SÖZÜ ÖZ YERİNDƏ
GÖRMƏYƏNDƏ...
“525-ci qəzet”in 7 dekabr 2013-cü il tarixli sayı ilə bağlı
baş redaktor, möhtərəm
Rəşad Məcidə
yeni bir giley-güzar.
İlk dəfə
görürəm altıncı gündə
“525” şeirsiz çıxıb.
Bəlkə
bilmədiyim bir əmması var;
İnşallah, deməzlər xeyirsiz çıxıb.
Şeirlər
əzəldən könül mehridi!..
Sözlər bəzən baldı, bəzən zəhridi.
Acımı,
şirinmi sənət sehridi,
Şeirsiz çıxıbsa, sehirsiz çıxıb.
Sərraflar
gözündə şeir gövhərdi!
Şeir,
şeirdisə: hər sözü zərdi!
Şeir
çəki-düzən; şeir təhərdi;
Mükəmməl çıxsa da, təhərsiz
çıxıb.
Ramiz
Rövşəni var, Zəlimxanı var,
Musa Yaqubu var, Nərimanı var.
Misraya
sığmayan çox ünvanı var;
Bu nömrə, vallahi, mehirsiz çıxıb.
Yamyaşıl
dağlara nurlu bələk – söz!
Suda – su
sonası, göydə – mələk söz!
Yan
keçməsin şənbələrdən gərək
söz!
Diləyim ya yerli, ya yersiz çıxıb.
Bakı,
12.12.2013.
TƏKİ DAĞLAR
DARIXMASIN...
Möhtərəm
tarixçi alimimiz və
ictimai
xadimimiz Fəzail İbrahimliyə.
Cümlə
fəzilətin cəmi: “Fəzail”:
Övliya kimsələr bu elmə qail.
Məcnun
Leylasını sevir, qoy sevsin!
Sən
“Qızıl qaya”nın hüsnünə
mayil.
Zirvədən
qopmusan, zirvənə qayıt! –
Cismin də,
ruhun dağlara aid!
Cənub
bölgəmizdə işıq bürcüsən,
Bir nur
dağısan ki: el-aləm şahid!
Evladlar
dağlara ağ oldu getdi;
Hərəsi
bir yana dağıldı getdi;
Gedənlər
ki, xəzan yarpağı deyil,
Hər
biri dühadı, ağıldı, getdi...
Qayıt
öz zirvənə: yaşa ömrünü!
Əzminlə
həkk elə daşa ömrünü!
Şəhər qısqancında nə işin sənin?! –
Yaşat
qartallarla qoşa ömrünü!
Xəbərlər
əsilsiz, bilgilər səthi;
Gec gəlib,
tez ötür ömür fürsəti;
Allahdan
aşağı bu dağlar verir
Açıq qaş-qabağı, uca xisləti.
İnsan
duymasa da, dağ duyar səni,
Qaldırar
başına o dağlar səni!
Əbu Dərda
kimi yüz illər boyu
Saxlar
gözü üstdə bəxtiyar səni!
Bəyzadə
rəftarın kəmalınla tən!
Kamillik
görmədim səndən yan ötən!
Qayıt,
dönüşünlə qol-qanad açsın:
Səninlə
Yardımlı, səninlə VƏTƏN!
Bakı,
27.10.2013.
SÖZ
HAQQINDA SÖZ
Abi-Həyat
sehri dedikləri, söz!
Silsilə
dağların dimdikləri: söz!
Dünyada
əbədi yaşamaq üçün
Dirilik
suyutək əmdikləri: söz!
Məğriblə
– Məşriqin arası: sözdən!
İncik
ürəklərin yarası: sözdən.
Savaş
da, barış da söz ilə başlar:
Qovqanın
əvvəli, sonrası: sözdən.
Şirindir,
acıdır, zəhər-zəqqumdur...
Min mənaya
çalan min şeyə qındır!
Sehirli
qabında minbir hissiyyat!
Gah huri-mələkdi; gahdan məlundur.
Ağla təkan
verər, fəhmə yol açar!
Qoymaz dar
məqamda söz səni naçar
Sözdə
İlahidən bir yetənək var:
Tənha ürəklərə bol-bol nur saçar.
