Pərvin Gənc Ədiblər Məktəbinin
qonağı olub
Gənc Ədiblər
Məktəbinin sonuncu görüşündən xeyli vaxt
keçib. Eminin və mənim facebook
ünvanımıza, mobil telefonumuza gələn
ismarıcların əksəriyyəti eynidir: “Ədiblərin
görüşü nə vaxtdı?”.
Nəhayət, gözlənilən gün gəlib
çatır.
6 noyabr. Görüş yerimiz də dəyişmir:
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Natəvan” klubu. Bu
dəfəki qonağımız I Gənc Ədiblər Məktəbinin
(GƏM) məzunu, “Milli Kitab”, “Qızıl Kəlmə” və
“Beynəlxalq Rəsul Rza”
mükafatlarının qalibi, Azərbaycan Dövlət
Pedaqoji Universitetinin Azərbaycan ədəbiyyatı
kafedrasının müəllimi, ədəbiyyat aləminə
qədəm qoyduğu ilk gündən ədəbi mühitin
diqqətini və rəğbətini qazanmış,
istedadlı gənc nasir Pərvindir.
Pərvin xanım gəlişi ilə yenicə yaranmış
məktəbimizin tarixində bir ilkə imza atır: O, fevral ayından fəaliyyətə
başlayan məktəbimizin ilk xanım qonağıdır.
Gənc
yazarın görüşünə paytaxt Bakıdan,
Ağdamdan, Qazaxdan, Tovuzdan, Salyandan və digər bölgələrdən gələnlər
var. Gələnlərdən bir daha aydın olur ki, Pərvin
xanım son illərdə mətbuatda bir-birindən maraqlı
esseləri, orijinal süjetli, ibrətamiz hekayələri, dərin
ədəbi məzmunlu
müsahibələri və ədəbiyyat söhbətləri
ilə geniş oxucu auditoriyasının marağını və
rəğbətini qazana bilib. O “525-ci qəzet”də “Pərvinin
həmsöhbəti”, “Dahilərin qadınları”, “Yüz
gözəl sevgi şeiri” kimi layihələri ilə
oxucuların görüşünə gəlir. Azərbaycan dilində “Qar yağacaq”, “Balerina”
kitabları, Türkiyə türkcəsində İmdat
Avşarın tərcüməsində Xalq
yazıçısı Anarın ön sözü ilə
“Balerin” adlı hekayələr toplusu çap olunub.
Əsərləri bir sıra dünya dillərinə tərcümə edilib,
nüfuzlu jurnallarda və almanaxlarda işıq üzü
görüb. Gənc
olmasına baxmayaraq zəhməti və istedadı ilə
uğurlara imza atan Pərvinin GƏM-in yetirmələrini ədəbiyyata
daha ruhlandıracağı, onları bambaşqa bir ovqata
kökləyəcəyi tədbirin ilk anlarından duyulur.
Tədbiri
giriş sözü ilə açan Azərbaycan
Yazıçılar Birliyinin Gənclər üzrə katibi Rəşad
Məcid Pərvinin olduqca zəhmətkeş, özünə
qarşı tələbkar, son dərəcə məsuliyyətli,
iradəli, inadkar, səbirli olduğunu önə çəkərək
maraqlı bir fikir söyləyir: “Elif Şəfəq istedad və
zəhmətin bölgüsünü belə
aparır: on yeddi faiz istedad, səksən üç faiz zəhmət.
Məncə, ən aşağısı əlli-əlliyədir.
Bir dəfə bununla bağlı İlqar Fəhmi dedi ki, bir
faiz istedad, doxsan doqquz faiz zəhmətdən asılıdır.
Bu mənada Pərvinin ən üstün cəhəti
istedadı ilə yanaşı, həm də zəhmətkeş
olmasıdır. Onun qədər əziyyətə
qatlaşan, inadkar, təmkinli, öyrənməkdən yorulmayan gənclərə
çox az rast gəlmişəm”.
