Uçmuş məbədin sağ
qalmış sütunları
Avqust ayında Afinada Ümumdünya fəlsəfə
konqresi keçirildi. 5 ildə bir dəfə keçirilən
belə mötəbər bir tədbirin Platonun vətənində
keçirilməsi ona xüsusi bir dəyər verirdi.
Özünü fəlsəfəyə yaxından-uzaqdan aidiyyətini
hiss edən hər kəs orada iştirak etməyi özü
üçün bir fəxr bilirdi. Bəlkə də bu səbəbdən
konfrans təşkilatçılığı
aşağı səviyyədə olsa da, 2 min əvəzinə
5 min adam dəvətli idi. Emosiyalar,
münasibətlər müxtəlif idi. Hər
cür insan görmək mümkün idi burada. Əsa ilə
zorla ayağını sürüyən qocaman fikir
adamları, yenicə PhD titulunu qazanıb qürurla ətrafa
boylanan və dünyanı qurtaracağını zənn edən
gənc alimlər, hər yerdə qaynaşan tələbələr,
bura sadəcə gəzməyə gələn “biznes-alimlər”
və daha kimlər. Paralel keçirilən onlarla
seksiyalar, yüzlərlə mövzular, səhnələşdirilmiş
simpoziumlar, sərgilər və daha nələr. Qısacası, tam bir xaos. Bu
qarışıqlıqda məndə heç cür ümumi
bir mənzərə yaranmırdı, yekun təəssürat
formalaşmırdı. Axı, mən də
bu xaosun içindəydim, axına qoşulub itib-batmışdım.
Nəhayət, Afina şəhərinin qısa bir gəzintisinə
çıxanda mənzərə aydınlaşdı,
xaosdakı düzən göründü. Duman
dağıldıqca açılan mənzərə məni
daha çox düşündürdü. Düşündürən
isə həm mənim üçün bir əks qütb olan
Qərb təfəkkürünün fərqli bir tərəfi,
həm də fəlsəfənin bu günü oldu.
Afina
eramızdan əvvəl XV əsrə aid olan və
dünyanın ən qədim şəhərlərindən
biri, demokratiyanın, fəlsəfənin beşiyi, teatrın,
Olimpiya oyunlarının, qədim sivilizasiyanın məskəni,
hazırda Avropanın ən böyük meqapolislərindən
biri, Şengen zonası, bir sözlə, elit Avropa şəhərlərindən
biridir. Düzdür, Yunanıstan həm də
iqtisadi böhran, narazı əhalinin nümayişləri deməkdir.
Ancaq bilirsən və şahidi olursan ki, Avropa
öz canının-qanının qayğısına qalır
və Yunanıstan nə Sudan olası deyil, nə də Suriya.
Və bütün bunlar o deməkdir ki, Afina
sözün hər mənasında həm Avropanın
siması, həm də fəlsəfənin səviyyəsinin
göstəricisi sayıla bilər.
Afina və
Qərb
Afina deyəndə ilk yada düşən tanrılar,
Afina ilahəsi ilə Poseydonun döyüşü, möhtəşəm
Akropolis, Zevsin məbədi, Panteon, Parfenon, qədim Agora olur. Kiçik bir düzəliş:
məbədlərin, sarayların özü yox,
xarabalığı. Turistlərin xəyallarının
məskəni və bu gün görə biləcəkləri
yerlər, Afinanın fəxri nə vaxtsa möhtəşəm
olmuş məbədlərin, meydanların, binaların
özü yox, uçuntularıdır. Bələdçidən
hər addımda belə sözlər eşitmək olur: “Bu
möhtəşəm bina eramızdan əvvəl filan əsrdə
tikilib, filan əsrdə filan müharibədə
dağılıb, bu gün siz yalnız onun
sütunlarını görə bilərsiniz”. Sütunların
üzərində hikmətli sözlərin qorunub
saxlanması bu tarixi yerlərin sirrini, möhtəşəmliyini
daha da artırır. Kimlərsə bu qədim yerlərdə
gəzəndə, qədim divarlara əlini vuranda
düşünür ki, nə vaxtsa Aristotelin əli dəyən
yerə indi mən toxunuram, Zevsin qüdrətini hiss edirəm
və s. Bu hissləri hələ XVII əsrin sonu XVIII əsrin
əvvəllərində ingilis şairi Bayron da
keçirtmişdi:
Mənim
Elladam! Gözəlliyin sərdabəsi!
