Tarix müəllimi
Martın
16-sı idi. Rejissor Vəli Səyyadi ilə Cəlilabada-vaxtsız
dünyasını dəyişən yazıçı
dostumuz Zakir Sadatlının 40 mərasiminə
gedirdik. Ölüm-zülüm bir maşın
tapmışdıq. Çünki bayramqabağı rayonlara
maşın tapmaq müşkül bir işdir. Sürücülər
qiyməti ikiqat qaldırır. Mənim anlamımda bu, həm
də bayramın qədimliyinə bir hörmət gətirir,
onun dəyərini daha da artırır. Ancaq inanmıram ki, bu,
sürücülərin qədim mədəniyyətlərə,
adət-ənənələrə olan rəğbətdən
irəli gəlir. Beləcə, üzü Cəlilabada yol
almışdıq-Zakir Sadatlının Vətəni,
özü demişkən, qədim Həməşərə
torpağına. Yolda, Həməşərə kimi qədim
torpaqların ölü adlarını xatırladım. Və
elə bütün bunların elmini, tarixini bizə universitetdə
tədris edən Mirheydər müəllim gəlib dayandı
gözümün qabağında...
Deyəsən,
keçən ilin əvvəlləri idi. Metronun “İçərişəhər”
stansiyasında təsadüfən tarixçi-alim Firdovsiyyə
Əhmədova ilə rastlaşdım. Yolboyu söhbət əsnasında
universitet müəllimim Mirheydər Mirzəyevdən misal
çəkdim. Həm insan, həm də alim kimi çox
hörmət bəslədiyim Firdovsiyyə xanım birdən təəccüblə
dilləndi: – “Deyəsən, sizin xəbəriniz yoxdu, Mirheydər
müəllim çoxdan dünyasını dəyişib”. Xəbərdən
diksindim. “ Nə vaxt?”. “ 2007- ci ildə, infarktdan”. Kədər
dolu bir utancaqlıq hissi bürüdü məni: “Necə də
bilməmişəm”. Elə həmin an da fikirləşdim ki,
yəqin o hüzrdə tələbə dostlarımdan
heç kim olmayıb. Çünki olsaydılar, mənə
də xəbər edərdilər. Bax, bu məqam daha kədərli,
daha ürəkağrıdıcı idi.
Düşünürəm
ki, bəzən “iki”-yə layiq olduğumuz zaçot və
imtanlarda Mirheydər müəllim bizi kəsmədi. Demək
istəyirəm ki, o zaçot və imtahanları biz yox, əvəzimizə
Mirheydər müəllim verib. Bu haqda bir az sonra yazacağam.
Amma sonuncu imtahan ki var, onu insanlıq imtahanı adlandırmaq
olar-orda Mirheydər müəllimin bizə kömək etmək
imkanı yox idi. Ona görə də biz bu imtahandan kəsildik-müəllimimizi
son mənzilə yola sala bilmədik. Görünür,
dünyada gedən qlobal istiləşmənin ürəyimizi
tədricən örtən buzu əritməyə gücü
çatmır...
Bu ilin yanvarı idi. Şair-publisist Tofiq Abdin və professor Adilxan Bayramovla metronun “Neftçilər” stansiyasının yaxınlığındakı çayxanada oturub söhbətləşirdik. Adilxan müəllim, onlarla paralel qrupda oxuyan dostlarının sırasında Mirheydər müəllimin də adını çəkdi. Onun adını eşidən Tofiq Abdin dedi:-“Mən onu görməmişəm. Deyirlər ki, çox gözəl insan olub”. Yazar dostum biləndə ki, Mirheydər müəllim mənə dərs deyib, çox sevindi. “Qorxmaz, başına dönüm, ondan bir yazı yaz da”...
Söz versəm də, o yazını yazmadım. Əslində 70-80-ci illərin ab-havası ilə bağlı bir yazı fikirləşmişdim, orda Mirheydər müəllimə ayırdığım səhifələr də vardı. Payız ağaclarındakı tənha görkəmi ilə ürək qəribsədən son yarpaqlar kimi. Qoy “70-80-ci illər” ifadəsi yaşıdlarımın ürəyini sızlatmasın. İnsan keçmişlə vidalaşmağı bacarmalıdır.