R.Məcid sonra Pərvinin “Yüz gözəl sevgi
şeiri” layihəsi çərçivəsində qələmə
aldığı esselərinin bədii keyfiyyətlərindən
söhbət açır. Bu esselərin Azərbaycan
poeziyası tarixində mühüm hadisə olduğunu
vurğulayaraq həmin layihənin kitab şəklində
çap olunacağını bildirir: “Bəlkə də,
dünyada ilk dəfə olacaq ki, yüz sevgi şeiri
haqqında bir müəllifin müxtəlif ovqat
yazılarından ibarət kitab işıq üzü görəcək”.
Çıxışı
zamanı R.Məcid ədəbiyyat aləmində yenicə
addımlar atan gənclərə tövsiyələr verməyi
də unutmur: “Yazıçılar Birliyi və “525-ci qəzet”
olaraq gənclərə həmişə kömək
etmişik. Kimsə vaxtından əvvəl ulduz
xəstəliyinə tutulursa, artıq özünü dahi kimi
qələmə verirsə, o adamların gələcək ədəbi
fəaliyyəti yarımçıq qalır və uğursuz
olur. Yazıçılıq bir-iki günlük iş
deyil. Bu, uzun və çətin prosesdir. Bütün ömrü boyu çalışmaq,
öyrənməkdir. Bəzən hətta
çox istedadlı adamın da özünü necə məhv
etməsini müşahidə etmişik. Arzu edirəm ki,
siz vaxtından əvvəl ulduz xəstəliyinə
tutulmayasınız...”
Sonra
söz alan gənc yazar Pərvin GƏM-in
qonağı olmaqdan məmnunluq duyduğunu bildirir. Bundan da böyük tələbə auditoriyaları
qarşısında dərslər deməsinə baxmayaraq həyəcanının
səbəbini tapmağa çalışır. Və
evrika! – “Bəlkə də, bu,
yazıçıların, şairlərin necə
olduqlarını, fərqli, həssas baxışlarını
bildiyimə görədir. Bilirəm ki,
yazıçı, şair müşahidəçidir.
Əgər pencəyin düyməsi əyri durubsa, onu
görür, hansısa sözü səhv deyirsənsə,
hiss edir. Mətbuatda “GƏM üzvləri ilə
ustad dərsi keçiriləcək...” xəbərini oxuyanda
xeyli sıxıldım.
Biz bu gün sadəcə, tanış
ola bilərik sizlərlə. Heç bir ustad dərsindən
söhbət gedə bilməz. Bir-birimizdən
öyrənirik”.
Sonra o, insanın özü haqqında
danışması üçün onun müəyyən bir
mərtəbəyə çatmalı olduğunu deyir. Və sanki bəzi
sualları qabaqlamaq üçün yaradıcılıq yolu
haqqında bir qədər danışır: “İlk dəfə
auditoriyaya tələbə kimi daxil olanda universitet müəllimi
olmağı arzulamışdım. Bakalavrı
bitirdikdən sonra qarşıma məqsəd qoydum ki, mütləq
magistraturaya daxil olmalıyam və şükür ki,
alındı. Magistrlik işimlə
bağlı olaraq “Azərbaycan” jurnalına məqalə vermək
üçün Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə
gəldim. Və
burada GƏM haqqında məlumat aldım. Gənclərin Yazıçılar Birliyinə
üzv qəbul olunması, təqaüd alması barədə
eşidəndə təəccüblənmişdim. Kənardan mənə çox sərt
görünürdü bura. Amma sonralar
özüm də gördüm ki, yaşından asılı
olmayaraq hər bir istedadlı adama şans verilir, şərait
yaradılır AYB-də. Əgər
GƏM-ə gəlib çıxmasaydım, yəqin ki, mən
heç çap olunmayacaqdım. Üzv
olduqdan sonra müxtəlif tədbirlərdə iştirak
etdim, ustad dərslərini dinlədim. Burada
gördüyüm mühit mənə müqayisə etmək
imkanları verdi. Gənc
Ədiblər Məktəbinin bir çox üzvləri “525-ci
qəzet”də çap olunmağa başladı, mən də
həmçinin. GƏM-i 50 nəfər
bitirib diplom aldı. İndi üzdə olmayanlar
arasında bizdən də istedadlıları vardı bəlkə,
amma yazmaq, yazıçılıq bir taledir. Bu iş iradə,
dözüm tələb edir. Kimsə zəhmətə tab gətirə
bilmədi, kimsə tez məşhur olmaq istədi, asan yol
seçdi”.
