Mizantropik-tənbəl məqamlar
“Fraqmentlər” silsiləsindən
Nə mizantropam (adamayovuşmaz, insansevməz), nə də
introvert (daima özünə qapanan, dərdini, fikirlərini
heç kimlə bölüşməyən). Əksinə,
ekstravertəm, – yəni ünsiyyətciləm, kiminsə
fikirlərini, dərdini bölüşməyə meylliyəm.
Amma bu dünyada bütün insansevər və ünsiyyətcil
olanların, içi mən qarışıq, hərdənbir
tənbəlliyi, mizantropluğu tutur: xətrini istədiyin
adama salam verməyə, sənə yaxşılıq edənin
doğum gününü, Novruz bayramını telefonla, sms-lə
təbrik etməyə, “orta məsafəli” qohumun
üçünə getməyə, feysbukda keçmiş
qrup yoldaşını başqasının profilində
görüb dostluq göndərməyə və nəhayət,
saat ikidə gedib öz qan analizlərinin cavabını
götürməyə tənbəllik etmək, mizantrop ovqata
düşmək məsələsi.
Ən
tragikomik situasiya: ev telefonuna zəng edənin
nömrəsini tanıyıb o adamın sənlə yox, atan,
ya ananla danışmaq istədiyini bildiyindən ikicə dəqiqə
danışmağa ərinirsən, əlində telefon zəng
çala-çala o biri otağa qaçırsan, ya hamamın
qapısını döyürsən ki, filankəsdi sənə
zəng edən. Hamamdan isə sənə
qışqırırlar ki, əşi cavab ver də!
Görmürsən məşğulam! Ya əksinə, evdəkilərdən
birinə gələn zəngə sən “Alo” deyəndə dəstəyin
o başındakı (məsələn, ananın uzaq qohumu)
susur, sən yenə “Alo” deyirsən, o yenə susur, sonra dəstəyi
yerinə qoyur, daha ağlına gəlmir ki, onların ev
nömrələri sizin telefonunda görünür.
Bazar günüydü, 39 nömrəli avtobusla evə
qayıdırdım. Arxa yerlərdən birində
oturmuşdum. İki dayanacaq sonra avtobusa
atam mindi. Mən tərəfə baxsa da,
deyəsən, görmədi məni. “Kaş
ki, görməyəydi,” – fikirləşdim. Görsə,
ya gülümsəyəcəkdi, ya da salam
verirmiş kimi göz vuracaqdı, mən də məcbur olub
yerimdən durub gərək yanına gedəydim. Tez
başımı qabağımda oturanın arxasında gizlətdim
və az sonra həmin adamın çiyni
üstündən gizlincə atama baxmağa başladım. Atam artıq qabaq yerlərdə ikinəfərlik
oturacaqda oturmuşdu, yanındakı yer boş idi.
Növbəti
dayanacaqda yaşlı bir kişi atamın
yanında oturdu. Nədənsə, yol boyu atam
avtobusa minib onunla paralel təkadamlıq oturacaqda əyləşmiş
qısadonlu qızın ayaqlarına bir dəfə də olsun
çevrilib baxmadı. Atamın “passivliyi”
məni lap təəccübləndirdi. “Hmm, səndən
çıxmayan iş”. Evimizin yaxınlığındakı dayanacaqda
qabaqca atam, hamıdan sonra isə mən düşdüm.
O, evə tərəf, mənsə yavaş-yavaş onun
dalınca bir neçə addım atıb sağa, marketə
tərəf buruldum, – saqqız almağa. Guya saqqız
çeynəmək keçirdi ürəyimdən...
Otuz yeddi yaşım var, indiyə qədər atamla
aramızda ciddi bir problem olmayıb, nə də uzun müddət
küsülü qalmışıq. Normal, ənənəvi
dədə-bala münasibətləri olub aramızda. Uşaq vaxtı mənə dondurma, oyuncaq
maşınlar, yuxarı siniflərdə oxuyanda isə
maraqlı kitablar alırdı. İndi isə
mənə öyüd-nəsihət verir, – bəzilərinə
“Razıyam, düz sözə nə deyəsən”, – deyirəm,
bəzilərinə isə yalandan başımı tərpətməklə,
“hmm, aha” deməklə reaksiya verirəm. Söhbətimizin
əksər mövzuları ədəbiyyat, siyasət, bir də
son illər Azərbaycanda dəbə minən din-məzhəb
söhbətləridi...
