Pərvinin
dünyası
Bu günlərdə gənc yazıçı Pərvinin
“Balerin” nəsr kitabı Türkiyədə çapdan
çıxıb. Türk dilində nəşr edilən
kitab nüfuzlu yayım evlərindən biri olan
“Akçağ” nəşriyyatında işıq üzü
görüb. Kitabı türk dilinə
yazıçı-tərcüməçi İmdat Avşar
çevirib. Xalq yazıçısı Anar
kitaba ön söz yazıb. Ön
sözü “525-ci qəzet” oxucularına təqdim edirik.
Hər bir yazıçının – əlbəttə, əgər
o, sadəcə, yazı yazan deyilsə, doğrudan da əsl
yazıçıdırsa – öz dünyası olur. O, bu dünyaya insanlar gətirir
– əsərlərinin personajlarını. Bu
personajlarla birgə sevinir, qüssələnir, aşiq olur,
darıxır, inanır və aldanır. Bəzən
personajlar əsərdən əsərə,
hekayədən hekayəyə adlarını, qiyafələrini,
bioqrafiyalarını dəyişərək keçirlər,
amma hamısında müəllifin özündən pay var –
onun ümidlərindən, arzularından, həyata
keçmiş və keçməmiş istəklərindən,
qəlbinin ən dərin yerində
gizlətdiyi sirrlərindən.
Gənc
nasir Pərvinin də öz dünyası var. Bu dünyanı
bir sözlə səciyyələndirmək olsaydı, mən
“işıqlı” sözünü seçərdim, Pərvinin
dünyası işıqlı dünyadır, nurlu
duyğularla dop-dolu dünyadır, bu dünyada bütün
personajlar- yaxşı, xeyirxah, həssas insanlardır, bu
dünyada kinə-küdurətə, paxıllığa, həsədə,
nifrətə yer yoxdur. Bu da Pərvini bəzi
başqa gənc yazarlardan fərqləndirən cəhətdir.
Bizim günlərdə bəzən ədəbiyyat kimi qələmə
verilən elə yazılarla tanış olursan ki, onları
oxuyanda burnunu tutmalı olursan, çox vaxt səhifələrdən
gələn üfunətə tab gətirməyib mütaliəni
yarımçıq qoyursan. Belə yazılar təbii ki, yaşından
asılı olmayaraq – yaşlı
müəlliflərin də qələmindən
çıxır, cavanların da. Hər sinndə elə
qaramat adamlar var
ki, mənfi aurası özlərindən qabaq
görünür – tornadonu uzaqdan uzağa xəbər verən
qara burulğan kimi... Pərvinin yazıları isə ətrafa sanki saflıq, təmizlik, sərinlik,
ülvi hisslər çiləyir. Türkiyəli
tərcüməçi dostum İmdat Avşar Pərvinin bu
ölkədə çıxacaq hekayələr kitabına
ön söz yazmağımı təklif etdi. Vaxtiylə
Fikrət Qocanın, Vaqif Səmədoğlunun, Ramiz
Rövşənin, Səlim Babullaoğlunun Türkiyədə
çıxan kitablarına ön sözlər
yazmışdım. Bu təklifi də məmnuniyyətlə
qəbul etdim. Yazıma başlamazdan Pərvinin kitabı haqqında
mətbuatımızda dərc edilmiş bəzi
yazılarla tanış oldum. Bu
xeyirxah yazılara sevinsəm də, müəyyən təəssüf
hissi də keçirdim ona görə ki, gənc yazıçının
əsərləri haqqında demək istədiklərimin
bir qismi məndən qabaq deyilib. Buna görə belə yazılardan birindən,
özü də istedadlı gənc yazıçı olan
İlqar Fəhminin səmimi məqaləsindən
ürəyimcə olan fikirləri gətirmək istəyirəm.