Pərvin
xanım son dövrlərdə gənclərin tez
arxayınlaşması, ulduz xəstəliyinə tutulması
haqda da maraqlı fikirlər səsləndirir: “
Gənclik illərində “mən” duyğusu çox təhlükəlidir.
Əlbəttə, yaşlı adamların da “məndən
yoxdur” deməsini, primitiv təkəbbürünü çox
görürük. Amma hələ heç
nə etməmiş gəncin belə danışması daha
bağışlanmazdı məncə. Yazılarımız,
oxuduqlarımız, savadımız isə bizim xidmətimiz
deyil. Bu, ilk növbədə Allahın
lütfüdür, daha sonra valideynlərimizin əməyi və
tərbiyəsidir, müəllimlərimizin fədakarlığıdır,
qarşımıza çıxan insanların, mühitin təsiridir”.
Çağdaş
ədəbi mühit və müasir nəsr, poeziya haqda
qeyri-adi mülahizələri ilə auditoriyanı ələ alan gənc yazar
çıxışını emosional ovqatla bitirir:
“Yaradıcılıqdan hər cür zövq almaq
mümkündür. Ancaq mənə görə
real həyat sevinclərini yaradıcılığa qurban vermək
olmaz. İkisini də paralel yaşamağa
çalışmaq lazımdır. Yay
aylarında anama aid bir hekayə dolaşırdı beynimdə
və təkliyə çəkilib yazmaq istəyirdim. Amma bir kiçik hadisə fikirlərimi tamam
qarışdırdı. Uşaq olanda anam hər gün
səhər tezdən işə getməzdən əvvəl
otağıma gələr, məni hansısa bir sualla, ya da otaqdakı
şkafdan nəsə götürməklə yuxudan
oyadardı. Gedəndən sonra isə ətri
yadımda qalardı, burnumdan getməzdi. Artıq
çoxdandır ki, uşaq deyiləm. Amma bu yay bağda
olanda yenə
səhər tezdən anam otağıma gəlib yuxudan
oyatdı məni. Bəlkə adidən adi bir
hadisə ilə bütün uşaqlığım, o qoxu,
balaca otağım, hamısı yadıma düşdü.
Düşünürəm ki, bu zövqü anam haqda
yazdığım hansı əsərdən, hansı hekayədən
ala bilərəm ki?! Nazim Hikmətin misraları var:
“Əfkarlıyım, əfkarlıyım, əlini ver, nərdə
əlin?” Əgər o əl yoxdusa, nə
yazmağın, nə məşhurlaşmağın, nə də
sevilən yazar olmağın da heç bir mənası yoxdur.
O əl bizi sevənlərin, doğmalarımızın əlidir...”
Bu kiçik hadisə məclisin aurasını tamam dəyişir. Gözlər
dolur, hamı kövrəlir. Bu çıxış mənə
Orxan Pamukun “Nobel nitqi”ni xatırladır. Orxan Pamuk da uzun bir yaradıcılıq yolundan sonra
Nobel mükafatını alanda atasının yanında
olmağını çox istəyirdi. Çünki hələ
ilk qələm təcrübələrindən ona dəstək
olan atası oğlunun
bir gün məşhur yazıçı
olacağına inanır, “Bir gün paşa olacaqsan” deyirdi. Həmin gün Orxan Pamuk ədəbiyyat üzrə ən
ünlü mükafata layiq görülsə də, hətta
bir əlindən qızı Röya tutsa belə, bir əli boş
qalmışdı. O boş yer atasının olmayan əlinin
yeri idi...
