Müdriklik mücəssəməsi

Azərbaycançılıq hissiyyatı – Azərbaycanı sevmək, onun yüksəlişi yolunda çalışmaq və mübarizə aparmaqdır. Heydər Əliyevin elmi-nəzəri irsində azərbaycançılıq hissiyyatı – Azərbaycan xalqının tarixi keçmişi ilə yanaşı, onun çağdaş dövrünü, yeniləşən və yüksələn bu gününü də tam və geniş mənada əhatə edir.

Elmin, iqtisadiyyatın, mədəniyyətin və mənəviyyatın tərəqqi yolu şübhəsiz ki, dövlətin təhsil siyasətindən, bu sahədəki işlərin uğurla həyata keçirilməsindən başlanır. Təcrübə göstərir ki, ölkədə təhsil siyasətini dünya praktikasına söykənərək düzgün yürüdən rəhbərlər nəticədə nəinki öz ölkələrinin yüksəlişinə nail olurlar, eyni zamanda, sivilizasiyaya böyük töhfələr bəxş edirlər. Ümummilli lider Heydər Əliyevin titanik xidmətləri sayəsində onun hakimiyyətdə olduğu dövr Azərbaycan elminin, iqtisadiyyatının, mədəniyyətinin və təhsilinin intibah dövrüdür. Fəaliyyətində və siyasi təcrübəsində elmin son nailiyyətlərindən bəhrələnən, elmin, mədəniyyətin, maarifin inkişaf məsələlərinin həllində peşəkarlıq göstərən Heydər Əliyev yüksək intellektə və elmi təfəkkürə malik şəxsiyyətdir. Hər zaman elmə, alimə diqqət və qayğı göstərən öndər Azərbaycan xalqının milli fikir və mədəniyyətinin çoxəsrlik mərhələlərində mühüm dönüş nöqtəsi və fundamental elmin beşiyi olan Elmlər Akademiyasının fəaliyyətini izləmiş, uğurları yüksək qiymətləndirmiş, problemlərdən narahatlıq keçirmişdir. O, 1993-cü ildə hakimiyyətə yenidən qayıtdıqdan sonra respublikada ilk görüş keçirdiyi ən iri auditoriya – Elmlər Akademiyası idi. On illik ayrılıqdan sonra alimlərlə, ziyalılarla görüş məkanı rəmzi məna daşısa da, müstəsna əhəmiyyət kəsb edirdi. Xaos içərisində çırpınan respublikada gedişatı elmi müstəvi üzərinə keçirmək zərurəti yaranmışdı. Azərbaycan xalqının milli sərvəti olan Elmlər Akademiyasının başı üzərində dolaşan qara buludlar haqqında açıq danışmaq, problemlərin həlli yollarını müəyyənləşdirmək vaxtı təxirəsalınmaz idi. Azərbaycan Prezidenti vəzifəsini icra edən, Milli Məclisin sədri Heydər Əliyev Akademiya haqqında bəd niyyətə düşənlərin arzusunu ürəyində qoyaraq 1993-cü il sentyabrın 21-də elm xadimləri və ziyalılar ilə görüşündə dedi: “Bir sözlə, elmimiz, mədəniyyətimiz yaşamalı, inkişaf etməlidir.

Mənə sədalar gəlir ki, Elmlər Akademiyasını, institutları dağıtmaq istəyirlər, elm ocaqlarına biganə münasibət var. Biz bunların hamısına son qoyacağıq. Nəyin bahasına olursa-olsun, elm inkişaf etməlidir. Elmlər Akademiyası Azərbaycan xalqının tarixi nailiyyətidir. 1945-ci ildə bu akademiyanı yaradan adamlar, Azərbaycanın böyük alimləri çox böyük şücaət göstərmişlər. Ötən dövrdə bu akademiyanın çərçivəsində Azərbaycan elmi çox inkişaf etmişdir. Akademiyanın fəaliyyətini tənqid etmək də olar, naqis cəhətlər də var. Ancaq ümumən götürdükdə, şübhəsiz ki, elmin keçdiyi inkişaf yoluna yüksək qiymət verməli, onu əldə saxlamalı, itirməməliyik. Dağıtmaq asandır, qurmaq, yaratmaq çətindir. 1945-ci ildə Elmlər Akademiyasını yaratmaq, sonra isə onu inkişaf etdirmək, yeni-yeni institutlar təşkil etmək asan iş idi?! Əlbəttə, yox...

