MƏN KİMƏM

Bu gün dünyadayam, dünya mənimdir,

Əslimə, nəslimə adam, hörmətəm.

Dünənki günlərin xatirəsiyəm,

Bugünkü günlərə şanam, şöhrətəm.

Sevincəm, kədərəm, amanam, aham,

Hər dərdi çəkməkdə şah oğlu şaham.

Sazda “Kərəmi”yəm, tarda “Segah”am,

Şeirəm, nəğməyəm, sözəm, söhbətəm.

Gözümdə, könlümdə Nuhun tufanı,

Qəlbin fəryadıyam, ağlın üsyanı.

Yaddaşın gücüyəm, zehnin dastanı,

Bir az möcüzəyəm, bir az heyrətəm.

Arzu bağçasında açan çiçəyəm,

Xeyirxah niyyətlə çarpan ürəyəm.

Dostun süfrəsində halal çörəyəm,

Şirinəm, şərbətəm, dadam, ləzzətəm.

Yurdun torpağıyam, yurdun daşıyam,

Nə varsa yükünü gərək daşıyam.

Uca bir vətənin vətəndaşıyam,

Hünərəm, dözüməm, gücəm, qeyrətəm.

Həmi bölünməyim, həm bölməyim var,

Çoxlu ağlamağım, az gülməyim var.

Həmi doğulmağım, həm ölməyim var,

Təbiət qoynunda bir təbiətəm.

Oxudum, öyrəndim dörd kitabını,

Yuva kitabını, yurd kitabını.

Dərindən dərk etdim dərd kitabını,

İdrakam, ağılam, saysız sərvətəm.

Çox gördü gözlərim yamanı, bədi,

Pislik dediyini dedikcə dedi.

Tikanlar, qanqallar ətimi yedi,

Cəhənnəm içində mən bir cənnətəm.

Ümidi heç kəsə bağlamaq olmur,

Yaşı da yaş kimi haqlamaq olmur.

Ömrü ömür kimi saxlamaq olmur,

Vaxtsız ayrılığam, sonsuz həsrətəm.

Dərədən dərinəm, zirvədən uca,

Bir yaşlı uşağam, yüz yaşlı qoca.

Tutdum öz yönümü Məkkəyə, Haca,

Haqdan işıq alan bir həqiqətəm.

Peyğəmbər adıdır daşıdığım ad.

Könüllər könlümü elədi abad,

Gördüm başdan-başa saf məhəbbətəm.

HANSI ŞAİR

Ustad Şəhriyara

Dedim yenə durum yazım,

Yenə də bir qəbir qazım.

Hansı şair doğumundan yazmadı?

Hansı şair ölümündən yazmadı?

Hansı şair dərk edəndə dünyanı,

Fikir, xəyal dumanında azmadı?

Hansı şair bu dünyanın halını,

Min mənaya, min mətləbə yozmadı?

Səhv elədi, düz elədi bilmirəm,

Hansı şair yazdığını pozmadı?

Hansı şair hər şeirini yazanda,

Öz əliylə öz qəbrini qazmadı?

VAR

Mən mənbəs görməmişəm,

Mən zindanda yatmamışam.

Ancaq içimdə

Astanası yaslı,

Kilidi, açarı paslı,

Zindanlar var!

O zindanda

Qəlbindən qanlar axan,

Gözü yollara baxan,

İnsanlar var!

Onların başında faciələr,

Gözlərində leysanlar var!

İnsanları bir-birindən ayrı salan,

Ayrılıqlar, həsrətlər,

Hicranlar var!

Zindana salan da,

Zindanda yatan da bilməlidir,

Həyatda inqilablar, tufanlar,

Üsyanlar var!

TƏBİƏT

Açır bol əlini ana təbiət,

Göstərir dünyaya səxavət nədir.

Gül-gülü çağırır, çiçək çiçəyi,

Bildirir aləmə bu ülfət nədir.

İdrakı, ürəyi, ağlı olanlar,

Kökünə, südünə bağlı olanlar.

Dağlara bənzəyir dağlı olanlar,

Bilir torpaqdakı güc-qüvvət nədir.

Yaşıldan xəbər al, sarıdan soruş,

Lap belə yüz yaşlı qarıdan soruş.

Kəpənəkdən soruş, arıdan soruş,

Desin çəməndəki təravət nədir.