Beləcə,
1977- ci il, sentyabrın ilk günü idi. Biz- universitetin tarix
fakültəsinin axşam şöbəsinə qəbul
olunan birinci kurs tələbələri “Qədim Şərq
tarixi” fənnindən ilk dərsə girmişdik. Müəllim
indi-indi gəlməliydi. Əlbəttə, o vaxtlar ali məktəbə
qəbul olmaq asan deyildi. Ona görə də uşaqların
üzündə qalib əsgərə məxsus bir ifadə
vardı. Ancaq bu ovqatın alt qatında bir həyəcan da
gizlənmişdi. Əksər uşaqların bir-birini
tanımaması bu həyəcanı bir az da
artırmışdı. Nəhayət, qapı
açıldı. Ucaboylu, qarayanız, sağlam cüssəli,
cavan müəllimi görən kimi, hamı ayağa
qalxdı. O, əli ilə dərhal “Əyləşin”
işarəsi verdi. “Salam, uşaqlar! Tələbə
adınız mübarək olsun!”. Bu, onun
açılış sözləri oldu. Hiss elədim ki, bu
klassik qayda, yəni tələbələrin hərbçilərsayağı
ayağa qalxması cavan müəllimin ürəyincə
deyil. Tələbələrin çoxu, demək olar ki, təzəcə
əsgərlikdən qayıdan, necə deyərlər,
bığlı-saqqallı kişilər idi. Müəllim də,
uzağı, bizdən 4-5 yaş böyük olardı. Onun, bəzilərinə
təəccüblü gələn bu reaksiyası da, yəqin,
daha çox elə bu məqamla bağlı idi.
Bu
nüans məndə ona qarşı bir rəğbət hissi
oyatdı. Üstəgəl, bu
cavan müəllimin çox şax görkəmi, məğrur
duruşu, işıqlı baxışları vardı. “Bu
müəllim yaxşı adama oxşayır”. Mənim ilk qənaətim
belə oldu. O özü haqda tanışlıq verdi: “Mənim
adım Mirheydər, familyam Mirzəyevdir (o vaxtlar “soyad”
sözü yox idi). Sizə bir il ərzində “ Qədim Şərq
tarixi”ndən dərs deyəcəyəm”. Biz nəfəsimizi
içimizə çəkib (hər-halda, mən bu vəziyyətdə
idim), ona qulaq asırdıq. “Uşaqlar, oxumaq lazımdır.
Buranı qurtarandan sonra, sizlərdən vəzifədə işləyənlər də
olacaq, elm dalınca gedənlər də. Pis oxuyananız, ən
azı müəllim işləyəcək. Sabah lap 6- cı
sinifdə dərs desəniz belə, ağzınızı
açan kimi, şagirdlər biləcək ki, bu müəllimin
savadı var, ya yox. Heç vaxt özünüzü
aldatmayın. Mütləq oxumaq lazımdır”.Yeri düşəndə,
bəlkə də, 50 məclisdə Mirheydər müəllimin
bu ilk dərsi haqqında söz açmışam.
Elə bu
başdan deyim ki, nəinki ilk dərsdən ürəyimdə
müsbət portretini cızdığım Mirheydər müəllimin
dediyi “Qədim Şərq tarixi”ni, ümumiyyətlə son
kursa kimi əksər fənləri başdansovdu oxudum, qiymət
xatirinə. Bu yazını
qaralayanda indi də göz bəbəyi kimi qoruduğum qiymət
kitabçasına baxdım: təhsil müddətində 36
imtahan vermişəm. 7- dən “4”, qalanlarından “3”
almışam. Aydınlıq üçün deyim ki, o illər
bizim kənd məktəbində xarici dil müəllimi yox
idi. Mən biləni, elə indi də yoxdur. Onuncunu bitirib ilk dəfə
sənədlərimi “jurnalistika”ya verəndə, attestatıma
baxan qız mənə xəbərdarlıq etdi: “Siz mütləq
xarici dildən imtahan verməlisiniz”. Mən də yazıq
görkəm alıb (ilk dəfə Bakıya gəlirdim),
“Axı, mən xarici dil keçməmişəm”,- dedim. “Hələ
imtahanlara 15 gün var, get hazırlaş”. Qızın səsindən
buz sallanmışdı. Demək istədiyim odur ki, “tarix”ə
məcbur olub getmişdim. Burada bizim kimilərə imtahan vermədən
“3” yazırdılar...
