Dinlərarası
dialoq: qarşılıqlı anlaşmadan real əməkdaşlığa
doğru
Ədalət
naminə qeyd edilməlidir ki, dinlərarası dialoqun və əməkdaşlığın
reallaşması istiqamətində həm regional, həm də
beynəlxalq səviyyədə həyata keçirilən tədbirlərin
əsas təşəbbüskarlarından və təşkilatçılarından
biri Şeyxülislam Allahşükür Paşazadədir. Bu
sahədə keçmiş Sovetlər Birliyinə daxil olan
ölkələrin və İslam dünyasının bir araya
gəlməsində, eləcə də beynəlxalq təşkilatlar
səviyyəsində dinlərarası dialoqa dəstək
verilməsində, yüksək statuslu müvafiq qurumların
yaradılmasında, xüsusilə dünyanın Dini Liderlərinin
sammitinin ardıcıl təşkil olunmasında
Şeyxülislam həzrətlərinin xidmətləri
inkaredilməzdir.
Şeyxülislam
Allahşükür Paşazadə 2009-cu il iyunun 17-də, yəni
SSRİ dağıldıqdan 18 il sonra ilk dəfə olaraq
postsovet məkanındakı ölkələrin müsəlman
dini liderlərinin “MDB müsəlmanları konfessiyalarası və
millətlərarası həmrəylik uğrunda” mövzusunda
Moskvada keçirilən Beynəlxalq elmi-praktiki konfransında
MDB müsəlmanlarının Məşvərət
Şurasının sədri seçilmişdir. Keçmiş
Sovetlər Birliyi daxilində müsəlman əhalisinin
sayına görə heç də birinci olmayan ölkədən
azərbaycanlı şeyxülislamın belə bir vəzifəyə
seçilməsi həm onun şəxsi nüfuzundan, həm də
müsəlmanların, ümumiyyətlə, bütün dinlərin
həmrəyliyinə necə əhəmiyyət verməsindən
irəli gəlir.
Qafqaz
Müsəlmanları İdarəsi ilə yanaşı, rus
pravoslav kilsəsinin, yəhudi dini icmalarının, Roma-katolik
icmasının, molokan icmalarının, onların rəhbərlərinin
də tolerantlıq mühitinin möhkəmlənməsində,
dinlərarası və mədəniyyətlərarası
münasibətlərin
yaxşılaşdırılmasında məqsədyönlü
fəaliyyəti xüsusi vurğulanmalıdır. Onların
bu istiqamətdəki fəaliyyəti təkcə Azərbaycan
deyil, bütün region üçün böyük əhəmiyyət
daşıyır.
İnformasiya
texnologiyalarının sürətlə inkişafının
fonunda “kiçik bir kəndi xatırladan” müasir dünyada
cəmiyyəti ictimai-siyasi təşkilatlarsız təsəvvür
etmək qeyri-mümkündür. Təsadüfi deyil ki, bu
qurumların mövcudluğu və sərbəst fəaliyyət
imkanları hər bir cəmiyyətin demokratik dəyərlərə
nə dərəcədə sahib olmasının göstəricisi
kimi qiymətləndirilir. Azad və demokratik cəmiyyətlərdə
ictimai-siyasi təşkilatların və dini-mədəni
müxtəlifliyin olması təbii və labüddür. Bu
baxımdan ictimai təşkilatlar cəmiyyət və
insanlarla işləyən bir qurum kimi dinlər və mədəniyyətlərarası
dialoq məsələsinə biganə qalmamalıdırlar.
Cəmiyyətdə
sabitliyin və sağlam siyasi rəqabətin yaranmasında
maraqlı olan partiyalar dinlər və mədəniyyətlərarası
dialoqun gerçəkləşməsi məsələsində
də eyni dərəcədə maraqlı olmalıdırlar.
Çünki hər bir cəmiyyətin, ümumilikdə bəşəriyyətin
gələcək taleyi və sabitliyi müəyyən mənada
dinlər və mədəniyyətlərarası dialoqun
baş tutmasından, eləcə də birgə əməkdaşlığın
genişləndirilməsindən asılıdır. Dinlər
və etnik qruplar arasındakı münasibətlərin gərgin
olduğu bir cəmiyyətdə ictimai-siyasi sabitlikdən,
sağlam rəqabət mühitindən danışmaq əbəsdir.
