Mahirə Abdulla – “Həqiqət,Azadlıq, Məhəbbət haqqında”

Zəngin şəxsi kitabxanası olan dostum, yazıçı-jurnalist Fariz Çobanoğludan ürəyimə, ruhuma uyğun bir şeir kitabı istədim ki, oxuyub qaytararam. Fariz səhəri gün mənə Mahirə Abdullanın “Həqiqət, Azadlıq, Məhəbbət haqqında” şeirlər kitabını gətirdi. Mahirə xanımın bu kitabı 3 hissədən ibarətdir: Tərk edilmiş yuvalar; Qırmızı təpələr; Qoruyaq dünyamızı.

Dünyada ən dəhşətli qıtlıq azadlıq qıtlığıdır, azadlıq, dövlətçilik ənənəsi, milli mənəvi dəyərlərə bağlılıq, öz kökü üstündə inkişaf etmək hər bir xalqın inkişafına böyük təkan verir. Azərbaycan özümləşə bilməsə özgələşəcək. Mahirənin poetik təfəkkür mədəniyyəti təbiətcə millidir. Bu müstəsna dərəcədə zəruri haldır ki, sən övladı olduğu xalqın nitq hissəsində fel olmağı bacarırsan, xalqının canlı dil memarlığına öz töfhəni verə biləsən. Bununla yanaşı, M. Abdullanın poetik təfəkkür mədəniyyəti daha üstün mahiyyət kəsb edir və millilikdən ümumbəşəri səviyyəyə qalxır.

Doğulan uşağı saxlamaq olmaz,

Düzlüyün əynində donu azadlıq.

Elə dirəklər var, laxlatmaq olmaz

Dünyanın əvvəli sonu azadlıq.

Mahirə Abdulla öz möhtəşəm poeziya məbədini ucaltmaqdadır. Oxucu bu məbədi tez-tez ziyarət etməlidir.

Başımıza gələn faciələrin bir səbəbi milli yaddaşımızın zəifliyi, bizə edilən pislikləri unutmağımızdadır. Axı tarixini, keçmişini unudan onu təkrar etməli olur. Yaddaşımız qayıdır. Gələcək bütün böyüklüyü və gözlənilməzliyi ilə keçmişin sarsılmaz özülü üzərində dayanır. Gələcək keçmişin şagirdidir və müəllimini nə qədər yaxşı dərk etsə, o qədər güclüdür.

Keçmişi bilmədən indini qurmaq və gələcəyə getmək mümkün deyil. Rus və Farsın məkri ilə torpağımız iki yerə parçalandı. Müstəmləkəçilər “Parçala və hökmranlıq et” siyasətlərini davam etdirərək torpaqlarımızın parçalanması siyasətini davam etdirdilər.

O taya əlim çatmayır

Öz qanımdır, öz ətimdir.

Ayrı yaşamaq çətindir,

Allah, bu necə Vətəndir-

Sol qınaqda, sağ qınaqda.

(“Qınaq”)

Azərbaycan vahiddir, o tayı da bu tayı da bir xalqdır. Sərhəd ayrılığı-xalqın mənəvi ayrılığı demək deyil. Xalq həmişə bir olub: dünən də, bügün də. Qoy yuxarılar birləşsin. Ancaq uzun müddət bu xalq bir-birindən təcrid olunub.

Şairlər Allaha yaxın, tanrının sevimli bəndələridir. Onlar vətən, xalq, vətəndaş borcunu haqqından qabaq görər, kamillik zirvəsinə ucalarlar. Mahirə xanım ürəyinin səsini dinləyən şairədir. Müşahidə etdiyi həqiqətlər onu dərindən sarsıdanda, sevinc, yaxud kədər öz həddini aşanda şairə öz qələminə sarılır.

Yaşadığımız ağlı-qaralı günlərin ömrümüzə, taleyimizə əsən acı sazaqların, yellərin nəfəsi Mahirə Abdulla şeirlərinin canından, qanından keçir.

Onun şeirləri, xalqa, vətənə, insanlara, ulu tanrıya üz tutaraq yazdığı haray monoloqları da şair qəlbinin atəşindən yaranıb. Bu şeirlərdə Mahirənin dərdi, ələmi sızım-sızım sızıldayır, nifrəti ərşə dayanır , ildırım olub göylərdə çaxır. Şairlərin sevgisi də, nifrəti də böyük, bütöv olur. ”Qum saatı” şeirini yada salaq.

.. . Tərsinə çevrilmiş qum saatıyam,

Bu tərs dünyamızdan yığmışam, yetər!

Məndə tərs adamam, qiyamət günü,

Baş-ayaq gümanım düzünə bitər.

Tənhalıq şairin ulu qisməti, əbədi payıdır. M. Abdulla da o tənhalardan biridir. Və bu tənhalıq illər keçdikcə güclənir. O tənhalıq boşluq deyil, öz dünyanı dağıdan, daim ürəyi Azadlıq deyilən o səadət üçün çırpınan, o səadəti görməyincə məyus olan bir dərin hissdir. Şairin nəyini istəyirsənsə, al əlindən, amma tənhalığına toxunma.

Nazik iplər üzülməli,

Gilli sular süzülməli,

Satqın cəngdə əzilməli,

Ya da ki, qul çıxmalıdır.

Dağılıbdır qala bürcü,

Onda idi Babək gücü.

Böyük-böyük işlər üçün

Səsimiz gur çıxmalıdır.

(“Səsimiz gur çıxmalıdır”)

Hər şairin öz daxili aləmi, öz dünyası var və bu dünyanın öz müqəddəsliyi, öz rəngarəngliyi.

Şairə M.Abdullanın “Həqiqət, Azadlıq, Məhəbbət haqqında” şeir kitabını oxuyanda buradakı əsərlər, xüsusilə lirik və bəşəri mövzuda yazılan şeirlərdə insanların böyüklüyü, vicdanın ucalığı, ədalətin qələbəsi oxucuya bir növ təsəlli kəsilir. Bu poetik təsir nəticəsində həmişə şair haqda düşünəndə onun yaradıcılığını təsəvvür edən sakit və mavi bir dəniz gözlərim önündə canlanır. Bu dəniz M. Abdullanın təqdim etdiyi poetik dünyadır, ləpələr isə onun ardıcıl ahənglə səslənən misralarıdır.

Qoruyaq ocağın tüstüsünə biz,

Sobanın, təndirin istisini biz,

Qoruyaq dağları, çəməni, düzü,

Qoruyaq vətəni, yer kürəmizi

(“Qoruyaq dünyamzı”)

M.Abdulla yaşa dolduqca onun məsuliyyət hissi və nigarançılığı da artır. Dönüb özünə baxmaq, yaradıcılığının dəhşətli əzablarını dərindən duymaq onda hesabat məsuliyyəti yaradır. Bu isə Mahirə xanımın yaradıcı imkanlarının hələ irəlidə olmasından xəbər verir.

Vüqar VAQİFOĞLU,

İsmayıllı

525-ci qəzet.- 2012.- 7 fevral.- S.7.