İmzalar
içində bənzərsiz imza
(“Duyğular”
silsiləsindən)
Dəqiq yadımda deyil, ilk imzamı neçənci ildə hansı kağız üzərinə atmışam. Bircə onu bilirəm ki, bu,
orta məktəb illərində olub. Pionerəmi keçəndə,
yoxsa komsomolamı. Bir də orası yadımdadı ki,
sinif yoldaşlarıma qoşulub mən də ağ
kağız üzərində dalbadal “qol çəkir”, gələcək
imzamı löyünə salmağa, ora-burasını düzəltməyə
çalışırdım. Axır ki, ürəyimcə
olanı barmaqlarımın köməyi ilə kağıza nəqş
edə bildim. Bəlkə də
yüzüncü cəhddən sonra. O, bu, bəlkə də
60 ildən çoxdur həmin görünüşdəki
imzam onlarla, yüzlərlə yazı-pozumun sonunda əks
olunmaqdadır. Və mən indi, bu yazımı yazarkən ilk
dəfə olaraq fikirləşirəm ki, o imzamdakı cizgilərin
qəribə əyri-üyrüsü,
dolanbaclığıyla mənim ömür yolumun
eniş-yoxuşu, daşı-kəsəyi, asfaltı
arasında qəribə bir oxşarlıq var və bu, nə
zamansa, böyük Füzulimizin təbirincə desəm,
yoxdan var olan, yəni dilimə gəlməyib də eləcə
içimdən mənə diqtə olunan bir hökmün, bir əmrin
kağız üzərindəki ifadəsi,
görüntüsüdür. Bilmirəm başqası mənim
bu üzdəniraq “kəşfimə” necə qiymət verəcək,
amma dəqiq bilirəm və dəfələrlə şahidi
olmuş, özlərindən eşitmişəm ki,
adamların qələmindən çıxan ilk
imzalarıyla, ömürlərinin sonrakı dönəmində
qoyduqları imzaların “portret” oxşarlığı eynidir.
Və nə qədər paradoksal olsa da mənə
elə gəlir mən də içərisində olmaqla o
adamların da imzalarını yazan o qələm onların
özününkü deyil, bir başqa, gözəgörünməz
varlığınkıdır. Amma bu bir
başqa söhbətin mövzusudur. İndiki haldasa
söhbət hər adamın öz imzasına hörmətindən,
illər ötdükcə onu hansı mərtəbəyə
çatdıra bilməsindən gedir və məni ilgiləndirən,
bu yazını başlamağa sövq edən də
imzaların portret oxşarlığını seyr eləmək
istəyi deyil, altından imzalar atılan məqalə,
oçerk, esse, ərizə, müraciət, tərcümeyi-hal
və müxtəlif çəkili kitabların özlərini
nə dərəcədə doğrultmaları, öz müəllifi,
sahibi adına qazandırdığı hörmət-izzətin
dərəcəsidir. Pislərlə, zəiflərlə
işimiz yox, pis elə pis, zəif elə zəifdir. Onları irdələyib araşdırmaq ZAMAN
kişinin işidir. Mənsə
gümanımca yaxşılardan biri haqqında söz demək
istərdim. Bu, Rafael Hüseynovun 2012-ci ildə “Elm və
təhsil” nəşriyyatının nəfis tərtibatla
buraxdığı 800 səhifəlik “İmzamız” adlı
kitabıdır. Yox, mən əlbəttə bu gözəl
topluda yer alan sənət korifeylərimizdən
bəhs edən son dərəcə cazibəli məqalə,
esse, oçerkləri peşəkar ədəbiyyatşünaslar,
tənqidçilər birər-birər, yerli-yataqlı şərh
eləmək, açıb çözələmək fikrindən
uzağam. Bu, sənətşünasların,
teatr, kino, rəssamlıq, bir sözlə gözəl sənətlərlə
məşğul olanların işi, onların vətəndaşlıq
borcudur. Mənsə Rafael Hüseynov
haqqında hələ onun erkən gənclik illərindən
bəri apardığı tədqiqatlarla, mədəniyyət
tariximiz üçün gördüyü titanik işlərlə
bir oxucu, bir qələm əhli kimi məni hədsiz
qürurlandırmış bir alim dostum barədə ürək
sözlərimi bölüşmək istədim. Və
bunun da öz səbəbləri var...
