“Leyli və Məcnun”,
Azərbaycan diplomatiyası, bir də Qarabağ harayı...
Ötən bir həftəni üzərimə düşən
missiya və işimlə əlaqədar
Tacikistanda keçirməli
oldum. Azərbaycan Respublikasının Tacikistandakı səfirliyi
bu ölkədə Heydər Əliyevin 90 illiyi ilə bağlı silsilə tədbirlər keçirdi.
Bu tədbirlərin davamı
olaraq, Tacikistanın Sədrəddin Ayni adına Dövlət
Opera və Balet Teatrında böyük Üzeyir Hacıbəyovun
“Leyli və Məcnun” əsəri səhnələşdirildi.
Üzeyir Hacıbəyovun adı və əsərləri dünyanın hansı ölkəsində göstərildisə,
ölkəmizə vurğunluq
gətirdi. Azərbaycanın
və SSRİ-nin Xalq artisti, xalqımızın
sevimlisi Zeynəb xanım Xanlarovanın bir mahnısında oxuduğu bu bənd elə bil ki, fikirlərimin
təsdiqidir: “Gəzir
ölkələri nəğməm
dünyada, dünyanın
xoşbəxti mənəm
dünyada”.
İnanın ki, Azərbaycan vətəndaşı dünyanın
harasına öz mahnısını, nəğməsini
eşitsə, orada özünü bir anlığa, bir günlüyə də olsa xoşbəxt hiss edir.
Həmin gün Düşənbənin
səhər havası
gah tutulub, gah açılırdı. Jurnalist həmkarım
Emin Musəvi də “Leyli və Məcnun” əsərini Düşənbə
səhnəsində lentə
almaq üçün
gəlmişdi. Opera Teatrının
qapısını açıb
içəri girəndə
Azərbaycan tarının
və kamanının
yanğılı səsi,
“Leyli və Məcnun”un Üzeyir Hacıbəyovun notlarında
olan tanış
melodiyaları bu qədim binanın divarlarına dəyib, ruhumuzdan keçirdi. Sözlə ifadə edə bilməyəcəyim
bir hiss keçirirdim.
Ya qərib ölkədə doğma musiqimizin təsiri idi, ya da ki,
bilmirəm... o hissin və yanğının adını hələ tapa bilməmişəm, qəlbimin içində əriş-arğac yollar açdı. Bəlkə
də qəlbimdəki
əriş-arğac yaraların
közünü qopardı...
nə idisə, yandırırdı...
Azərbaycan Opera və Balet
Teatrının rejissoru
Hafiz Quliyev bir az həyəcanlı,
bir az əsəbi
şəkildə səhnədəki
tacik aktyorlarına mizan qururdu, onlara nəyi isə başa salırdı. Bizim aktyor müğənnilər
– Xalq artistləri Mənsum İbrahimov və Nəzakət Teymurovadan fərqli olaraq, səhnədə
son məşqlərini edən
tacik Opera və Balet Teatrının artistləri, tamaşanın
başlamasına 5 saat
qalmasına baxmayaraq, artıq səhnə paltarlarını geyinmişdilər.
Elə bil ki, belə
bir möhtəşəm
səhnəni paylaşmaq
üçün tələsirdilər.
Düz bir həftə əvvəl rejissor Hafiz Quliyev və Azərbaycanın digər
Xalq artisti, musiqi dünyasında ən müasir sehirli insan saydığım , sənətinə, əslinə
və nəslinə böyük hörmət bəslədiyim, Azərbaycanın
görkəmli dirijoru
Yalçın Adıgözəlov
ölkəmizin bu ölkədəki hörmətli
səfiri Abbasəli Həsənovun təşəbbüsü
ilə Düşənbəyə
gələrək, burada
tacik orkestr musiqiçilərinə və
xor ifaçılarına
Azərbaycan dilində
“Leyli və Məcnun” əsərindən
böyük parçaları
ifa etməyi və oxumağı öyrətmişdilər. İndi biz Eminlə
Opera Teatrının tamaşa
zalında bu məşq prosesinə heyranlıqla baxırdıq.
