İki pyesin fərqli
modeli (2-ci yazı)
Mötəbər mənbələrə müraciət
etməklə Azərbaycan dövlətçiliyi tarixindəki
müstəsna mövqeyi ilə xalqın yaddaşında
silinməz yer tutaraq şifahi xalq ədəbiyyatının
çoxsaylı folklor nümunələrində də
yaşayan Cavad xanla bağlı müxtəlif məqamları
nəzərdən keçirmək mümkündür. Belə ki, “Kartli-Kaxetiya
çarı II İraklinin 1752-ci ildə digər xanlarla birgə
əsir götürdüyü, Şəki xanı Hacı
Çələbinin sayəsində azad olunan atası
Şahverdi xanın”
oğlu olan Cavad xanın hakimiyyəti yaxın
Şərqdə və Qafqazda geosiyasi vəziyyətin gərgin
olduğu, 1795-ci ildə Ağa Məhəmməd xan
Qacarın Tiflisə hücumunda iştirakı ilə Qafqazda
dini qarşıdurma zəminində yeni bir ziddiyyətin əsasını
qoyduğu tarixi bir dövrə təsadüf edir. Kərim xan Zəndlə daxili çəkişmələrlə
bağlı ordusunu geriyə çəkən Qacarı cəzalandırmaq
niyyətinə düşən çar hakimiyyətinin cənub
siyasəti yeni mərhələyə qədəm qoyur.
I Pyotrun başa çatdırmadığı Şərqin
işğalı siyasətini həyata keçirmək istəyən
II Yekaterinanın general V. A. Zubovun (1771-1804) otuz minlik ordusu ilə
Dərbənd, Şamaxı, Bakı, Səlyan, Gəncə və
digər şəhərləri tutması birinci rus
işğalını gerçəkləşdirsə də,
anasının ölümündən (06.11.1796) sonra taxta çıxan I Pavel bu
yürüşü dayandırdı. Rusiyaya birləşdirilən,
Şərqi Gürcüstandan asılı olan Qazax,
Borçalı və Şəmsəddil
sultanlıqlarının da işğal altında qalması ilə
9 yanvar 1803-cü ildə: “Bütün Gəncə erməniləri
rus ordusunun gəlişini səbirsizliklə gözləyirlər”
(Ziya Bünyadov Azərbaycan tarixi. B., 1994. s. 571) yazan rus generalı P.D. Sisianovun həmin ilin
yazında Alazan çayını keçərək Car-Balakən
ərazilərini də tutması işğalı genişləndirir.
29 noyabr 1803-cü ildə P.D. Sisianovun Şəmkirdən Cavad
xana yazdığı: “Gəlmişəm ki, şəhərinizi
Avropa adəti üzrə tutam. Sizdən ikicə söz tələb
edirəm, birini seçin: Hə, yaxud yox” məktubuna cavab olaraq
uğurun Allahın əlində olduğunu bildirməklə:
“Gəncəyə yalnız mən öləndən sonra girə
bilərsən” deyən Cavad xanın: “Əslində bədbəxtlik
səni Peterburqdan izləyə-izləyə bura gətirib”
(Ziya Bünyadov Azərbaycan tarixi. B., 1994.s.571)
fikri sərkərdənin qətiyyətini səciyyələndirir.
3 yanvar
1804-cü ildə P.D. Sisianovun başçılıq etdiyi
işğalçı rus ordusuna qarşı
döyüşdə oğlu Hüseynqulu ağa ilə birlikdə
həlak olmaqla misilsiz qəhrəmanlıq nümunəsi
göstərən Cavad xandan sonra 11 may 1805-ci ildə Kürəkçay
müqaviləsinə əsasən Qarabağ, on gün sonra
Şəki xanlıqlarının müstəqilliyini itirərək
rus çarının vassalına çevrilməsi ilə 27
dekabr 1805-ci ildə Şamaxı xanlığının da
Rusiyanın tərkibinə daxil edilməsi baradə I Aleksandra
raport göndərərək öz qoşunu ilə Bakıya
istiqamət götürən P.D. Sisianovun İçəri
şəhərin Şimal-Şah Abbas darvazası
yaxınlığında Bakının açarlarını
qəbul edərkən Rusiya ilə Azərbaycan
xanlıqları arasındakı danışıqlara
münasibətdə: “Qartal milçəklə danışığa
girməz” deyə təhqiredici mövqedə dayanan P.D.