Bir daha imza haqqında. Yəqin ki, belədir, Rafaelin də
uşaq, yeniyetmə vaxtı ağ
kağızlar üzərinə atdığı imzalarla
ömrün ahıl çağlarında biri-birindən
samballı kitablarına qoyduğu imzalar oxşardı. Hər halda onun qələm dünyasına qədəm
qoyandan sonra zaman-zaman yazıb gün işığına
çıxardığı və hər dəfəsində
üstünü şirin sözlərlə avtoqraflayıb mənə
bağışladığı kitablarındakı
imzalarına baxanda bunu görmək olar. “Vaxtdan uca”,
“1002-ci gecə”, “Məhsəti necə varsa”, “Yurdun
adındakı can”, “Millətin zərrəsi”, “Rəfibəylilər”,
“Əbədi Cavid”... və nəhayət “İmzamız”
kitablarını nəzərdə tuturam. Həmin
xətt, həmin görünüş və əvvəldə
söylədiyim kimi ömrün, həyatın əyri-üyrüsündən,
dolanbaclarından xəbər verən cizgilər.
Amma mən onun imzasını hələ adını
çəkdiyim kitablarının gün
işığına çıxmasından çox-çox
illər öncə görmüşdüm. Azərbaycan
Dövlət Teleradio Verilişləri Şirkətində
çalışdığım, radionun məşhur “Xalq
yaradıcılığı”, “Bulaq” proqramına redaktorluq elədiyim
çağlarda. Hardasa 1976-77-ci illər
idi. Şöbə müdirimiz, hər ay mənlə
birgə “Bulağ”ın bir, bəzənsə iki
sayının mətnlərini yazan Vaqif Əlixanov başqa
işə keçəndən vəziyyət çətinləşmişdi.
Odur ki, təzə müəlliflər
sorağına düşmüşdüm. Rəhmətlik
Faiq Hüseynov, Kamil Vəli Nəriman oğlu, Elxan Məmmədəli,
Müğdət Həşimov, Ağalar Mirzə, çox
sonralar Məhərrəm Qasımlı bu işdə mənə
əsas yardımçı oldular və “Bulağ”ın onlarla
dürlü sayları da onların adıyla, imzasıyla
bağlıdır. Həmin adlar, imzalar
sırasında Rafael Hüseynov ən öndə gedənlərdən
idi. Bilirdim ki, evsiz-eşiksiz, kasıb
oğlandı, heç Bakıya qeydiyyatı da yox idi. Bizdən aldığı beş-on manat onun çox
işinə yarayırdı və mən bunu ona əsirgəmirdim.