Tarix, insanlar həmişə quranları, yaradanları qiymətləndirir. Dağıdanlar həmişə tarixdən silinmişlər, yaxud da tarixə mənfi rol oynamış adamlar kimi daxil olmuşlar. Əmin ola bilərsiniz ki, Elmlər Akademiyası da, institutlar da fəaliyyət göstərəcəklər və biz buna imkan yaradacağıq. Azərbaycan elmi inkişaf etməlidir. Universitetlər, ali məktəblər də inkişaf etməlidir.”

Məlumdur ki, hər bir xalqın elmi-mədəni tərəqqisində ana dilinin müstəsna xidmətləri vardır. Azərbaycan dilinin zənginləşməsində, istifadə miqyasının genişlənməsində, dövlət dili kimi statusunun möhkəmlənməsində Heydər Əliyevin xidmətləri danılmazdır. O, natiqlik məharəti, dəqiq məntiqi, nurlu zəkası, heyrətamiz yaddaşı, müdrikliyi və mövzuya dərindən bələdliyi ilə ana dilimizin, nitq mədəniyyətimizin ən gözəl nümunələrini yaratmışdır. Hakimiyyətdə olduğu bütün zamanlarda Azərbaycan dilinə üstünlük verən, bu dili Avropa ölkələrinin və beynəlxalq təşkilatların rəsmi məclislərində səsləndirən, ölkədəki yüksək çinli məmurları Azərbaycan dilində danışmağa məcbur edən, “Dövlət dilinin tətbiqi işinin təkmilləşdirilməsi haqqında” fərman imzalayan Heydər Əliyev gənclərə üz tutaraq onlara dönə-dönə tapşırırdı: “...Öz ana dilimizi, Azərbaycan dilini mənimsəmək lazımdır, bu dildə yaxşı danışmaq lazımdır, du dili ana dili kimi daim duymaq lazımdır, bu dili sevmək lazımdır. Öz dilini bilməyən, öz dilini sevməyən adam öz tarixini də yaxşı bilməz.” Onun qəti qənaətinə görə “Xalqı xalq edən, milləti millət edən onun ana dilidir. Layiqli ana dili olmayan, ana dilindən istifadə edə bilməyən, ana dilindən bəhrələnə bilməyən, xalq, millət ola bilməz.” Ümummmilli lider dünənə, keçmişə nəzər salaraq müsbət meylləri düzgün qiymətləndirir, hətta əsarət altında, imperiya tərkibində olanda da dilin zənginləşməsində aparıcı amilləri açıq nişan verir və yüksək qiymətləndirirdi. O deyirdi: “Bizim xoşbəxtliyimiz ondan ibarətdir ki, Şərq ölkəsinin əsarəti altında olduğumuz zaman da, sovet imperiyasının tərkibində olduğumuz zaman da biz bu dilimizi yaşatmışıq. Nəinki yaşatmışıq, onu inkişaf etdirmişik. Bu, xalqımızın, xüsusən bizim söz ustalarının, ədəbiyyatçıların, mədəniyyət xadimlərinin, elm xadimlərinin ən böyük nailiyyətidir.”

