DƏRDİM
Alındı
əlimdən isti ocaq da
Daha bir
şeyimiz qalmadı dərdim.
Soyudu
daş kimi isti qucaq da
Bizə
çarə edən olmadı dərdim.
Bizim
umduğumuz qalmadı, getdi
Bizi
ümid yada salmadı getdi
Duman bizim
üçün çalmadı, getdi
Yadına
bir kəs də salmadı dərdim.
İçimiz,
çölümüz bumbuz olubdu
Yoxsa bizi
görən göz tutulubdu
Bu bahar
gül-çiçək erkən solubdu
Göz
yaşlarım duzu yarmadı, dərdim.
Sən mənim,
mən sənin dərdinəm, dərdim
Mən sənin
qürbətdə kəndinəm dərdim
Gəlibdi
bu gecə röyama kəndim
Yandırdı
lampamı yanmadı dərdim.
XALQ YAZIÇIMIZ
ELÇİN ƏFƏNDİYEVƏ
Elə təzələdiz
söz dünyasını
Sözün
çıraq olub alışdı, yandı
Hər kəs
təzə gördü öz dünyasını
Çıraq
işığında danışdı, yandı.
Dünyada
gördülər nələr olarmış
Tanıdı
özünü tanımayanlar.
Bildilər
kim kimə necə allanmış
Tanındı,
dost-tanış tanımayanlar.
Zaman
öz atını çaparaq gedir
Çıraq
işığında hara bilmirəm.
Tozu ayaq
altdan qoparaq gedir
Kim
düşüb harada dara bilmirəm.
Vətənin
o başı bu başı olmaz
Bizə nəfəs
verən anadır Vətən
Namaza
düzəni olub canamaz
Gül
açıb canamaz, güllənib Vətən
Çox
yollar yorumsuz yağışda, qarda
Göz
yaşı görmüsüz qanın içində
Sözün
Vətən olub, olubsa harda
Siz yollar
gedəndə qarın içində
Səbrin
qalxan olub, hikmətin də pir
Gələn
istəyini alıb gedibdir.
Səbrində
qalanlar getmək istəmir
Qarşına
at olub bir yal gəlibdir.
Gəlib
Babadağa sizi aparsın
Kənddən
köçənlərim geri qayıtmır
Çıxıb
Babadağdan ustad çağırsın
Gecələr
gözlərim heç yuxu yatmır.
Qalmışam
kənd ilə dərd arasında
Kəndin
itiyindən qalanı mənəm
Hər kəs
gecələyir öz yuvasında
Çarpaz
dağlanıbdı yad əllə sinəm.
Yetmiş
yaşa çatdın, yaşın mübarək
Yüz
yaşın kəndimdə keçirək ustad.
Gül
açan torpağın, daşın mübarək
Qalıb
biçmədiyim biçənək ustad.
AĞLAYIR
Seyrə
gəldim dağı, düzü
Bulaq olub
durna gözü
Çıxıb
gedib kənddən yüzü
Sözüm
ağlar, gözüm ağlar.
Qalıb
yurdda ocaq yeri
Artıb
könül dərdi səri
Bir
sümüyəm, bir də dəri
Kəndə
gələn dözüm ağlar.
Qürbət
mənə gün vermədi
Kəndə
gəldim el görmədi
Yurd
dağılıb sevinmədim
Qaldım
yurdda özüm ağlar.
Cavanşir
Babaxanlı
525-ci qəzet.-
2013.- 6 iyun.- S.7.