İlqar yazır ki, gənc yazıçılardan bəziləri ədəbiyyata
məhz qalmaqalla, hay-küylə, kimlərisə sancmaq meylləriylə
gəlməyə çalışırlar. “Bunun səbəbini
xırdalamaq istəməzdim, amma
bəzi dırnaqarası böyüklər gənclərin beynini doldururdular ki,
indi zamanə başqadı, indi
ədəbi mühitdə özünü
tanıtdırmağın, özünü təsdiq eləməyin
yeganə yolu məhz kimlərisə sancmaq, kimlərisə atəşə
tutmaq, yaxud da hansısa əxlaq
çərçivələrini
sındırmaqla diqqəti cəlb eləmək, orijinal
görünməkdir...Pərvin də bu mühitə qədəm
qoyan gündən bütün hay-küylərdən,
qalmaqallardan kənarda dayandı.”
Təbii
ki, Pərvin yalnız hər növ qalmaqallardan, hay-küylərdən
uzaq durmasıyla deyil, əsrlərin sınağından
çıxmış mənəvi və əxlaqi dəyərlərə sadiq
qalmasıyla da seçildi. Bunu gənc yazıçı
haqqında dəyərli məqalə yazmış başqa
bir müəllif, Xalq şairi Sabir Rüstəmxanlı da
xüsusi vurğulayır: “Pərvin yaşında ədəbiyyata
yetkin ağılla, saf cilalı dillə, mənəvi, əxlaqi
dəyərlərə sayqı ilə başlayanlar az olub. Bu nəticəyə məni gətirən həm də
onun araşdırıcılıq fəaliyyəti, cəmiyyət,
ailə, ədəbi mühit, vətəndaşlıq borcu,
insanlıq haqqında düşüncə və qənaətləridir”.
Mən bu fikirləri də paylaşıram və Pərvinin
uğurunun üç tərkib hissəsini xüsusi qeyd etmək
istəyirəm – orijinal istedad, iti ağıl və fantastik,
yorulmaz zəhmətkeşlik. Bunlara
dördüncü bir keyfiyyəti –fenomenal yaddaşı da əlavə
etmək olar.
Yazıçının
iş prosesini lazımınca təsəvvür edə bilməyənlər
onun yalnız masa arxasında yazı yazdığı
anlarını iş saatı sayırlar. Əslində
isə yazıçı hər gün, hər saat, gecə-gündüz
işləyir. Yalnız yazı yazanda yox, mütaliə
edəndə də, musiqi dinləyəndə də, kimlərləsə
söhbət edəndə də, ətrafı müşahidə
edə-edə sadəcə küçəylə gedəndə
də, susub fikirlərə
dalanda da...Bu mənada Pərvinin zəngin mənəvi
dünyası – geniş mütaliəsi, ədəbi və
musiqi zövqü, insanları dinləyə və anlaya bilmək
bacarığı yenə də onun fitri istedadıyla birlikdə
gərgin zəhmətiylə də bağlıdır.
Bütün bunların nəticəsində isə o
yaşından çox-çox böyük həyat təcrübəsinə,
dünya haqqında, insan münasibətləri haqqında kamil biliklərə malikdir. Yenə də
İlqar Fəhminin dəqiq müşahidəsinə istinad edəcəm.
İlqar qeyd edir ki, gənc yazıçının hekayələrini
ardıcıl mütaliə edəndə, “oxucunun
gözünün
qarşısında Pərvinin çox maraqlı bir
daxili portreti, ruhani obrazı canlanır. Adama elə gəlir
ki, bu insanın içində öz fiziki yaşından çox-çox
kiçik olan
kövrək bir qızcığaz və bu yaşdan qat-qat
böyük olan dünyagörmüş, müdrik bir
qadın əyləşib.”