Onda 39
nömrəli avtobusda atama gizlin baxa-baxa fikirləşirdim:
onsuz da hər gün səni evdə görürəm,
yaxınlaşıb yanındakı boş yerdə
oturmağımın, avtobusdan bir yerdə düşüb
söhbət edə-edə evə getməyimin elə bir mənası
yoxdur. Kobud səslənsə də, nə də
bunu etməyə borclu deyiləm. Bir sözlə, hesab
edirdim ki, atama yaxınlaşmamaqla günah bir iş tutmuram...
Fikirləşirəm, görəsən, işdən evə
qayıdanda, avtobusda anamı görsəm, neyniyərdim. Oturmağa yer
olmasa, yol isə uzun olsa, sözsüz, səsləyib
çağırardım ki, öz yerimi ona verim. Amma
ön, ya orta cərgədəki boş oturacaqlardan birində
otursa, ya bir gedəcəyimiz yol qısa olsa, yerimdən durub,
yanına gedib deməzdim ki, hə, ay ana, gördüm səni,
hardan gəlirsən-filan... Onu deyim ki, dədəmlə
olduğu kimi anamla da münasibətlərim normaldır.
...Marketdən
saqqız alıb evə getdim, atamı guya həmin gün ilk
dəfə görürmüş kimi salamlaşdım. Az sonra çörək yeməyə
başlayanda atam dedi: “Sənə min dəfə demişəm,
arxada oturma. Demişəm axı, yük
maşını gəlib avtobusu arxadan vuranda, ən
böyük zərbəni orda oturanlar alır,” – deyib göz
vurdu mənə, yəni inciyib-eləməmişəm,
işində ol, – başa düşdüm ki, avtobusda mənə
yaxınlaşmağa həvəsin yox idi.
(Elə bilməyin ki, avtobusda dədəmin yerinə pul
verməməkçün önümdə oturan sərnişinin
arxasında gizlənmişdim. Bu məsələdə hər
şey təbii alınır bizdə, – kimdə xırda varsa,
ya kim əlini cibinə tez salırsa, o da
iki nəfərin yol haqqını verir.)
...Sonralar
çayxanada avtobusda atamla bağlı olan hadisəni ən
yaxın dostuma danışanda gülə-gülə
bunları demişdi mənə: “Eh, mən sənlə
müqayisədə naşükürün kvadratıyam. Səhərlər işə gedəndə çox
vaxt ayrı-ayrı vaxtlarda evdən çıxırıq,
atamın işi doqquzda, mənimki onda başlayır. Hər ikimizin avtobus dayanacağı eynidir, – o, 5-ə
minir, mən 128-ə. Amma bəzən səhərlər eyni
vaxtda evdən çıxan vaxtlarımız da olur. Elə
olub ki, mən
guya işə gecikdiyimdən ofisə tez çatmaq
üçün dədəmlə sağollaşıb
başqa dayanacağa tərəf getmişəm. Ya da elə
olub ki, blokdan çıxanda yalandan demişəm ki, vay, şəxsiyyət
vəsiqəmi götürmək yadımdan
çıxıb, guya işlə bağlı banka
gedəcəm, orda lazım olacaq-filan, beləcə dədəmə
yalan deyib evə qayıtmışam.” – “Bə
yaxşı, dədən başa düşüb ki, sən həyasızcasına
ona yalan danışırsan?” – düz
gözlərinə baxıb ciddi-ciddi soruşuram. (Təbii ki, aramızda zarafat var.) “Məncə, hə. Amma heç
vaxt üstünü vurmayıb,” – dostum
qımışa-qımışa cavab verir. “Yəni demək
istiyirsən ki, səni böyütmüş, oxutmuş,
iş tapmağa qədər köməyini əsirgəməmiş
kişi naşükürün kvadratı, nankor
övladının həmin anlarda ona olan mizantropik münasibətindən
agah olur,” – “Agah olsun da, neyniyim. Dədəmə
pislik-zad eləmirəm ki. Müstəqil
bir şəxsiyyət kimi səhər işə tək getmək
istiyirim,” – deyir və qəşş edib gülür.
