləq yağacaq.

Peyğəmbərin ürəyindəki

Qara nöqtəni

Yuyan tək

Yuyacaq insanların ürəyini...

Bir gün hamı

Peyğəmbər olacaq...

...Və anlayacaqsan ki,

Mən kafir deyiləm...

Yeganə CANSAİL

525-ci qəzet.- 2011.- 22 yanvar.- S.27.