Füzulidə sufizm
Dahi “qəlb
şairi”, dünya lirik poeziyasının tanrısı, Şərqin
üç böyük dilində sənət inciləri
yaratmış böyük mütəfəkkir Məhəmməd
Füzulinin (1494-1556) sufi olması
mübahisəlidir. Son illərdə yazılmış bir
sıra uğurlu araşdırmalarda (Bax: Ə.Səfərli,
X.Yusifli Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi. Bakı,
2008; N.Cümşüdoğlu. Füzulinin
sənət və mərifət dünyası. Bakı,
1997; Əliyeva-Kəngərli G.. Azərbaycan füzulişünaslığı.
Bakı, 2007; Mahir H.Ə.. Mənim
tanıdığım Füzuli. Bakı, 2009; Şahi Ə.. Məhəmməd Füzuli qəzəllərinin
irfani şərhi. I c. Bakı, 2008; Qasımova A. Hər
şeyi görən göz, “525-ci qəzet”, 2012 və s.).
Füzulinin
böyük sufi olması fikri təsdiq
olunur. XX əsrin önlərindən başlayaraq Füzuli
haqqında yazan tədqiqatçıların bir qismi, məsələn,
N.F.Köprülzadə, İ.Hikmət, Ə.Hüseynzadə
birmənalı şəkildə Füzulini sufi
adlandırırlar. Sovet ədəbiyyatşünasları, məsələn,
B.Çobanzadə, A.Şaiq, H.Araslı, M.Quluzadə, S.Əliyev
bu məsələyə bəzən tərəddüdlə
yanaşır, bəzən isə şairin ilahi eşq
konsepsiyasına realist, həyati don geydirməyə
çalışırlar. Bu mübahisələrə biz “Azərbaycan
füzulişünaslığı” (2007) adlı fundamental
monoqrafiyada inandırıcı bir yekun vuraraq Füzulinin
böyük sufi şair olduğunu təsdiqləməyə nail olmuşuq. Əyanilik
üçün müxtəlif nəsillərdən bir
neçə mülahizəyə nəzər salaq: 20-ci illərin
füzulişünası professor B.Çobanzadə yazıb:
“Eşq”inə gəldikdə, burada da biz xalqın “Qara sevda”
dediyi melanxoliyə, ən yüksək həyəcan və yas
dərəcələrinə qədər çıxan cinsi
bir sevgi, səltənət və məzhəb
qavğalarından uzaq bir guşədə ailə qurmaq, bəxtli
olmaq istəyən həssas fərdiyyətçi –
indivudualist sevgisi görüyoruz.
Böylə bir sevgi ilə Əhməd Yəsəvi,
Yunis Əmrə kibi türk sufilərində rast gəldiyimiz
“Eşqi-ilahi”, “Əflatun məhəbbət arasında pək
böyük fərq vardır. Gərçi Füzulidə
sufi parçalar da vardır...” (“Azərbaycan
füzulişünaslığının qaynaqları”
üç cilddə, I c., Bakı, 2011, s.165-166).
B.Çobanzadənin müasiri, Türkiyədən gəlmiş
alim İ.Hikmət (Ərtaylan) isə belə yazırdı:
“Füzuli eşqi – ilahidə, eşqi təsəvvüfdə
fənafillah mərtəbəsinə varmaq istəyən
aşiqlərdəndir. Təsəvvüfün
nəşəsi və bir həzzi-dəruni ilə
yazdığı qəzəllərin pək çoxunda
zahirdir. Bu cahan əlatələrindən,
bu dünya qeydlərindən nə bir şövq, nə bir
sevda ümid edər. Onlardan qurtulmaq
üçün çırpınır,
çırpınır, yalvarır. Vücudunu,
varlığını bir heç halına gətirərək
mənzili-mənəviyyatının yüksəltmək, məzhəri-didar
olmaq şərəfi kəndisini daimi bir şövq, mütəmadi
bir vəcd ilə cəzb edər” (“Qaynaqlar”. I c. s.251). Bir qədər sonrakı dövrə
gələk, görkəmli füzulişünas M.Quluzadənin
“Füzulinin lirikası” (1965) adlı fundamental
monoqrafiyasını vərəqləyək: “Füzuli
yaradıcılığında təsəvvüf” bölməsində
oxuyuruq: “Füzulinin məhəbbət lirikasında onun
eşq anlayışında məhəbbət motivləri
varmı? Biz bu suala qətiyyətlə mənfi
cavab veririk: Yoxdur” (s.242). Cəmi bir neçə səhifə
əvvəl alim yazmışdır: “Onun