1990-91-ci illərdə BDU-da, tələbəlik illərində
məndən bir kurs yuxarı İsmət adında bir
oğlan oxuyurdu. Demək olar, üç
gündən bir böyük tənəffüsdə dəhlizdə,
ya yeddinci mərtəbədə Nadir dayının
çayxanasında kişmişli kekslə çay içə-içə
Elçibəyin, İsgəndər Həmidovun, Etibar Məmmədovun
meydanda bir yerdə qulaq asdığımız
çıxışlarını, “Azadlıq” qəzetində
çıxan müsahibələrini müzakirə eliyirdik. Zərdüşt və Araz Əlizadə
qardaşlarının həmsədr olduğu Sosial-Demokrat
Partiyasının milli olub-olmamasının üstündə
mübahisələrimiz olurdu. Dağlıq
Qarabağ uğrunda gedən döyüşlərdə qələbələrimizə
sevinirdik, məğlubiyyətimizə kədərlənirdik,
amma özümüz nə Qarabağda vuruşan
könüllü döyüşçülərə, nə
də 1990-91-ci illərdə Xocalıda binalar tikən tələbə
briqadalarına qoşulmaq istəyirdik. Sonra
mən Sankt-Peterburqa oxumağa getdim.
Bakıya qayıdandan sonra müxtəlif yerlərdə
işlədim.
Üstündən
hardasa on səkkiz il keçdi, QHT tədbirlərinin
birində İsmətlə üz-üzə gəldik,
baxışlarımız toqquşan kimi ikimiz də
özümüzü görməməzliyə vurduq, – elə
bil o vaxt Qarabağ problemini az qala “həll edən” biz
deyildik....
Bir
şeyi deyim, adətən, o cür konfranslarda, yasda, ya xeyirdə
tanış olub on beş-iyirmi dəqiqə,
hətta bir saat söhbət etdiyin adamla beş il sonra
başqa bir məclisdə, tədbirdə təsadüfən
üz-üzə gəlib ürəyinizdə “Görən,
kim birinci salam verəcək?” – sualını
verə-verə bir-birinizə salam verməyəndə, hər ikiniz təxminən eyni
şeyi fikirləşirsiz: əşi, biz onsuz da elə
yaxın tanış-zad deyilik, o vaxt təsadüfən
üz-üzə (ya yan-yana) oturmuşduq deyə tanış
olduq, arada vaxt öldürmək üçün söhbət
elədik, indi elə düz eliyib bir-birimizə salam belə
vermirik. Və ya sənə yaxın olan, ildə
beş-altı dəfə gördüyün, ad günlərini,
bayramlarını təbrik etdiyin tanışının biriylə
üzləşib bir-birinizi görməməzliyə vuranda
ikiniz də eyni şeyi fikirləşə bilərsiz, – ay
qardaş, indi həvəs yoxdu, eybi yox, gələn dəfə
salamlaşıb hal-əhval tutarıq.
Qaldı ki, İsmətə, yenə “feysbuk”,
“odnoklassnik”də bir-birimizin şəkillərini görüb
bir-birimizə dostluq göndərməyə mizantropluq, ya tənbəllik
etsəydik, bu, hardasa başa düşülən olardı. Amma üç il dalbadal ünsiyyətdə olan bizlər
virtual yox, canlı insanlar kimi üz-üzə gəlib
özümüzü görməməzliyə vururduq.
Üstündən
iki il keçdi. Yenə
konfransların birində İsmətlə rastlaşdıq.
Bu dəfə bir az diqqətlə
bir-birimizə baxdıq və yəqin ki, o da mənim kimi
bunları fikirləşdi: “Hə, səni tanıdım, sən
də məni tanıdın... Amma vallah həvəs yoxdu
yaxınlaşmağa, söhbət eləməyə... Hə, görürəm, başa
düşdün məni, yaxınlaşmadın, elə buna
görə sağ ol... Bir də ki, lap başa
düşməsəydin belə, vallah, qınama məni.
Dayım bir yana (neçə illər qabaq
trolleybusda dayımı da görməməzliyə
vurmuşdum), heç dədəmi, anamı avtobusda görəndə
“tanımıram”, o ki, qala səni”. Düzü,
belə məqamlarda insanların eyni vaxtda mizantropluğu tutur,
tənbəlliyi tutur deyə, adamlar bir-birini heç
qınamır da.