Tamamilə doğrudur. Bu baxımdan Pərvinin ilk hekayələr
kitabından başqa
onun son aylarda başladığı maraqlı bir
layihədən də söz açmaq yerinə düşər. Pərvin
“525-ci qəzet”də çox əsrlik poeziyamızın
“Yüz gözəl
sevgi şeirini” təqdim edir. Seçdiyi şeirlərə
verdiyi şərhlər o qədər dərin və mənalıdır
ki, sanki həmin örnəklərlə tən gələn onların
nəsr variantını yaradır, psixoloji nəsr vasitəsiylə
onların daha dərin
qatlarına varır, bu şeirlərdən öz
dünyagörüşünə, öz duyğularına
uyğun nəticələr
çıxarır və oxucuları da bu əbədi
nümunələri yeni gözlə oxumağa
çağırır, onları məhəbbətin bu əsərlərdə
əksini tapmış ən müxtəlif çalarları
barəsində düşünməyə vadar edir...Eyni
ciddilik, eyni professional səriştə
Pərvinin müxtəlif peşə sahibləriylə,
özündən çox-çox yaşlı
tanınmış adamlarla apardığı söhbətlərdə,
müsahibələrdə də görünür. Pərvin
müsahibinin fəaliyyətiylə qabaqcadan ətraflı
tanış olduğu üçün, ona ötəri deyil,
işinin, şəxsiyyətinin mahiyyətiylə
bağlı konkret suallar verir, ona görə bu müsahibələr böyük maraq doğurur.
Amma təbii
ki, Pərvini gənc yaşlarından, ilk kitabından məşhurlaşdıran,
ona haqlı olaraq bir neçə ədəbi mükafat
qazandıran- nəsridir, əsas hekayələri toplanan “Qar
yağacaq” kitabıdır. Kitaba ön söz yazan
Yazıçılar Birliyinin Gənclərlə iş üzrə
katibi Rəşad Məcid əmin olduğunu bildirir ki, Pərvin
“Ədəbi yaradıcılıq sahəsində fəaliyyətini
uğurla davam etdirəcək və gələcəkdə Azərbaycan
ədədiyyatını layiqincə təmsil edəcək”.
Kitabla ilk
tanışlığımdan sonra Rəşadın bu fikrini
bölüşürəm. Kitabı
oxuduqca gözlərim qarşısında fransız
impressionist rəssamlarının, məsələn Klod
Monenin, Kamil Pisarronun, ya da bizim Səttar Bəhlulzadənin bəzi
tabloları canlandı. Elə
bil bu hekayələrdəki
yağış Pisarronun “Paris bulvarında” yağan
yağışın Azərbaycan nəsr diliylə
verilmiş təsviridir. Monenin sis-duman içində peyzajları, ya Səttarın
Abşeron təbiətini canlandıran tabloları yada düşür. Pərvinin
hekayələrindən hiss olunur ki, o mükəmməl və
sağlam ailə tərbiyəsi görmüşdür, ailəsinə
çox bağlı bir insandır və ailə dəyərləri
onunçün son dərəcədə önəmlidir. “Samir
üçün” hekayəsində
mühitin eybəcərliyindən əziyyət çəkən insanın
yalnız ailəsində, konkret olaraq bacısıyla
ünsiyyətdə dayaq axtarması, valideynləriylə
kövrək münasibəti,
onları incitməmək istəyi və eyni zamanda baş
götürüb harasa getmək niyyəti psixoloji ayrıntılarla əks
olunub, finalda balaca uşağın
səbrlə topladığı qəpikləri atasını
saxlamaq üçün sərf etmək fədakarlığı,
bu təşəbbüsün sadəlövhlüyü
oxucunu riqqətləndirir.
“Eee...dayan”
hekayəsində zamansızlıq məkanına
düşmüş xəstənin, komadamı, ya başqa bir haldamı ailəsinə,
övladlarına, keçmişinə, xatirələrinə
bağlılığı onu yenidən həyata qaytarır.
Maraqlı yazılardan biri də “Çarəsiz yalan”
hekayəsidir.
Şuşasından didərgin düşmüş qoca nənənin ən böyük arzusu doğma
yurduna qayıtmaqdır və
yaxınları ölüm qabağı onda bu illüziyanı yaradır,
çarəsiz yalana əl atırlar. Guya ki, onu Şuşaya apardıqlarını deyirlər. Hekayə nənənin
ölümüylə bitsə də, yazıçı bu
sonluqda da nikbin
bir şey tapır, yazır ki, nənə sevindiyindən
öldü... Pərvinin xislətində qoruyub
saxladığı uşaqlıq ruhunun nəticəsidir bu... axı ancaq uşaqlar hər şeyin
yaxşı bitməsini istəyir və gözləyirlər.
