Bir xatirənin xətrinə...
(Hekayə)
Gecə
keçir, Nəcəf gedib yatmaq istəmirdi. Atasının,
anasının “yatmaq vaxtıdır” him-cimini də tez araya
söz salıb məndən nəyi isə soruşmaq bəhanəsiylə
özünü görməməzliyə, qulaq ardına
vururdu. Valideynlərinin nəvəmin gecəni mənimlə səhər
edəcəyindən nigaran olduqlarını sezib:
– Nəcəf, bəlkə
gedib yatasan, – dedim.
O da səsinə azacıq giley qatıb:
– Ee, baba, tətildi
də. Sabah dərsim yoxdu ki, tezdən oyanam. Sən yatanda mən
də gedib yatacam, – deyib bir gözü televizorda, biri də məndə
yerini bir az da rahatladı.
Qalxıb yataq
otağına keçməkdən başqa çarəm
qalmadı. Çar-naçar yerimdən qalxdım. –
Yatmağa gedirəm, – dedim.
Nəcəfin
ürəyincə olmasa da, o da yerindən durdu, ardımca gələ-gələ
qılıqlı və ikimizin eşidəcəyi bir səslə:
– Baba, səhər
məni gözləyərsən ha, çünki – bir az da səsini
uzadıb kəsik-kəsik: – Axı, tə-til-dir, – dedi. Elə
pillələri qalxa-qalxa düşündüm ki, mənim də
bir neçə gün vaxtım var, uşağı da
götürüb gedim kəndə.
İndi uzaqlarda
qalmış, qəriblik çəkən həyətimizə
nəvəmlə baxıb onun yaşında olduğum
zamanların dadını-duzunu, ləzzətini
xatırlaya-xatırlaya təkrar yaşamaq, həmin
çağların acılı-şirinli xatirələrini
ona da danışmaqdan ötrü uşağı o yerlərə
götürməkçün neçə müddətdi ki,
beləcə düşünür, haldan-dildən gedirdim.
...Nəvələrimin
yaşca böyükləri uşaqlıq illərimin xatirə
kövşənlərində, bulaqlarında, qayalarında,
insanlarının simasında ilişib qalan Zövnədə
– yamacların sinəsində bardaş qurub əsrləri yola
salan qədim yurd yerində bir neçə dəfə olublar.
Nəcəfi də dörd yaşı olanda özümlə
kəndimizə aparmışam və həmişə də
ürəyimdən keçib ki, imkan, fürsət
düşdükcə uşaqlarla birlikdə mənimçün
çox doğma olan o yerlərə tez-tez güzar salım.
Ayaq saxlayıb
balaca Nəcəfə: – Kəndimizə getmək istəyirəm,
istəyirsənsə mənə qoşul, birlikdə gedək,
– deyə onun da fikrini öyrənmək istədim.
O da, zənnimcə
,özünü bilməməzliyə qoyub, sözə uzaqdan
başladı:
– Baba, hansı kəndə
gedirsən?
– Dedim axı,
öz kəndimə, atamın, babamın yurd yerinə, əlbəttə,
öz doğulduğum kəndə, – deyə mən də belə
cavab verdim.
Nəcəf bu dəfə:
– Həə,
bildim, – deyə yenə sözü uzatdı: – Nahidin
ayağına tikan batan kəndi deyirsən?.. Sonra da
üz-gözünə ciddi bir görkəm verib
çoxbilmişcəsinə:
– Yox, baba, ora
getmək olmaz, – dedi. Mən hələ “nə
üçün” sualını verməmiş: –
Çünki orada Nahidin ayağına tikan batıb, – deyə
dolayısı ilə məndə heç bir ümid yeri
saxlamadan istəyimi qəti rədd elədi.
Pərt
olmuşdum. Ancaq daha: “Kənddə kolun-kosun içində
nazik səndəllə gəzəndə adamın
ayağına tikan da batar, dabanını ilan, çayan da
sancar”, – demədim. Dönüb uşağa onu da deyə bilmədim
ki, “bir tikan ağrısı nədi ki, yurd istəyinə
üstün gələ”...
lll
Nəcəf vur-tut bircə dəfə,
dörd il əvvəl mənimlə kəndə gedib və o
vaxt ondan beş yaş böyük qardaşım oğlu Nahid
də bizimlə olub. Mən
həyət-bacamızın ətrafını, elə nəvələrimin
indiki yaşında olduğum vaxtlarda
yıxıla-yıxıla, dura-dura gəzib
yürüdüyüm cığırları yenidən
aram-aram, addım-addım gəzib dolaşarkən son dərəcə
sakit və təmkinli olan Nahid və yaşından
böyük danışıb hər gördüyündə
bir “qulp” axtaran Nəcəf də gəlib mənə
qoşulmuşdular.