Birinci
kurs. Birinci semestrin sonu. “Qədim Şərq tarixi”ndən kəsilənlər
kafedrada “göndəriş”lə təkrar imtahan verirdilər.
Təbii ki, mən də onların ön sırasında
idim... Bileti çəkib birinci sualı oxudum. Mirheydər
müəllim çox sakitcə dilləndi:
“Danış”. “Bilmirəm”.
Sonrakı dialoqumuz da çox qısa oldu: “Keç ikinci
suala”. “Bilmirəm”. “3- cü sualı oxu”. “Müəllim, mən
imtahana hazırlaşmamışam”. O, çox diqqətlə
üzümə baxdı: “Heç olmasa, nəsə
danış da”. “Oxumamışamsa, yalandan nə
danışım?”. Mirheydər müəllimin gözlərindəki
heyrətdən utandım. Əslində, bu heyrətli
baxışlarda özümə qarşı bir böyük
qardaş doğmalığı hiss etdim: “Başa
düşmürsən, bu imtahandan kəsilmək nə deməkdir?”.
Mirheydər müəllim yaxşı bilirdi ki, imtahan götürdüyü
tələbələrin coxu əsgərlikdən gələn
kənd uşaqlarıdır. Hamısı da zavodda, tikintidə
işləyir, yataqxanada qalır. O, bu məqamı heç
vaxt unutmurdu. Və oxumayana da qiymət vermək istəmirdi. Mənə
“heç olmasa, nəsə danış da” deməyi də
bununla bağlı idi. O, səsinin tonunu hissediləcək qədər
qaldırdı: “Ümumiyyətlə, sən kitab oxuyursan?”. “Bəli”-
yavaşca cavab verdim. “Bu yaxınlarda nə oxumusan?”.
“Senekanın “Lutsiliyaya məktubları”nı”.
İndi də
səbəbini anlamıram. Mən niyə Mirheydər müəllimin
dərs dediyi Qədim dünyanın-Mesapotomiyanın,
Babilistanın, Şumer-akkadların, Misirin tarixini qoyub,
Senekanı oxuyurdum? Əslində, mütaliəsiz
günüm keçmirdi, imtahana hazırlaşmaq
üçün kitabxanaya da gedirdim. Ancaq kataloqda yaxşı
kitaba rast gəldimmi, imtahan yaddan çıxırdı. Elə
Senekanı da bu hesaba oxumuşdum. Düzü, predmetə belə
laqeyd münasibətim təkcə istəmədiyim ixtisasa
getməyimlə bağlı deyildi. Deyim ki, gecə-gündüz
yatmayıb, imtahanlara hazırlaşıb universitetə qəbul
olunan mənim kimi bir kənd uşağı heç vaxt dərsə
barmaqarası baxa bilməzdi. Heç olmasa, bir cətən
külfət sahibi olan müəllim atama görə
oxumalıydım. Bir də ki, “tarix”in o vaxt çəkisi
böyük idi. Mən gözəl anlayırdım ki, birinci
kursda “göndəriş”lə verdiyim imtahandan kəsilmək
universitetdən qovulmaq deməkdir. Bunu anlaya-anlaya yenə də
imtahana elə-belə, candərdi
hazırlaşmışdım. Bunun bir səbəbi də
vardı. Amma imtahanla bağlı, bu kiçik epizodu
tamamlayandan sonra. Mirheydər müəllim qiymət
kitabçama bir “kafi”, yəni “3” yazdı. Bildim ki,
Senekanın adını çəkməsəydim və
qarşısında oturduğum müəllim başqası
olsaydı, yəqin ki, universitetlə vidalaşacaqdım.
İşə bax, qədim Şərq tarixini oxumayasan, ancaq səni
qədim tarixin nümayəndəsi xilas eləsin. Zaman
keçəndən sonra bir daha anladım ki, məni
dünyanın qədim filosofu yox, Mirheydər müəllim
xilas eləyib. Seneka, sadəcə olaraq, vasitə idi. Onu da deyim ki, “gündüz”dən
fərqli olaraq, axşam şöbəsinin tələbələri
üçün “3”, ya “5”-in fərqi yox idi, təki “2”
almayasan. Ona görə də, Mirheydər müəllimin
“3”-ü, gözümdə “5” kimi görünürdü.
Üstəlik də, “göndəriş”lə verilən
imtahan ola...