Daş kardı, daş laldı, tərpənməz tükü,

Torpağa bağlıdır ağacın kökü.

Bardı yaraşığı, meyvədir yükü,

Bir budaq üstündə bu sərvət nədir.

Ucaldım bəmindən zilinə qədər,

Duydum dodağına, dilinə qədər.

Tanıdım böcəkdən filinə qədər,

Mən yaxşı bilirəm təbiət nədir.

ÇİNGİZ MEHDİPURA

Məşhur Təbriz aşığı, alimi, sazbəndi əziz dostum Çingiz Mehdipura yazdığım bu şeirlərə görə şair qardaşım Məmməd Aslana minnətdaram. Onun Çingizə yazdığı şeiri “525-ci qəzet”in səhifələrində oxuyanda xatirələrimin ocağı alışdı, yandı, köz-köz oldum, qovruldum, külə döndüm. Məmməd Aslana da, Çingiz Mehdipura da, o tayda yaşayan qardaş və bacılarımıza da salam olsun!

Oxudum vəsfini Məmməd Aslanın,

Durdum sənin ilə üz-üzə, Çingiz.

Anamız Təbrizdə otuz il qabaq,

Dayandım səninlə göz-gözə, Çingiz.

Usta barmaqların çaldı, nə çaldı,

Xalların ağlımı başımdan aldı.

Dədələr söhbəti dilində baldı,

Saz-saza yaraşır, söz-sözə, Çingiz.

Sazdan danışanda yandı dodağın,

Sazdı ev-eşiyin, sazdı otağın.

O tayda, bu tayda yandı ocağın,

Od-oda qarışdı, köz-közə, Çingiz.

Ariflər, alimlər diqqət verəcək.

Sözün məclislərə şöhrət verəcək.

Kim gəlib bizlərə qiymət verəcək,

Qiyməti verməsək biz-bizə, Çingiz?

Sazsız nə ucaldar, nə ucalarsan,

Sazsız heç kim olar, yetim qalarsan.

Araza min yerdən körpü salarsan,

Dağ-dağa birləşər, düz-düzə, Çingiz.

Qənirsiz gözəldi, ecazkar pəri,

Sənət ömrümüzün sərvəti, zəri.

Şirin söhbət açaq Qorquddan bəri,

Əyləşək yan-yana, diz-dizə, Çingiz.

Kədərdən, möhnətdən hey qaçdıqca qaç,

Nur ol, hər tərəfə işığını saç.

Təbrizdən Bakıya təzə yollar aç,

Yol-yola qovuşsun, iz-izə, Çingiz.

Ovsunla nəfəs ver torpağa, daşa,

Ömrümüz saz ilə qoy çatsın başa.

Yüz il mən yaşayım, yüz il sən yaşa,

Qoy bir dayaq olsun yüz-yüzə, Çingiz.

Sazı şirin-şirin çalan az deyil,

Hər aşıq çalğısı gələn yaz deyil.

Sənin dindirdiyin təkcə saz deyil,

Sən bir möcüzəsən, möcüzə, Çingiz.

II

Təbrizdə üz-üzə saz götürmüşük,

Orda bir sən idin, bir mən olmuşam.

Sən göylə əlləşib havalananda,

Təbriz böyüklükdə yer mən olmuşam.

İki saz dil açıb bir saz dilində,

Bir həsrət, bir görüş, bir naz dilində.

Anamız ağlayıb Araz dilində,

Sirdaş sən olanda, sirr mən olmuşam.

Toydan danışmışıq, yasdan demişik,

Qohumdan, qardaşdan, dostdan demişik.

Gör neçə doyulmaz dastan demişik,

Ocaq sən olanda, pir mən olmuşam.

Mən sənin dərdindən, qəmindən halı,

Sən mənim dərdimə toxunan xalı.

Bir səsdə birləşib Təbriz, Borçalı,

Ərən sən olanda, ər mən olmuşam.

Çəkmişik yükünü eşqin, həsrətin,

Ayrılmaq asandı, görüşmək çətin.

İkimiz oğluyuq bir məmləkətin,

Sərvət sən olanda, zər mən olmuşam.

III

Elə bil dünyanı mənə verdilər,

Ayağın o taya dəyəndə, qardaş.