Sisianovun Hüseynqulu xanın bibisi oğlu İbrahim bəy Dərbəndini
qətlə yetirməsi (08.02.1806) Cavad xanın: “Əslində
bədbəxtlik səni Peterburqdan izləyə-izləyə
bura gətirib” (Ziya Bünyadov Azərbaycan tarixi. B., 1994.s.571) öngörənliyini təsdiqlədi.
Xüsusən müstəqilliyimiz əldə olunduqdan
sonra dövlətçilik ideyasının
formalaşmasında müstəsna əhəmiyyət
daşıyan Cavad xan fenomeninin davamlı olaraq gündəmdə
saxlanması dövrün tələbidir. Sabir Rüstəmxanlının
ssenarisi əsasında rejissor Rövşən
Almuradlının 2009-cu ildə lentə aldığı
“Cavad xan” filmi də dövlətçilik ideyası zəminində
həllini tapdı. Bununla belə,
dövrün mənzərəsini yetərincə yaradan
romantizm cərəyanı çərçivəsində
mövcud olub Cavad xanın öngörənliyinin əksər
epizodlara tətbiq olunması lüzumsuz göründü.
Aradan üç il keçmiş Cavad xan
mövzusunun səhnəyə gəlişi məmnunluq
doğursa da, yenidən tarixi keçmişlə öyünməklə
müasir dövrdə gecikmiş görünən romantizm cərəyanının
tətbiqi ilə yanaşı bir daha hansısa tarixi
kitabın simvola çevrilməsi və öngörənliyin
cənub küləyinin yaratdığı üşütmə
ilə əvəzlənməsi təkrarçılığın
altından xətt çəkdi.
Hüseynbala
Mirələmovun pyesi əsasında Dövlət Dram
Teatrında Bəhram Osmanovun tamaşaya qoyduğu “Gəncə
Qapıları” tarixi dramının ilk epizodunda 1748-ci ildə
Gəncədə anadan olub Qarabağ hakimi İbrahim xanın
xeyir-duası ilə otuz yeddi yaşında xanlıq taxtına
çıxdığını, indi isə təkləndiyini
bildirən Cavad xanın öz mətnində
dövrünün geosiyasi vəziyyətini canlandırmaq cəhdindən
sonra arvadları; üç oğul doğmuş kəndli
Şükufə, İrəvan xanı Məhəmməd Həsən
xanın bacısı, dünyaya dörd qız gətirmiş
Mələknisə, milliyyətcə erməni, sonsuz
Astagül xanımın saraya gəlmə tarixçələrinin
üzə çıxması romantizm cərəyanına məxsus
şəxsi motivi ön plana çəkir. Növbəti
epizodda əslən gürcü olub yeddi minlik qoşunu ilə
Tiflisə daxil olan Pavel Dmitriyeviç Sisianovun yavəri
Portnyaka canının heç qızmadığını
söyləməsi, gürcü çarı Georginin
qızı Nonanın yüzillərdi cənubdan, yəni Gəncədən
əsən soyuq küləklərin bütün
Gürcüstanı üşütdüyünü bildirməsi
simvolçuluğu önə çəkir. Cavad xanın
qaynı, Astagülün qardaşı, dəyirmançı
Lorisin atasının qorumağı vəsiyyət etdiyi
Vartapet Foma Metsopskinin “Teymurləngin
tarixi” kitabını əvvəldən axıra kimi
yaxşı-yaxşı oxumağa qərar verməsi, o
cümlədən göyçəli
Vəli xanla irəvanlı Məhəmməd xanın
mövqe seçə bilməmələri, sona qədər
missiyası müəmmalı qalan Hacıməliyin
kişiliyin qanunundan danışması gözönü hadisəsizlik
sistemində dəyişməz qalan növbəti
personajları struktura qoşur. Nəhayət ki, yuxu səhnəsində
ağ tuman-köynəkdə, gücü tükənmək
üzrə olan Cavad xanın kəndirləri darta-darta
arxasınca 1139-cu ildə gürcü çarı birinci
Dmitrinin, Şəmsəddin döyüşündən sonra hərbi
qənimət kimi aparıb Heart monastrında saxladığı ağır Gəncə
darvazasını dartması tamaşanın mövzusunu cücərdən
rüşeymini diqqət mərkəzinə gətirir. Cavad xanın Gürcü çarı Georgiyə məktub
göndərib Helati monastrında saxlanılan Gəncə
qapılarını istəməsi obrazlaşdırılan əşyanın
dramaturji struktura qoşulması sosioloji baxımdan da suallar
doğurur.
