Elçinin publisistikasında Heydər Əliyev
obrazı
Elçin müasir nəsrimizin parlaq nümayəndələrindən
biri, ədəbiyyatşünas, tənqidçi, fəal
ictimai xadimdir.
O, 60-cı illər ədəbi nəslinin parlaq nümayəndəsi
kimi həmçinin dövrün reallıqlarını əks
etdirən müxtəlif səpgili publisistik əsərlər
müəllifidir. Yeni Azərbaycan nəsrinin ən
istedadlı, yaradıcı simalarından biri olmaqla
yanaşı, düşündürücü publisistik əsərləri
ilə deməyə əsas verir ki, o, peşəkarlıq zirvəsini
fəth edib. 60-cı illərdən ədəbi
mühitə qadəm qoymuş yazıçı Elçin
artıq 80-90-cı illərdən başlayaraq ölkədə
baş verən ictimai-siyasi ab-havaya uyğun olaraq ədəbi
istiqamətini bir qədər dəyişir.
Təbii ki, bu müstəqilliyi bizə nəsib
etmiş, dövlətimizin qurucusu, yaradıcısı olan ulu
öndər Heydər Əliyevin xidmətləri
hamımız üçün danılmazdır. Elə bu baxımdan müstəqil
dövlətin qurucusu ilə çiyin-çiyinə
addımladığını publisistik əsərlərində
böyük iftixar hissi ilə qələmə alan
Elçin artıq bu dəfə onu bir ictimai xadim olaraq daim,
diqqətlə izləyə bilmək imkanına malik
olmasını da qürur hissi ilə dilə gətirir.
Yazıçı dahi rəhbərlə bağlı
gördüyü, eşitdiyi, yaxından müşahidə
etdiyi hər bir məqama yerindəcə qiymət vermə
bacarığını məhz publisistik janr vasitəsi ilə
oxucusuna daha tez çatdırmaqla yaradıcı imkanlarından
məharətlə istifadə edə bilib. Publisistik janrın
bütün növlərində-oçerk, məqalə,
müsahibə və çıxışlarında qələmini sınayan
yazıçı-publisist dahi rəhbərlə bağlı
bütün hisslərini dolğun, mükəmməl,
tarixi-siyasi faktları olduğu kimi əks etdirərək nəticədə
uğurlu sənət əsərləri ortaya qoymağa nail
olub. Bütün çıxış, müsahibə, məqalələrində
müstəqilliyimizi dönə-dönə qürur və fəxarət
hissi ilə vurğulayan müəllif bu məqamı belə qələmə
alır: “... Təskinliyi onda tapıram ki, Azərbaycanın öz müstəqilliyi
uğrunda mübarizəsinin bu tarixi çağında hadisələri
də, vəzifə adamlarını da şəxsən
prezidentin özünü də kənardan yox bilavasitə
içəridən, “mətbəx”dən müşahidə
etmək imkanına malikəm”.
Elçinin
dahi rəhbərin xatirəsinə həsr etdiyi “Dünya axirət
əkini...”(1992), “Tarixlə üz-üzə
dayanmış adam”(1995) adlı geniş həcmli, sanballı
publisistik əsərlərinin adını çəkə
bilərik. Hər iki əsər haqqında çox söz demək
olar: əsərin elmi, bədii tutumu, janrın tələblərinə
uyğun olaraq hadisələri təhrif etmədən
doğru-düzgün təqdim etmə bacarığı,
dövrün siyasi icmalını yetərli baxış
bucağından işıqlandırmaq və s. “Dünya axirət
əkini...” publisist yazısını müəllif oçerk
adlandırır. Oçerk publisistik janrın
daha geniş həcm imkanlarına malik bir növü olduğu
üşün burada hadisələr həyatdakı kimi təqdim
edildiyindəndir, publisist ulu öndərlə bağlı saf,
təmiz hisslərini işıqlandırmağa
çalışıb. Əsərdə həm
elmi, həm siyasi və həm də bədii publisistikanın
bütün imkanlarından yerli-yerində, yetərincə bəhrələnən
müəllif hər üç növün vəhdətinə
məharətlə nail olub.