Bu hekayənin təsir qüvvəsi elə böyük oldu
ki, “Ulduz” jurnalının özəl layihəsi əsasında bir neçə
yazıçı ona öz sonluqlarını yazdılar. Bu sonluqlardan uğurlusu
da oldu, uğursuzu da. Bir sonluq da mənim
ağlıma gəldi, amma daha gecdi, layihə tamamlanmışdı.
Ağlıma gələn
sonluq isə belə olmalıydı ki, ölümündən
bir il sonra yaxınları Şuşadan çox uzaqlarda dəfn
olunmuş nənənin qəbri üstünə gələrkən görürlər ki, burada
yalnız Cıdır düzündə bitən
Xarıbülbül gülü bitib. Bu rəmz nənənin
basdırıldığı yad
yerdə Şuşa ruhunun
canlanmasına işarə olardı.
“Qucci Fatoş” hekayəsində ahəng, harmoniya
axtarışı, Pərvinin nəslinə xas olan və
yazıçının yaxşı bildiyi markalar, brendlər,
geyim, ətirlər, jarqon xüsusiyyətləri – bunların
bir-birinə uyğunluğu və ya uyğunsuzluğu sanki
insanın yox, manekenin baxışıyla verilir və təbii
ki, belə bir insan sonda özü də manekenə
çevrilir.
Orijinal tapıntıdır. Bu mövzunun
ciddiliyi isə yüngül ironiyaya (bu da Pərvinin üslubu
üçün səciyyəvidir), zərif istehza, xəfif
rişxənd çalarlarıyla yumşalır.
Özünü həmişə nəyəsə gərək
bilmək istəyi
“Bankomat” hekayəsinin qəhrəmanı Timaya da
xasdır. Tima zəif, savadsız olsa da, həyatında bir məqsəd,
məna, insanlarçün faydalı olacaq bir iş axtaran
personajdır. Yenə də müəllifin xəfif ironiyasıyla bu məqsədi
bankomata bağlanmaqda tapır. O bankomatda bütün
işçilərin hesab kodunu bilsə də, bunlardan öz
tamahı üçün istifadə etmək ağlına belə
gəlmir, insanlara köməyi də tamamilə təmənnasızdır.
Bu mənada Pərvinin heç bir hekayəsində pis adam yoxdur. Qəribə, qeyri-adi adamlar var, amma yaramazlar yoxdur. Bəlkə tək bir “Şərq şirniyyatı” hekayəsindəki yaşlı qadın istisnadır. Ancaq onu da sırf mənfi personaj saymaq olmaz. Ömrünün bəlkə də son aşamasında gənc bir oğlanla mazaqlaşmaq həvəsi onu cavan, cazibədar qızın qarasınca danışmağa sövq edir. Hekayənin məğzi, bu qadının ifşa olunması yox, gənc qızın həyatda ilk xəyal qırıqlığı, insanlara inamının zədələnməsidi. Əlbəttə qızın ilk baxışdan özünə qaynana seçməsi, onun hələ üzünü belə görmədiyi oğluyla ailə qurmaq planları yenə də müəllif ironiyasının təzahürüdür. Belə azacıq sezilən ironiya “Sevimli...zərif...mənim” hekayəsində də var. Pərvinin hekayələrinə xas olan cəhət (Heminqueyin təbirini xatırlasaq) əsas mətləbin çox hissəsinin aysberq kimi suyun altınla qalıb görünməz olmasıdır. Bu hekayənin də bir neçə qatı var. Yalançı və doğruçu mitinqlərə istehza, onların şişirdilərək rəsmilərin təlaşlarına səbəb olması, televiziya sensasiyabazlarının canfəşanlığı satirik boyalarla verilib. Amma rəssamın pəncərə ardında gördüyü gözələ ilk baxışdan, bir qəlbdən min qəlbə vurulması, onun uzaqdan uzağa bir neçə dəqiqə ərzində şəklini çəkməsi, sonra bu şəkli “Sevimli...Zərif...Mənim...” sözləri yazılmış kağızla həmin qadına göndərməsi, qadının da bundan cuşə gəlib rəssamın ardınca qoşması – realist təsvirdən çox nağıl estetikasına aid edilə bilər. Restoranda pəncərə ardında görünən gözəl qadın isə sanki mahir bir operator tərəfindən çəkilmiş kino kadrıdır. Hekayənin dərin qatında olan fikir, məncə bundan ibarətdir ki, kütləyə və kütlənin oyununa qoşulanların hay-küyü içində onu duymaq lazımdır ki, işıq, yaşamaq eşqi, həyat həvəsi və sevgi möcüzəsi tamam başqa yerdədir.
