Torpaq

(İkinci şeir)

Lll

Torpaq – Torpaq deyil, Top-Topraq imiş.

Top kimi, bənzəyir Günəşə, Aya.

Sağ yanında oğul, sol yanında qız,

Qucağında nəvə-möhtəşəm qaya!

lll

Topraq dəmir deyil, deyil polad da.

Anadır, di gəl ki, mülayim deyil.

Millətin anası – qadir, kövrək, mərd!

O fağır, o müti Gülayım deyil.

lll

Topraq gen-genişlik, ucsuz-bucaqsız.

O köklü-köməcli, qollu-budaqlı!

Üstündə parıldar çaylar, dənizlər.

O dərin dərəli, o uca dağlı!

lll

Topraq – zəngin meşə, barlı ağaclar.

Sünbüllü zəmilər, baxça-bağ deyil.

Gör, necə oxşayır qoğala – topraq.

Çörəyi yoxdursa o Topraq deyil.

lll

Topraq – təkcə neft-qaz, qızıl deyil ki,

O duracaq yeri, canlı hayatdır.

O səni yaşadan kənddir, şəhərdir.

Ümid yollarında sənə qanaddır.

lll

Topraq parça-parça, yarpaq-yarpaqdır,

Amma ki, bütövdür yer-yer olsa da.

Yaxında, uzaqda xeyli topraq var,

Qürbət də topraqdır, qürbət dadmasa!

lll

Başı bəlalıdır, topraq – Ananın,

Ananı çətinə düşəndə sına.

Qonşular dinc durmur, Qarabağ hanı?

Həmişə oğluna möhtacdı – Ana.

lll

Bir çimdik toprağı, Vətəndir o da!

Doğmadır torpaqda cücərib bitən.

Bu yer kürəsində azad, müstəqil,

Ən ülvi məkanım, əzizim Vətən!

lll

Göz açıb gələndən səcdə qılırıq,

Sadiqik Vətənə – ulu məbədə.

Övladı toprağa əsirgəməz can.

Bayrağı göylərdən enməz, nəbadə!

2012

Yenə Təbriz düşdü yada

Bakıdan Təbrizə təyyarə uçur

Təbriz səni bir də görsəm,

Ərkə-ərkə salam versəm.

Bir hücrəndə ömür sürsəm

Heç nə ummaram dünyadan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Məğrurdu Saat meydanı,

Evlərin sıra eyvanı.

Zanbaq açıbdı dörd yanı,

Uzaq ol, dərddən-bəladan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Sehirlidir boxçaların,

Ruzilidir taxçaların.

Sarmaşıqlı baxçaların

Əlvan-əlvan, ada-ada,

Yenə Təbriz düşdü, yada.

Ağacını, yarpağını,

Mərd igidlər torpağını.

Səttarxanın papağını.

Tutiyə bilib, qoru yaddan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Şərqin səhəri – dan yeri,

Günəş sacağının zəri.

Ta qədimdən türk şəhəri;

Həm abidə – həm abadan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Uca, qayım oba-elli,

Küçələri qızıl-güllü.

Şəkər sözlü, şirin dilli.

Alnı açıq, qəlbi xəndan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Təbrizilər birər-birər,

Hər bir misli-hünər.

Şeir inci, şeir-gövhər.

Gün bərq vurdu misralardan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Həsrətəm zərif şeirinə,

Ərzdə – sözdən yaşarı nə?

Şəhriyarın əşarına

Bahar səpildi səmadan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Tarixin aydın aynası.

Səsi ərşə dayanası.

Hayqırsa xalq oyanası,

Azadlıqdı əks-sədan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Nələr çəkdin, cəbri burda,

Millətimin səbri burda.

Xaqaninin qəbri burda,

Nişanə varmı Bahar1dan?

Yenə Təbriz düşdü yada.

Təbrizdə Sultan Məhəmməd,

Rəsmə gətirdi təzə xətt,

Göylərə ucaldı sənət,

Yerdə tapılan butadan.

Yenə Təbriz düşdü yada.

Eyni göz-qaş, eyni dağ-daş,

Gözündə yaş-gözümdə yaş.