Bu əsərində Elçin H. Əliyevin Moskvadakı
fəaliyyətindən, onun böyük nüfuza malik
olmasından, xususilə burada 1985-ci ildə keçirilən
Beynəlxalq Kitab Yarmarkasından söhbət açır. Publisist o dövr
imperiyanın kəskin dönəmlərini, həmin tarixi
günləri belə xatırlayır: “Məlum oldu ki,
hamı, o cümlədən, Sov. İKP
MK-nın yüksək vəzifəli çinovnikləri,
nazirlər Heydər Əliyevin gəlişini gözləyir,
o isə gəlib çıxmır. ...nəhayət H. Əliyevin
maşını gəldi və indiki kimi mənim gözlərimin
qabağındadır ki, Aleksandr Nikolayeviç Yakovlev –gələcək
Siyasi Büro üzvü və bu gün köhnə üsul
idarəni ifşa eləyən adam, o zaman
isə Sov. İKP MK-nın yeni təyin
olunmuş şöbə müdiri o yağışın
altında axsaya-axsaya necə maşının qabağına
yüyürdü, Heydər Əliyevi necə yaltaqcasına
qarşıladı”.
Fenomenal
yaddaşa, qeyri-adi hafizəyə malik bu insan XX əsrdə Azərbaycana
ulu Tanrı tərəfindən bəxş edilmiş nadir şəxsiyyət idi.
Onun bu təkrarolunmaz xüsusiyyətlərini daim yüksək
heyranlıqla müşahidə edən Elçin dahi rəhbərə
həsr etdiyi publisistik əsərlərində onu belə
xarakterizə edir: “ Həmişə öz-özümə
fikirləşəndə, təəccüb, bəzən, hətta
heyrət etmişəm
ki, Heydər Əliyev kimi ucqar bir yerdə boya-başa
çatıb təhsil alasan, uzun illər boyu DTK kimi sənətdən,
yaradıcılıq mühitindən uzaq bir yerdə işləyəsən
və bu dərəcə də də ədəbi-estetik təfəkkür
tərzinə malik olasan”.
Heydər Əliyev həyatın hər üzünü
görmüş, gələcəkdə dahi bir insan kimi
yetişəcəyinə özündə böyük
güc-qüvvə hiss etmişdi. 1969-cu ildən siyasət
meydanında parlayan bu nadir insan həlli müşkül siyasi
vəziyyətlərdə çevik, ayıq manevretmə
qabiliyyəti, tükənməz enerjisi ilə çox
keçmədən mərkəzi dairələrə səs
salır. Uzun müddət vəzifədə
olarkən əlindən tutub çörək verdiyi
insanların o, vəzifədən ayrılarkən
dönüklük etməsi şübhə yox ki, dahi rəhbəri
mənən sıxmamış deyildi. Bu hissləri
publisist belə nəql edir: “...adamlar, o iqtidardan
düşdükdən sonra necə bəd üz göstərmələri
hamıdan əvvəl H.Əliyevin özünə təsir
etməlı idi və emosional adam
olduğu üçün yəqin ki, də etdi”.
“Tarixlə
üz-üzə dayanmış adam”
adlı publisistik yazısında müəllif dahi rəhbərin
hakimiyyətdə olduğu illəri birər-birər
yaddaşının süzgəcindən keçirir. H.Əliyevlə
bağlı hələ gələcəkdə cild-cild tədqiqatların
yazılacağını əminliklə vurğulayan publisist
onun qeyri-adi keyfiyyətlərini belə xarakterizə edir: “Elə
bilirəm ki, təəssüratım məni aldatmır, belə
də var, çünki söhbət
daxilən zəngin və emosional, amma impulsivlikdən uzaq, ən
gərgin çağlarda belə, özünü səfərbərliyə
almağı bacaran, iradəli və qorxmayan, çəkinməyən,
özünə inanan və öz böyük
imkanlarını qiymətləndirməyi bacaran unikal bir şəxsiyyətdən
gedir-müstəqil Azərbaycanı bugünün kəşməkəşli
yolları arasından magistral müəyyən edib bir dövlət
kimi gələcəyə doğru aparan şəxsiyyətdən”.
Publisist onu təqlid etmək istəyənlərin
imkan və iddiaları arasında böyük bir təzad
yarandığına da şübhə etmir, çünki
“fitri keyfiyyətlərə görə onu yamsılayanlar, onun
ayaqqabısını geyib, yerişini “ yeriyə bilməzlər.
