Yadına mən düşəcəm!

Yenə sakitlik çöküb, yenə qaş qaralanda,

Əl-ayaq çəkiləndə yenə tənha qalanda,

Öz-özündən xəbərsiz xəyallara dalanda

Yadına mən düşəcəm.

Sahil boyu... sevənlər hey əl-ələ verəndə,

Kimsə sevgilisinin saçlarını hörəndə,

Yenə başının üstdə göyqurşağı görəndə

Yadına mən düşəcəm.

Meydanlar bəzənəndə, bayraqlar salınanda,

Xonça bəzəmək üçün bayramlıq alınanda,

Gözləmədiyin anda qapınız çalınanda

Yadına mən düşəcəm.

Kimsə öz eyvanında aynasını siləndə.

Kimsə divar dalında bəxtəvərcə güləndə,

Kiminsə zümzüməsi qulağına gələndə

Yadına mən düşəcəm.

Səmtini azan külək pəncərəni vuranda,

Yüklü xatirələrin düşüncəni yoranda,

Məhəbbətsiz yaşamaq gözlərinə duranda

Yadına mən düşəcəm.

Evinin hər bucağı mənə dönüb baxanda,

Həsrət səni mənimtək sinəsinə sıxanda,

Kitabının içindən iki yonca çıxanda –

Yadına mən düşəcəm.

Məhəbbət uman zaman hər saatdan, hər ildən,

Nəzir verib bir dua gözləyərkən səfildən

İtən yadigarlarım tapılacaq qəfildən –

Yadına mən düşəcəm.

Yadına gətirəndə ömrün xoş anlarını,

Cavanlığın, şöhrətin xoşbəxt zamanlarını,

Sevgi umduqlarını, sevgi umanlarını –

Yadına mən düşəcəm.

Yadına mən düşəcəm!

Qərib bir axşam

Yenə axşam düşüb, qərib bir axşam...

Qərib ürəklərin dolduğu vaxtdı.

Uzaqdan baxana bu – adi yaşam,

İçindən çəkənə – bir qara baxtdı.

Ulduzsuz səmanı bürüyübdü sis,

Dolmuş gözlərimə görünmür ay da.

İllərdi gümana aldanırıq biz:

“Bəlkə bu baharda..., bəlkə bu yayda...”

Əcəl də qürbətə yol açıb bu il,

Seyrəlib dostların səfi, sırası.

Vallah, qorxduğumuz ölümdən deyil...

Onsuz da öldürüb Vətən yarası.

Qorxuruq yad eldə tapşıraq canı...

Elə qərib kimi bükülək ağa.

Bir də görəmməyək Azərbaycanı...

Gömülək bu ögey, soyuq torpağa.

Bizləri qorxudan bu acı həsrət

Qışın buzundan da soyuqdu, sərtdi.

Qərib həyatımız özümüzə dərd,

Qərib məzarımız dostlara dərddi.

...Bir də, sənin dönüklüyün

Ruhu itmiş bədən kimi küçələri dolaşıram...

Sənsizlikdə

boş yerini doldurmağa alışıram;

Yeni zinət əşyaları...

Təzə paltar...

Evimə də yeni-yeni şeylər alıb

hər bir yanı süsləyirəm, yanır par-par.

Gör bir nəylə ürəyimi soyuduram!

Fərqi nədir?

Nə alsam da, nə tapsam da

Otağıma yenə sənsiz qayıdıram.

O axşamdan

məni tamam dəyişiblər...

Həsrət,

yalan,

...bir də sənin dönüklüyün –

əlbir olub ürəyimlə döyüşüblər.

Məhəbbətin yoxdu daha!

Uduzmuşam!

Və o axşam

gözümüzə baxa-baxa

arzuları yox eləyib

arxamızca gülüşüblər...

Sənə – dinclik, mənə – zülüm

bölüşüblər...

Ruhu itmiş bədən kimi

küçələri dolaşıram.

Ölü olub, diri kimi

görünməyə çalışıram.

Öz aramızda

Bizə yük olmasın dünyanın qəmi,

Hər şeyi paylaşaq öz aramızda.

Nə sən məni üzmə, nə də mən səni,

Qoymayaq böyüyə söz aramızda.

Ümid tərk etməsə bircə an bizi

Ayıra bilməz ki, bu dövran bizi!

Nə şaxta dondurar, nə hicran bizi,

Bu sevgi olacaq köz aramızda.

Gəl, ömür taxtını nurla süsləyək,

Odlu duyğuları yenə səsləyək.

Bu eşqi körpətək elə bəsləyək...

Ovudub yatıraq düz aramızda.

Afaq Şıxlı

525-ci qəzet.- 2013.-18 aprel.- S.7.