Heydər Əliyev hələ ötən əsrin 60-cı illərinin sonunda siyasi hakimiyyətə gəldikdən sonra Azərbaycan dilinin məişət səviyyəsindən dövlət statusu səviyyəsinədək yüksəldilməsində müstəsna xidmətlər göstərdi. Bu müqəddəs işin intişar tapmasında o özü dövlət məmurlarına nümunə olurdu. 1972-ci ildə Azərbaycan yazıçılarının V qurultayında ölkə rəhbərinin doğma ana dilimizdə nitqini ən qocaman ədib və şairlər belə təəccüb və heyrətlə qarşıladılar. Azərbaycan sovetləşəndən sonra hakim dilin rus dili olduğu bir dövrdə dövlət başçısının yazıçıların ali orqanı olan qurultayında ana dilimizdə məruzə etməsini ilk ədəbi-mədəni hadisə adlandırmaq olar. Bu, əslində milli mədəniyyətin, ədəbiyyatın və dilin inkişafı üçün start verilməsinin bariz əlaməti idi. Dilimizin kasıblığına eyham vuraraq özgə, yabançı dillərdə danışanlara, yaradıcılıqla məşğul olanlara cavab ünvanlayan ümummilli lider deyirdi: “Azərbaycanda mövcud olan Azərbaycan dili çox mükəmməl dildir, çox zəngin dildir, çox inkişaf etmiş dildir, böyük söz ehtiyatına malik dildir.” O, Azərbaycan dilinin formalaşmasında, inkişaf etməsində, lüğət fondunun zənginləşməsində yazıçılarımızın, şairlərimizin, ədəbiyyatşünasların, dilçi alimlərin böyük xidmətlərini həmişə yüksək qiymətləndirirdi. Heydər Əliyevin siyasi hakimiyyəti dövründə Azərbaycanda ən çox şairə, yazıçıya, elm və mədəniyyət xadimlərinə monumental abidələr ucaldılıb, yubiley mərasimləri böyük təntənə ilə qeyd olunubdur. Dövrün ədəbi-mədəni hadisəsinə çevrilmiş iki yubileyi – Məhəmməd Füzulinin 500 illik və “Kitabi-Dədə Qorqud”un 1300 illik təntənəli yubiley mərasimlərinin keçirilməsini xüsusi vurğulamağa ehtiyac duyulur.

Azərbaycan ağır müharibə şəraitində, iqtisadi böhran burulğanında çırpındığı bir zamanda, 1994-cü ilin martında prezident M.Füzulinin 500 illik yubileyinin keçirilməsi ilə əlaqədar sərəncam imzaladı. İqtisadi çətinliklərə baxmayaraq, yubiley Azərbaycan ədəbiyyatının və mədəniyyətinin bayramına çevrildi, mərasim Bağdadda, Kərbəlada, Kərkükdə, Tehranda, Ankarada, Moskvada, Bakıda böyük təntənə ilə qeyd olundu. YUNESKO-nun hər iki möhtəşəm yubileyin keçirilməsi haqqında qərarları, türkdilli dövlət başçılarının bu tədbirlərdə iştirakı ümummilli liderin uzaqgörən siyasətinin Azərbaycan xalqına əvəzsiz töhfəsi idi. Bu yubiley tədbirləri qədim və zəngin mədəniyyətə malik xalqımızın dünyada sülhsevər millət imicinin formalaşması, dünya türklərinin milli-mənəvi birliyi istiqamətində müsbət rol oynadı.

Heydər Əliyev özünün və ölkənin ən çətin məqamlarında da milli dəyərlərə, mənəvi sərvətlərə həmişə diqqət və qayğı ilə yanaşmış, yüksək səviyyəli bədii əsərlərdən zövq almışdır. Sənət adamları, yazıçı və şairlərimiz də ulu öndərini hər zaman sevgi və səmimiyyətlə qarşılamış, hörmət və ehtiramını gizlətməmişdir. Hələ 1990-1991-ci illərdə keçmiş SSRİ-nin və Azərbaycanın rəhbərliyi tərəfindən ona qarşı ədalətsizliklər ediləndə, əleyhinə böhtan kampaniyası aparılanda, böyük təzyiq və təqiblərə məruz qalanda onu ilk növbədə ədəbiyyat adamları müdafiə edir, yanında olur və dəstək verirdilər. O ağır günləri, eləcə də Azərbaycan yazıçılarının IX qurultayına dəvət olunmasını sonralar qədirşünaslıqla xatırlayan ümummilli lider deyirdi: “1991-ci ilin əvvəli idi. Unutmamışamsa, martın 21-i idi. ...Çox sevindirici haldır ki, məhz o vaxt, o çətin zamanda, dövrdə siz yazıçılar öz sənətinizə sadiq qalaraq o qurultaya toplaşmışdınız. İş elə gətirdi ki, mən də sizin qurultayda oldum.