Söz
uca dərgahdan bəndəyə gəlib!
Soyla sığallanıb, rəndəyə gəlib.
Min illər
boyunca ciladan keçib,
Mübarək cilvədə indiyə gəlib.
İçimizin
ətri, həm zəhəri söz!
Ya
çürük ödümüz, ya gövhəri söz!
Sözlər
sahibinin rentgen yazısı:
Ağlın
ya xoşəyi, ya bəhəri söz!
Olmasa saf
sözün o xas meydanı,
Ələsgər
nərəsi, Abbas meydanı;
Sözsüz nə toy-düyün, nə
şadyanalıq?!
Dünya
bir qəmxana, bir yas meydanı...
Ölümdən
xof etməz dağı qalan söz!
Füzuli
zirvəsi baqi qalan söz!
Üstündən
aldıqca hörməti artar:
Bürcü-bünövrəsi,
tağı qalan söz!
Vəzincə
çəkisiz, mənaca ağır:
Söz
dünyaya sığmaz, tək ağla sığır!
İqlimlər
dəyişir sözün zəhmindən:
Sözdən
şaxta düşür, sözdən od
yağır.
Söz
bir xəzinə ki: ağılla işlət;
Əksilməz
varidat, azalmaz sərvət!
Bu necə sehirdir sözün zatında?!
Tanrı
bərəkəti var sözdə, əlbət!
II
Böyük klassik şair Nəfi dövrün bir
neçə sultanına yazdığı qəsidələrlə
ün tapmış, saray həyatında şöhrət
fövqündə qibtə olunan bir ömür
sürmüşdür. Nə yazıq ki, zamanın görkəmli
paşalarını həcv etməkdən özünü
saxlaya bilməmişdir. Neçə dəfə
bağışlansa da mümkün olmamışdır.
Sonda
Topxananın böyük odunluq ehtiyatına od
vurub, onu lüt-üryan şəkildə diri-diri amansız
tonqalda yandırmışlar. Bununla da ürəkləri
soyumamış, Nəfinin külünü toplayıb Zeytun
burnundan Boğaziçinin sularına sovurmuşlar.
(Əsli Ərzurumun Həsənqala köyündən –
kəndindəndir).
İstədiyi
sözü danışan adam
İstəmədiyi
söz eşidər müdam!
Çöz
Haqqı nahaqqa verməyən hakim:
Söz, cəllad
kəsilər; söz edər edam.
Nəfinin
ki, həcvi alovdu, oddu!
Sözü
tonqal çatıb, şairi uddu...
Söz
baldan zəhərə bir anda dönər...
Sözün afənini çoxları daddı.
...Sevindilər
yoxluğuna, heçinə;
Bu aləmdən yerli-dibli köçünə.
Zərrəcə
nişanı qalmasın deyə:
Səpdilər külünü Boğaziçinə.
Sonra da
mat qaldı bu dünya üzu:
Nəfini yenidən diriltdi sözü.
Ölümdən
qurtuluş sözdəymiş demə:
Hələ də sönməyib
ocağı-közü.
Həcvi,
qəsidəsi hələ pərvazda;
Nəfi
çiçək açır hər gələn yazda!
Onsuz da
torpaqda yaşamır şair;
Şairlər çırpınır arzu-murazda.
III
Sözü
ram eləmək ən çətin peşə!
Uzun
sürən qovğa, sonsuz əndişə!
Ürəyidaşları
yumşaltmaq üçün
Düsər
polad gərək;
söz – almaz tişə.
Sözə
məhəl qoymur bu dövran, əfsus!
Çökər
gözgörəti göy tavan, əfsus!
Füzuli
demişkən, söz bazarında
Kasadlıqdan
qaldı söz yavan, əfsus!
Sözü
qıvamında saxlamaq şərtdir;
Sözün
hədəqədən çıxması dərddir!
Sözü
hövsələdən çıxarmayın ki:
Söz
pozar nizamı, bir himə bənddir!
Rəftar
mülayimsə, söz mələk yaşar;
Ovqat təlx
olunca söz də codlaşar:
Qovğaya
başlayar söz ilə hikkə,
Hirs ağlı endikcə sel səddi aşar.