Süqutunda da ölməz, möhtəşəm.
De, sənin
varislərin: oğulların, qızların,
Kimin hünəri ilə səfərbər olacaqdır?!
Düz dibində dayananda adama elə gəlir ki, bu nəhəng
sütunlar səmanı öz üzərlərində
saxlayırlar.
Və şairin dediyi sözlər yəqin ki,
çoxlarının ürəyindən keçir. Lakin mən məsələnin fərqli bir tərəfini
düşündüm və yadıma maraqlı bir paradoks
düşdü. Bəzən Şərqin
dünya sivilizasiyasına verdiyi bəhrədən, elmin, fəlsəfənin
inkişafındakı rolundan danışanda, irad tuturlar ki,
bunlar orta əsrlərdə – keçmişdə (!) olub.
Əcəba, eramızdan əvvəlki möhtəşəmliyin
bu xaraba halına baxanlara qürur haqqını kim
və nə verir? Qərbin hakim mövqeyi, yoxsa
Şərqin mütiliyi? Qərbdə
elmin, Şərqdə isə dini biliklərin inkişafı?
Yəqin ki, bunların hər birinin yekun rəydə
öz payı var. Lakin məsələnin daha dərin təhlili
başqa bir həqiqəti ortaya çıxarır.
Qədim yunan fəlsəfəsinin “məbədi” Şərq
“daşlarından” tikilmişdi. Onu tikən Pifaqor,
Demokrit, Platon və başqaları ustalığı Qədim
Misirdən, Babilistandan, Azərbaycandan, Ərəbistandan,
Hindistandan, Həbəşistandan öyrənmişdilər.
Çoxsaylı işğallar, barbarlıq
baş alıb gedəndə, eyni zamanda, dinin fəlsəfəyə
radikal mövqeyi bəşəriyyətin diqqətini həqiqətdən
yayındıranda və bu sarayı diqqətsiz qoyanda, o,
uçulmağa məhkum olmuşdu. Ona
sahib çıxan və qoruyan İslam filosofları – Fərabi,
İbn Sina, İbn Rüşd, İbn Xəldun oldu. Daha sonra, yəni təqribən XVII əsrdə bu məbədə
Qərb sahib çıxdı və qapıları Şərqin
üzünə bağladı. Beləcə,
Qərb oldu möhtəşəm saray sahibi, Şərq isə
qaldı evsiz-eşiksiz.
“Məbədin” taleyi bundan sonra daha da
ağırlaşdı. Fəlsəfədən müxtəlif və
çoxsaylı istiqamətlər ayrılmağa
başladı və hər yeni qol fəlsəfəyə
meydan oxumağa başladı. Sanki məbədin
daşlarını söküb o daşlardan yeni binalar tikməyə
başladılar. Maddiyyat mənəviyyatı
üstələdi. Məbədin mərmər
sütunları, qranit divarları onun içindəki mahiyyətdən
daha önəmli oldu! Beləcə məbədin
içindəkilər – İslamın qoruyub
saxladığı, nəfəs verdiyi həqiqətlər
talan olundu, yerdə qalan isə qədim yunan dövründən
qalan sütunlar oldu. Amma qəribə bir paradoks
yaşandı: içində oturduqları sağlam binanın
hansı talanın nəticəsində olduğunu
düşünmək istəməyən Qərb yerdə
qalan xarabalıqla qürur duyub dünyaya meydan oxumağa
başladı!
Bəli, Afina həqiqətən muzey-şəhərdir. Amma o
yalnız Qərb təfəkkürünün tarixini yox, həm
də bugününü gözəl əks etdirir. Belə ki, Afinanın küçələrində
son dövrlərə aid qəribə heykəllər, fiqurlar
görmək mümkündür. Bunlardan iki detal məni
dəhşətə gətirdi: biri yunan heykəltəraşı
Kostas Varotsosun Olimpiya oyunlarında marafon
qaçışlarında iştirak edən
idmançıların şərəfinə şüşədən
düzəltdiyi “Qaçan insan” idi.