Xəfif ironiya “Professional” hekayəsinə də
xasdır. Bəzi qadınların həmişə hər
şeydən narazı qalmaları canlı detallarla verilib.
Nədənsə “Kitabi Dədə-Qorqud”un
müqəddəməsində bu sayaq qadınlara verilən səciyyə
yadıma düşdü. Belə deyingən qadınların
arasında birdən-birə ləyaqətli insanın
obrazı meydana çıxır, fəhlə ərinin sadədən sadə peşəsiylə
öyünən, onun məhz peşəkarlığı,
professionallığıyla qürur duyan qadının ərini bu cür təqdim
etməsinin səbəbi sevgidir. Pərvinə
görə sevgi insanı komplekslərdən xilas edən, ona
xoşbəxtlik və rahatlıq bəxş edən ilahi bir
duyğudur.
“Fiona” hekayəsini də yalnız qadın yazar yarada bilərdi. Çünki iki
qadının münasibətlərində elə incə
çalarlar var ki, bu müşahidə yalnız qadın
müəllifinki ola bilər. Hekayəni danışan adamın Əsmərə
münasibəti məhz həssas qadın
yanaşmasıdır. Əsmərin ərinin
öldüyünü biləndə sanki ona təsəlli vermək
üçün – guya ki, öz nisgilini, sonsuzluq nisgilini ona
açır, uşaq doğa bilməməsinə yalandan inandırır
onu. Bu da psixoloji baxımdan dəqiq tapıntıdır, bəzən insan başqasının dərdini
görəndə öz dərdlərini unudur, yaxud daha kobud
variantı nəzərə alsaq, rahat olmaq üçün
başqasının bədbəxtliyini bilmək lazım olur. Əsmərin həqiqi faciəsi böyükdür,
amma başqasının dərdi elə bil ona təsəlli
verir. Elə
məhz buna görə hekayənin qəhrəmanı
öz “bala bəlasını”
uydurur. Amma hekayədə
toxunulan məsələlər bunlarla bitmir. Əsərin qəhrəmanı
Əsmərə Amerika multfilmlərinin personajı olan Fiona
oyuncağını bağışlayır və
oyuncağın kiminsə uşağına sevinc gətirəcəyini
düşünəndə öz analıq hisslərini, gizlətmək
ya yubatmaq istədiyi həqiqi duyğularını da biruzə
verir. Amma hekayənin daha bir qatında bu
xeyirxah niyyət də baş tutmur. Əsmər sonsuz bir
qadının hədiyyəsini qızına
çatdırmır ki, düşər-düşməzi
olar...Bu da milli psixologiyamıza aid olan müəyyən cəhətlərin
dəqiq əksidir. Əsərin qəhrəmanı hədiyyəsinin
göndərdiyi
ünvana çatmamasını biləndə xəyal
qırıqlığına uğrayır. Hekayə
həmin qadınçün bu qədər əhəmiyyətli
hədiyyənin ünvanına çatmamasından doğan
yüngül təəssüf hissiylə tamamlanır. Mən “yüngül”, “incə”, “zərif”
sözlərini əbəs yerə
işlətmirəm, bütün bu qəliz mətləblər
yağlı boyalarla yox, xəfif akvarel rəngləriylə rəsm
edilib. İmpressionistlərin yağlı boyalarla çəkdiklərini
Pərvin nəsrdə akvarel boyalarla canlandırır.