Sən
yerə çəkərsən, söz Göyə çəkər:
Hər
şeyi ədalət güzgüyə çəkər!
Haqqa qail
olan, övliya olaq:
Nizama səsləyər,
düzgüyə çəkər!
Səni sərvaxt
salar söz bəri başdan;
Çəkər
məqamında oddan-atəşdən!
Sözün
mayasında çiylik olmasa,
Sidqilə
söyləsən, söz keçər daşdan!
Geri təpər
zəhər qatdığın sözlər;
Cəmləyib
səngərdə yatdığın sözlər;
Üstünə
qayıdar saxta pul kimi
Sənin başqasına atdığın sözlər.
IV
Yaxşı
ki, bir maddi nəsnə deyil söz,
Xərclənəsi məğdur, xəznə deyil
söz.
Zorbalar məzluma
qıymazdı bir söz,
İlahi
sehirdir!.. Bəs nə deyil söz?!
Tezcə
tükənərdi zərrin kəlmələr,
Sanballı kəlmələr, dərin kəlmələr.
Topdan
talanardı ziqiymət sözlər;
Nə
günə qalardı, görün, kəlmələr...
Bəşər
lal qalardı, söz müxtəsəri:
Lal
ördək timsalı insan əsəri...
Nə “Məclisi-üns”lər; nə söz
savaşı;
Nə
cavab qalxanı, nə söz kəsəri...
V
Söz də
bir palıd ki: qolu-qanadı;
Çovğunlara
qarşı hirsi-inadı!
Söz:
yol-ərkanımız; söz: sərtacımız!
Can verən
hər sözə qəlbim qanadı...
Ya topdur,
tüfəngdir, atomdur söz də;
Eynən
sahibitək adamdır söz də!
Ulu əcdadından
kiməsə çəkib:
Ya Nuhdur,
Adəmdir, Hatəmdir söz də!
Dünəndən
bu günə keçidim, körpüm!
Yararlı
bülövüm; söz cila törpüm!
Sözə
yol tapanda, söz mənim arxam;
Söz mənim
Qibləmdi, söz mənim görküm!
Söz
Füzuli olur, Şəhriyar olur!
Söz
Haqqa söykənsə, Allah yar olur!
Sözlə
bir cahangir birlik yaratsa,
Söz də
bayraqlaşıb, ələmdar olur!
lll
Nə
dağlarım qaldı, daha nə kəndim;
Mənə qəmxar çıxan sözə söykəndim.
Sağımda-solumda
kimsə qalmadı;
Söz oldu duralğam, söz oldu bəndim.
Bakı,
Noyabr, 2013.
NƏ
ÇOX
Çarmıxından
əl çəkmək
məcburiyyətində qalmış
Nalbənd
Hüseynə
Nahaq əl
çəkirsən sənətdən, nalbənd!
Hələ
at olası qulunlar nə çox!..
Deyirsən:
at minən seyrəldi, getdi.
Hələ
nallanası alınlar nə çox!
Qapısına
dönməz qoyundan uzaq!
Qonumdan-qonşudan, tayından uzaq.
Vətəndən,
millətdən, soyundan uzaq —
Tirdən
qabırğası qalınlar nə çox!
Haqqa-ədalətə
qıcanmış diş var;
Minbir rəzalətə
sürüklənmiş var;
Mıx
döydür, nal kəsdir: işdən çox iş var,
Sürtülmüş
vicdanı yalınlar nə çox!
Hələ
nallanası alınlar nə çox!..
Şəmkir
Varlı
Həyat
18.08.2013.
HESAB SAHİBİ
VAR
Dünyanın
baş nizamı var:
Hər toxumdan bitən ölür.
Bir
ömürdə min qəza var:
Hissə-hissə bədən ölür.
Kim
xırdadır, kim iridir;
Bəşər ölüm ləşkəridir.
Ölmüşlər
var: dipdiridir!
Yaddaşlardan itən ölür.
Nəfəs
bənzər uçan quşa:
Uçdu,
qonmaz bir də başa!
Kimdə
cürət var, soruşa:
Niyə gedir, nədən ölür?!
Ölüm
var əcəldən qabaq;
Hər
hesabı bilir Allah!