Qısa zaman kəsiyində böyük
bir iş görülmüşdü.
... Axşam saat 5-də tamaşa başladı. Bizim tamaşaçılar
indi az-az teatr salonlarına gedirlər. Mərkəzi Asiya respublikalarında
isə hər yeni tamaşa, hər yeni teatr
sezonu insanlar üçün bayram olur. Teatra böyük bir
tamaşaçı axını
var idi. Gələn qonaqlar arasında Tacikistanın yüksək
dövlət rəsmiləri,
nazirliklərin mötəbər
şəxsləri, parlament
deputatları çoxluq
təşkil edirdi.
Bu həm də dost ölkədə Azərbaycana
və musiqimizə veriləm qiymət idi. Tacikistan Respublikasının mədəniyyət
naziri Mirzo Şaxrux Asrori böyük Üzeyir Hacıbəyovun əsərinə
milli səhnələrində
baxmaqdan böyük zövq aldığını,
Azərbaycanın əsrarəngiz
muğam məktəbinin
Tacikistanla bağlılığından,
respublikamızda keçirilən
“Muğam” festivallarında
ölkəsinin musiqiçilərinin
ifalarından və onlara verilən yüksək qiymətdən
danışdı.
... Taciklərin milli bəzəkləri ilə bəzənmiş səhnənin qırmızı
pərdəsi Üzeyir
Hacıbəyovun musiqisi
ilə açılırdı.
Səhnəni tarın,
kamanın və tacik orkestrinin ifasında Üzeyir bəyin musiqisi açdı... Bir azdan, taciklərdən
ibarət xor ansamblı “Şəbi-Hicran”ı
oxudu. Tamaşa başlamazdan əvvəl Mənsum İbrahimovun dediyi sözü bir daha xatırladım:
“Çox qürur duyuram, “Şəbi-Hicran”ı
taciklər bizim dildə oxuyurlar. Ürəyim
köksümə sığmır”.
İnanın ki, salonda səssiz-səmirsiz
tamaşanı izləyən
çoxsaylı azərbaycanlıların
hər biri bu hissi keçirirdi. Onlar burda
uzun illərin qəribidirlər. Ana musiqini dinləmək qərib eldə lap şirin olur. Çoxlarının isə “Leyli-Məcnun”la
bağlı, Vətəndə
qoyub gəldikləri illərin xatirəsi yaşayır qəlblərində.
Həm Üzeyir bəydən dünyaya yadigar qalan bu möhtəşəm
əsəri dinləyirdilər,
həm də Vətəni xatırlayıb,
kövrəlmişdilər. Əksəriyyətinin yanaqlarından
yaş süzülürdü...
Məcnun
yenə Leyli sorağında “Get... sən
Leyli deyilsən, ey pərizad...”, – deyə haray
çəkirdi. Üzündən həmişə nur, simasından gülüş
əksik olmayan Mənsum İbrahimov bu qədər qəmi-kədəri səsinə
haradan yığmışdı,
ey böyük Yaradan?! O səsə
kim biganə
qala bilərdi?! Həsrətli Leyli isə
... Ay Nəzakət xanım,
sənin səsindəki
qəm, haray, nalə, Rübabə Muradovanı xatırlatdı
mənə. O da
həsrətli idi, sənin kimi, o, Təbrizə həsrət
idi... Fərqiniz nədir ki: sən də əldən gedən Qarabağımızın qızısan.
Sən də bir Qarabağ
həsrətlisisən. Və bu zaman fikirləşdim
ki, ey dahi
Üzeyir bəy, bəlkə bilirdin ki, başımıza gələn bəlalar hər əsrdə var, yazdın ki, bu musiqilərlə
uyumayan dərdlərimizi
ağlayaq?!
Azərbaycandan gələn bütün musiqiçilərimiz – Elçin
Həşimov tarın,
Elnur Əhmədov isə kamanın səsini zəbanə çəkmişdilər. Qarabağlı
balası Yalçın
Adıgözəlov isə
özü bilirdi harada olmağını...