Emosional
facebook statusları ilə aləmi bir-birinə qatan GƏM-in
koordinatoru, şair Emin Pirinin üzərinə məsuliyyətli
bir iş düşmüşdü – tədbir
iştirakçılarını hisslərdən
uzaqlaşdırmaq: “ Biz adətən
yaşlı nəslin nümayəndələri ilə
görüşlər keçirirdik. Ancaq bu
gün gənc bir yazarla görüş keçirdik. Pərvin xanımı bu ilin ən uğurlu gənci
saymaq olar. Artıq o, həm ölkə
daxilində, həm də beynəlxalq mükafatlara layiq
görülüb. Mən əvvəl
düşünürdüm ki, o, sakitcə yazısını
yazır və mükafat alır. İndiki
çıxışını gördükdən sonra
anladım ki, Pərvin xanım nə qədər səmimi,
emosional imiş. Və mənə maraqlıdır ki, o,
necə sakit qala bilir... Mən daha çox
şeiri xoşlayıram. Pərvin
xanımın xoşuma gələn əsəri “Balerina” kinopovestidir.
Bu əsərin az qala hər cümləsi gözəl bir şeirdir.
“Balerina”nı həm də gözəl
poeziya nümunəsi saymaq olar. Və mən inanmıram ki, belə
əsər yazan bir adam şeir
yazmasın...”
Eminin belə xoş sözlərindən sonra Pərvin
xanım da öz növbəsində borclu qalmır. Yazıçılıq
kimi təşkilatçılığın da istedad tələb
etdiyini, bügünkü görüşün təşkili
üçün ona təşəkkürünü bildirir.
Sonra isə Eminin sualını cavablandırır: “Əvvəllər
şeirlər yazmağım da olub. Şeirlərimin çap olunmasını
lazım bilməmişəm nədənsə. “Balerina”dakı
poetik ovqat haqda müşahidə dəqiqdir. Bu əsəri yazanda beynimə ayrı-ayrı
misralar gəlirdi və həmin vaxt çoxlu şeir
oxuyurdum”.
Deyəsən, dostlarımız hələ də
qonağın sözlərinin təsirindən çıxa
bilməyiblər. Mən də fürsətdən istifadə
edib, fikirlərimi bölüşürəm. Bilirsiniz ki, həmişə belə sual olub,
qadınlar daha çox yaradıcıdır, yoxsa kişilər?
Dünyaca məşhur rəssamların,
rejissorların, yazıçıların əksəriyyəti
kişilərdir. Qadınlar isə
azlıq təşkil edir bu sahədə. Və
belə fikir söyləyirlər ki, ona görə azlıq təşkil
edir ki, kişilər on iki saat kürəklərini kresloya
söykəyib işləyirlər, ancaq qadınların buna səbri
çatmır.
Digər
məsələ isə budur ki, bəzən mətni iki qrupa
bölürlər: istedadla yazılmış mətnlər və
mütaliədən yaranan mətnlər. Bəlkə
də, yanılıram, ancaq mənə elə gəlir ki,
dünyada bütün yaxşı mətnlərin
hamısı istedadla yazılıb. Kitabınızı
oxuyanda mənə elə gəldi ki, bunların çoxu
yaşanmış hadisələrdir. Siz
yaşananları yazmaq və ya qurmaq məsələsinə
necə baxırsınız?
Gənc
yazar bu sualı dolğun cavablandırır: “Kresloya söykənib
yazmağın vacib şərti tənbəlliyə qalib gəlməkdir.
Qadın yazar üçün əsas olan
qızıl ortanı tutmaq, balansı saxlamağı
bacarmaqdır. Yəni, həm
doğmalarını fikirləşməli, evin
qayğısına qalmalı və gündəlik işləri
yerinə yetirməlisən, həm də düşünməli,
oxumalı, yazmalısan. Yaradıcılıq ovqatım
daha çox gecələr yarandığından yeganə problemim
yuxusuzluqdur. Heç
vaxt doğmalarımı incitmək, onları diqqətdən
kənar saxlamaq hesabına yaradıcılığa vaxt
ayırmıram. Çünki əgər
yanındakı, bir adam rahatsızdısa,
yüz oxucunu sevindirməyin mənasızdır”. Daha sonra Pərvin
xanım yaradıcı insan üçün
doğmalarının onu başa düşməsinin vacibliyini
vurğulayır: “Məsələn, Nazim Hikmət haqqında
yazanda özüm də anlamırdım ki, niyə elə
ağlayırdım. Sadəcə, idarə edə
bilmirdim özümü. Başa
düşməyən insan deyərdi ki, ağlama, yazma, at hər
şeyi kənara. Lakin başa düşən adam bilir ki, sənə bu anda ağlamaq
lazımdır.
