Rübailər

Məhsəti Gəncəviyə

Uçan quşa bənzər Azərbaycanın

Ürəyi Gəncədir nə üçün danım.

Bir qanad Məhsəti biri Nizami –

Biri ürəyimdi, o biri canım.

Torpaqla danışdı ömrü boyunca

Heç nə tanımadı torpaqdan uca.

Torpağın dilini bilən Məhsəti

Döndü torpağıma şair olunca.

Yüz dəfə soruşdum xatirələrdən

De nə diləyirdi Məhsəti meydən?

Səs gəldi –şərab yox zəhər içirdi

Zamanın amansız tənələrindən.

Şairlər anası olmaq şərəfdi,

Məhsəti Gəncəvi belə hədəfdi.

Tale tövhəsidir hər gözəl şeir –

Rübai gözəllik üstə sədəfdi.

Saraylar qoynunda kimsəsiz olan

Bilmədi kim kimsiz, kim nəsiz olan

O zaman tək idi yenə də təkdi

Sınanda bir sarı sim səsi olan.

Bir həzin səda var uzaqdan gələr

Başı nələr çəkib bilmirik nələr.

Bu ölməz, dirilməz rübaillərdə

Yerlə Günəş dinər, odla su dinər.

Dindirsən od tutub yanasıdır o,

Susdursan heykəl tək donasıdır o,

Kimlərə süd verib rübailərdən –

Bütün şairlərin anasıdır o.

Özüm də bilmirəm bu qüdrət nədi

Bir ölməz ruhu var ürəyimdədi

Deyirlər adımı o qoyub mənim

Görən bu həqiqət ya əfsanədi.

Günəşdi, torpaqdı, havadı, sudu

Ürəyi yandırır məhəbbət odu,

Rübai bahardı, payızdı, qışdı

Yayı da yandıran həqiqət odu.

Məhsəti nə üçün rübai yazdı

Çünki o dəryadı demə dayazdı.

Eşqi rübaidə kamına yetdi

Sən demə rübai gözdə murazdı.

Şeirdə dörd qatar sözdü rübai

Sevən ürəklərdə közdü rübai.

Məhsəti bu odla alışdı yandı

Şairin cövrünə dözdü rübai.

Rübai sevdadı həsrəti sonsuz,

Ümmanda adadı, qüdrəti sonsuz.

Məna çəkisidi əbədiyyətin

Söz yetim qalardı bəlkə də onsuz.

Qərib göz yaşıdır üzdə rübai

Eşqə başdaşıdı düzdə rübai

Kəlamın mənası, hikməti yoxsa

Yazanı naşıdı sözdə, rübai.

Rübai sevdanı bölüb dörd yerə

Deyib ki, götürsün istəklə hərə.

Heç nə götürməyib dünya malından

Məhəbbət paylanıb istəyənlərə.

Məhsəti Gəncədə rübai yazdı

Nadanlar bu eşqi tərsinə yozdu.

Gənclik gözəllikdi, şair sevəndi

Sevməzə məzarı rübai qazdı.

Rübai ürəyi dörd yerə böldü

Payladı sevənə, sevən nə gördü.

Məhəbbət müqəddəs həyat cövhəri –

Sevə bilməyənlər ünvansız öldü.

Rübai açılmış süfrəyə bənzər

Şairlər süfrəyə nəyi var düzər.

Nemətlər tükənər duzdan savayı

Duzsuzlar həyatda mənasız gəzər.

Dünyadan dörd cəhət rübai imiş

Ona tay olammaz nə zər nə gümüş.

Təbiət özü də rübai sevir

Odur fəsilləri dörd yerə bölmüş.

Məhsəti çağırsın qoca Xəyyamı

Onun ad gününə yığışsın hamı

Rübai məclisi quraq şeirdən

Bayrama çevirsin əyyam əyyamı.

Axtarsa xəzinə tapardı, getdi

Sözdən söz dünyası yapardı, getdi.

Yazıb girov qoydu rübailəri

Sevən bir ürəyi apardı getdi.

Qələmi dövranı dörd yerə böldü

Dünya heyran qaldı bu döl nə döldü

Heyif ki, bilmədik şairin özü

Nə vaxt doğulmuşdu, nə zaman öldü.

Rübai şairin alnında təri

Kəpəzdən qoparıb mirvariləri

Göygölə batırıb çinarla yazıb

Deyirlər Məhsəti rübailəri.

Rübail bir zərrə hikməti böyük

Dörd dayaq üstündə durub dörd bölük.

Hər şair bu yükü qaldıra bilməz

Dünyadan ağırdı bəlkə də bu yük.

Rübai kiçikdi –hikmət kiçikdə

Yüz inci gizlənir hər incəlikdə

Məhsəti növbəyə dursa görərdik

Xəyyama şərikdi birincilikdə.

GÜNƏŞƏ PİYADA

GEDİRƏM HƏLƏ

Günəşə piyada gedirəm hələ

Ömür də belədi, həyat da belə

Ya külüm dönəcək ilkə, əvvələ

Ya sevinc gələcək şən gülə-gülə.

Günəşin qəlbində yerim var mənim

Orda fəvvarələr atəşfəşandı

Günəşə deməyə sirrim var mənim

Kim bilir bu sirdə nələr yaşandı.

Günəşə piyada gedirəm hələ

Gecəli gündüzlü yolum işıqlı.

Günəşə ziyada gedirəm hələ

Payım bu işıqdan bircə qaşıqdı.

Getməyə gedirəm bilmirəm fəqət

Bu yolu qayıda biləcəyəmmi?

Yerdə yer olmasa bu da fəlakət

Göylərdən yapışıb öləcəyəmmi.

QƏRİBƏ

Loğmanlar ölümün əlində əsir

Nə zaman istəsə o zaman kəsir

Zaman arxayındı ömür tələsir