O vaxt Elmira xanım Axundova gəlib mənə bildirdi ki, yazıçılar qurultayı keçəcək. Sizi oraya dəvət edirlər... Fikirləşdim ki, bəlkə xatir naminə dəvət ediblər, bilirlər ki, getməyəcəyəm. Sonra da məlum olacaq ki, dəvət etdilər, mən gəlmədim. Ondan xahiş etdim, dedim ki, sən bir daha dəqiqləşdir. Sonra o, mənə zəng edib dedi ki, mən Anar müəllimlə bu barədə danışdım. Anar müəllim dedi ki, biz onu ürəkdən dəvət etmişik. Bu, formal bir xarakter daşımır, ona görə də əgər gəlsə, biz məmnun olarıq. Mən bundan sonra ürəkləndim, dedim ki, əgər belədirsə, pis olmaz, gedim görüm yazıçılar necədirlər. Gəldim. Siz məni hörmətlə rəyasət heyətinə dəvət etdiniz. Bu təklifi gərək ki, şair Məmməd Aslan vermişdi. Ancaq mən təşəkkür edib dedim ki, indi də aşağıda oturub yuxarıya baxmaq istəyirəm. O vaxt mən salonda oturarkən çox düşünürdüm. Gərək ki, mənim sağımda Xəlil Rza, solumda Rəfiq Zəka oturmuşdular. Ətrafımda da yazıçılar var idi, çox mehriban söhbət edirdik.

...Mən yenə də özümün ədəbiyyatla bağlılığımı və ədəbiyyatla məşğul olan şəxslərin başqalarına nisbətən daha sədaqətli olduğunu qeyd etmək istəyirəm”.

Böyük öndərin ədəbiyyat adamlarına səmimi qəlbdən gələn qayğısı və sevgisi cavabsız qala bilməzdi. Bu məhrəm ünsiyyət, ehtiram hissi həmişə təmənnasızlığa, saf duyğulara əsaslanmış və qarşılıqlı olmuşdur. Odur ki, Azərbaycan yazıçılarının, şairlərinin arasında Heydər Əliyev özünü həmişə ən yaxın doğmalarının, dostlarının arasındakı kimi hiss edirdi.

