“Qadın da ağac kimidir...”

İstedadlı şair və tərcüməçi Narıngülün (Babayeva) “Qadın da ağac kimidir” adlı şeirlər kitabı “Elm və təhsil” nəşriyyatında işıq üzü görüb. Kitabın “ön söz” müəllifi xalq şairi Fikrət Qoca, belə demək olarsa, “son söz”ünün müəllifi isə, tənqidçi Vaqif Yusiflidir. Daha dəqiq desək, tənqidçinin 2003-cü ildə “Ədəbiyyat” qəzetində dərc edilmiş “Sonuncular” adlı yazısı ixtisarla kitaba daxil edilib. Bu kitabın görünən tərəfləridi. Bəs görəsən Narıngülün cəmi 80 səhifəlik kitabında verilmiş şeirləri necədi?

Əvvəlcədən bildirim ki, Narıngülün şeirləri həmişə məndə maraq oyadıb. Ancaq bu kitabdakı şeirlər daha ürəyimcə oldu. Çünki bu kiçik həcmli şeirlərdə konkretlik, özünəməxsus məna və məzmun var. Müasir, modern üslubda olan bu yazılarda təbii olaraq kədər nə qədər üstünlük təşkil etsə belə, onların içində parlayan işıq da oxucunun gözündən yayınmır. Ancaq fərqli düşüncə və ifadə tərzi kimi bu işıq da müəllifin öz işığıdı.

...Səndən sonra

çox şeylər oldu,

anlada bilmirəm...

və o qədər ağladım ki,

yaz gəldi.

Bu gün müasirlik adına sırınmış o qədər anlaşılmaz “quraşdırmalar” meydana gəlir ki, nəinki zövq almaq, heç onlardan baş açmaq da olmur. Ancaq mən Narıngülün şeirlərini sanki həzin bir musiqi sədasının müşayiəti ilə dinlədim. Belə desək, bu klassik musiqi ilə müasir musiqinin sintezi olan gözəl bir melodiyanı xatırladırdı. Xüsusilə “Qış lövhəsi” şeiri özü bir ahəng yaradır.

Gecəyə

qar yağır,

Gəlin köçür,

ar yağır...

Küçə ağ qarla,

pambıqla,

ağ qarla döşənib

Ağaclar

çəliyə söykənmiş qarıya,

qar qıza,

qarıya bənzəyir.

Narıngülün “mübarək” söylədiyi elə saf bir dünyası var ki, bu hər kəsə qismət olmaz. O özü də bir insan kimi safdı, kimsəylə işi yoxdu, başqaları üçün bəlkə çox şey etməsə belə, ona zərbə vurmaz, yamanlamaz, paxıllıq etməz, qəzəbdən püskürməz. Yoxsa o, belə şeirləri yaza bilməzdi ki. Şeir şairin tərcümeyi-halıdı, özü də ən səmimisi... “Qaçdım adilikdən” adlı şeir də fikrimi təsdiq edə bilər.

Qaçdım adamlardan gücüm çatınca,

Qaçdım adilikdən sirrə sığındım.

Mən coşmuş bir çayam qurumadım ki,

Geri çəkildikcə sözə yığıldım.

Narıngülün söylədiyi həqiqətlər bir tərəfdən də adama o qədər doğma gəlir ki, çünki bu hissləri sən də yaşamısan, sən də yanmısan, amma bu yaşantıları kimsə yox, Narıngül belə gözəl poetik şəkildə qələmə alıb:

...Mən ucqar küçəylə qaçırdım,

Kimsəsiz bağlardan qadın

ətri gəlirdi.

Uzaqdan

onun

əllərini görürdüm.

Onun əllərini.

Yasəmən müjdəli və yalqız...

...Və sonda Narıngülün “Bayraqlar” adlı bu balaca şeiri Vətən adına yazılmış cild-cild kitablardakı bağırtı, pafos, boğazdan yuxarı söz xətrinə deyilmişlərdən çox-çox qiymətli gəldi mənə.

...Bayraqları torpaq üstə atmayın.

Torpağı bətnimizlə

hifz etməyə hazırıq.

Bayraq güllə saxlamır,

Torpaq güllə keçirmir.

Biz

bir az da torpağıq.

Biz

bir az da bayrağıq

bətnimizdə güllələr.

cismimiz çilənmiş qan

Qanda döyüş havası.

Biz hamımız Vətənik

Torpaqla bayraq arası!

...İnanıram ki, bu kitabından sonra Narıngülü bir şair olaraq sevənlərin sayı daha da artdı.

Mina RƏŞİD

525-ci qəzet.- 2012.- 5 dekabr.- S.7.