Küləyin sovurduğu, didik-didik etdiyi
insan. Maraqlıdır, adətən heykəllər
hərəkətsiz olsalar da, onlarda bir həyat sezmək
mümkündür. Amma bu heykəl əslində
qaçan insanı təsvir etsə də, özü fərqli
təsəvvür yaradırdı: nəhəng, amma küləyin
bitirdiyi bir insan! Heykəl qeyri-standart
ölçülü şüşələrdən
olduğundan, bu 10 metrlik insan donmuş bir bədheybəti
xatırladırdı.
İkinci
detal isə şəhər boyu qoyulan insan bədəninin
ayrı-ayrı hissələrinin – ayaqların, barmaqların, əllərin
və s. fiqurları idi. İnsanı hissə-hissə
daşda təsvir etmək və bununla diqqəti hərəkətə,
plastikaya yönəltmək ənənəsi hələ
fransız Oqüst Roden tərəfindən qoyulub. Qəribədir ki, “Düşünən insan”ı
ilə məşhur olan heykəltəraş həm də
başsız və əlsiz “Addımlayan”ın da müəllifidir.
İndi bu ənənənin nəticələri
Afinanın küçələrinə səpələnmişdi. Qəribədir, bu,
ayrı-ayrı insan tikələri sanki daha canlı idi və
bu, insanı dəhşətə gətirirdi.
Afinadakı
bu iki detalı – iki yaradıcılıq əsərini
tutuşduranda, ürəkdən yunan heykəltəraşlarına
əhsən dedim. Qərb insanını bu qədər dəqiqliklə
yalnız qərbli özü təsvir edə bilərdi:
bütöv insan çoxdan donub, durğunlaşıb, didilib;
yaşayan, daha doğrusu, fəaliyyətdə, hərəkətdə
olan isə ayrı-ayrı orqanlardır.
Əcəba, Bayronun çağırışına gedə
biləcək insan bunlardan hansıdır?
Afina və fəlsəfə
Fəlsəfə konqresinin məhz Yunanıstanda
keçirilməsinin xüsusi bir təsiri var idi. Bəlkə də
iştirakçıların ikiqat artıq olmasının səbəblərindən
birincisi bu idi: hər kəs fəlsəfənin beşiyini
görməyə can atırdı, hətta bunu həyata
keçmiş ən böyük arzusu hesab edirdi. Bəlkə də buna görə, mənim də bu
konqresdən gözlədiklərim daha çox idi.
Gördüklərim isə bunlar oldu...
Qədim
Yunan fəlsəfəsini bilməyən belə, elə
küçələrin adlarına baxsa, anlayar ki, Afina hər
mənada fəlsəfənin vətənidir: Platon
bağı, Aristipp küçəsi, Diogen döngəsi,
Sokrat prospekti. Bir sözlə, memorial lövhələr
vurulmasa da,
bütün fəlsəfənin nəhənglərinin
adları əbədiləşdirilib. Hərdən
adama elə gəlir ki, Afinanın küçələrində
dolaşmaq elə bu filosofların arasında dolaşmağa bərabərdir.
Bu sadəcə bir anlıq olur – öz
dünyanda qurduğun xəyallara dalanda. Platon
Akademiyası deyilən bağda uşaq oyun
meydançasını, Sokrat məktəbini xarabalıqlar
arasında görəndə isə bu xəyallar tüstü
kimi dağılır. Və sən ideyalar
dünyasından düşürsən bu al-ver
dünyasına.
Bunlara tamaşa etdikcə, düşünürsən
ki, nə vaxtsa yalnız seçilmişlərin daxil olmağa
icazəsi olan bu məbədlər, bu müqəddəs məkanlar
indi necə kütləviləşibsə, macəra və
ekzotika axtaran turistlərin tapdaq altına necə çevrilibsə,
fəlsəfə də eləcə kütləviləşib.
Platon deyirdi ki, fəlsəfə hər kəs
üçün deyil, ancaq seçilmişlər
üçündür. Sonralar sufilər də təkid edirdilər
ki, seçilmiş şəxslər üçün
açılan hikmətlər hamı üçün gizli
qalmalıdır. Onu səviyyəsi
çatmayan insanlara açmaqla onları fəlakətə
sala bilərik. Maraqlıdır ki, sufi
şeyxləri Mənsur Həllacı məhz bu sirləri
ictimailəşdirməkdə və insanları
çaşqınlığa salmaqda
günahlandırırdılar. İnsanların fəlakəti
– cəmiyyətin fəlakətinə gətirir: cəmiyyət
ya öz problemlərini, məsuliyyət
daşıdığı vəzifələri unudub “filosof”
olmağa iddialanır və bunu diplom almaqla həll edir, ya da fəlsəfəni
öz məişət səviyyəsinə endirir. Nəticədə, əsl filosofun özü də,
sözü də dəyərdən düşür.