Yeddinci göydəydi fikrim, xəyalım,

Başımı torpağa əyəndə, qardaş.

Göyü qucaqladım cüt qanad kimi,

Ömrüm şirinləşdi bu həyat kimi.

Qəlbim genişləndi kainat kimi,

Təbriz kəlməsini deyəndə, qardaş.

Adı yazılıdır göyün tağında,

Cənnətin ətri var bağça-bağında.

Yenə gələcəyəm gözəl çağında,

Təbriz toy paltarı geyəndə, qardaş.

Sevincdən tutacaq barı-bəhəri,

Atacaq üstündən qəmi, kədəri.

Ürəkdən güləcək Təbriz şəhəri,

Eşqin meyvəsini yeyəndə, qardaş.

Ötməz hədər yerə bir saat, bir an,

Şirin görüşlərə can vermişik, can.

Yanaşı dayanar Çingiz, Zəlimxan,

Xoş gündə qapını döyəndə, qardaş.

ƏBƏDİYYƏT

İnsanam, doğulub

ölmək qismətim,

Yaşıl çəmən kimi,

yaşıl yer kimi.

İnsan qədəminə

sərilməyim var.

Dolub-daşmalıyam

bərəkətimlə,

Bar altda budaqtək

gərilməyim var.

Ağıza dad verib,

damağa ləzzət,

Meyvə ağacıtək

dərilməyim var.

Hər payız gələndə

solub getməyim,

Hər bahar gələndə

dirilməyim var.

ANAM LAYLA ÇALAN VAXTI

Könül bir az qanadlandı,

Dünya bir az rahatlandı.

Baş fikirdən azad oldu,

Nə həsrət, nə fəryad oldu.

Nə göydə bulud oynadı,

Nə buludda şimşək çaxdı,

Anam layla çalan vaxtı.

Çatdırmadı şimşəyini,

Bitirmədi çiçəyini,

Dağlar da anama verdi

Varlığını, ürəyini.

İçinə çəkdi səsini,

Sular bir az sakit axdı,

Anam layla çalan vaxtı.

Sal qayalar quma döndü,

Daş yumşaldı, muma döndü.

Cana gəldi insan kimi

Dağ da dönüb bizə baxdı,

Anam layla çalan vaxtı.

Qar da, buz da suya döndü,

Pələnglər quzuya döndü.

Göz yaşlarım çaya döndü,

Tarixlər yada düşdü,

Ruh məni yandırdı, yaxdı,

Anam layla çalan vaxtı.

Yer də, göy də toy elədi,

Ulduz toyu, çiçək toyu.

Könüllərə işıq saldı,

Könül toyu, ürək toyu.

Qoşa sevgililər kimi

Ay da, gün də qoşalandı.

Bir-birinə üzük taxdı,

Anam layla çalan vaxtı.

Beşik, bələk, qundaq oldu,

Sərt olanlar yumşaq oldu.

Cavanlar da körpələşdi,

Qocalar da uşaq oldu.

Körpələrin güldü taxtı,

Anam layla çalan vaxtı.

Anam layla çalan vaxtı.

SEVGİ

Sev bu dünyanı sev, bu cahanı sev,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Sevgidən doğulan hər insanı sev,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Ünvanı yurd elə, yurdu sev, könül,

Dərmanı əzizlə, dərdi sev, könül.

İti sev, atı sev, qurdu sev, könül,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Əbədi ünvanı ürəkdir, ürək,

Onsuz dada gəlməz nə duz, nə çörək.

Göyərib daş üstə gül bitirəcək,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Yerin işığıdı, göyün nurudu,

Bütün uğurların ilk uğurudu,

Tərtəmiz bulaqdı, dumduru sudu,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Sözün gözəlidi, söhbətin xası,

Nurdu təbiəti, tanımaz pası.

Tarladı, zəmidi düzü, dünyası,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Sevgi bir ovsundu, nazlı pəridi,

Kimlər vuruldusa yandı, əridi.

Allahın ən böyük şah əsəridi,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Çiçəkdə şey olar, gül üstə arı,

Saflığı zirvənin bəmbəyaz qarı.

Bütün sevənlərin həmdəmi, yarı,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Yumşaldar, əridər daşı mum kimi,

Öpər sahilləri qızılqum kimi.

