Misralardan salınmış torpaq yol

...Gecəni üstümdən atıb eyvana çıxıram. Hamı yatıb. Bircə ağaclar ayağının birini götürüb o birini qoyur və... o qoyandı. Gündüz üzbəüz binanın pəncərəsinin ipini çəkdilər. Aşağıdan marıtlayan kişinin ayaqları havadan asılı qaldı...

Uzaqda bir ulduz yanıb-sönür – maşın “povorotnik”i kimi. Deyəsən, dünya harasa dönmək istəyir. Yarımçıq redaktənin üstünə qayıdıram. Varağı açıq qoydumsa, şeytan məni yuxuda işlədəsidi. Misraların arasına vərə girən kimi girirəm. Əlimdə su “şlanqı”. Quru sətirlər gendən çağırır. Yazı düzəltmək bostan sulamaqdı, bir də alaq eləmək. Yalın əl-ayaqla. Əlcəklə, çəkməylə işləmək olmaz. Mən bitkini toxumundan tanıyan Lao Tszı deyiləm. Gecə saat 3-də 20-nin üstünə 13 gələn hesabdaram. Əlimin altındakı şeirlərin qanadı çoxdan çıxıb. Amma onlar uçmur. Çünki müəllif göynən getməkdən bezib. Hərdən Bakıya – öz paytaxtına yerlə gəlmək istəyir. Onun yaşadığı şəhərdən bura torpaq yol yoxdu. Ona görə, şeirlərini uçmağa qoymur. Heç olmasa, misraları uc-uca calayıb aşağıdan yol salmaq arzusundadı. Elxan Yurdoğlunun şeirləri qürbət yazılarına oxşayır. Təxminən bir boydadı hamısı. Cəm olanda elə görünürlər. Aralananda bilirsən kim kimdi. Naxçıvana ithaf elədiyi şeirin ideyası böyük, boyu qısadı. Vətənə söz qoşmaq, ümumiyyətlə, xatalı işdi, məncə. Tərifləyəndə bundan nə ədəbiyyat bir şey qazanır, nə Vətən. Söyəndə də aləm qarışır bir-birinə. Elxan balaca mövzularda daha ustadı. Məsələn, on iki yaşlı yiyəsiz uşaqdan yazanda:

Tikinti meydançalarında

əzilmiş karton parçasına

qara kömürlə

ata şəkli çəkmişdi –

hər axşam üşüyəndə

danışardı oyuncağıyla...

Bu şeir buracan o biriləriylə eyni boydadı. İndi gör haracan uzanacaq?..

... Bir gün

külək apardı oyuncağını

atdı küçəyə.

Arxasınca getdi

atasını götürsün deyə.

Qapısız-pəncərəsiz

göydələn evinin

dördüncü mərtəbəsindən

küləyin dalınca qaçdı...

Havadaca atasını qucdu...

Və uçdu, uçdu, uçdu...

Mənim də yetim uşaq haqda şeirim var, o da süjetlidi: xəzəldən ocaq qalayıb yalın ayağını qızdıran cocuğun əlində dondurma var, yaydan topladığı pula alıb...

“Hər fahişə qadın bir kişinin günahıdı” – deyirsən. Razılaşmaq da olar, razılaşmamaq da. Ümumiyyətlə, çox özünə qara yaxma, Elxan. Hamının zibilinə süpürgə olma. Amma neynəyəsən, 33 yaşın tamam olur, bu günlər yəqin İsa Məsihin kəlamlarıyla yatıb- durursan.

Varağın hansındasa işarə qoymuşam qələmlə, o, Qulu Ağsəs dilində “like” deməkdi. Görüm, tapa bilirəmmi?.. Tapdım, axır ki. Ayrılıq küçəsindəki tənha qadına yazmısan:

Küləklər,

tərpədin pəncərə pərdələrini

donunun altından keçin bir əsim.

Bir az kişi olun, onu aldadın,

ona qadınlığını xatırladın...

Hə, Elxan Yurdoğlu, hələ çapdan çıxmamış “20+13” şeirlər kitabını işləyib bitirdim. Dan yeri ağarır. Günəşi üstümə örtüb bir az dincəlim...

16 aprel 2013-cü il

Qulu Ağsəs

525-ci qəzet.- 2013.- 20 aprel.- S.19.