Bu sətirlərin müəllifinin yaxşı yadındadır. Böyük dramaturq Cəfər Cabbarlının 80 illik yubiley təntənələrini görənlər üçün 90 illik yubileyi 1991-ci il martın 22-də M.F.Axundov adına Azərbaycan Dövlət Opera və Balet Teatrında çox sönük keçirdi. Hətta, salonun orta hissələrində yerlərin xeyli hissəsi boş idi. Cabbarlı ailəsi Heydər Əliyevin Bakıda olduğunu bildiyi üçün onu yubiley tədbirinə dəvət etmişdi. Yubiley tədbirinin rəsmi hissəsi başlandıqdan xeyli sonra yanında qara dəri gödəkçəli, orta boylu, tökmə bədənli bir nəfərlə (çox güman ki, bu şəxs general Bəylər Əyyubov idi – A.R.) gözlənilmədən Heydər Əliyev zala daxil oldu və mənə yaxın sırada boş yerlərdən birində əyləşdi. Salonda xəfif bir pıçıltı sürətlə yayıldı: “Heydər Əliyev gəldi”. Yubiley mərasiminin rəsmi hissəsi bitib bədii hissəyə qədər fasilə elan edildikdən sonra mən Heydər müəllimə yaxınlaşıb onu salamladım. C.Cabbarlının çox möhtəşəm heykəlini ucaltdığını, ev muzeyini yaratdığını, təntənəli yubiley mərasimi keçirdiyini minnətdarlıqla yada salaraq ədibin 90 illik yubileyi münasibətilə naməlum və çap olunmayan əsərlərindən ibarət “Ədirnə fəthi” adlı toplu tərtib etdiyimi və üç ildi nəşriyyatda yatıb qaldığını vurğuladım. O, axırıncı məsələyə dərhal reaksiya verərək soruşdu ki, yaxşı, kitab indiyədək nə üçün çap olunmayıbdır?! Mən fikrimi belə əsaslandırmağa çalışdım ki, indiki rəhbərliyin Azərbaycan mədəniyyətinə, Cəfər Cabbarlı irsinə soyuq münasibətinin nəticəsidir. Foyedə isə bizi Cəfər Cabbarlı ev muzeyinin əməkdaşları əhatəyə aldı. Heydər Əliyev böyük sənətkarın qızı Gülarə Cabbarlı ilə çox mehribanlıqla görüşdü, həmin anlardan xatirə olaraq şəkil çəkdirdik. 1994-cü il dekabrın 28-də Cəlil Məmmədquluzadənin ev muzeyinin açılışında Gülarə xanım həmin şəkli dövlət başçısı Heydər Əliyevə təqdim etdi. Prezident şəkilə baxdı və o ağır günləri yada salaraq dedi: “O vaxt sizin vəziyyətiniz mənimkindən yaxşı idi”.

Ümummilli liderin ədəbiyyata, mədəniyyətə sıx mənəvi tellərlə bağlılığı hələ onun gənclik vaxtlarından, ötən əsrin 50-ci illərinin əvvəllərindən ədəbi ictimaiyyətə bəlli idi. Dövlət Təhlükəsizlik Komitəsində işləməsinə baxmayaraq görkəmli yazıçı və şairlərlə, sənət adamları ilə sıx dostluq əlaqələri yaratmışdı. Bu əlaqələrin örnək ola biləcək nümunəsi kimi 1950-ci illərin əvvəllərində Mehdi Hüseynzadənin kəşf olunub üzə çıxarılmasını göstərmək olar. Müharibədən sonrakı illərdə təhlükəsizlik orqanlarının qarşısına qoyulan vəzifələrdən biri də əsir düşən həmyerlilərimizdən kimlərin faşistlərə xidmət göstərməsini, legionda qulluq etməsini müəyyənləşdirməkdən ibarət idi. Ələ keçən ilkin sənədlərdə Mehdi Hüseynzadənin faşistlərə xidmət göstərməsi qeyd olunsa da daha dərindən axtarışlar və bu işə Heydər Əliyevin şəxsən özünün qarışması nəticəsində məlum oldu ki, o, həqiqətən əsir düşsə də, faşistlərin yanında xidmət etsə də, düşmən arxasında əsl qəhrəmanlıq göstərmişdir. Ümummilli liderin hələ o illərdə şəxsi cəsarəti, siyasi iradəsi və inadcıl təşəbbüsləri nəticəsində Mehdi Hüseynzadə kimi görkəmli Milli Qəhrəmanımız kəşf olundu, onun halal haqqı – Sovet İttifaqı Qəhrəmanı kimi yüksək adla qiymətləndirildi. Gənc çekistin bu barədə əldə etdiyi kəşfiyyat materialları vətənpərvərlik hissinin təbliğində bəhrələnmək niyyətilə yazıçı-kinossenarist İmran Qasımov və Həsən Seyidbəyliyə verildi və nəticədə “Uzaq sahillərdə” romanı (1953) və eyniadlı film yarandı.