Dahi rəhbərin unikal yaddaşı, qeyri-adi hafizəsindən
çox bəhs edilib. Lakin onu bir həmməslək kimi eyni
zalda, eyni iclas salonlarında çox yaxın məsafədən
müşahidə etmək imkanına malik olan Elçin onun həm
də qulaq asmaq bacarığı, dinləmək mədəniyyətinə
də heyranlığını gizlədə bilmir. Bəzən
çox “səviyyəsiz,
cansıxıcı çıxışları belə sonacan
dinləmək” qabiliyyətini də dahi rəhbərin ali
keyfiyyətlərindən hesab edən publisist bu məqamı
belə xarakterizə edir: “ ...danışanın
sözünü kəsmir, söylənən fikirləri, gətirilən
arqumentləri axıracan dinləyır. Bu da bir vergidir və
elə bilirəm dövlət başçısı
üçün çox vacib vergidir: adamlara öz
sözünü axıra qədər deməyə münbit zəmin
yaratmaq...”
Yenidən
1993-cü illərə qayıdan publisist həmin dövrdə
dahi rəhbərin əleyhinə hədyanlar yazaraq xalqı
ayağa qaldırmaq istəyənlərə yenə də ən
tutarlı cavabı məhz onun özünün verdiyini belə
nəql edir: “ Milli Məclisin canlı
yayımla bütün ölkəyə göstərilən
iclasında həmin vərəqələrdə
yazılanları kamera qarşısında ucadan oxutdurdu, bununla da o vərəqələri
yazanların və yayanların
istədiklərinə tamamilə əks bir effekt, həm də
çox güclü bir effekt alındı. Bu,
çox şey deyən və mənim fikrimcə unudulmaz bir dərs
idi”.
Hamımıza yaxşı məlumdur ki, H.Əliyev vəzifədə
nə qədər sərt, zəhmli, sözü üzə
şax deməyi bacaran, ötkəm xarakterə malik idisə,
həyatda sadə adamlar arasında bir o qədər səmimi,
xoşrəftar, incə yumor hissinə malik olması ilə
seçilirdi.
O, ailəcanlı bir insan olub. Bütün bunları həssaslıq
və incəliklə, böyük yazıçı məharəti
ilə müşahidə edən publisist onun millətə,
xalqa bağlılığının kökünü də,
məhz ailəsinə bağlılığından
qaynaqlandığını düşünərək belə
yazır: “...bu adam bütün varlığı ilə rəhmətlik
həyat yoldaşına, övladlarına, nəvələrinə
bağlıdır və belə bir həyat yoldaşı,
ata, baba bağlılığı çox mühümdür,
ona görə ki, millətə, Vətənə
bağlılığın da kökü oradan
başlayır”.
1982-ci ilin sonlarında Brejnevin vəfatından sonra
Andropovun fərmanı ilə H.Əliyev SSRİ Nazirlər
Soveti sədrinin I müavini vəzifəsinə təyin
edilir. Sov. İKP MK-nın plenumunda isə
Siyasi Büronun üzvü seçilir. O artıq
Bakıdan Moskvaya köçmək məcburiyyətində
idi. Həmin illərdə H.Əliyevlə
xudahafizləşməyə gələnlər arasında
olduğunu qürurla dilə gətirən publisist onun necə
çətinliklə Azərbaycandan ayrılmasının
şahidi olduğunu bildirir.
Yazıçı-publisist həmin səhnənı belə
nəql edir: “ O zaman bir dəstə
yazıçı, o cümlədən mən də daxil
olmaqla bir neçə cavan yazıçı onunla xudahafizləşmək
üçün onun yanına getmişdik və onda onun
hansı bir çətinliklə Azərbaycandan
ayrılmasının, necə deyərlər, Azərbaycandan
qopa bilməməsinin şahidi olduq. Orasını
da yaxşı xatırlayıram ki, həmin görüşdə
H.Əliyev Azərbaycanın gələcək vahidliyi
haqqında danışdı və elə danışdı
ki, elə bil söhbət müstəqil bir dövlətdən
gedir. Bunun həmin dövrün kontekstində
və H.Əliyevin tutduğu vəzifənin səviyyəsində
nə demək olduğunu, elə bilirəm ki, izah etməyə
ehtiyac yoxdur”.
Leyla Məmmədəliyeva
525-ci qəzet.-
2013.- 9 may.- S.7.