Yaşananı yazmaq, yaxud qurmaq məsələsinə gəldikdə
isə, məncə. yazılanların hamısı
heç də həyatda olan, yəni avtobioqrafik məsələlər
deyil. Amma əsas
olan yazdığını duyaraq, içindən keçirərək
ortaya çıxarmağındır. Bir dəfə
muğam dinləyirdim və düşünürdüm ki, xanəndənin
səsi yerində, bütün qaydalara da riayət etməyə
çalışır, xaric oxumur, bəs onda burada nə
çatışmır? Başa
düşdüm ki, ruh idi çatışmayan. Xanəndənin səsi ürəyindən,
içindən yox, boğazından gəlir.
Yazıçılıqda da belədi, oxucunu ağlatmaq istədiyin
yerdə, vecsizsənsə, nəsə qurursansa, bu
saxtakarlıqdı, sadəcə... Və oxucu
bunu tutur “.
Nəhayət, tədbir iştirakçıları
aktivləşirlər. Pərvinin maraqlı
çıxışının aurasından ayrıla bilməyən
gənclər yazıçıya bir-birindən maraqlı
suallar ünvanlayırlar. Qazax elindən bizə salam gətirən Taleh Mənsur
qonağımızın özünü bir sözlə necə
ifadə edəcəyini soruşur. Qonağımız isə
bir sözlə yalnız “Pərvin” deyir, zamanla,
yaşadıqca adlarımızın sadəcə, isim yox, həm
də sifətimiz olduğunu, yəni
necəliyimizi ifadə elədiyini söyləyir.
Söz
düşmüşkən, Rəşad müəllim gözəl
şairimiz Ramiz Rövşənin poemasından sitat çəkir:
“Bu dünyada hər şeyin adı öz canından
çıxır, ölənəcən ətimizlə,
qanımızla yedirdirik adımızı”. Daha
sonra isə insanın öz adını həyatıyla,
gördüyü işlərlə doldurduğunu əlavə
edir.
Nicat Zal
Qaraxanlının “Hansı əsərinizi zirvə hesab
edirsiniz və həmin əsərinizin tənqidçilərin
diqqətindən kənar qaldığını
düşünürsünüz” sualını gənc yazar təvazökarlıqla
belə cavablandırır: “Yazdıqlarım haqqında “zirvə”
sözünü işlədə bilmərəm. Hələ yolun başlanğıcındayam, nə
zirvə? Həm də “zirvə” qorxulu
sözdü, çünki ordan üzüaşağı enmək
var. Ədəbi tənqidin diqqəti sarıdan isə
şikayətim yoxdur. Yazılarım haqda
təhlil də, tənqid də olub. Məncə,
ədəbi tənqidimiz gənclərə qarşı kifayət
qədər diqqətlidir. Vaqif Yusifli, Əsəd Cahangir
ədəbi tənqidçilər haqqında yazıb. Həmçinin
gənc tənqidçi Elnarə Akimova da yazılarımla
bağlı məqalə yazıb...”
Pərvin xanımın “bəzən yazanda əlimi
klaviaturadan çəkirəm” deməsi yaman müzakirələrə
səbəb olur. Gənc şairə Ramilə
Qardaşxanqızı yazardan bunun yazıya qarşı
haqsızlıq olub, olmadığını soruşur.
Qonağımız
rus yazıçısı Pavel Sanayev nümunəsində bu
sualı aydınlaşdırır: “Yəqin
çağdaş dövrdə uğur qazanmağın, məşhurlaşmağın bir yolu da çox
açıq yazmaqdır, bunu bilirəm. Özü
də bu təkcə bizdə yox, bütün dünyada belədir.
İndinin oxucusu yazıçının hər
şeyi açıq deməsini istəyir. Məsələn, Rusiyada son illərdə sürətlə
məşhurlaşan yazıçı var, Pavel Sanayev. Ortabab bir yazıçı, rejissordur.