Sehrli çubuğu ilə taciklərin orkestrini özünə
ram etmişdi. İnanın
bir olan Allahımıza ki, heç bir ladda, heç bir alətdə səhv vurğu, səhv çalğı getmirdi.
Bu idi Yalçın Adıgözəlov sənətinin
möhtəşəmliyi... 1 saat 20 dəqiqəlik “Leyli və Məcnun”
musiqili kompozisiyası
bitdi... Alqışlar
isə bitmək bilmirdi... Bu həm
də iki xalqın bir-birinə ruhən bağlı olan musiqisinin, ədəbiyyatının təntənəsi
idi. O gün Tacikistan-Azərbaycan mədəni
tarixinə sözün
əsl mənasında
19 may 2013-cü il kimi yazıldı.
Yuxarıda qeyd etmişdim
ki, ötən bir həftədə Tacikistanda Azərbaycan səfirliyi çox mühüm işlər gördü. Onlardan biri, Xucənd şəhərində Azərbaycandan
gələn digər muğam qrupunun verdiyi möhtəşəm
konsert, digəri isə Tacikistanın Milli Konservatoriyası ilə Azərbaycan Milli Konservatoriyası arasında imzalanan tələbə, müəllim
və musiqi layihələri mübadiləsi
oldu. İmzalanma mərasimindən sonra Mənsum İbrahimov, Nəzakət
Teymurova, Elnur Əhmədov və Elçin Həşimov konservatoriya tələbələri
üçün ustad
dərsi keçdilər.
Həmin
ustad dərsində baş verənləri isə Mənsum İbrahimovun öz dili ilə yazmaq
istəyirəm.
“... Və sonda təklif olundu ki, birgə
bir musiqi ifa olunsun. Taciklərin saz aşığı ilə Elçin, Nəzakət xanım və taciklərin Azərbaycandakı muğam
festivalında iştirak
edən gənc muğamat ifaçısı
Gülçöhrə Kurbanova
birlikdə “Qarabağ
şikəstəsi” ifa
etdik. Çox möhtəşəm bir səhnə alındı. Bu əslində
siyasi bir haray idi... Bilirsiz
də ... Başıbəlalı...
Qarabağımız... işğaldadır...
(Qarabağlı balası
Qarabağın adını
hər çəkəndə
bütün vücudu
və səsi titrəyirdi) . Mən öz qrupumun adını da “Qarabağ” qoymuşam ki, xaricə səfərlərimdə bu
ad səslənsin. Hara
gediriksə, proqramımızın
sonunda “Qarabağ şikəstəsi” oxuyuruq.
Bu bir musiqiçi
siyasətidir. Bu mənim
Qarabağım, bu da mənim musiqim...
Bizim musiqiçi kimi əlimizdən bundan başqa nə gəlir ki...”
Əlindən gələni Azərbaycan diplomatı Abbasəli Həsənov da əsirgəməmişdi. Əslində,
musiqimizi xarici ölkələrdə təbliğ
etmək diplomatiyamızın
müsəlləh əsgəri
Abbasəli müəllimin
iş metodundan biridir. Hansı ölkədə işləyibsə, Vətənimizi
layiqincə təmsil edib, ölkəsindən qonaq gələn hər bir vətəndaşı
ləyaqətlə qarşılayıb-yola
salmağı bacarıb.
Oturduğu ölkədə Vətənimiz üçün
dostlar qazandırıb.
İndi də bu ənənəni
Tacikistanda davam etdirir. Bu ölkədə
isə bizim haqq işimizin dünyaya çatdırılması
üçün görüləcək
çox işlər
var. O yolun yolçusu
Azərbaycandan dünyaya
uzanan yolların haradan və hansı simdən keçdiyini yaxşı bilir.
Aida Eyvazlı,
Azərbaycan Televiziya və
Radio
Verilişləri QSC-nin
Özbəkistan Respublikası və
Mərkəzi Asiya Ölkələri
üzrə
müxbir postunun rəhbəri
525-ci qəzet.- 2013.- 24 may.- S.7.