İkinci
dəfə yenə baxışlarımız toqquşub,
sürüşüb bir-birindən aralananda və mən
onunla az öncə söhbət edən bir tanış
oğlandan sözarası soruşanda ki, o boz pencəkli,
bığlı oğlan kimdi (tələbə vaxtı
İsmət bığ saxlamırdı), tanışım
dedi ki, Gənc Demokratik Təşəbbüskarlar Birliyinin sədridi,
yaxşı layihələri var, qrantlar-filan alır, “Mersedes
600” sürür, bunu da guya sözarası dedi, yəni bil də,
necə qrantlar alır. Deyə bilmərəm,
o, da həmin konfransda hansısa tanışından mənimlə
bağlı nəysə soruşmuşdu, ya yox, amma
sözsüz, ürəyində fikirləşmişdi ki,
görəsən, mən harda işləyirəm, Elçibəyə
münasibətim dəyişibmi, indi də o vaxtkı kimi
türkçüyəm və s.
Konfransda
çay fasiləsində elə oldu ki, növbəyə eyni
vaxt yaxınlaşırdıq və o, mənə dedi:
– Siz
keçin.
– Yox, siz
keçin, – deyib əlimlə ona yer göstərdim. “Ay
aferist, mənə siz deyir,” – fikirləşdim.
– Yox, siz.
– Sağ
olun, təşəkkür edirəm, – deyib nəhayət, mən
ondan önə keçdim.
Yəqin
o da əlində boş fincan çay növbəsini gözləyə-gözləyə
mənim kimi bunları düşünürdü: ”Yaxşı, biz indi niyə
özümüzü gicliyə qoyuruq? Nə var ki, burda,
yaxınlaşıb demək ki, a dost, necəsən?
Neçə vaxtdı haralardasan?... Ehh, o vaxtlar, gözəl, romantik vaxtlarımız
idi. On minlərlə insanı pul, karyera
maraqlandırmırdı, hamını Qarabağ, milli istiqlaliyyət
ideyası, Elçibəy sevgisi birləşdirirdi. Hansı siyasətçini biz indi elə səmimi
sevirik?”...
Bu dəfə də heç birimizin “cəsarəti”
çatmadı ki, salamlaşıb köhnə xatirələrə
baş vuraq.
Tənbəllik üstəgəl mizantropik ovqat, – bir sözlə,
hər ikimizə sərf edən vəziyyət.
Üç
ay sonra Hilton otelində növbəti konfransların birində,
– artıq üçüncü dəfə, – növbəti
çay fasiləsində qonşu masalarda oturub çayla,
piroqla məşğul ola-ola qulağımızın ucuyla
hiss edirdik bir-birimizi, arada guya təsadüfən ötəri
bir-birimizə tərəf baxırdıq. Az
sonra təşkilatçılardan biri, cavan oğlan cingiltili
səsiylə elan elədi ki, konfrans öz işinə davam
edir, buyurun zala.
Eyni vaxtda
yerimizdən qalxıb, za
la tərəf
hərəkət eləməyə başladıq, – o, mənim
arxamca gəlirdi, içəri girməyə yaxın yanaşı
addımlayası olduq. Və birdən o, mənə tərəf
çevrilib dilləndi:
– Görən,
çıxışlar çox çəkər?
– Mən
bilən, reqlamentə görə hərəsinə yeddi,
maksimum on dəqiqə verilib. Proqrama görə doqquz
çıxışçı var. Lap hamısı
burdadılarsa, on dəqiqədən doqquz adam
doxsan dəqiqə, saat yarım yəni.
(Baxışlarımız
isə bu sözləri deyirdi: hə, görək kim ”buzu sındıracaq”, kim cəsarətli
çıxacaq?)
–
Sual-cavab, müzakirələr də var hələ.
– Hə,
düzdü. Onda hamısı bir yerdə yəqin
iki saat, maksimum iki saat yarım çəkər.
– Bura bax,
sən Alpay deyilsən? – qəfildən
İsmət sakit səslə “buzu sındırdı”.
Yalançı
təbəssümlə, diqqətlə ona baxa-baxa,
qaşınmayan çənəmi qaşıya-qaşıya guya
nəyisə xatırlamağa çalışdım.
Baxışlarımla “Sən kimsən?” sualı verirdim ona, –
düzünü deyim, bir növ əvvəlki qarşılıqlı
tanımamaqlığa təbii fon verirdim, bir növ hər
ikimizin “günahını” ört-basdır etmək istəyirdim.