Sonralar çalışqanlığı, xüsusilə radio
verilişinin dinlənilmək sirrlərini dəqiq mənimsədiyinə
görə onu radionun Musiqi Verilişləri Redaksiyası da
necə deyərlər qamarradı və hələ erkən gənclik
illərindən başlayaraq Azərbaycan radiosunun “Axşam
görüşləri” adlı qocaman bir proqramının
daimi aparıcısı oldu. İndi budur, ömrün ahıl
çağlarında bulunan, bir sıra ədəbi, elmi
titullar qazanmış, səsi Azərbaycan Milli Məclisindən,
Strasburqdan-Avropa Parlament Assambleyasından gələn professor
Rafael Hüseynovun çıxışları hər həftə
sonu radiomuzda efir ömrünü yaşamaqda olan “Axşam
görüşləri” proqramında eşidilir və bir alim,
pedaqoq, ictimai xadim, Nizami adına Milli Ədəbiyyat Muzeyinin
direktoru kimi çiyinlərinə düşən
yükün ağırlığına baxmayaraq o, həmin
verilişi kimsənin umuduna qoymur, lazım olan saatda studiyada,
mikrofon önündə öz yerini tutur. Yəni
Rafael Hüseynov imzası uzun illərdi o boyda, o biçimdə,
o cizgiləriylə Azərbaycan radiosunun arxivində qorunan əlyazmalarında
uyumaqdadır. O əlyazmalardakı sözlər, cümlələrsə
sadəcə havaya söylənmiş, efirə səpələnmiş
yersiz təfərrüatlar, mənasız hadisələrin təsviri,
zəvzəylik nümunələri deyil də Azərbaycan mənəvi
dünyasının, mədəniyyətimizin, sənət
tariximizin Rafael Hüseynovun o təkrarsız imzasıyla tarixə
düşmüş, faktlarla təsdiqini tapmış
istedadlı nümunələridir. Və
heç şübhəsiz bu istedad yiyəsinin 2012-ci ildə
araya-ərsəyə gətirdiyi və “Əzizim İntiqam!
Sən varlığınla, qələminlə
Azərbaycan mədəniyyətinin vacib bir parçasısan.
Sənin imzan həmişə inamlı, mötəbər
olub və bu dəyər illər ötdükcə daha da
artacaq və bunlardan da mənimçün daha mühüm
olanı budur ki, istəkli qardaşımsan” avtoqrafıyla mənə
bağışladığı 800 səhifəlik
“Imzamız” kitabı da oxucular tərəfindən məhz
istedadlı müəllifin gərgin zəhmətinin bəhrəsi
kimi qiymətləndiriləcək. Bir də ona görə
ki, bu kitabda zaman-zaman adları sənət kuluarlarında bəlli
epitetlərlə ağırlanan sənət xadimlərinin həyatlarının
bu vaxtacan çoxumuza bəlli olmayan, amma zamanında
onların bir çoxundan Rafaelin xüsusi səriştəylə
“qopardığı”, arxivlərdən əldə etdiyi
külli miqdarda ağrılı-acılı, qüssəli, həm
də çox qiymətli, əsrarəngiz məqamlar, faktlar
ilk dəfə işıq üzü görür. Üzeyir
Hacıbəyov, Bülbül, Niyazi, Fatma Muxtarova, Aleksandr
Tuqanov, Mirzə Bilal, Yavər Kələntərli, Əhməd
Ağdamski, Kamil Əliyev, Mirzə Fərəc Rzayev, Mirzə
Məhəmmədhəsən, Xədicə Qayıbova, Asəf
Zeynallı, Mir Cəfər Bağırovun gizli sevgisi
haqqında bu kitabda yazılanları oxuyan hər kəs Rafael
imzasının təpərini hiss edəcək...
Bu yerdə sənə üz tuturam, Rafael, “İmzamız” kitabının ilk səhifəsindəki avtoqrafında mənimçün “qardaşımsan” yazmısan. Çox sağ ol. Sonda kitabındakı ovqatdan xəbərsiz olanlar üçün maestro Niyazi barədə qələmə aldığın son dərəcə təsirli yazının son bir neçə abzasını oxucularımıza yetirməklə səninlə sağollaşıram. Hələlik, qardaşım.