Mənim
bir “universitet”im də vardı-70-80-ci illərin ədəbi
mühiti. Özü də, sizə qəribə gəlməsin:
bu “universitet” “Baksovet” bağının ayağında yerləşirdi.
Bu, görkəmli rəssam S. Bəhlulzadənin himayədarı,
zabratlı Gülmurad kişinin çayxanası idi. Bu
“universitet”də özümü daha rahat, daha güclü,
daha arxayın hiss eləyirdim. O
işıqlı illərdə bu çayxanadan
görüb-tanıdığım adamları xatırlamasam
olmaz: Vidadi Məmmədov, Aydın Məmmədov, Kamil Vəliyev,
Kamal Abdullayev, Ramiz Rövşən, Natiq Səfərov, Firudin
Cəlilov, Vaqif Cəbrayılzadə, Eldar Baxış, Malik Fərrux,
Şamxal Rüstəm, Əhəd Muxtar, Tahir Aslanlı. Kimin
adı yadımdan çıxıbsa,
bağışlasın. Bura gələnlərin içində
yaşca ən balacası idim. Onlardan bəziləri məni
tanımasa da, mən onların hamısını
tanıyırdım. Bu “universitet” ahənrüba kimi adamı
özünə çəkirdi. Qısaca deyim: mən burda
başa düşdüm ki, heç nə oxumamışam,
heç nə bilmirəm. Demə, bayram etdiyimiz 28 aprel Azərbaycanın
işğal günü imiş. SSRİ sülh carçısı
deyil, imperiyadır. Daha ədəbiyyat söhbətlərini
demirəm. Bütün məşhur əsərlər, səs-küylü
ədəbi məqalələr (Aydın Məmmədovun
çağdaş Azərbaycan poeziyası haqqındakı məqaləsini
misal gətirə bilərəm.) burda müzakirə olunurdu. Qəzet
və jurnallardan fərqli olaraq burda bizim şair və
yazıçılarımızın
yaradıcılığına və şəxsiyyətinə
həqiqi qiymət verilərdi. Bu çayxana beş universitetə
dəyərdi... Elə-belə deyildi ki, dilçi alim
Aydın Məmmədov ona “Azərbaycan parlamenti” deyirdi.
Sonralar Aydın Məmmədov elə bu “kiçik parlament”dən
həqiqi parlamentə millət vəkili seçildi. Di gəl,
bu canlı həyatla, intellektual müzakirələrlə dolu
“universitet”i qoyub, ayağını sürüyə-sürüyə
gedib “Sov.İKP” –dən mühazirəyə qulaq asasan. Ona
görə də, mənim universitetdə oxumağım, rəhmətlik
anam demişkən, itin ot yeməyinə oxşayırdı.
Ancaq pis-yaxşı, dərsə gedirdim. Xasiyyətim belə
idi: o müəllimlə ki, aramızda hörmət var, onun dərsini
maksimum dərəcədə çalışıb
oxuyurdum...
İkinci
semestrdə “Qədim Şərq tarixi”ndən ildırım
kimi qiymət aldım. Yadımdadır, əlimdə qiymət
kitabçası auditoriyadan çıxanda, Mirheydər müəllim
məni saxladı və astadan soruşdu: “Yaxınlarda nə
oxumusan?” Bartoldun, ya da Bertelsin-yadımdan
çıxıb-kitabının adını çəkdim. Əslində,
bu balaca kitabı tam yox, ordan Cəlaləddin Rumi və Şəms
Təbrizi ilə bağlı bir parçanı oxumuşdum.
Gördüm ki, üzümə sınayıcı nəzərlərlə
baxır. Tez dedim: “Axundov adına kitabxanada oxumuşam”. Hiss elədim
ki, dediklərimə inandı. Onun bu inamı qəlbinin
genişliyindən, mərhəmətindən irəli gəlirdi.
O, təkcə zəkası ilə insanı
sınamırdı, həm də qəlbinin səsinə qulaq
asa bilirdi-qədim dünyanın səsinə qulaq
asdığı kimi. Elə mən də, imtahan verməyin
çəmini tapmışdım...