Bilmirəm,
hansı birinci olub: fəlsəfə kütləviləşib
deyə, indi məbədinin quru sütunları qalıb,
uşaqların oyuncaq meydançasına çevrilib, yoxsa əksinə?
Bəli,
günü gündən problemləri artan bu dünyanın 5
mindən artıq iddialı “filosofu” fəlsəfənin bu
“xaraba beşiyində” yığışıb bəşəriyyətin
dərdinə əlac axtarırdılar. Mövzuların rəngarəngliyindən
adam çaş-baş qalırdı.
Burada Konfutsi, Buddizm, Xristianlıq fəlsəfəsindən,
Afrika, Asiya, ayrıca Koreya, Çin, Hind, Rusiya fəlsəfələrindən
tutmuş, təhsilin, biznesin, idmanın fəlsəfəsinə
qədər hər şeyin hikmətini axtarırdılar. Yeri
gəlmişkən, türk fəlsəfəsi ümumiyyətlə
yox idi! İnsan hüquqlarını,
demokratiyanı müdafiə eləmək üçün
günlərlə müzakirələr apardılar. Hər
mövzuya ən az 3-4 seksiya həsr
olunmuşdu. Yaxından-uzaqdan,
ucundan-qulağından fəlsəfəyə aidiyyəti olan
bütün sahələr təmsil olunmuşdu. Amma qəribədir,
bu böyük konqres ruhu ilə, təşkilatçılığı
ilə, problemlərin həllinə verdiyi bəhrəsi ilə
Kostas Varotsosun didik-didik olmuş “Qaçan insan”ını
xatırladırdı: nəhəng, tükənmiş,
bir-birini tamamlamayan şüşə
qırıntıları.
Bu
böyüklükdə “beşikdə” keçirilən nəhəng
konqresdə zəif seksiyalardan biri də islam
fəlsəfəsi idi və təqdim olunan mövzuların
yarıdan çoxu orta əsrlərə aid idi. Burada bir yox,
kompleks səbəblərdən danışmaq olar: dünyada
islama qarşı süni şəkildə artırılan
fobiya və antipatiya, islam aləmində fəlsəfənin
ikinci dərəcəli yer tutması, müsəlman
filosofların və tədqiqatçıların özlərinin
laqeydliyi, müsəlman cəmiyyətinin məhz bu istiqamətdə
zəif təşkilatlanması və s.
Bəli, İslam hələ də dünəni ilə
mövcuddur. Amma mənim diqqətimi daha bir maraqlı fakt cəlb
elədi. Konqres keçirilən Universitetdə
– Fəlsəfə Məktəbində hər sinif
ortağında lövhənin başında ikona var idi. Fəlsəfənin prinsiplərini öyrədən
və öyrənənlərin başı üzərində
İsa peyğəmbərin Pantokrator (İudaizmdə
Allahın adlarından biri) adlanan əsas ikonası yerləşdirilmişdi.
Qəribə paradoksdur: bir-birinə düşmən kəsilən
kilsə və elm bu gün Universitetdə birləşiblər.
Bundakı hikməti bir Vatikan keşişi ilə
İslam haqqında söhbətdə anladım. Pantifik
Lateran Universitetinin professoru Giafranko Basti geniş bir təbəssümlə
dedi: “İslam əslində Qərbin dinidir”.
Bu tezisi mən professor Səlahəddin Xəlilovun
əsərində oxumuşdum. Amma bir
Vatikan keşişinin dilindən bunu eşitmək məni
çaşdırdı. Bir vaxtlar Nitsşe də “Dəccal”
əsərində xristianlığı
günahlandırırdı ki, İslamın gözəlliklərini
tanımağa mane olub, antik mədəniyyətdən sonra islam mədəniyyətini də tapdalayıb.