Kitaba ad vermiş “Qar
yağacaq” hekayəsi, məhz belə akvarel boyalarla çəkilmiş
lövhədir. Həyatda əsəb xəstəlikləri də
var, dilənçilik etməyə məcbur olan biçarələr
də... Amma həyatda insanın gəncliyindən doğan ümid
də var, daha xoşbəxt gələcəyə inam da. Və
qoy bu inam, bu ümid, rəmzi bir şəkildə yağışın
yağması, ya qarın yağacağıyla bağlı
olsun. Hər halda bu da bir təsəllidir.
Və bu yağış, qar həsrətini Pərvin təsirli sözlərlə
ifadə edə bilmişdir:
“Yağış səhərdən yağsa da, havadan qar
iyi gəlirdi...Sanki qar bir az qoxusundan yağışa verib onu
özündən əvvəl kəşfiyyata göndərmişdi...Bəlkə
yağış heç hirslənmirdi də, indi ona göstərdiyim
yeganə və böyük ehtiramdan – çantamdakı
çətirdən istifadə etməməyimdən məmnun
idi. Elə
fikirləşirdi ki, onu saçlarıma qovuşdurmaq
üçün belə edirəm”...
“Qar
yağacaq” hekayəsindən gətirdiyim parçanın
üslubu kitabdakı ən iri həcmli əsərdə – “Balerina” kinopovestində
artıq əsas təhkiyə tərzində
meydana çıxır.
“Balerina”
kino-povestinin
kitabda özəl və əsas yeri var.
Müəllif bu əsərini kinopovest adlandırıb. Doğrudan da əsərdə
lentə çəkilmək üçün xeyli material var
–ardıcıl süjet xətti, hadisələr, aktyorların
ifa edə biləcəyi personajlar. Amma
bununla bərabər mətndə müəllifin
özünün də yaxşı dərk etdiyi kimi, çəkilməsi
mümkün olmayan yerlər də var. “Yerə
tökülmüş gülüş qabıqlarını
iri planla” necə çəkəsən? Yaxud “Yerə səpələnmiş
sualları tapdalaya- tapdalaya yuxarı
qalxmağı” ekranla necə ifadə etmək
mümkündür? Doğrudur, müəllif bilərəkdən
belə üsullara əl atır ki, çəkilişin
emosional gücünü artırsın: “Kamera mətbəxin
qapısına söykənib uşağı çəkir,
çəkdikcə ƏSƏBİLƏŞİR (kursiv mənimdir-
A.), hər tərəfi yanmış rezin qoxusu
bürüyür”. Məgər Pərvin
çağdaş kinonun qoxuları verə bilməməsindən
xəbərsizdir. Əlbəttə bunu bilir, amma təsvirin
reallığını daha da əyaniləşdirmək
üçün bu sayaq ayrıntılardan istifadə edir. Təhkiyəsinə görə bu əsəri
kinopevest yox, kinopoema adlandırmaq daha uyğun olardı.
Ümumi təəssüratım belədir ki, əsərin süjet xətti ənənəvidir,
məsələn Anna Manyaninin iştirakıyla çəkilmiş
“Hamıdan gözəl qızım” adlı İtalyan filmi yada düşür. Əsərin süjetindən daha maraqlı onun
yazılış üslubu, təhkiyə tərzidir.
Konkret məvhumlarla mücərrəd anlayışların vəhdətdə
verilməsi, bir-birinə qəribə bir şəkildə
calanması,
qoşulması, şübhəsiz gənc müəllifin uğurlu və orijinal tapıntısıdır, bu
tapıntılar bənzərsiz effekt yaradır. Əsərdən
bir neçə misal: “Çarpayının üstündə
uçuşan nağıllar... tünd həsrət rəngində
divar kağızı... dodaqaltı zümzümə edən
royal...keramik güldanın içindəki uzun ümidlər...
meyvəqabının içindəki xatirələr ...sonra
tam göyərən masmavi musiqi...gecənin yuxusunu əynindən
çıxaran, səhəri səliqəylə əyninə
geyinən qadın...divarları kənar baxışlardan gizlətmək
istəyən çiyin-çiyinə dayanmış
güzgülər...qutudan bir acı vərdiş
götürüb damağına qoyan kişi...musiqi gölməçəsi...paxıllıqdan
ağzı açıq qalmış royal...(Pərvinin
yazılarında yeganə paxıl bu royaldır-A.) əsnəyib gözlərini açan noutbuk...
külqabıda kədərin üstünə basılıb
söndürülən siqaret”... – bunlar mətndəki poetik təşbehlərin
yalnız bir neçəsidir, onların sayını xeyli
artıraraq bir şairin şeir kitabını bəzəyə
biləcək miqdara çatdırmaq olardı.