“Poxoronite
menə za plintusom”
əsəri ilə bütün ölkəni bir-birinə vurdu. Səbəb yazıçının öz şəxsi
həyatında baş verənləri bütün açıqlığı
ilə yazması idi. Pavel Sanayev
ağır uşaqlığını yazıb – buna görə
də geniş oxucu marağına səbəb olub. Amma mən belə yolla məşhurlaşmaq istəmirəm.
Bilmirəm, bəlkə də, hansısa mənada
qüsurdur, lakin beləyəm və bunu “müalicə etmək”
çətin olar”.
Gənc
şairə Arzu Hüseyn isə müzakirədən
birbaşa məsləhətə keçir: “Siz əlinizi
yazıdan çəkəndə sanki hansısa hissləri
öldürürsünüz. Əlinizi çəkəndə
hansısa fikrin qatili olursunuz. Əlinizi
heç vaxt yazıdan çəkməyin”.
Pərvin
xanım mübahisələrə son qoyan sakit bir cavab verir: “Qəhrəmanım
əsəbləşib söyüş söymək istəyəndə
əlimi çəkirəm, çünki o yazını atam
da oxuyur...”
Dərs vaxtı nə qədər yaxın münasibətlər
olsa belə, müəllim və tələbə arasında həmişə
bir sədd olur. Pərvin xanımın tələbələri,
bəlkə də, bura dərs vaxtlarında soruşa bilmədikləri
sualların cavabını tapmaq üçün gəlmişdilər.
Axı, bu görüş Pərvin müəllimə
ilə yox, yazar Pərvinlə idi. Tələbələrdən
ilk sual Xədicə xanımdan gəlir. O, müəlliməsinin
gözəlliyi nədə görməsi ilə maraqlanır.
Pərvin
gözəlliyi yaşamaqda gördüyünü,
yaxınlarını sevindirməyin ən böyük sevinc
olduğunu deyir: “Bütün fəaliyyətim
doğmalarımı, məni sevən insanları sevindirmək
üçündür. Məndən ötrü gözəllik
o insanların xoşbəxt simasıdır...”
Söhbət məşhurluğa və mükafatlara gəlib
çatanda qonağımız əsas şərtin yazmaq,
işləmək olduğunu, müsabiqələrin insana əlavə
istedad vermədiyini deyir. Tanınmaq məsələsində isə
müsabiqələr ətrafında gedən qalmaqallara
qoşulmaq istəmədiyini, bu yolla qazanılan məşhurluğun
ona lazım olmadığını deyir.
Rəfiqə
Erkinin “planlı şəkildə hər həftə nəsə
yazmaq çətin deyil ki” sualına qonağımız
maraqlı bir cavab verir: “Təzə-təzə yazmağa
başlayandan sən ilhamı, fikri, düşüncəni
gözləyirsən. Amma zamanla, peşəkarlıq
artdıqca, o fikrin ağla gəlməsi, yazı
ovqatını “çağırmaq” bir təcrübəyə
çevrilir. Həm də
yazdığım mövzuya köklənə bilirəm.
Bir növ blokadaya salıram beynimi. Deyək ki, Nizaminin qəzəlindən
yazmalıyamsa, həmin həftə Nizaminin
yaradıcılığına köklənirəm,
özümü həmin auraya salıram. Onun
kitabları stolumun üstə olur, əsərlərini, eyni
zamanda haqqında yazılmış məqalələri
oxuyuram, Üzeyir Hacıbəylinin romanslarını dinləyirəm.
Və beynimdə yazı üçün
münbit bir şərait yaranır. Əsas
sirlərdən biri də yazının açarını
tapmaqdır”.
Müəlliməyə daha bir tələbə sualı
gəlir. Səbinə xanım müəlliməsinin əsərlərini
oxuyub mənəvi cəhətdən
qidalandığını deyir və onun yazıçı
olaraq kimdən bəhrələndiyini bilmək istəyir.
Gənc yazar təkcə yazıçılardan yox, eyni zamanda
rejissorlardan, bəstəkarlardan, rəssamlardan da təsirləndiyini
vurğulayır: “Şairlərdən ən çox Nazim Hikmət,
Fikrət Qoca, Vaqif Səmədoğlu, Ramiz Rövşəni
xoşlayıram. Anar müəllimin
bütün nəsri, publisistikası, Yusif Səmədoğlunun
“Qətl günü” romanı, Elçinin Bakı-Abşeron
hekayələri mənə xeyli təsir edib. Çoxdur bəyəndiyim, oxuduğum sənətkarlar.