İndi kimsəsizləşmiş,
bir vaxtlar gur-gur guruldayan qədim həyətin havasına isti
nəfəsini qatan yeganə canlıların
yaşadığı arıxanaya,
düzülüşünün pərakəndəliyindən
naşı əllərin öhdəsində
qaldığı hiss olunan arı pətəklərinə
yaxınlaşıb bəstəkarı da, ifaçısı
da elə özləri olduğu qeyri-adi musiqilərinin sədaları
altında onların nizamlı, qaynar həyatını seyr etməyə
başladım. Gəlib arıxananın kənarında
dayanan, mənim durduğum yerə, arıların arasına
yaxınlaşmağa hələ ki cürət eləməyən
uşaqlar bir ağızdan:
– Baba, qorxmursan, axı arılar sancarlar səni...
– Yox, qorxmuram, sancmazlar da. Axı indi onlar
bu həyətin burada yaşayan yeganə
canlılarıdır. Deməli, ev sahibidirlər. Biz isə
qonağıq. Arılar zəhmətkeş olduqları qədər
də ağıllıdırlar. Yaxşı davransaq,
nizamlarını pozmasaq qonaqpərvərlik edəcəklər.
Siz də qorxmayın, irəli gəlin. Sakit dayanıb əl-qolunuzu
yelləmədən baxsanız, dəyib toxunmazlar...
Uşaqları bir qədər də həvəsləndirmək
istədim. Min bir çiçəkdən toplayıb gətirdikləri
bəhrələrini boşaltmaq üçün ləngərlə
pətəyin qarşısındakı kiçik taxta
meydançaya eniş edən, pətəyin dar bacasından
çıxıb sürətlə havaya qalxan arıları
onlara göstərib:
– Gəlin bir bunların
uçuşlarına baxın! Sərvaxt olub uçuş
zolağına girməsəniz, nə qədər istəsəniz
arın-arxayın seyr edə bilərsiniz. Vay o adamın
halına ki, arıların uçuş bacalarının
önünə keçib enib qalxmalarına əngəl olsun.
Onda arılar öz aralarında bir-birinə təhlükəli
vəziyyət barədə həyəcan siqnalı verirlər.
Ayıq-sayıq keşikçilər də
tökülür, nə tökülür! Neştərlərini
çıxarıb hücuma keçirlər. Hamısı da
öz ölümünə döyüşür, tarmara gedirlər.
Nəcəf özünü gah bir
addım irəli, gah da bir addım geriyə verib soruşdu:
– Baba, necə yəni öz ölümlərinə
döyüşürlər?.
– Hə,
oğlum, arının silahı, “iynəsi”, “neştəri”
arxa nahiyəsində, lap ucda, daxili orqanlarına bitişik vəziyyətdə
yerləşir. Onlar zəhərli zərdabı
sancdıqları yerə boşaltdıqdan sonra
xortumlarını oradan çəkib çıxara bilmir,
neştərləri üzülüb sancdıqları yerdə
qalır, özləri də kənara düşüb
ölürlər.
Dönüb uşaqlara baxdım. Gərgin
bir halda olduqları üz-gözlərindən oxunurdu. Hiss elədim
ki, arıların belə “ölümləri” onları
heç açmayıb. İrəli gəlmək əvəzinə
addım-addım geriyə sürüşür, arıxanadan
uzaqlaşmaq istəyirdilər...
Mən də arıxanadan
çıxıb bağ tərəfə səmt
götürdüm, uşaqlar da ardımca döndülər.
Gəzintimizi yenə birgə davam
etdirirdik. Yeridikcə qabağımıza çıxan,
yanından ötüb-keçdiyimiz, neçə-neçə
qışın şaxtasına, yayın qızmar istisinə,
payızın germicinə duruş gətirərək
dözüb-yaşayan, dözməyib
yarı-yarımçıq, ya da tamam quruyan ağaclar, kollar
haqqında uşaqlara yaddaşımdakı xatirələrdən
danışırdım:
– Bax, bu ağacın meyvəsi erkən
yetişirdi, dadı da meyxoş olurdu. Bu armudu atam arandan gətirmişdi,
dağ şəraitinə tez uyğunlaşdı,
yaxşı da məhsul verirdi.