Əsərin əsas qəhrəmanı qadının xasiyyətindəki, təbiətindəki qeyri adilik, əcaiblik, çılğınlıq, tərslik qızını məşhur balerina görmək inadçıllığının manikallığı onun içində olduğu hadisələri də belə qəribə təşbehlərlə təsvir etməyə əsas verir. Qızının balerina ola bilməyəcəyi barədə ağır xəbəri eşidəndə, qadın tamam başqalaşır, mələk qəddar bir iblisə çevrilir, hamıya, o cümlədən onacan mehriban olduğu qonşularına, sevdiyi kişiyə, hətta gəncliyini, qadın səadətini, bir sözlə bütün həyatını qurban verdiyi qızına belə qənim kəsilir, hamını acılayır, təhqir edir, incidir. Əvvəllər heç kəsi narahat etməmək üçün ehmallıca çıxdığı pilləkanları indi qəsdən cırıldada-cırıldada çıxır. Bu təbəddülatın əyani obrazı – bu yerdə həqiqi kinematoqrafik kadr görünür – qadının əsəbi vaxtında üzünü pəncərə şüşəsinə dirəməsi və buna görə də sifətinin eybəcərləşməsidir.
Əsərə bir iradım var – onun sonluğunadır bu irad. Ciddi təsvirlərlə qələmə alınmış
yazının Hollivud HEPPİ END-iylə tamamlanması məni
qane etmədi. Şərti,
poetik, hardasa sürrealist boyalarla çəkilmiş tablo sonda
nikbin plakatla tamamlanır. Mənə elə gəlir ki, iki
sevdiyi insan – kişi və qızı onu bu depressiyadan qurtarmaq
üçün
realist planda işlənmiş və deməli əvvəlcədən
də asan həll oluna biləcək
vasitəylə deyil, başqa bir “çarəsiz yalana” əl ataraq
xilas etməli idilər. Qızının guya ki, böyük
uğurla çıxış etdiyi və ona görünməmiş
şöhrət gətirən bir tədbirin yalançı
video çəkilişini təşkil edə və bunu
anaya göstərməklə onu ağır iztirablardan
qurtara bilərdilər. Bu
xoş sonluq, bəxtəvərlik illüziyası Pərvin dünyasının
nikbin mahiyyətinə də, əsərin məntiqinə də daha uyğun olardı, mənim
fikrimcə. Amma bu əlbəttə sırf şərti təklifdir,
əsər tamamlanıb, nəşr olunub,
tanınıb, mükafatlandırılıb, mətbuatda
müsbət rəylər qazanıb. İndi də Türkiyə
oxucularına məhz
belə –
yazıldığı şəkildə
çatdırılır. Türkiyə oxucusunun istedadlı gənc
yazarımızla tanışlıqdan məmnun
qalacağına əminəm.
Pərvinin
kitabının təqdimatında dediyim fikri təkrar etmək
istəyirəm,
yazıçının şübhəsiz
istedadına verdiyimiz yüksək qiymət müəyyən mənada bir
avansdır. Pərvinin ayıq başı bu başın təriflərdən
əsla gicəllənməyəcəyinə təminat verir, özünə
son dərəcə sakit, tənqidi münasibəti, yaradıcılığına
tələbkarlığı isə
gələcəkdə daha böyük uğurlar
qazanacağının rəhnidir. Pərvin ədəbiyyat dünyamıza öz
dünyasıyla daxil olur. Bu dünyanın getdikcə daha da
genişlənəcəyinə, zənginləşəcəyinə,
işıq və sevgi dolu bir aləm kimi uzun illər
yaşayacağına, oxucularını, onu sevənləri sevindirəcəyinə inanıram.
6-7 iyul 2013
ANAR
525-ci qəzet.-
2013.- 5 oktyabr.- S.24.