Gah
baş gedir, gah da ayaq,
Baxa-baxa didən ölür.
Bəlli
olmaz vaxt-vədəsi,
Kim gələsi,
kim gedəsi?!.
Çatınca
əcəl badəsi,
Cəh-cəh vurub ötən ölür.
Nə bütövlər, nə yarımlar?!
Açılır
məlum şırımlar...
Çaxıb
keçir ildırımlar,
Yatan
ölmür, yetən ölür!
Şəmkir
12.07.2013
ÇARHƏYA
Sən harda böyüdün, harda süd əmdin?!
Ağzında iylənmiş bir sürü leş var.
İçindən
gəlirdi it hürüşməsi:
Neçə
alabaş var, neçə kələş var...
Kəlmən
əxlaqına bir aydın güzgü;
Səndə
ar tapılmaz: bir ömür gəz ki!
Təpədən-dırnağa
varlığın əski!
Necə
utanmırsan: Ay var, Günəş var!..
Qadın da olarmı bu qədər hərzə?!
Hər zərrən zəhərdi; hər sözün
gürzə.
Çəkil
bir kahaya, görünmə gözə!
Hələ
ki insan var; hələ gərdiş var...
Şəmkir
Varlı
Həyat
01.09.2013
ELDƏN DIŞQARI
Gah dəvə
xıxırtdı, gahdan gor eşdi,
Yüz dəlmə-deşiyə birdən girişdi.
İnsdimi-cinsdimi?!—bilmək zor işdi!
Qəzası
başında, qanı ağzında...
Eşnək
kəsəyəni, lağım porsuğu,
Qarışıq
salıbdı var ilə yoxu...
Dartır
ki, çıxarsın yayından oxu;
Bu çirkab yolların sonu ağzında.
Qayanı
parçalar, dağı gəmirər;
Bir dondan
sıpıxıb, min dona girər;
Pişiklə
muyoldar, itinən hürər;
Qarqara itinin onu ağzında.
Yol-ərkan
nə imiş, anlamaz əsla!
Qanunlar yaranıb hansı əsasla?!
Haraya üz tutub bu basabasla?!
Asar-kəsər
onu-bunu ağzında...
Nə
qırxlıq tanıyır, nə qayçı görüb;
Nə pas
ağardası qalayçı görüb...
Nə məscid,
nə imam, nə hacı görüb,
Şaqqıldaq
ağzında, yunu ağzında...
Ağlı-düşüncəsi
kəllə-mayallaq:
Şərə sirdaş çıxar, doğruya dolaq.
Bir
çullu dovşanı udmuşdu bayaq;
Didib-tökər qüleybanı ağzında.
Tanımaz Rəbbini, bax, bu sərsəri:
Tapılmaz cismində varlıq əsəri.
Əcayib
kələzdir, söz müxtəsəri:
Qılıncı ağzında, qını
ağzında.
Bakı
29.03.2013
YATAN
ÖLMÜR, YETƏN ÖLÜR...
Bir zamanlar vardı ki, Allahın işlərinə şərik
çıxan kimsələri böyük islami cəzalar
gözləyərdi. İnsanın doğluşu və
ölümü də ancaq və ancaq Rəbbimizin biləcəyi
işlərdəndi. Ömür boyu bəndənin
başına gələn və gələcək hadisələr,qovğalar,qabarmalar və çəkilmələr
Onun, dünyanın o şəriksiz qüdrətinin əmr və
yasaqları ilə dövr eləyərdi. Qısacası, Onun
şəriksiz hakimiyyətinə ortaq çıxanlar həm
Allaha qarşı asi sayılardı; həm
Onun bəndəsinə qarşı amansız düşmənlərdi...
İnsanın özünə qarşı qəsdi,
yəni intihar belə Allah qarşısında böyük
günah sayılardı.
Mətləbi
uzatmayım: dünyanın indiki çağında insanın
ömür müddətini, bu müddətin sonu olan
ölümü, sözün hər iki mənasında,
Allahsız şəkildə öz hökmü ilə təyin
edən müşriklər baş qaldırdıqlarına
inanarsınızmı?!