Keşiş Bastinin Xəlilovun kitabını oxuduğunu
bildiyimə görə, ona ilk sualım: “Siz bunu Xəlilova
istinadən deyirsiniz?” oldu. O da təəccübləndi: “Xəlilov
da bu fikirdədir?” Məncə, onu daha çox
təəccübləndirən bir şərqlinin belə
düşünməsi idi. Bəli, məsələnin
mahiyyəti açıldı: həqiqətən, İslam qərblilərə
imanlarını qaytarmışdı və dinlərinə
hörmət eləməyi öyrətmişdi. Bunu dərk edən və həqiqətin hansı isə
səviyyəsinə yüksələ bilən bu faktı
etiraf edib və edir. Həyatın dibində
eşələnənlər isə hələ də
yanlışlıqları ilə fəxr edirlər.
Afina və Biz
Belə möhtəşəm bir tədbirdə itib-batmamaq böyük hünərdir! Burada fərqlənən, digərlərinin diqqət mərkəzində olan filosofları üç qismə ayırmaq mümkün idi: antik dövrün müdrikləri: Platon, Konfutsi; klassik Qərb filosofları: Kant, Kyerkeqor, Şopenhauer, Yaspers; müasir filosoflar – dünyada öz imzasını təsdiq etmiş və yaşları səksəni haqlamış şəxslər: Anna-Teresa Timiniçka, İoanna Kuçuradi, Jurgen Habermas, Umberto Eko. Amma bir istisna da oldu bu konqresdə. İclaslardan biri Azərbaycanlı filosof Səlahəddin Xəlilovun kitabının müzakirəsinə həsr olunmuşdu və tədbirə ən fərqli ölkələrdən alimlər qatılmışdı. Müxtəlif fikirlər, təhlillər səsləndi. Ən maraqlı təklif isə Vatikanın Lateran Universitetinin professoru Françesko Alfieridən oldu: “Bu kitab italyan dilində də olmalıdır. Çünki dinlər və sivilizasiyalararası dialoqda əvəzsiz rol oynaya bilər”. Əslində, o, kitabı artıq tərcümə eləmişdi və burada yalnız məlumat verirdi. Professor Alfieri əlindəki kitab haqqında nadir bir xəzinə kimi danışırdı və mənim içimdən bir təşviş keçdi: “Daha bir hikmətimizi düzgün dərk edə bildilər və artıq özününküləşdirməyə başlayıblar”.
Bəli, bu dünyada fəlsəfənin daş sütunları çox köhnəlib, xarabalıqları həvəskarların tapdaq altına, ekzotika obyektinə, nüfuz vasitəsinə çevrilib. Amma hər nə qədər bu sütunlar möhtəşəm olsalar da, hər nə qədər özlərində dərin bir hikmət, tarix ehtiva eləsələr də, ora artıq məbəd deyil, xarabadır! Bu sütunlar nəhəng olsalar da, artıq o qədər köhnəliblər ki, onların üzərində yeni məbəd tikilə bilməz. Düzdür, tikməyə cəhd göstərənlər var, lakin, bu yeni çox böyük olsa, sütunlar davam gətirməz. Kiçik olsa, bu nəhəng sütunların fonunda itib-batar. Bəs çıxış yolu nədədir?
Yeni ideya sütunları və onların üzərində
yeni ideya məbədi. Hikmət daşda-divarda deyil,
ideyalardadır. Məbəd xaraba qalmayan, köhnəlməyən
ideyalardır, onların verdiyi,
formalaşdırdığı dəyərlərdir.
Əslində Qərb çoxdan yeni məbədlərinin
tikintisinə cəhd edir və “tikinti” üçün
üzünü Şərq “daşlarına” – ideyalarına
tutub. Yeni əsrin fəlsəfəsini tapmaq
üçün uçmuş daşların arasında gəzmək
lazım deyil, ideya dünyasına yüksəlmək
lazımdır. Olmazmı ki,
başqasının xarabalarına heyran qalmaq, onlara mədhiyyə
demək əvəzinə, öz məbədimizi tikək?
Bəli, Afinanın timsalında gördüm ki, əslində
Qərbin möhtəşəm “məbədinin” yalnız
sütunları qalıb, özü isə çöküb. Sadəcə
biz öz yerimizi bilmirik, özümüzü
tanımırıq. Özümüzə
dəyər vermirik deyə, antik mədəniyyətin
xarabalıqlarına hələ də aşağıdan
yuxarı baxırıq.
Könül Bünyadzadə
fəlsəfə elmləri doktoru
fəlsəfə elmləri
doktoru
525-ci qəzet.-
2013.- 4 sentyabr.- S.4.