Heydər Əliyev DTK sədri olanda da, respublikaya rəhbərlik edəndə də ədəbiyyat adamlarına, mədəniyyət və incəsənət xadimlərinə mütəmadi qayğı göstərib, həyat həqiqətlərini real əks etdirmək üçün hər cür şərait yaradıb, onları yersiz təzyiqlərdən və təqiblərdən qoruyub, bununla da milli ədəbiyyatın inkişafına misilsiz töhfələr bəxş edibdir. XX əsrin 60-70-ci illərində Azərbaycan ədəbiyyatında dissidentlərdən xalq yazıçısı, məşhur kino xadimi Rüstəm İbrahimbəyovun 60 illiyinə həsr olunmuş mərasimdə səmimiyyətlə söz açan ümummilli lider o illəri yada salaraq deyirdi: “...Əgər o illər 60-70-ci illərdə Azərbaycanda dissident axtarsaydıq, onlar çox idi. Ən böyük dissident Bəxtiyar Vahabzadə idi. Hətta mənim xatirimdədir, mən Təhlükəsizlik Nazirliyində işləyən zaman onun həbs olunması məsələsi qoyulmuşdu. Yaxud da ki, Xəlil Rza böyük dissidentlərdən biri idi. Çünki onun əsərləri, o cümlədən, Bəxtiyar Vahabzadənin əsərləri həqiqəti deyirdi. Amma bu həqiqət o vaxtkı kommunist ideologiyasına zidd idi və buna görə də onlar dissident idilər. Ancaq biz Xəlil Rzanı da qoruduq, saxladıq.

Maqsud İbrahimbəyov, Rüstəm İbrahimbəyov əsl dissident idilər. Ancaq biz qoymadıq ki, onlar dissident olsunlar. Bəlkə də onlar indi heyifslənirlər ki, o vaxt Əliyev qoysaydı və biz dissident olsaydıq, indi bəlkə hörmətimiz daha da artıq olardı.

Yaxud, götürək Anarı. O da dissident idi. Məsələn, “Qobustan” jurnalının yaranması və o jurnalın səhifələrində yayılan əsərləri şübhəsiz ki, dissident xarakteri daşıyırdı.

Mənim xatirimdədir, 1970-ci ildə Leninin 100 illiyi qeyd olunurdu. Azərbaycanda da biz Nəriman Nərimanovun 100 illiyini hazırlayırdıq. Çünki onlar eyni ildə – Lenin də, Nərimanov da 1870-ci ildə anadan olublar. O vaxt Moskvadan gəlirdilər və mənə deyirdilər ki, bəs burada millətçilik var, burada antisovet var, burada filan var. Hər dəfə baxırdım və onlara izah edirdim.

Bir dəfə Moskvadan nümayəndə gəldi ki, belə şey olarmı, “Qobustan” jurnalında yazılıbdır ki, Nərimanov Lenindən də böyük adamdır. Dedim, a kişi, belə şey olmaz, yəqin sizə səhv deyiblər. Gətirin baxım. Gətirdilər baxdım. “Qobustan” jurnalında yazıçı İsa Hüseynovun Nəriman Nərimanov haqqında bir yazısı getmişdi. Orada yazmışdı ki, bəli, Nəriman Nərimanov Lenin deyil, Lenindən də üstün bir adamdır. Mən dedim, bilirsiniz nə var, indi bu yazıçıdır, yazıbdır, sərbəst adamdır. Bu o demək deyil ki, bizim də fikrimiz belədir. Bizim fikrimiz belə deyil. Mən birtəhər bu məsələni sovuşdurdum.”

Sovet dönəmində milliliyə meyllilik həmişə zərərli hesab edilirdi. Ötən əsrin 30-cu illərində “pantürkist”, “panislamist”, “əksinqilabçı” məfhumlarının 60-70-ci illərdə ekvivalenti “dissident” anlayışı idi. 1937-38-ci illər repressiyası zamanı 27 nəfər ən istedadlı şair və yazıçısını, minlərlə ləyaqətli oğul və qızlarını itirən Azərbaycan xalqı 60-70-ci illərdə Heydər Əliyevin qayğısı və himayəsi sayəsində bir nəfərin də olsa dissidentliyə görə burnunun ucu qanamamışdır. Rusiyada Anna Axmatovanın, Marina Svetayevanın, Nikolay Qumilyovun, Mixail Soljınitsinin, İosif Brodskinin və b. başlarına gətirilənlərdən onların azərbaycanlı həmkarları yalnız mətbuatdan məlumat tuturdular.

