Unudulmaz sevgi şeirləri -...bu kimdəndir Bizə?"

PƏRVİNin təqdimatında

Elə ki vuruldun, vəssalam. Sual əlindən günün-güzəranın olmur. Səhərini sualla açıb, tərəddüd içində yuxuya gedirsən... Ən balaca işarələri, nəzərə çarpmayacaq dərəcədə kiçik hadisələri mənalandırmağa çalışırsan... Bütün “ölçən”ləri yığıb qoyursan yanına... Sözün istiliyini, baxışın dərinliyini, gülüşün səmimiliyini, ağlamağın həqiqiliyini ölçənləri... Vay o gündən biri əskik gələ... Sevdiyin azca soyuq, zərrə qədər quru danışdımı, göy geyinib qara bağlayırsan. Az qala bütün bəşəriyyəti günahlandırırsan. Bəxtindən küsüb, taleyindən gecə-gündüz şikayətlənirsən. Səbəbi axtarıb tapmaq üçün vurnuxursan... Çox fikirdən, götür-qoydan sonra “yəqin daha sevmir”, “yorulub məndən” – deyib kədərlənirsən. Əvvəlcə dünya bozlaşır, ən mənasız işləri də özünə dərd eyləyirsən. Ah-nalən yerə-göyə sığmır... Sonra düşünürsən, axı deyinməkdən, zar-zar ağlamaqdan nə çıxar? Hayqırırsan, üsyan qaldırırsan... hoqqa çıxarırsan! Zəifliyinə əsəbləşib “necə yəni sevmir, sevməlidi, sevəcək...” deyir, mübarizəyə girişirsən... Hə! Nəticəsi də olur. Allah əziyyət çəkənlərlədir axı... Ölçənlərin əqrəbləri maksimuma çatdımı, sakitləşirsən! Şükür düzəldi. Sevir, özü də lap çox... – deyə arxayınlaşırsan. Amma bu arxayınlığın da çox çəkməyəcək...

... Yəqin qorxusuz, şübhəsiz sevgi heç ola bilməz. Bəlkə də bu hisslər insanın qəlbinə eşqdən qabaq düşür. Əvvəlcə qorxursan... Sevginin qarşılıqsız olacağından! Sonra şübhə edirsən... Etirafın doğruluğuna! Və zamanla məhəbbətin böyüyüb – böyüyüb bütün qəlbini, ruhunu sarsa da nə qorxu, nə də şübhə beynini tərk etmir. Hər gün yoxlamaq istəyirsən, isbat gözləyirsən... Çobanyastığı ləçəkləri metodundan tutmuş ağlına gələn istənilən yolla həqiqətə can atırsan... Sevir? Sevmir? Cavabların birdən çox güclü, bəzən də zəifdən zəif edir səni... Körpə uşaq kimi yıxıla, dura irəliləyirsən.

... Amma elə ki, sevgi ürəyindən, köksündən üzüyuxarı qalxıb başına çatdı, elə ki təkcə qəlbinlə deyil, beyninlə də sevməyi öyrəndin, elə ki sevməyə 100 səbəb, sevildiyinə 1000 sübut tapdın... Cənnətinə yetdin! Dünya gözəlləşir, al-əlvan rənglərə boyanır, əvvəldə özünə dərd elədiyin məsələləri eyninə belə almırsan. Əliağa Vahidin də şeiri məhz bu ovqatın təsviri ilə diqqəti çəkir. Qəzəlin qəhrəmanı dərdindən öldüyü güli-xəndan, ol məhi-taban, zülfi-pərişan, canalan onu Sevdiyi üçün göylərdədir... Aşiqə elə bu lazımdı!

...Başqa heç nə! Ayrı heç kim! Çox toxsan! Yalnız Sən və O! Yüksəklərdəsiz, buludların üstündə... Vahidin təbirincə desək, ora nə rəqiblər, nə paxıllar, nə də Əğyar qalxa bilər... Çünki Səni Sevir! Səni!!!

Əliağa Vahid:

“...cəhənnəm, istəməsin qoy rəqiblər!”

Qəm çəkmə, ey könül, yenə canan sevir səni,

Dərdindən öldüyün güli-xəndan sevir səni.

Zalım fələk qoyarmı səni vəslə yetməyə?

Çox da o canalan, o gözəl can sevir səni.

Hər bir sözü müvəqqətidir nazəninlərin,

Aldanma, gərçi ol məhi-taban sevir səni!

Batdı rəqib ömr uzunu qarə günlərə,

Ol sərv boylu, zülfi-pərişan sevir səni.

Ceyran dalınca düşsə bir ovçu əcəb deyil,

Yüzlərlə ovçu, yüz quzu ceyran sevir səni.

Xəlq eyləyəndə, səhv deyil, tanrı gər desəm

Olmuş o gül camalına heyran, sevir səni.

Vahid, cəhənnəm, istəməsin qoy rəqiblər,

Sən fəxr qıl ki, Azərbaycan sevir səni.

PƏRVİN

525-ci qəzet.- 2013.- 11 may.- S.21.