Həmişə
döyüşdə qələbə çalanda rus kimi tərifləndiyini,
məğlub olanda isə qabiliyyətsiz gürcü kimi məzəmmət
olunduğunu bildirməklə imperiya siyasətini səciyyələndirən
Sisianovun tatarların təkcə kişilərinin deyil,
arvadlarının da igidliyini vurğulayan Dmitriyə
xanlıqlar arasındakı ziddiyyətlə bərabər erməni
xəbisliyindən, xainliyindən, satqınlığından
istifadə etməyi məsləhət görməsi imperiya
siyasəti ilə bağlı I Pyotrın vəsiyyətini
dolayı yolla struktura gətirir. Vartapet Foma Metsopskinin tərcümeyi-halını
danışan Lorisin gecə, xoruz banına qədər Gəncədə
Cavad xanın sarayının darvazasını bərkdən
döyərək hamilə gəlinin doğuş məqamında
onu Qafqazın yeni sərdarı Sisianovun əmri ilə Tiflisə
aparmaq istəməsi gözönü hadisəyə sanki təkan
verir. Lakin Cavad xanın əllərini göyə
qaldıraraq duasında Vətənini, xalqını hifz etməyi
rəbbindən təmənna etməsi dini motivi qabardır.
Lorislə söhbətində Cavad xanın
sarayında əsirlikdəki yüz gürcünün knyaz nəslindən
olduqları iddiasının üzə çıxması,
işğal şərtləri fonunda Gəncə
xanlığının Rusiyanın himayəsinə keçməyinin
qətiyyətlə bildirilməsi müstəqilliyin
qorunacağı iddiasını vurğulayır.
Şəmsəddin
mahalının Gürcüstana verilməyəcəyini deyən
Cavad xana oğlu Hüseynqulu ağanı Tiflisdə Sisianovun yanında əmanət qoymaq
şərtini qoyan Lorisə orada qoşa Gəncə
qapıları kimi iki qiymətli əmanət
saxlanıldığının bildirilməsi, çar Georgiyə,
Sisianova çox da arxayın olmamağın məsləhət
bilinməsi ilə döyüş yolunun seçilməsi
tarixi faktı önə çəkir. Paralel
olaraq Nonanın mətnində Gürcüstanın hansısa
itirilmiş torpaqlarının taleyindən söz
açması əks mövzunu müəmmalı şəkildə
qabardır. Sisianovun sirr saxlamağı bacarmayan Avar
hökmdarı Əhməd xana yazdığı məktubda əzazilliyindən
söz açmaqla, insan kəllələrinin yerdə alma kimi diyirlənməsindən, çaylardan
su əvəzinə qan axmasından həzz
aldığını bildirməklə guya Cavad xanı qorxuya
salmaqla təxribat yaratması da müəmmalı
görünür.