Indi orda olaydım kaş,

Xali hər xata-qadadan,

Yenə Təbriz düşdü yada.

Yanvar, 2012

AFƏRİN

Evrovision – 2011

ANS – ilin adamı – 2011

Afərin, ya Nigar Camal!

Qan birdirsə – birdir amal.

Əlində al türk bayrağı

Düşməni elədin pamal.

Türk olan, belə Türk olar.

Əməli elə görk olar.

Uğuru (-) başucalığı,

Ərki dünyaya ərk olar.

Qayıt öz kökünə qayıt!

Ayılt, yatmışları ayılt!

Qoy, qədim türk xislətində

Ya cəsarət qalsın, ya xılt.

May – 2011

Yanvar – 2012

Dördlüklər

Fevral

Hər il fevral gələndə Xocalını qar alır

Dərd üstünə su səpməkdir qarın fikri qərarı.

Zülm ilə çıxarılmış göz yeridir, elə bil,

Dörd tərəf ağ ortada dibsiz oyuq qaralır.

Xocalı

Qarabağın bağrına çəkilmiş dağ – Xocalı,

Bu dərə-dağ içində, dərdli torpaq – Xocalı.

Özü boyda bir ağız, ağız dolusu – fəryad,

Yaz gəlib, bəri başdan sarı yarpaq – Xocalı.

2007-2009

Seyirçilər

Sağda yoxdur, solda yoxdur

Ortada var – seyirçilər.

Külək əsər, yağış çilər

Durub baxar – seyirçilər.

Dili var – lal, gözü var – kor,

Eşidən kar – seyirçilər.

Orda-burda işləsə də

İşsiz, bekar seyirçilər.

Gör necə də tapışıblar,

Dayanıblar sıra-sıra.

Başqa adam düşə bilməz,

Bunların sıx sırasına.

Yaz, yay, payız, qış – dörd fəsil,

Onlara hər fəsil – bir il.

Hətta illər keçsə də lap,

Onlar heç dəyişən deyil.

El dərdinə biganələr,

Özünü düşünən fərdlər.

Onlar sakit seyr etdikcə,

Günü-gündən artır dərdlər.

Dağ uçulur qəlpə-qəlpə

Göydən daş yağır – baxırlar.

Baxanlara baxa-baxa,

Paslanıb qalır paxıllar.

Seyirçilər kimdir, axı,

Mənmi, sənmi onlarmı ya?

Seyirçilər tərpənməsə

Düzəlməz bu yalan dünya.

Dünya – Nuhdan qalan dünya,

Doğru, doğma olub nə vaxt?

Əsrlərcə – insan aciz,

Nahaqq qoymur göz açsın haqq!

Mart , 2011

Bir cürlər...

Lüğətdə insan – insandır,

Amma, arada

bir cürləri də var.

Və bu bir cürlər

Bütün azadlıqları

bizim əynimizə olçüb,

öz əyinlərinə biçirlər.

Oktyabr, 2011

Bu dünya

Bu dünya bir bilməcədir,

Gəl, yaşa, gör, bil necədir.

Yaxşı günü ağlamalı,

Yaman günü zil gecədir.

Oktyabr, 2011

Gün çıx – gün bat

Harda olsam

dan söküləndə,

gün doğulanda,

Mən də yenidən

dünyaya gəlirəm elə bil.

İllah da ki,

dağın dalından boylana,

dənizin dibindən çıxa.

Harda olsam,

şər qarışanda,

gün batanda.

Mən də birdən-birə

yerə çökürəm,

ölürəm elə bil.

İllah da ki,

dağın dalında gizlənə

dənizin dibində bata.

Oktyabr, 2011

İki adama bir şeir

Çox da sevinmə ki,

Mən gedirəm,

sən qalırsan.

Əbədi qala

bilməz ki, insan.

Düzdür,

bir müddət hardasa

ayrı düşəcəyik.

Amma gedəcəyimiz

yer birdir.

Orda görüşəcəyik

Orda hamı bərabərdir.

2010

Fikrət SADIQ

525-ci qəzet.- 2012.- 1 mart.- S.7.