Hərçənd ki, baxışlarından başa
düşürdüm ki, o, artıq ürəyimdəkiləri
rahatca oxuyub, bəlkə də mənə ürəyində
deyirdi: “Yaxşı, aferistlik eləmə. Elə
baxırsan, guya məni tanımırsan da”.
– Həə,
sən İsmətsən? – əlimi
çənəmdən çəkəndən sonra xəfif
bir təbəssümlə soruşdum. – Hmm, indi səni
tanıdım.
(Yeri gəlmişkən, bu cür məqamda “hə” deyəndə
“ə” hərfini gərək uzadasan ki, təəccüb-heyrət
təbii alınsın.)
Və nəhayət,
nəfəsin rahat gedib-gəldiyi şəraitdə standart
sual-cavablar başladı: “Haralardasan?... Yəqin
evlənmisən... Uşaq var?... Səndə
neçə uşaqdı?... Allah
saxlasın... Necə oxuyurlar?... Maşallah” və sairə və ilaxır. Sonda
BDU illərinə, siyasi romantika dövrümüzə
qayıtdıq...
Buna oxşayan, eyni zamanda fərqli paradoksal-əcaib vəziyyətlərlə
də üzləşir insanlar. Görürsən, tədbirlərin
birində iki nəfəri bir-biriylə tanış
edirlər və hardasa bunlar yarım saat söhbət edirlər
öz aralarında. Üstündən beş
il keçir və bu müddətdə sanki köhnəlmiş
tanışlar başqa bir tədbirdə yenə üz-üzə
gəlib söhbət etməyə məcbur olur. Bu zaman hər
ikisi elə manerada, tonda söhbət etməyə
başlayır ki, guya təzəcə tanış
olublar. Üstəlik, heç biri bir növ qorxusundan o birinin
adını soruşmur və mümkün qədər beş
il əvvəl müzakirə elədikləri mövzulara toxunmur ki, süni və
xoşagəlməz vəziyyət yaranmasın, – yəni o
birisi birdən deməsin: “Siz nəysə mənə çox
tanış gəlirsiz, siz təsadüfən Ş. müəllim
deyilsiz?” Beş il sonra ikinci dəfə təsadüfən
görüşən tanışlar şirin söhbət edə-edə
xoş ovqatla bir-biri ilə bir də görüşməmək
ümidiylə sağollaşıb ayrılırlar.
Qəribədi, insanlar yeddi, səkkiz saat ofisdə bir
yerdə işləyirlər, gün ərzində hansısa
işdə bir-birinə kömək edirlər,
deyib-gülürlər, bir-birindən çay içmək
üçün konfet istəyirlər. Amma axşam işdən
eyni vaxtda çıxanda...
Saat
yeddidir, işdən çıxıram, girişdəki
köşkün yanında iş yoldaşım Samir şirkətimizin
təhlükəsizliyini (security) qoruyan Mehmanla söhbətini
bitirir. “Oldu qardaş,” – deyən, yəni onunla
sağollaşan anda məni görür, duruxan kimi olur.
Biz səhər salamlaşmışıq, günorta ofisdə
bir yerdə nahar etmişik, indi isə sağollaşıb
ayrıla bilmərik, çünki yaranmış vəziyyət
başqa şey deyir: biz bir yerdə hardasa on dəqiqə
“İçərişəhər” metro stansiyasına tərəf
getməli, eskalatorla aşağı düşməli, vaqona
minməliyik. Sonra mən “Nərimanov”da, o isə “Xalqlar
Dostluğu”nda düşəsidir, – yəni mən onunla beş stansiya bir yerdə yol getməliyəm. Bu da təxminən 20-25 dəqiqə birgə yol getmək
deməkdir.
Məni
görəndə əvvəlcə duruxan Samir məcburən
gülümsünür, mənə yol göstərir ki,
qabağa keçim, mən qabağa keçirəm, elə
bilirəm dalımca gələcək və mexaniki olaraq fikirləşirəm:
“Yol boyu bunnan nədən danışacam?” Və
təhlükəsizliyin işçisiylə
sağollaşıb yola düşməyə hazırlaşan
Samir birdən dayanıb ikinci mərtəbədə
işığı yanmayan otaqlardan birinin pəncərəsinə
baxır. Gözünü qırpmadan.