Vallah, belə
müəllimlər az olur. Tələbəliyin ilk ilindən,
istər qrup yoldaşları olsun, istərsə də müəllimlər,
hamısını tanıyırsan. Kimin nə ilə nəfəs
aldığını bilirsən. Heç vaxt ola bilməz ki,
müəllim rüşvət alsın və tələbə
bunu bilməsin-mümkünsüz işdir. Qoy bir
nüansı da deyim. Mən, hardasa, polisin, “JEK” müdirinin,
yaxud həkimin rüşvət alması ilə ürəyimdə
müəyyən qədər barışıram. Ancaq bunu
heç cür müəllimə yaraşdıra bilmirəm.
Izahını soruşmayın, cavabım yoxdur.
Yazımdakı bu haşiyə birbaşa Mirheydər müəllimlə
bağlıdır. Çünki universitetin “tarixin”də
oxuyan bir tələbə deyə bilməz ki, mən Mirheydər
müəllimə bir stəkan çay almışam. Məhz
bu səbəbdən o, tələbənin gözünə
dik baxır, həmişə şax gəzirdi. Bizə dərs
dediyi bir ildə onu həmişə eyni kostyumda gördük.
Onun bu sadə geyimi, səmimiliyi və təmizliyinin dərin
savadı və yüksək etikası ilə üst-üstə
düşməsi Mirheydər müəllimi hamının
gözündə daha da ucaltmışdı. Təbii ki, o da
bunun fərqində idi.
Adətən,
tələbə, ona dərs deyən müəllimin tərcümeyi-halını
əzbər bilir. Bu, ən əvvəl imtahan qorxusundan irəli
gəlir. Biz tələbələrin bildiyi o idi ki, Mirheydər
müəllim cəlilabadlıdı, bizim universitetin “tarix”ini
qurtarıb. İki il Leninqradda (İndiki Sankt-Peterburq) Dövlət Universitetinin şərqşünaslıq
fakultəsində təcrübə keçib. Evlidir, Bayıl
tərəfdə, kirədə qalır. Bir də, uşaqlar
danışırdılar ki, onun namizədlik dissertasiyası
hazırdı. Ancaq Moskvadakı Elmi Şura, ya da ki, Ali
Attestassiya Komissiyası bu işi təsdiq etmir. Səbəbini
isə belə izah edirdilər: qədim şumerlərin
yaşadığı ilkin sivilizasiyanın Vətəni olan
Mesapotomiyada yaşayan qədim şumerlərin dilindəki bir
çox sözlər indiki türk sözləri ilə
üst-üstə düşür. Bu da sübut edir ki,
türklər dünyanın ən qədim millətidir.
Mirheydər müəllimin alim adı almağına mane olan səbəb
də bu fikirlə bağlıdır. Bir də deyirdilər
ki, elmi işindəki bu “şumer-türk” paralelini
yığışdıracağı təqdirdə onun elmi
işi təsdiqlənəcək. Ancaq Mirheydər müəllim
də, bunu qəbul etmək istəmir. Bu eşitdiklərimin nə
qədər həqiqət olduğunu bilmirdim. Ancaq Mirheydər
müəllim şumer-akkadlar, onların mədəniyyəti,
burda yaranan ilk “mixi” yazılar və s. haqqında cox
böyük məhəbbətlə danışırdı.
O, şumercə bir söz deyər, sonra onu türkcə
qarşılığını söyləyərdi. Və bu
sözlərin eyni mənanı daşıması, elə bil,
onu sevindirirdi. Fikirləşirdim ki, yəqin “bizim
çayxana”nın dalğası ona da toxunub. Arada, tələbələrlə
cox səmimi münasibətdə olan Mirheydər müəllimə
yaxınlaşmaq ürəyimdəkiləri demək istəyirdim.
Lakin nədənsə çəkinirdim...