Qara torpaqları əkər şum kimi,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

Könüllər mülkündə sultan olarsan,

Həm xaqan olarsan, həm xan olarsan.

İnsanı sevərsən insan olarsan,

Nə var bu dünyada sevgidən gözəl.

AZADLIQ VER İNSANA

Qoy dolansın xəyalı

göyün yeddi qatını,

Qoy tanıtsın dünyaya

öz əslini, zatını.

Azadlıq ver insana,

alsın mükafatını,

Sökülsün dan yeritək,

açılsın sabah kimi!

Buludlu göylər kimi

boşalıb-dolar insan,

İstədiyi olmasa

gül kimi solar insan.

Azadlığı verməsən

heç bir şey olar insan,

Dodaqları göyərdər,

dil yandırar ah kimi.

Üzüyünə qaş olsun

göylərin mavi rəngi,

Uduzmasın savaşda

gedən döyüşü, cəngi.

Dava günü gələndə

paslanmasın tüfəngi,

Azadlıq ver insana,

açılsın silah kimi.

Nə iş görürsənsə gör,

orda ədalət olsun,

Yamanlığa, pisliyə

min dəfə lənət olsun,

Azadlıq ver insana,

yeri ziyarət olsun,

Qiymətini uca tut

ulu bir dərgah kimi.

Düzü dağa döndərsin,

dağları düz eləsin,

Bir ürəkdə sevinci

artırıb yüz eləsin.

Qaranlıq gecələri

nurlu gündüz eləsin,

Azadlıq ver insana,

hökm etsin Allah kimi.

BULAQ SUYU

Quyu suyu istəmirəm,

dibi qaranlıq olur,

Harda qaranlıq olursa,

ora viranlıq olur.

Kəndiri kəsilən quyuların

Kədəri uzun sürür,

sevinci bir anlıq olur.

Bulaq suyu istəyirəm,

bulaq suyu.

Çünki onun “Yağı yağ üstə çıxır,

ayranı ayranlıq olur”.

Dəniz suyu istəmirəm,

sularını içmək olmur,

Dəlidolu dalğaların

inadından keçmək olmur.

Yağış suyu istəmirəm,

boz-bulanlıq dünyası var.

Bulaq suyu istəyirəm,

bulaq suyu.

Duru axan bulaqlara

qəlbimdə bir heyranlıq var,

Göz yaşından gələn suyu

istəmirəm,

Onda da min ağrı-acı.

Sahibini tez qocaldır,

ağ eləyir qara saçı.

Duruluqdu, təmizlikdi

gözün nuru, başın tacı.

Nə dənizdi, nə göz yaşı,

nə də quyu,

Bulaq suyu istəyirəm,

bulaq suyu!

BUDUR

Ürəkdən oxuyar, ürəkdən dinər,

Şairin çalğısı, rübabı budur.

Şeirdi, nəğmədi, sözdü varlığı,

Çətin suallara cavabı budur.

Allahdan haray yox, bəndədən kömək,

Həmişə meydanda tək qalacaq, tək.

Şair oxunmursa, ölüdür demək,

Vicdanın ən böyük əzabı budur.

Daşıyar möhnəti, çəkər ağrını,

Qəmlər kül eləyər qara bağrını.

Yazar həqiqəti, yazar doğrunu,

Şairin ən düzgün hesabı budur.

Keçər imtahandn, aşar çətindən,

Dönməz ölənədək sədaqətindən.

Füzuli demişkən qəlbin ətindən,

Verər qonaqlığı, şərabı budur.

Onu susdurammaz nə dərd, nə azar,

Qəbrə köçəndə də gül açar məzar.

Şair məhəbbətdən, sevgidən yazar,

Deyərlər kişinin kitabı budur.

BİLƏR

Baş nə fikirləşir, ömür nə çəkir,

Onu bir can bilər, bir ürək bilər.

Düzdən nə danışır dağın zirvəsi,

Onu bir dağ bilər, bir külək bilər.

İnsana dağların qarı nə deyir,

Rəngimiz olanda sarı, nə deyir.

Bülbül nə danışır, arı nə deyir,

Onu bir gül, bir çiçək bilər.

Vaxtdan qorxu görür, zamandan hədə,

Sağalmır ürəyə vurulan zədə.