(Təhlükəsizliyin işçisi öz
köşkündədir.) Əvvəlcə
çaşıram, bu, niyə gözlərini
yarımqaranlıq, içində heç kimin və heç
nəyin görünmədiyi otağa zilləyə-zilləyə
heykələ dönüb. Mənə yol göstərdi,
özü isə dayandı...
Çaşqın vəziyyətdəyəm, bilmirəm,
dayanıb Samiri gözləyim, yoxsa yoluma davam edim. Görürəm
ki, o hələ də başını tərpətmədən
ciddi baxışlarını yarımqaranlıq otağa zilləyib,
sanki orda məna axtarır. Nəhayət, yola
düşürəm... Lap yaxşı,
düzünə qalsa, elə mən də bunu istəyirdim.
Deyəsən, o, hələ də boş,
qaranlıq otağa baxmağa davam edir.
Yox,
küsülü deyiləm, bir yerdə işlədiyimiz iki il içində bir dəfə də olsun
aramızda söz-söhbət olmayıb. Nə
mənim ona, nə də onun mənə pataloji, qeyri- pataloji
nifrəti yoxdur. Bu iki il ərzində ilk dəfəydi ki, biz eyni
vaxtda işdən çıxırdıq. Samir
mühasibdir, həftədə üç-dörd dəfə
iki saatlığa bizim ofisə gəlib hesab işlərini
görüb, yazıb-pozub gedir başqa işlərinin dalınca.
Fasilələrdə çay içə-içə gəzdiyimiz
ölkələrdən, siyasətdən, bazlıqdan söhbət
eləmişik... Amma bircə dəfə iyirmi-otuz dəqiqəlik
yol yoldaşı olmaq istəmədi mənimlə...
Şirkətimiz iyirmi iki mərtəbəli binanın on
dördüncü mərtəbəsində yerləşir. Birinci mərtəbədə
risepşində işləyən qızlar hər səhər
9-10 arası işə gələn, 6-7-də işdən gedən
onlarla adamın salamını alıb məcburən
gülümsəməmək, lap pisi, bəzilərinin mənasız ”Necəsiz?”sualına
“Yaxşıyam, sağ olun” cavabı verməməkçün
başlarını kompüterin monitorunun arxasından
qaldırmırlar. Düz edirlər, gün ərzində
neçə dəfə eyni şeyi təkrar etmək olar.
Amma məsələ burasındadır ki, risepşndə işləyən qızların birindən xoşum gəlir, mizantrop qızı mizantrop heç olmasa həftədə bir dəfə də olsun binaya girənlərə salam vermək istəmir, elə giriş qapısının şüşəsindən içəri girəcək adamı görən kimi kompüterin monitorunun qabağında görünməz olur. Hətta hərdən ürəyimdən keçir, yaxınlaşıb ona deyim: “Ay qız, heç olmasa həftədə bir dəfə salam vermək üçün hüsnü-camalını o monitorun qabağından qaldır. Başqaları cəhənnəm, mənə zülm edirsən axı!”
Hər gün birinci mərtəbədə foyedə ayaq üstə dayanıb binanın təhlükəsizliyini qoruyanların işi daha çətindir. Çünki onların gizlənməyə yeri yoxdur. Amma çıxış yolu tapanlar da olur. Bunların arasında iki cür tipə rast gəlmişəm. Bəziləri sadəcə içəri keçən adamların üzünə baxmır, heykəl kimi düz başqa səmtə gözlərini zilləyirlər, – bunlar hardasa özlərini təbii aparır, yəni açıq-aşkar demək istəyirlər ki, heç kimə salam vermək istəmirik. Bəziləri isə adam yaxınlaşan anda sifətlərinə ciddi ifadə verib ya əllərindəki, ya da yaxalarına pərçim elədikləri ratsiya ilə “delavoy-delavoy” danışmağa başlayır.
...Hə, az əvvəl mənimlə eyni yolu getmək istəməyən iş yoldaşım Samirdən danışırdım axı. Ertəsi gün Samir işə gələndə guya otağıma təsadüfən girirmiş kimi daxil oldu, gülə-gülə salamlaşıb ”Dünən gördün də Milan İnteri necə dağıtdı”, – dedi. Halbuki o, mənim futbol azarkeşi olmadığımı yaxşı bilirdi. Sanki “günahını” yumağa gəlmişdi...
2012 – 2013 sentyabr,
Bakı
Alpay Azər
525-ci qəzet.- 2013.- 23 noyabr.- S.27.