“...Niyazinin ən böyük faciəsi ölümündən sonra baş verdi. Övladsız Həcər xanım (Niyazinin ömür-gün yoldaşı İ.M.) qardaşı oğlu Teymuru götürüb saxlamışdı. Amma onun da uşağı olmadı və Teymurun arvadı Ziba işlədiyi doğum evində anasının imtina etdiyi bir bic uşağı övladlığa götürdü. Ceyhun adı verdikləri bu yaraşıqlı, dəcəl uşaq da maestronun sevimlisi oldu. Onu əzizləyə-əzizləyə, yağ içində böyrək kimi böyütdülər. Kim biləydi ki, o, bəla çanağıymış. Sən demə bu ərköyün uşaq narkomanlığa qurşanıbmış. 1984-cü ildə Niyazinin vəfatından az sonra yavaş-yavaş evdəki qiymətli əşyalar yox olmağa başladı... Və bir səhər eşitdiyimiz xəbər hamımızı sarsıtdı. Ceyhun narkotik aclığının növbəti tutmalarından birində Həcər xanımı olmazın əzablarla, vəhşi işgəncələrlə qətlə yetirmişdi...
...Qüdrətli əlləriylə havanı yara-yara gözəlliyi səmtləndirən, dünyanın ən ecazkar musiqilərinə və musiqiçilərinə ən doğru yolları açan Niyazinin sevimli Həcərinə əli çatmadı...”.
P.S. Altındakı tarixdən də göründüyü kimi bu yazını avqustun 4-də tamamlamışam. Bəzi faktları bir daha dəqiqləşdirim deyə, həm də şəkil məsələsini həll eləmək üçün götürüb Rafaelə telefon açdım. Soruşdum hardasan, dedi Fransada. Nə vaxt gəlirsən, xəbər aldım. Dedi ayın 6-da. Nə işdi, deyə soruşdu. Dedim bəs hal-qəziyyə belə, kitabın haqqında yazmışam, digəl ki, neçə illərdi dostuq, amma bir yerdə şəklimiz yoxdu. Bu yazı üçün bir şəkil çəkdirərdik. Nə isə, uzaq səfərdən qayıtdı, görüşdük, suallarımı cavablandırdı, şəkil də çəkdirdik. Amma biləndə ki, mən bu yazımı onun hələlik son kitabı kimi qələmə verdiyim “İmzamız”a həsr eləmişəm, gülüb “ay hay” dedi. Dedi yatmısanmış, yuxudaymışsan. Məlum oldu ki, bu pir olmuşun balası 2012-də çıxmış “İmzamız”dan sonra hər biri 600-800 səhifəlik daha 6 kitab qoyub ortalığa-“Söz heykəli”, “Hamısı ulduz”, “Söz tək gözəl”, “Rübai mülkünün sultanı”, “Şirvan şairləri”, bir də “Məhsəti nəğmələri”. Üstəlik də sonuncu kitabı dünyanın 20 ölkəsində o xalqların dilinə tərcümə olunub və o ölkələrin Məhsəti aşiqlərindən demək olar hər gün Rafael Hüseynovun ünvanına sayğı və şükranlarla dolu təşəkkür nidaları axışmaqdadır. Görüşümüzün axır-uxurunda istədim dostuma bir dişi tökülmüş, qocaman sual da tuşlayım, yəni gələcək planları, filan-pəşməkan barədə. Amma gördüm yox, burda saydan, plandan söhbət gedə bilməz. Rafaelin bənzərsiz imzası gecə-gündüz bilmədən öz işini görməkdə, sahibini günü-gündən tariximizin, mədəniyyətimizin daha sirli, dərin, mübhəm qatlarına çəkib aparmaqdadır. Və Rafael də yaxın gələcəkdə neçə kitab, əsər, monoqrafiya yazıb ortaya çıxaracağının fərqində deyil, çünki bunların sayını heç özü də bilmir. Xoş bir çaşqınlıq, xaos içərisindədir qardaşım. Amma onun özü də, mən də bilirəm ki, bu çaşqınlığın, bu xaosun içərisindən onu bir möhtəşəm qüvvə çəkib çıxaracaq və o hər şeyə qalib gələcək. O qüvvə artıq bərkimiş, təsdiqini tapmış, oturaqlaşmış Rafael Hüseynovun öz İMZASIDIR.
4 avqust 2013-cü
il
İntiqam MEHDİZADƏ
525-ci qəzet.-
2013.- 24 avqust.- S.22.