Deməli, bu qurumlar dinlər və sivilizasiyalararası dialoqun
baş tutması istiqamətində səylərini əsirgəməməli
və bunun reallaşmasının müəyyən mənada
onlardan asılı olduğu nəzərdən
qaçırılmamalıdır.
Lakin
o da qeyd edilməlidir ki, dindən və insanların inanc
hissindən siyasi məqsədlər, şəxsi və partiya
maraqları naminə istifadə etmək yolverilməzdir. Bu
cür cəhdlər nəinki dinlərarası dialoqun
reallaşmasına mane ola, hətta cəmiyyətdə və
bütün dünyada onu gərginləşdirə bilər.
Ona görə də, ictimai-siyasi təşkilatlar, cəmiyyətdə
söz sahibi olan partiyalar, dinlər və mədəniyyətlərarası
münasibətlərə həssas yanaşmalı, bu sahədə
atdıqları addımların cəmiyyətin təhlükəsizliyi
baxımından nə qədər böyük əhəmiyyət
kəsb etdiyinin fərqinə varmalıdırlar.
Təbii
ki, din xadimləri də bu məsələdə ehtiyatlı
olmalı, siyasət meydanına can atmamalı və heç
bir siyasi iddia irəli sürməməlidirlər. Əks təqdirdə,
ciddi problemlərin yaranması qaçılmaz hala çevrilə
bilər. Çünki “dinin” siyasi hakimiyyətə gəlməsi
indiyədək heç bir cəmiyyətə xoşbəxtlik
gətirməyib.
AZƏRBAYCAN – TOLERANTLIQ
BEŞİYİ
Keçmişini
öyrənmədən sağlam gələcək
qurmağın mümkün olmadığını tarix
çoxdan sübut edib. Minilliklərin sınağından
çıxmış bu sadə və adi qaydanı müdriklər
elə sadə ifadə ilə də tarixin yaddaşına həkk
ediblər: keçmiş gələcəyin bünövrəsi,
gələcək isə keçmişin davamıdır. Bəlkə,
elə buna görədir ki, keçmiş insana həmişə
cazibədar və əlçatmaz görünür. Amma bəzən
istisnalar da olur. İnsan keçmişinə baxanda köks
ötürür, hətta, xəcalət çəkdiyi məqamlar
da ola bilər.
Xalqlar,
toplumlar da insanlar kimidir: keçmişi, bu günü və gələcəyi
var. Lakin keçmişinə sahib çıxmayan xalqlar gələcəyin
qurbanına çevrilir. Bəzən də, xalqlar bəzi
insanlar kimi keçmişə baxmağa cəsarət etmirlər.
Çünki arxaya boylandıqda qaranlıq və ləkəli
keçmişlə qarşılaşacaqlarından
ehtiyatlanırlar.
Azərbaycan
xalqının xoşbəxtliyi ondadır ki, gələcəyinə
ümid və inamla baxdığı kimi, keçmişinə
də alnıaçıq və şərəflə
baxır. Xalqımızın tarixində çətin və əzablı
dövrlər çox olub, lakin heç bir zaman ümidsizliyə
qapılmayıb, qaranlıq günlər yaşamayıb.
Bəzən
xalqlar iki qrupa ayrılırlar: tarix yaradan və tarix yazan
xalqlar. Azərbaycan xalqı bütün dövrlərdə
tarix yaradıb, amma nədənsə yaratdıqlarını
tarixə köçürməyə diqqət yetirməyib. Bəlkə,
elə buna görədir ki, tariximizi bəzən
başqalarının yazdıqları əsasında öyrənmək
məcburiyyətində qalırıq. Başqalarının
yazdığı tarix isə bir çox hallarda ya saxta, ya da təhrif
olunmuş faktlara əsaslanır.