Canın zəifliyi nədədir, nədə,

Onu bir qol bilər, bir bilək bilər.

Kim harda təntiyib tora düşəcək,

Kim harda çətinə, dara düşəcək.

Evin ağırlığı hara düşəcək,

Onu bir dam bilər, bir dirək bilər.

Qorxudan göylərin bağrı yarılır,

Göylər ildırıma, oda sarılır.

Qırılmaz qanadlar niyə qırılır,

Onu bir quş bilər, bir lələk bilər.

Yellər ağacların saçını yolur,

Gül kimi yanaqlar saralır, solur.

Üfüqlər nə zaman boşalır, dolur,

Onu bir göy bilər, bir şimşək bilər.

Doğru nə söylədi, yalan nə dedi,

Abad nə var idi, talan nə dedi.

Gedən hara getdi, qalan nə dedi,

Onu bir vaxt bilər, bir ələk bilər.

Haşa, ağrıların əlindən haşa,

Oxumuz nə zaman dəyəcək daşa.

Ömrümüz hansı gün çatacaq başa,

Onu bir bel bilər, bir kürək bilər.

Donur heyrətimdən damarımda qan,

Hər gün əzrayıla can verirəm, can.

Niyə xəstələndi sağlam Zəlimxan,

Onu mən bilmərəm, bir fələk bilər.

YOXDU

Xeyli var sazımı dilləndirmirəm,

Dindirən xəstədi, çalanı yoxdu.

Nə kök sözə baxır, nə tel dillənir,

Sözümün yanlışı, yalanı yoxdu.

Dağda çən dolanıb, dumanlar gedib,

Ümidlər, şübhələr, gümanlar gedib.

Dünyadan nə qədər insanlar gedib,

Bir nəfər salamat qalanı yoxdu.

Nə qədər sonalar gedib gölümdən,

Sözlər qaçaq düşüb şirin dilimdən.

Sevincim quş kimi uçur əlimdən,

Qəmin dağılmağı, talanı yoxdu.

Hər insan ömrünün şan-şöhrəti var,

Hər uca şöhrətin bir zəhməti var.

Həyatın nə qədər naz-neməti var,

Ölümdən varlısı, kalanı yoxdu.

Ürək yazdığını dərd ilə yazar,

Arxamda beşik var, önümdə məzar.

Gör bir nə zamandı bağlanıb bazar,

Dərdimi satıram, alanı yoxdu.

VAR İMİŞ

Mən də gəldim bu dünyanı dolandım,

Vəfasızın bir vəfası var imiş.

Gecədi, gündüzdü iki rəngi var,

Hər cəfanın səfası da var imiş.

Öz hökmü var dəqiqənin, saatın,

Fərqi çoxdu təzə ilə boyatın.

Ürək açan, göz güldürən həyatın,

Ürək sıxan havası da var imiş.

Əvəzi yox nə cananın, nə canın,

Qiymətini biləmmədim cahanın.

Ocağında isindiyim dünyanın,

Buza dönmüş yuvası da var imiş.

Mən özüyəm yaratdığım dastanın,

Xeyri varmı etirazın, üsyanın.

Dünya ilə deyib-gülən oğlanın,

Dünya ilə davası da var imiş.

DAĞ OLMAQ, SAĞ OLMAQ

Ölümdən sonra da tapıb həyatı,

Dirilməkdən gözəl dünyada nə var.

Qoy səni dərsinlər bar ağacı tək,

Dərilməkdən gözəl dünyada nə var.

Min bir ətir kimi, min bir rəng kimi,

Səpilməkdən gözəl dünyada nə var.

Qoy səni öpsünlər bir bulaq kimi,

Öpülməkdən gözəl dünyada nə var.

Bir başı dumanlı, qoynu çiçəkli,

Dağ olmaqdan gözəl dünyada nə var.

Ağrıdan aralı, dərddən uzaqda,

Sağ olmaqdan gözəl dünyada nə var.

Dağ olmaq, sağ olmaq bir şeydi məncə,

Nə tufan, nə boran apara bilmir.

Yerin zəlzələsi, göyün şimşəyi,

Səni öz köksündən qopara bilmir.

BİR MƏNƏM

Dayanmışıq həsrət ilə göz-gözə,

Həmsöhbətim bir həsrətdi, bir mənəm.