Çar
Georginin sarayında ələ keçiriləcək Şəmşəddin, Qazax,
Gəncə mahallarında kilsələr tikmənin vacibliyindən
söz açmaqla imperiya siyasətinin də xaç
yürüşünün tərkib hissəsi olduğunu
önə çəkən Keşiş Sisianovun onun
yanına təşrif buyurmadığını söyləməklə
bu maraqlı müddəanın üzərinə kölgə
salır. Övladları Uğurlunun
uşağının “adqoyma” mərasiminə
çağırdığı xanları Azərbaycanın
qurtuluşu naminə səfərbər etməyi vacib sayan
Şükufə xanımın bütün mahalla birgə
qardaşlarının da ayağa qalxacağını bildirməsi
Vətəni müdafiənin mənzərəsini yaradır.
Sarayda “adqoyma” mərasiminə yığışaraq memar
Sadığın tikdiyi Cümə məscidindən, kəsilən
gümüş pullardan danışan xanların rusların Gəncəyə
yürüşünə hazırlaşmalarından söz
açmaları fonunda sülh, əmin-amanlıq naminə
İrandan, Qarsdan köçürülən erməniləri İrəvan
xanlığında yerləşdirən, hətta kilsə
tikdirməyə belə icazə verən Məhəmməd
xanın: “Amma indi görürəm ki, düz etməmişəm.
Belə getsə əmin – amanlıq naminə deyəsən
hər şeyi verəcəyik” cümlələri gələcəyi
səciyyələndirə bilir. Stabilliyi dəyərləndirən
hakimiyyətə öyrəşəndən sonra onu heç
vəchlə itirmək istəmədiyini boynuna alan
Vəli xanın vaxtilə işğalçı Zubovla
olduğu kimi indi də, Sisianovla dost olmağı məsləhət
bilməsi təslimçiliyi vurğulasa da, Cavad xanın
müqəddəs dövlətçilik uğrunda
ölümə hazır olduğunu bildirməsi ideyanın təntənəsinə
çevrilir. Gəncədən əsən cənub küləyindən
büzüşüb üşüyən, qadınları
çoxdan unutduğunu söyləyən, beş yüz əsgərinin
qarın ağrısına tutulduğu bilinən Sisianovun
Ramazan bayramında müsəlmanların
hazırladıqları plovun ətrindən bihuş olub
qazanların ağzının
açılmamasına qərar verməsi məntiqsiz
görünsə də, üfüqdə Bakının
görməsi, məhz o şəhərdəki son
döyüşdə hərbi karyerasını başa
vuracağını söyləməsi vacib tarixi faktın
struktura gətirilməsinə zəmin yaradır.
Döyüşqabağı dəyirmançı Lorisin Gəncənin
xəritəsini işğalçı orduya hədiyyə
verməsi, bacısından övlad əmələ gətirmədiyindən
gələcəkdə onlara vəzifə, var-dövlət
çatmayacağına görə
Cavad xana düşmən kəsildiyini bildirməsi ilə,
üç mindən artıq olmayan
döyüşçüsü ilə gürcülərin də
əlavə olunduqları yeddi minlik rus ordusuna məğlubiyyəti
səhnə arxasında qalan Cavad xanın yoxluğundan sonra
Sisianovun Gəncəni alması, dükan-bazarı talaması,
yanan evlərin alovunun, ağlaşma sədalarının ərşə
dirənməsi, camaat canını qurtarmaq üçün
qaçıb girdiyi Şah Abbas məscidinə də od
vurulması, adamların diri-diri yanıb kül olması barədə
kəndli Hacıməliyin balaca oğlunun informasiyası məğlubiyyətin
mənzərəsini yaradır.