Üç-dörd
il bundan əvvəl bir internet saytında mənim barəmdə
belə müşrüklərdən birisi “öz qərarını”
ayın-arxayın şəkildə bu cür bəyan
etmişdi... “Məmməd Aslan dünyasını dəyişmişdir...”
Həmin
günün sabahısı o zaman çalışmaqda
olduğum “Xəzər TV”-nin əməkdaşları
mənim sağ-salamat olduğumu xəbər proqramında bəyan
etdilər; təzəcə yazdığım
yazılarımdan mənə oxutdurdular...
O gündən-bu
günə o “mübarək” şəxsin xatircəmliklə
yaydığı qara xəbər həmin saytda hələ də
qalmağındadır.
Sağlığımı göz-görəti
görüb inananlar nə illah eləyirlərsə də, “Mənə
ömür müddəti təyin etmiş Allah şərikinin”
xəbərini internetdən qırıb atma yolunu tapa bilmirlər. Yəqin ki, o
şəxsin özü isə “öz əməlinin dəyişməzliyindən”
ləzzət alıb qürurlanır.
Mənim
ölməyimlə bu adam əməlində
bay ola bildisə, qoy inadını davam etdirsin...
Şeytan
kimi heç kəs divara yapışıb, qiyamətə
qalası deyil...
İşə
baxın ki: Allahın siyahısında: hələ ki, dirilər
cərgəsindəyəm. Allaha şərik
çıxmış ismi-pünhanın qara siyahısında
isə: ölülər arasında.
Bu, artıq Allaha qarşı təkcə şərikçıxma
mövqeyi deyil; Onunla çəngü-cidala girişmək deməkdir.
Deyək
ki,mən tanımıram o
“ismi-pünhanı”; Allah alimdir: o ki tanıyır!..
Bu yerdə
Qaracaoğlandan qulağıma bir səs gəlir:
“Ölməyib,
dünyada qalan sevinsin!...”
Cəfər
Cabbarlının ibrətli qənaətinə də qulaq
tutun:
“Ölmək!” – o böyük körpüdən
hər
kəs keçəcəkdir!
O elə
şərbət ki, ondan bütün aləm
içəcəkdir!
Hər
süslü çiçək sonda saralmış
quru
yarpaq;
İnsan
nədi ki: əvvəli torpaq,
sonu
torpaq!”
Ölüm
Allah əmridir!
Aşıq
Alı demiş:
“Ölüm haqdı, çıxmaq olmaz əmrdən!”
Bir də ki, “üzüsulu” ölümə nə var
ki?!
Türkün
20-ci əsrdə yetirdiyi ən böyük şairlərdən
olan Nəcib Fazıl Qısakürək deyir ki:
“Ölmək gözəl şey! Budur pərdə
arxasından xəbər:
Heç
gözəl olmasaydı, ölərdimi Peyğəmbər?!..”
Şərəfli
ölümlərə bir ibrətli örnək də Yəhya
Kəmaldan:
“Ölmək
deyildir ömrümüzün ən fəci işi;
Müşkül
bu ki; ölmədən öncə ölür kişi!”
Onsuz da hər
kəs kimi mən də bir cana borcluyam: onu
bir zaman mənə rəva görmüş Rəbbimizə
qaytarmalıyam! Vaxt-vədəsini də ancaq Allahımız
bilir! Kimsənin tələsməsi ilə deyil ki!
Səkkiz
yüz il dipdiri qalan Mövlana Həzrətləri
buyurur ki:
“Ana bətnindən
düşdüm bazara;
Bir kəfən
aldım, döndüm məzara...”
Allahduymazlara
qarşı laədri (yəni: müəllifsiz) bir beytdə
acı-acı deyilir:
“Zalımın rişteyi-ömrünü bir ah kəsər!
Maneyi-rizq olanın rizqini Allah kəsər!”
(Yəni:
zalımın ömür bağlarını onun zülm etdiklərinin
bircə ahı kəsər; ruziyə maneçilik törədən
kimsənin ruzisini Allah kəsər!..)
O da ola insan ölümünə susamaq...
Zalımlığın son həddi; insanlıqdan rəzalətə
addımsız mövqe...