Azərbaycan
xalqı dəfələrlə işğala,
soyqırımlara məruz qalıb, tarixi ərazilərini
itirib, milyonlarla soydaşımız didərgin həyatı
yaşamalı olub. Çünki xalqımız tarixdən ya
gec və az nəticə çıxarıb, ya da ümumiyyətlə,
nəticə çıxarmayıb, zaman keçdikcə
unutqanlaşıb, bəlkə də, məqsədli şəkildə
unutqanlaşdırılıb. Bu baxımdan, bizim
üçün tarix yazmaq, tarix yaratmaq qədər zəruri
və labüddür.
Başqalarından
fərqli olaraq, Azərbaycan xalqının sağlam gələcək
qurmaq üçün saxta tarix yazmağa, dumanlı
keçmiş uydurmağa ehtiyacı yoxdur. Sadəcə,
keçmişə boylanmağımıza, məqsədli
şəkildə saxtalaşdırılmış tariximizi
yenidən vərəqləməyimizə, nəticə
çıxarmağımıza ehtiyac var. Bu, bizə təkcə
tariximizi doğru-dürüst bilmək və gələcəyimizi
sağlam təməllər üzərində qurmaq yox, həm
də saxta tarix uydurub, onun arxasında gizlənənlərin
maskasını yırtmaq üçün lazımdır.
Çağdaş ifadə ilə desək, Azərbaycan
xalqının tarixini reklam etməsinə gərək yoxdur,
amma haqlı olduğunu sübut etmək üçün həqiqəti
təbliğ etməyə ehtiyacı böyükdür. Bəlkə
də, bu, gələcəyimiz üçün labüd və
zəruridir. Çünki zərurət ehtiyacdan doğur,
ödənilmədikdə ciddi fəsadların yaranması
qaçılmaz hala çevrilir.
MÜXTƏLİFLİKDƏN
DOĞAN MƏDƏNİ ZƏNGİNLİK
Dünyada
iki mindən artıq xalq yaşayır. Amma onlardan yalnız
iki yüzünün dövləti mövcuddur. Azərbaycan
xalqının müstəqil dövlət qurmuş iki yüz
xalqdan biri olması qürurverici faktdır. Lakin o da nəzərə
alınmalıdır ki, Azərbaycan xalqının coğrafi
sərhədləri bugünkü Azərbaycan dövlətinin
sərhədlərindən çox-çox
böyükdür və bu xüsusiyyətinə görə,
bəlkə də, azərbaycanlılar heç bir xalqla
müqayisə oluna bilməzlər. Çünki bu gün
dünyada 60 milyona yaxın azərbaycanlı yaşasa da,
onlardan cəmi 9 milyona yaxını Azərbaycan Respublikasının
vətəndaşıdır. Deməli, tariximizin yaranma
coğrafiyası Azərbaycan Respublikasının ərazisindən
dəfələrlə böyük, bu tarixi yaradanların
sayı isə onun vətəndaşlarının sayından
qat-qat çoxdur.
Azərbaycan Şərqlə Qərbin,
Cənubla Şimalın qovşağında yerləşdiyi
üçün müxtəliflikdən doğan zənginlik təkcə
onun mədəniyyətində deyil, eyni zamanda təbiətində
də açıq şəkildə özünü büruzə
verir. Ölkəmizin ərazisinə nəzər yetirdikdə,
Azərbaycan təbiətinin iqlim, relyef, hətta fauna və
flora baxımından rəngarəngliyini görməmək
mümkün deyil. Şübhəsiz, bu rəngarənglik Azərbaycanın
tarixi-coğrafi ərazilərinin timsalında daha qabarıq nəzərə
çarpır. Təsəvvür edin ki, tarixən Azərbaycana
məxsus olmuş ərazilərdə əksər iqlim tiplərinə
– subtropik və mülayim qurşaqlara, səhra və yarımsəhra,
eləcə də yüksək dağlıq və meşə
relyefinə rast gəlmək mümkündür. Bu cür əlverişli
təbii-coğrafi şəraitə, zəngin fauna və flora
aləminə və mülayim iqlimə malik olan Azərbaycanın
Yer kürəsində ibtidai insanın
formalaşdığı bölgələrdən biri
olması təsadüfi deyil.
(Ardı var)
525-ci qəzet.- 2013.- 10 yanvar.- S.6.