Hamısından danışıb intellekt nümayişinə
çevirmək istəmirəm cavabımı...”
Tədbir
zamanı qonağımız “Samir üçün” hekayəsinin
sirrini bizimlə bölüşür: “Qardaşımın
adı Samirdir və bu hekayənin də yaranma tarixçəsi
var. Bir dəfə mən “Qar yağacaq” hekayəmi evdə
oxuyanda qardaşım dedi ki, bu əsərdə anamdan yazmısan. Və
etiraz etdi ki, hamıya hekayə yazırsan, ancaq mənim
haqqımda heç nə yazmamısan. Qarşıdan
onun otuz illik yubileyi gəlirdi, bu hekayəni də yubileyi münasibətiylə
yazmışam. Amma avtobioqrafik hekayə deyil bu.
Yəni Samirin ölkəni tərk eləmək fikri
olmayıb”.
Yazarın ölməzliyi haqda suala qonağımız təvazökarlıqla bunun tale işi olduğunu vurğulayaraq cavab verir: “Ədəbiyyat sadəcə, özümü ifadə etmək üçündür. Nə isə əldə etmək üçün vasitə deyil. Heç bir böyüklüyə, ölməzliyə iddiam yoxdur. Ölməzlik isə müəyyən mənada taledir. İzəddin Həsənoğlu ölməzliyi Azərbaycan dilində ilk qəzəl yazması ilə qazanıb. Ancaq yəqin ki, ondan əvvəl də ana dilində yazanlar olub. Sadəcə, bizə gəlib çatmayıb o əsərlər. Və bundan sonra min il də şeirlər yazılsa, hətta o dövrə aid kimsə araşdırma aparıb Həsənoğlunun ilk olmadığını sübut eləsə də, yenə onu ədəbiyyat tarixindən heç kəs silə bilməyəcək. Ölməzliyi hesablanmış, xüsusi bir yolla qazanmaq mümkün deyil”.
Son olaraq Elmin Nuri “Siz Azərbaycanı hansı rəngdə görürsünüz?” – deyə soruşur. Gözlənilməz sualdan ani olaraq fikrə gedən Pərvin xanım məclisin son akkordunu vurur: “Bu yaxınlarda eşitdim ki, bir nəfər Azərbaycanın yeni himnini yazıb. Qəribə hiss keçirdim. Üzeyir Hacıbəyovdan sonra yeni himn yazmağa hansı məntiqlə, hansı yanaşma ilə cəhd etmək olar?! Ona görə sualınıza cavab olaraq demək istəyirəm ki, Məmməd Əmin Rəsulzadədən sonra yeni rəng düşünməyə ehtiyac yoxdur. Rənglərimiz var artıq: göy, qırmızı və yaşıl”.
Zalı bürüyən gurultulu alqışlardan aydın duyulur ki, Pərvin xanımın bu həssas cavabı tədbir iştirakçılarının ürəyincədir.
Rəşad müəllim yekun olaraq yenə gənc ədiblərə öz tövsiyələrini verir: “Bugünkü görüşdən böyük zövq aldım. Yəqin Pərvini dinləyəndə bir daha əmin oldunuz ki, bütün bu uğurların bir açarı var – istedadla yanaşı məsuliyyət və zəhmət. Bir adam uzun müddət yorulmadan çalışırsa, o hətta ən ədalətsiz cəmiyyətdə belə öz dəyərini alır”.
Bununla da tədbirin birinci hissəsi başa
çatır.
İkinci
hissədə Emil Rasimoğlu, İntiqam Yaşar, Vəfa
Qafarova, Rəfiqə Erkin, Ruslan Mollayev, Elşad Barat, Rüfət
Axundlu, Ramilə Qardaşxanqızı, Gülnar Səma və
digərləri şeirlərini oxuyurlar, GƏM üzvləri
şeirlər haqqında fikirlərini bölüşürlər.
Ramil Əhməd
525-ci qəzet.-
2013.- 9 noyabr.- S.26-27.