Bu qara xəbərçi
hər kimdirsə, məndən ona zərrəcə pislik
keçmişsə, mənə qarşı törətdiyi
xisəki, qanıqaralıq, hər yönünə
üzüntü onun halalca xoşu olsun!
Keçirdiyim
ovqat narahatlığını kiçicik bir gəraylı ilə
sona yetirmək istədim:
NƏR DAYANAR NƏR YÜKƏ
Allah mənə
dərd verib:
Dərdlərim
şeirə dönsün!
Gecəmi
zülmət verib:
Zülmətim
xeyirə dönsün!
Ağacdandır
şəcərən;
Əlin,
fidan becərən!
Bir
toxumdan cücərən
Çiçəklər
sehrə dönsün!
Acizlər
ərlik tapsın
Dirçəlsin,
dirlik tapsın!
Ürəklər
birlik tapsın:
Qovğalar
mehrə dönsün!
Quru
şaxlar güllənsin;
Lal qayalar
dillənsin!
Damcı-damcı
sellənsin:
Sızqalar nəhrə dönsün.
Dayanasan tək-təkə:
Nər
dayanar nər yükə!
Minnətli
olan tikə
Zəqquma,
zəhrə dönsün!
Dünya necə qala ki?!
Qurd
dağıdır tula ki!
Qolda
qüvvət ola ki
Dükçəli
cəhrə dönsun!
Şəmkir
Varlı
Həyat
18.08.2013
XANQIZI
HÖNKÜRƏ BU DƏRDİ, EY KAŞ
Ramiz
MƏmmƏdzadƏyƏ
Tələbəlik illərimdən yadigar qalmış dəftərlər
arasında qurdalanırdım. Birisinin içində
səhifəni çəmi ilə qatlayıb, zərfləşdirilmiş
gördüm. “Zərf”i gümanlarla açanda
arasından kim çıxsa
yaxşıdır: günümüzün oxunan ilhamlı
şairlərindən Ramiz Məmmədzadə. Şəklin
arxasında bir cümləlik yazı: “Mənim xəyalpərvər
şair dostum Məmmədə. Ramiz. mart,
1961”.
Ay aman! Xəyalplovluğun yekaxanalığına baxın
siz Allah. Lenin APİ-sinin tələbəsi olan o şəkildəki
Ramiz və mən onda elə bilirmişik ki, biz də
şairik və şairlik beləcə asan peşəymiş...
Düz 53
il əvvəlki ömrün şahzadəlik
kefində yarlı-yaraşıqlı o Ramizlə indiki
dalğın görkəmli Ramiz Məmmədzadə
gözümdə ikiləşdilər. Doğrusu,
bu iki Ramizi
doğmalaşdırıb, bir vücud çərçivəsinə
sığışdırmağa çətinlik çəkdim
(Yəqin ki, o da mənim “qədimdənqalma” şəklimlə
məni beləcə barışdıra bilməzdi. Həm də daha çox).
Aşağıdakı
acılı-şirinli, kövrək duyğularımı
yarım əsrdən sonra üzə çıxan o bəxtəvər
şəkil yazdırmış oldu mənə:
Əlli il əvvəlki Məmmədzadə, bu!
O,
qürur timsalı!.. Qat-qat sadə, bu.
Deyərdin:
durulub hansı suda bu?!
Pərvaza
başlayan bir tərlan quşdu!
Fələyin fövqündə dövran qurmuşdu.
Ömrünə
bu “cavan” qəsd etmiş, Ramiz;
Etdiyini səndən
gizlətmiş, Ramiz;
Yaşıl
dağlarını düzlətmiş, Ramiz...
İndi
höküm sənin, məsləhət sənin,
O
çökmüş dağ sənin, o sərvət sənin...
Şəklinlə
hey səni yanaşı qoydum;
Dağın
ətəyinə bir daşı qoydum;
Sənə
bənzəməyən tanışı qoydum...
Dünyanın
verdiyi dəysin başına!
Qayıdıb
baharın çıxsın qarşına!..
Dünyanın
özü var, lələsi yoxdu;
Görəsi
gözünün giləsi yoxdu!
Cənginə
keçənin xilası yoxdu!..