Qurda dönüb qürbət yeyir içimi,

Qan ağlayan bir qürbətdi, bir mənəm.

Ayrılıqdan alınmayıb öcümüz,

Ayrılığa çatan deyil gücümüz.

Vətən deyil ağlayırıq üçümüz,

Bir fikirdi, bir xiffətdi, bir mənəm.

Öz içimdə ağlayıram, gülürəm,

Öz dərdimi dərdlilərlə bölürəm.

Qəriblikdə yana-yana ölürəm,

Bir tənhalıq, bir xəlvətdi, bir mənəm.

Dilli idik, dilsiz bir daş olmuşuq,

Sükut ilə gəlib sirdaş olmuşuq.

Yaranmadan biz üç qardaş olmuşuq,

Bir zillətdi, bir zülmətdi, bir mənəm.

Körpü sınıb necə keçim bilmirəm,

Hansı yolu necə keçim, bilmirəm.

Necə tutum, necə içim bilmirəm,

Bir zəhərdi, bir şərbətdi, bir mənəm.

ÇIXAQ

Sökülsün göylərin üzü,

Axşamdan səhərə çıxaq.

Dolanaq düzü-dünyanı,

Bir kəndə, şəhərə çıxaq.

Sağdı-soldu hər yanımız,

Sağa çıxaq, sola çıxaq.

Qəlbimizin, ruhumuzun,

İstədiyi yola çıxaq.

Özümüzdən çıxaq bir az,

Özümüzə gəlmək üçün.

Bir az rahat ömür sürək,

Rahat olub ölmək üçün.

QOY İSİNSİN OD-OCAQ

İnsanlara lazım ol,

Çörək kimi, su kimi.

Tükənməz ol, bitməz ol,

Tükənməz arzu kimi.

İnsanlara lazım ol,

Torpaqla hava kimi.

İsindir ürəkləri,

Yurd kimi, yuva kimi.

Lazım ol insanlara,

Çörəkdəki duz kimi.

Bəzə yerin qəlbini,

Yerdəki ruzi kimi.

Qoy alışsın od-alov,

Qoy isinsin od-ocaq.

İnsana hər bir zaman

İnsan lazım olacaq!

GÖZLƏMƏK

Biri gedir, biri gəlir ağrının,

Ağır olur ağrıları izləmək.

Təzə-təzə bəlalara yol açır,

Öz dərdini həkimlərdən gizləmək.

Əriyərsən sağın-solun içində,

Yoxa çıxır qanad qolun içində.

Yol yoxdursa min bir yolun içində,

Bir yol qalır, ölümünü gözləmək.

VƏTƏN

Vətən oddur, ocaqdır,

Alışır hər ocaqda.

Vətən şirin nəğmədir,

Oxunur hər dodaqda.

Vətən dumduru sudur,

Qaynayır hər bulaqda.

Vətən Günəşdə, Ayda,

Vətən şamda, çıraqda.

Vətənin nəfəsi var,

Hər yazdığım varaqda.

Bilmirəm kiməm indi,

Bir az yazığam indi,

Bir az yetiməm indi.

Vətən məndən aralı,

Mən Vətəndən uzaqda!

ÖLÜM-HƏYAT

Ölçülüb gündüzləri,

Ölçülüb gecələri,

Ölçülüb qafiələr,

Ölçülüb hecaları.

Hesabdadır cavanlar,

Hesabdadır hər əsrin,

Hər dövrün qocaları.

Kim nə zaman gedəcək,

Hansı gündə, saatda.

Ölüm də doğum kimi,

Ölçülüdür həyatda!

HAVA

Hava istəyirəm, gözəl bir hava,

Ətri, təravəti dağlardan gələ.

Təzələnə ürək, işıqlana göz,

Qana qan qarışa, cana can gələ.

Hava istəyirəm, təmiz bir hava,

Zirvə öz payından sovqat göndərə.

Aça qanadını yellər, küləklər,

Dağlar bir ölümsüz həyat göndərə.

Havası çatmayan çox gözəl bilir,

Hava nə deməkdi havasızlara.

Ölünü dirildən nəfəs var olsun,

İsti bir yuvadı yuvasızlara.

Zəlimxan YAQUB,

Xalq şairi

525-ci qəzet.- 2013.- 27 aprel.- S.28-29.