Bu heyva atamın dostu Fərman əminin
bağından gəlib, Vistənd bu gavalının şivlərini
isə Əngövüldən, Qızaman xalamgilin
bağından özüm gətirib əkmişəm.
Mən ağacları bir-bir nişan verməkdə
davam etdikcə sözlərimə şirin bir nağıl
eşidirmişlər kimi heyran-heyran qulaq asan uşaqlar özləri
də arabir suallar verirdilər.
Nahid:
– Baba, bəs bu qoz ağacları nə
vaxt əkilib, onları da sən əkmisən?
Uşağın sualına cavab verib:
– Hə, Nahid, aralarında mənim əkdiklərim
də var, – demişdim. – Bax, o aşağıdakı, qonşu
ilə çəpərimizin arasındakı nuvasa bitişik
iki cavan ağacı görürsən? Onları Mərzuvardan
mən gətirib əkmişəm.
Nəcəf tez sözə
qarışmışdı:
– Baba, Mərzuvar haradı?
– Mərzuvar yer adıdı, Nəcəf!
Vərgədüz kəndi ilə üzbəüz
Güneybasarda Gerçoni meşəsinin ortasında geniş
talalar var idi, oralara Mərzuvar deyilirdi. Bax, o talalarda meşəçilər
çoxlu qoz tingləri əkmişdilər.
“İşgüzar” meşəçilərdən,
görünür, işləyib yorğun düşənləri
bir xeyli tingi əkməyib göyəm kollarının
arasına tullayıb getmişdilər. Bibim oğlu Mirzağa
ilə meşəyə təndirdə yandırmaq
üçün çırpı yığmağa
getmişdik. Atılmış tingləri onda gördük. Hərəmiz
bir qucaq yığıb ulağa çatdığımız
çırpı yükünün üstünə qoyub gətirmişdik.
Əlimlə geniş peşkərin indi də
heç bir ağac olmayan açıq hissəsini göstərib:
– Bax, oraların hamısını əkib,
şüm-şümal qoz tingləri ilə doldurmuşdum.
Atam xəbər tutanda bir neçəsini, göz
qabağında olanlarını çıxarıb atdı ki,
söz-söhbət çıxar, həyətə gəlib-gedən
belə zənn edib düşünər ki, qoz tinglərini
meşədən icazəsiz, özbaşına çıxarıb
həyətimizdə gətirib əkmişik, daha doğrusu, yəni
onları “əkişdirmişik”. Mən and-aman edib qoz tinglərini
kol-kosun içindən tapdığımızı,
atılmış tingləri götürüb gətirməklə
heç bir qəbahətli iş görmədiyimizi desəm də,
faydası olmamışdı. Atam eləcə hökmlə: –
Bizə belə şey heç yaraşmaz, – demişdi.
Bir qismini də o vaxt anam: “Qoz ağacı əkənin
ömrü az olur, meyvəsini yeyə bilmir”, – deyə
çıxarıb atmışdı. Anama yalvar-yaxar edib tingləri
çıxarıb atmasına əngəl olmaq istəmiş,
özlüyümdə hələ bir tutarlı-sübutlu dəlil
də gətirib demişdim:
– Ay ana, bəs o ağacları kim əkib,
sən əkməmisən? Şükür Allaha, hələ
də sağ-salamatsan ki...
Anamsa məni dilə tutub:
– Ay oğul, sən başqa, mən
başqa, – demişdi. Sonra da məni inadımdan döndərmək
üçün bəlkə də özündən uydurub:
“Qadınlar hələm-hələm ölmürlər,
canları bərk olur”, – desə də sözlərinə
inanmamışdım. Yalvarıb-yaxarmışdım ki, nə
olar, qoy ölüm, ancaq dəymə ağaclarıma!..