Nə mənasız
oyun, nə usta şətrənc:
Hər topluma qənim, yetən fərdə ləc.
Alar
verdiyini göz baxa-baxa;
Geriyə buraxmaz bir məğdur daha.
Yer
qatı, Göy iraq, pənah Allaha!..
İmanlar
yuxaldı, çökdü zirvələr;
İmansız yaşamaq kimə sərf elər?!
Bizdən aldığını kimə verir bəs?!
Bu namərd
al-veri comərd eləməz...
Əzəl
bilsə insan, gəlmək diləməz;
Bu necə
dünya ki: beh-bazarı yox?!
Bu boyda çarşının kargüzarı yox?!
Bu
cansız şəkildən səs gəldi nəsə;
Rəhmanmı,
şeytanmı?!. Bu, nə vəsvəsə?!
Gəl
ki: çək-çevirdən usanmır kimsə;
Bu
münvalla ömür dirənir daşa,
“Yaşadım” – deyirik bu çalxanışa.
Şəkildən
əl çəkmə, nə varsa, onda!
Ondan asılıdı – nə varsa sonda.
Yetmişdə,
səksəndə... nə varsa sanda...
Üzülmə,
a Ramiz, ondan üzülmə!
Bir ilmədən
artıb olur yüz ilmə!
Analar
anası, xasların xası;
Hanı
Ağdamında Zəhra anası;
Öz dədə
yurdunda yox barxanası;
Sənin doğman hanı, dərgahın hanı?
Sənə
kölgə salan pənahın hanı?..
Zəhra
ana kətə göndərməz bir də,
Ana
tapılmazdı anan səbirdə...
Kətəsi
dopdolu, qoğalı girdə...
Qışda
göndərdiyi corablar hələ!
Çətin
ki, Ağdamdan peşgəşin gələ...
Doğma
Ağdamından sovqatın gəlməz;
Min
qatın soyuldu, bir qatın gəlməz;
Külli-Qarabağdan
bayatın gəlməz...
Bunlar gəlmədisə, nə gələr, Ramiz?!
Kök
atmış dərdimiz yekələr, Ramiz...
Onun
dağ başında Şişəsi vardı;
Şişənin
min dürlü guşəsi vardı;
İsa
bulağında nəşəsi vardı...
İndiki Ramizin nəyi var, söylə?!
Yeri var, yurdu var, Göyü var?! – söylə.
Pənahəli
xanın çatlasın bağrı!
Xan olan gəlməzmi mülkünə doğru?!
Ona çatmadımı bu qədər ağrı?!
Bircə yol dirilsə, nə olar, Yahu?!
Biryolluq
durdura amanı, ahı...
Xanqızı
hönkürə bu dərdi, ey kaş!
Səsinə
səs verə, ağlaya dağ-daş!
Xanqızı
klassik, Xanqızı çağdaş:
O,
yaxşı ağlayar dünü, bu günü;
Kükrəyər bağrının çarpaz
düyünü.
Ölənlər
dikələr, dərd əyan olsa;
İmdad
haraylayıb, dər döyən olsa;
Dərd
oymaq nə çətin, dərd oyan olsa!!!
Bir soyun
gücünə dünya dayanmaz!
Od
almış ürəklər bir daha yanmaz!
Onun ki,
Akası, arxası vardı!
Bir ləşkəri
bir həmlədə sovardı!
...Sənin
varidatın bir loş divardı,
O, hara, sən
hara, zavallı bəndə,
Sağında-solunda dərd kündə-kündə.
Bir
şuxluğun qalıb, bir toxtaqlığın;
Bəyzadə
ədalı, xoş adamlığın;
İnadkar
yolçusu aşılmaz dağın;
Daha nə lazımmış, daha nə sənə?!
Yapışmaz
bir qüsur, bəhanə sənə!!!
lll
Şəklin
pıçıldadı mənə bunları,
Artıra
bilərdim yenə bunları:
Çinləyərdim
dənə-dənə bunları...
“Heydər
baba” boyda olardı, əlbət;
Ulu Şəhriyarın
ruhuna rəhmət!
Bakı, 06.12.2013.
Məmməd
Aslan
525-ci qəzet.-
2013.- 21 dekabr.- S.28-29.