Azərbaycanda da xalqın qədim tarixinə, zəngin mədəniyyətinə iftixar hissi aşılayan, milli ruhun dirçəlişinə təkan verən, azad fikrə meydan açan sənət əsərlərinin qarşısına kənardan çəpər çəkildiyi hallar az olmamışdır. Kommunist ideologiyasına zidd hesab edilən mənfi meyllər kino sahəsində özünü daha tez-tez büruzə verirdi. Bakıda istehsal olunan “Bir Cənub şəhərində”, “İstintaq” filmləri Moskvanın, xüsusilə SSRİ daxili işlər naziri Şoloxovun qəzəbinə tuş gəlsə də, Heydər Əliyevin məsələyə birbaşa müdaxiləsindən və cəsarətli qərarından sonra hər iki film ekranlara yol açmış və uğurlar qazanmışdır.

Ümummilli liderin zəngin elmi-fəlsəfi irsi içərisində mədəniyyətimizin, incəsənətimizin müxtəlif sahələrinə aid dəyərli fikir və tövsiyələri geniş yer almışdır. Onun Azərbaycanın milli teatrı, musiqisi, rəssamlığı, heykəltəraşlığı, memarlığı haqqında söylədiyi dəyərli fikirləri, təlim və tövsiyələri uzun əsrlər dövlət siyasətinin mədəniyyət sahəsində aparıcı lokomotivi olacağı şübhəsizdir. Müstəqil Azərbaycan Respublikasının memarı ziyalılarımızın gələcək missiyasının əhəmiyyətini yüksək qiymətləndirərək deyirdi: “Bu günümüzü gələcəyə aparan ziyalılarımız, mədəniyyət, elm xadimlərimiz, xalqın qabaqcıl adamları – həm bugünkü, həm də gələcək nəsil olacaqdır. Bu adamların içərisində görkəmli yazıçılarımız, bəstəkarlarımız, alimlərimiz, rəssamlarımız, incəsənət xadimlərimiz daim qiymətli olacaq və biz əlimizdən gələni edəcəyik ki, onların yaratması, yaşaması üçün şərait yaradılsın.”

Təməli, bünövrəsi ümummilli lider Heydər Əliyev tərəfindən qoyulan milli mənəvi dəyərlərə, elm və təhsil sisteminə, ədəbiyyat, mədəniyyət və incəsənət xadimlərinə dövlət qayğısı, hörmət və diqqət ənənəsi onun siyasi varisi Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin şəxsində də bu gün uğurla davam etdirilir. Mədəniyyət və incəsənət ocaqlarının əsaslı təmir edilməsi, yenidən qurulması, elmi layihələrin maliyyələşdirilməsi, ziyalıların, sənət adamlarının yaradıcılıq imkanlarının genişləndirilməsi istiqamətində atılan yeni-yeni addımlar danılması mümkün olmayan mötəbər dəlillərdir.

Ümummilli lider siyasi fəaliyyəti dövründə elm, ədəbiyyat, mədəniyyət və incəsənət xadimlərinə Azərbaycanda və onun hüdudlarından kənarda saysız-hesabsız abidələr qoydu, heykəllər yaratdı, ən yüksək pyedestal üzərində isə müstəqil Azərbaycanı ucaltdı. Azad, müstəqil, qüdrətli, yenilməz Azərbaycan dövləti onun öz əli ilə özünə və xalqına yaratdığı ən möhtəşəm abidədir.

Əfsanəvi öndər, bütün zamanlar üçün çağdaş tarixi şəxsiyyət Heydər Əliyevin elmi-fəlsəfi, ədəbi-mədəni irsi milli-mənəvi dəyərlərimizin tərkib hissəsi, bəşəriyyətin dolğun fikir, sərbəst düşüncə kapitalı, söz sivilizasiyasının sanballı sərvətidir.

525-ci qəzet.- 2013.- 8 may.- S.4.