“Teymurləngin
tarixi” kitabı ilə səhnəyə çıxan Lorisin
oxuduğu sətirlərdəki: “Teymurləng bütün haykazyan, yəni erməni
xalqını pərən-pərən salandan sonra qəddar
hakimlərini çağırıb soruşdu: “Əvvəlki
padşahlardan bir kəs bu cür şücaət, mərdlik
göstərmişdirmi? Onlar
cavab verdilər: “Xeyr, sən peyğəmbərdən də çox ehtiram və şənə
layiqsən. Allah etdiyin bütün
günahları bağışlamışdır. Hələ bundan
sonra yeddi il də qan tökə bilərsən. Sən – cənnətdə,
düşmənlərin isə cəhənnəmdə
olacaqlar!”. (Kitabı örtür) Hm, belə çıxır
ki, bu dünyada olduğu kimi, o dünyada da bizim işimiz
fırıqdır...” (Hüseynbala Mirələmov. Gəncə Qapıları. s.27) cümlələri ilə öz
qövmünü ələ salması müəllifin qalibiyyəti
sözdə təmin etmək istəyindən irəli gəlir.
Ağ tuman-köynəkdəki Cavad
xanın ruhunun Gəncə darvazalarını arxasınca
dartmaq cəhdi yuxu ilə bağlı mövzu-fantaziyanı
finalda canlandırmaqla əsərin məhəlli ideyasına
işləyən bədii çərçivəni mexaniki
yolla olsa da tamamlayır. Ruhların görüşündə
Cavad xanın ruhunun düşmənindən başının
harada olduğunu soruşması, başını Hüseynqulu
xanın Bakıda – qala
divarları önündə kəsdiyini, yalnız bədəninin
dəfn edildiyini bildirən Sisianovun arxasınca nə
apardığını soruşduqda “Gəncə
qapıları...” cavabını alması əsəri
mövcudluğunu hissiyyat gerçəkliyinə söykənən,
maksimum şəxsi, minimum ictimai motivi ilə müasir cəmiyyət
kontekstindən kənarda qalan romantizm cərəyanında
qoruyan ideya müstəvisində bitirir.
Qeyd etmək
lazımdır ki, dövrün diqtəsi sayılan cərəyansız
ədəbiyyat və sənətin mövcudluğunun
mümkünsüzlüyü, o cümlədən
teatrımızın yaranışından
irreallıq-reallıq seçimi qarşısında
qalması, vaxtilə Cəfər Cəfərov və
Şıxəli Qurbanov arasında da mübahisə obyekti olan
romantizm – modernizm məsələsinin gündəmə gəlməsi bu gün də aktualdır. Müasir aktyor məktəbinin də romantizm, realizm,
absurdizm, psixologizm istiqamətindəki inkişafda ləngiməsi
də danılmaz faktdır. Qarabağ probleminin kapitalizm
quruculuğu ilə eyni vaxta düşdüyü
dolaşıq bir zamanda realist ruhlu “Vicdanın hökmü”, “Xəcalət”
pyesləri ilə torpaq azadlığı mövzusunu vətəndaş
mövqeyindən gündəmdə saxlayan Hüseynbala Mirələmovu
hansı cərəyanda yazmaqda günahlandırmaq olmaz. Əlbəttə ki, müasir mərhələdə
demokratiya və bazar iqtisadiyyatının sənət
ekvivalenti sayılan modernizm cərayanına məxsus əsərlərə
tələbat yarandığından seçim də rejissora məxsusdur.
ADMİU-da qonaq olarkən “Tbilisinin üç məşhur
meydanında rejissorların heykəlinin olduğunu” söyləyən
Robert Sturuanın “repertuarı ümummilli maraqlara yönəltməklə,
yalnız dövlətçiliyə xidmət edən
gürcü teatrının ictimai fikrə fəal təsir
göstərən tribuna mövqeyində qalmasını”
xatırlamaq gərəkdir. Sözsüz ki,
ideyanın maddiləşmə forması olub materialı deyil,
müəllifi əhatələndirən üslubun peşə
cəbbəxanasına bələdçilik dərəcəsi
əsasdır. Bununla belə
demokratiyanın yaratdığı imkan daxilində qoyulan
problemə öz dərdini qata bilən müəllif fərdi
üslubunu meydana çıxarır.
Aydın Dadaşov,
professor
525-ci qəzet.-
2013.- 18 may.- S.28.