Bax, indi gördüyünüz o iki
ağacı da anamı dilə tutub çıxarıb
atmağa qoymamışdım. Hərəsi bir kölgələnəcək
olan, artıq bar verən ağacları bir də uşaqlara
göstərib:
– Övladının ölümünü
yaxına qoymayan rəhmdil anam ağlamağıma da dözməyib
ağacları çıxarıb atmamışdı. Bu iki
qoz tinginin də həyatı beləcə xilas olmuşdu.
İndi gör nə boydadırlar. Anamın illər əvvəl
əkdiyi ağacları da üstələyiblər. Baxın,
budaqları da meyvə ilə doludu. Payızda yolumuz
düşsə, yığarıq...
Qoz ağaclarının üstündə
niyə belə əsim-əsim əsdiyimlə bağlı
uşaqlara eşitdiyim bir rəvayət də
danışmışdım:
– Deyirlər, bir yaşlı kişi qoz
ağacı əkirmiş. Yoldan vəziri ilə ötüb
keçən şah qoz ağacı əkən kişidən
xəbər alır:
– Dünyaya o qədər ümidin
varmı ki, əkdiyin bu ağacın bəhrəsini görəsən,
barından yeyəsən?
Kişi də cavab verib deyir:
– Əkiblər yemişik, əkirəm yeyəcəklər.
Söz şahın xoşuna gəlir. Vəzirinə
əmr edir ki, çıxarıb bu kişiyə hədiyyə
versin. Əmrə müntəzir dayanan vəzir də
padşah deyən qaydada ağac əkən kişiyə bir
kisə pul verir.
Kişi yenə üzünü şaha tərəf
tutub mənalı-mənalı qayıdıb deyir ki, şah
sağ olsun, artıq mən bu ağacın barını
yedim...
İndi mən də ağaclara baxıb:
– Hə, uşaqlar gördüyünüz
kimi, mən də bu ağacların meyvəsindən yedim.
Uşaqlar yenə bir ağızdan
soruşdular:
– Axı qoz ağaclarının meyvəsi
hələ yetişməyib, necə yedin?
Əllərimi uşaqların çiyninə
qoyub:
– Yedim, əzizlərim! Onları necə əkdiyimi
danışıb sizə sevdirməklə meyvəsini də
yedim... – dedim.
...Nəcəf bir vaxtlar mənim taparaq gətirib
həyətimizdə əkdiyim qoz tinglərinin “şəkindən”
düşəndən sonra indi də bibim oğlunun
“payına” düşənlərin “taleyi” ilə maraqlanıb
xəbər almışdı:
– Baba, səninlə qoz tingləri tapan bir
oğlan deyirdin ee, onun adı nəydi?
– Mirzağa. Necə bəyəm?
– Bəs gətirdiyi ağacları o neynədi,
qoz tinglərini əkdimi?
Bayaqdan bəri danışdıqlarıma
bir “qulp” tapıb qoymağa hazır olan oğlana elə o
sayağı cavab verib olduğu kimi də:
– Nəcəf, atam mənim tapıb gətirdiyim
tinglərin göz qabağında olanlarını, nəzərə
çarpanlarını əkdiyim yerdən çıxarıb
tulladı, – dedim. Sözünü deyib, heç ardınca da
baxmadan çıxıb getdi. Bibim oğlunun atası isə
axşam tərəfi işdən-gücdən evə dönəndə
həyətlərində əkilmiş qoz tinglərini
görüb oğlundan:
– Bunlar nədi, hardandı, bu ağaclar
burda nə gəzir?, – deyə xəbər almışdı.
Bibimoğlu Mirzağa da məsələni
olduğu kimi necə olmuşdusa eləcə açıb
danışmışdı.
Oğlunun dedikləri atasını qane eləməmişdi.
Atası: – Bu tinglərin burada, həyətimizdə əkildiyini
görüb bilən varmı? – deyə narahat-nigaran
soruşmuşdu. Bibimoğlu da cavabında: – Yox, kimsə
görməyib, bilən də yoxdu, – demişdi.
Əkilmiş ağaclardan hələlik
kimsənin xəbərdar olmadığına görə
Allaha şükür edib dərindən nəfəs alan
kişi azacıq toxdamış, sonra da tez-tələsik
oğlunun gətirib həyətlərində əkdiyi tingləri
yerindən çıxarmışdı. Qonum-qonşu, yoldan
ötüb-keçən görüb bilməsin deyə kisəyə
doldurub gecəykən aparıb evlərindən xeyli aralı,
Ləpəkin dibi deyilən yerin aşağısından
axıb keçən gen dərəyə tullamışdı
ki, su yuyub aparsın, izi-tozu da qalmasın.