80-ci illər isə üzü aşkarlığa-“Baksovet”dəki “universitet”ə doğru gəlirdi. Mən də artıq 5-ci kursda oxuyurdum. Bir gün, dilçi-alim Aydın Məmmədovla (1991-ci ilin aprelində avtomobil qəzasında dünyasını dəyişdi.) Mirheydər müəllimin bizim “universitet”də çay içdiyini gördüm. Təəccübləndim, çünki Mirheydər müəllim bu tərəflərə gələn deyildi. Onu da deyim ki, Aydın müəllimi coxdan, lap 70-ci illərin əvvəllərindən tanıyırdım. Onun çətin günlərini görmüşdüm. Bu, başqa bir yazının mövzusudur. Nəsə, yaxınlaşıb salam verdim. Mənə də çay süzdülər. Onların dost olduğunu yalnız onda bildim. Türkiyədən, SSRİ-də yaşayan türkdilli xalqlardan danışırdılar. Sonra Lev Qumilyova, Çingiz Aytmatova, Oljas Süleymenova keçdilər. Onların söhbətlərinə, çəkinə-çəkinə də olsa, arada qarışırdım. Daha, Senekadan, Bartolddan misallar çəkməyə ehtiyac yox idi. Çünki neçə illik bu “universitet”in qaynar ab-havası məni əməlli-başlı möhkəmləndirmişdi. Bəlkə, bu iki alimə mənim söylədiyim bəzi alaçiy mülahizələr xoş gəlirdi. Nədənsə, düşünürdüm ki, söhbətə qoşulmağım onların ürəyincədir...
1983-cü
ilin gözəl bir may günü idi. Qrup yoldaşım cəlilabadlı Feyruzla universitetə
diplom işlərimizi aparırdıq. Feyruzun diplom rəhbəri
Mirheydər Mirzəyev idi. Mənim bəxtimə isə Yaqub
Mahmudov (universitetin ən təmiz müəllimlərindən
biri, indi millət vəkilidir) düşmüşdü.
Müəllim diplom işinə sonuncu dəfə baxmalı və
biz onu son redaktədən sonra mətbəəyə verməliydik.
“Tarix”in dəhlizinə ayaq basan kimi, Mirheydər müəllimlə
rastlaşdıq. O, harasa tələsirdi. Bizi görüb ayaq
saxladı. Feyruzu dinləyəndən sonra “Qovluğu ver
Qorxmaza, aparıb evdə oxusun, sonra ver çapa”, – deyib getdi.
Deyəsən, Senekaya Aydın Məmmədov da qoşulmuşdu. Yəqin bu statusu mənə “Baksovet”dəki “universitet” vermişdi. Onda, o söhbət zamanı bir-birimizi daha yaxından tanımışdıq. Bu etimad da ondan irəli gəlirdi. Mirheydər müəllimdən eşitdiyim sonuncu sözlər idi bunlar. Elə-belə də qaldı xatirimdə. Görünür onun haqqında yazını da, elə mən yazmalıydım.
Bakıdan Cəlilabada iki saata getdik. Bu iki saat mənim “Qədim Şərq tarixi”ndən almadığım “2”-ni xatırladırdı mənə. Həyatımın axarını pozmayan “2”-ni. Elə bil, bu təmiz adamın ruhu qarşısında sıxılırdım. Amma xəyalımda başqa bir “iki” də vardı. Mən onun mahiyyəti haqqında düşünürdüm. Çünki ilk kursu “Baksovet”dəki köhnə binada oxumuşdum. Sonra Yasamala – təzə korpusa köçdük. Düzü, bu ikinci binanın ab-havası adamı darıxdırırdı. Uzun dəhlizlər, balaca, standart qapılar, alcaq tavan... burda hər şey çox quru və yekrəng idi- bi çox mühazirələrimiz kimi. Fikirləşirdim ki, belə binalarda yalnız dəqiq elmləri tədris eləmək olar, daha tarixi, ədəbiyyatı yox. “Baksovet”dəki binadan isə tarixin qoxusu gəlirdi. Böyük auditoriyalar, işıqlı pəncərlər, hündür qapılar... Düşünürəm ki, qoca Şərqin tarixi qədim məbədləri xatırladan belə əzəmətli binalarda tədris olunmalıdır. Ancaq həm də fikirləşirəm ki, təkcə bununla iş bitmir. Gərək bu qədim tarixə və işıqlı binaya yaraşan müəllimlər də olsun. Mirheydər Mirzəyev kimi.
... Elə bu qədim dünyanın sirlərindən danışan müəllimim haqqında qədim şəhərə söykənən metro stansiyasında daha bir kədərli söz eşitdim. Elə o təsadüfən rastlaşdığımız vaxt Firdovsiyyə xanımdan öyrəndim ki, Mirheydər müəllim namizədlik işini 1995-ci ildə – 47 yaşında müdafiə edib.
16 mart 2013-cü
il
Qorxmaz Şıxalıoğlu
525-ci qəzet.-
2013.- 4 may.- S.28-29.