Əlimlə kəndin aşağı
başında, təpənin üstündəki, ətrafı
əl içi kimi aydın görünən tək evi
göstərib:
– Baxın, o bibimgilin evidi, – dedim. Həyətlərində
bircə dənə də olsun qoz ağacı yoxdu...
Gözucu onlara nəzər saldım.
Uşaqlar altdan-altdan qoz ağaclarına baxırdılar... Mənsə
yoluma davam edirdim. Bir az da irəli yeriyib: – Bax, bu palıdı
da anam qoruyub saxladı, kəsib atmağa qoymadı. Nap-nazik
bir çubuq idi. Başımı qaldırıb ağacın
təpəsini uşaqlara göstərərək: –
Görürsünüz? İndi göylərlə
qucaqlaşır, – deyə fərəhlə dillənmişdim.
***
Həyətin aşağı tərəfindəki
su oyuğunu adlayıb keçəndə yenə xatirələrim
çözələndi:
– Bu arxdan keçəndə heç
bilirsiniz neçə dəfə yıxılmışam?!
Uşaqlar dillənmədi. – Çox, lap
çox, – deyə özüm ucadan dedim.
Gəlib köhnə evimizin arxasına
yetişmişdik. Quru budaqları sınıb
tökülmüş, yerlə bir olan gavalı və
alça ağaclarının arası ilə gəzişərkən
Nahidin birdən-birə qurcuxduğunu, ayağını narahat
halda tərpətdiyini hiss elədim.
– Nə oldu, Nahid, deyəsən,
dabanına tikan batdı, hə? – soruşdum. Aşağı əyilib
uşağın ayağına baxmaq, yoxlamaq istədim.
Sakitliyi, həssaslığı qədər də
dözümlü olan Nahid:
– Yox, baba, heç nə olmayıb,
ayağıma tikan-zad batmayıb, – deyib əvvəlki inamla gəzintisinə
davam elədi.
Ayağına tikan batan uşaq yəqin ki,
ufuldayıb sızıldardı! Öz düşüncələrimdən
sonra mən də sakitləşib beləcə arxayın
oldum... Evə
döndük.
Lap sonralar bildim
ki, sən demə, o gəzintimiz zamanı, elə o kolların
arasında həmin məqamda Nahidin ayağına iri bir
alça poskulu – iri tikan batıbmış. Uşaq
şövqlə danışdığım şirin xatirələrimlə
bağlı “nağılıma” xələl gətirməmək,
yarımçıq kəsib korlamamaq naminə ayağına
tikan batdığını üzə vurmayıbmış...
Sonralarsa əziyyətini çəkib. Həmin tikan
iki-üç aya dava-dərmanın, məlhəmlərin
köməyi ilə sürüb üzə çıxdı.
Dözümünə, fədakarlığına, həssaslığına
görə Nahid sağ olsun. Ancaq özünü belə təhlükəyə
atmağa dəyərdimi? Bəlkə də dəyərdi, hər
halda bunu Nahid özü bilir...
Nahidin ayağına
batan tikan Nəcəfin indi o yerlərə getmək istəməməsinə
bir bəhanə olduğu kimi, kim bilir,
uşaqlığının baba ocağındakı bir tikan
ağrısı Nahid üçünsə bir yurd sevgisi də
ola bilər!..
lll
Beləcə,
bol vaxtımız olsa da, kəndə getmək istəyimdən
hələlik vaz keçəsi oldum. Daha təkid etmək istəmədim.
Pərtliyimi hiss
edən Nəcəf də ustalıqla qılığa girib
onu aradan götürdü. Böyrümə
sığınıb şirin-şirin üzümə
güldü:
– Gedərik e,
baba, əlbəttə, gedərik. Qoy bir yay gəlsin, dərslər
də qurtarsın, gedərik!..
Nəcəf kəndə
getsə də, getməsə də canı sağ olsun. Nə
olar, o getməz Bəhruz gedər. İndilik hələ ki, məni
bu qədər dindirib danışdırdı!..
Bir xatirəmi də yada saldı...
28 mart, 2012.
Şabran
Novruz NƏCƏFOĞLU
525-ci qəzet.-
2012.- 20 aprel.- S.6.