yaradıcılığında və
dünyagörüşündə sufizmin müəyyən təsirləri
çox aydın nəzərə çarpır” (s.235). Belə ziddiyyətli fikirləri H.Araslının
“Böyük Azərbaycan şairi Füzuli” (1958), Məmməd
Cəfərin “Füzuli düşünür” (1959),
F.Qasımzadənin “Qəm karvanı” yaxud “Zülmətdə
nur” (1967), S.Əliyevin “Füzulinin poetikası” (1986) kimi dəyərli
monoqrafiyalarından da misal gətirmək olar. Müxtəsəri
budur ki, sovet ideologiyasına xidmət edən, onun sənətdə
iradəsi olmuş sosialist realizminin əsassız prinsiplərinə
əməl edən, marksist metodologiya ilə tədqiqat aparan
alimlərimiz “ilahi eşq” probleminə materialist yöndən
yanaşmağa məcbur idilər. Bu gün də
bu məsələyə “Füzuli şeirlərində nəinki
sufi ideyalarından heç bir əsər əlamət
görünmür, əksinə sufilərə qarşı
açıq-aydın nifrət hissləri özünü
göstərir” – deyə ifrata varan filologiya elmləri doktoru
Kamil Hüseynoğlu (Füzuli fikirlərinin təhrifi.
Elm, 29.XII.2010) müxtəlif məcmuələrdə,
çap etdirdiyi məqalələrində Füzulinin sufi olmadığını iddia edir. Bir
sıra füzulipərəstlər hətta bu fikirdədir ki, sufi
adlandırılması Füzuliyə heç nə vermir, əksinə,
onun nüfuzunu aşağı salır. Bununla yanaşı
xoşbəxtlikdən bu problemə konstruktiv yanaşan obyektiv
tarixilik mövqeyindən çıxış edən cəsarətli
müəlliflər də var. (Məsələn bax:
Qasımova A. Hər şeyi görən göz. 525-ci qəzet,
2011) Biz bu fikirdəyik ki, orta əsrlərdə (xüsusilə
XII-XVI əsrlərdə)yaşamış
heç bir görkəmli Şərq şairi sufizmdən kənarda
qalmamış, az və ya çox dərəcədə sufizm
təsiri ilə yazıb-yaratmışdır. Füzuli
isə Azərbaycan ədəbiyyatında sufizmin sonuncu
magikanı idi. Ondan sonra XIX əsrə (məsələn,
Ə.Nəbatiyə) qədər sufizm təsirləri olsa da
bizim ədəbiyyatda mükəmməl bir bədii fəlsəfi
cərəyan olaraq Füzuli ilə zirvələndi və
sonuclandı...
Füzulinin
bəzi sufi beytlərinə nəzər
yetirək:
Ey mələksima
ki, səndən özgə heyrandı sənə
Həqq
bilər, insan deməz hər kim ki
heyrandır sənə.
(I c. s.42)
Şərhi:
Ey mələküzlü səndən başqa hamı sənə
heyrandır // Haqq (yəni sən!) bilərsən, hər kim ki,
insandır (kamil insandır!) sənə insan deməz, mələk
– ülvi müqəddəs deyən. Bu yerdə böyük Nəsiminin
eyni ruhlu qəzəli yada düşür: “Qorxdular həqq deməyə,
döndülər insan dedilər”. Bunlar eyni estetik idealın
“Haqq-təala insan
oğlu özüdür” fəlsəfəsinin ifadəsidir.
Füzulidə ikinci beytin birinci misrası belədir. “Verməyən
canın sənə bulmaz həyati-cavidan” – “Canın sənə
verməyən əbədi dirilik qazana bilməz”. Bəs
kimindir bu can, kimdir bu canan?
Canı
canan diləmiş, verməmək olmaz, ey dil,
Nə niza eyləyəlim, ol nə sənindir, nə mənim.
(I c s.217)
Bu canan yaradanın özüdür. Ümumiyyətlə sufi ədəbiyyatda məşuq yəni sevilən
Allahdır. Bu sevəndən, aşiqdən
candan – sevilənə, məşuqə, canana gedən yoldur.
Salik əslində bu yolu gedir. Başqa bir
beyt:
Canı kim cananı üçün sevsə,
cananın sevər,
Canı
üçün kim ki, cananın sevər,
canın sevər.
(I c.
s.108)
Can bizə
lazım deyil, can ona görə lazımdır ki, o canana fəda
olsun. Fəda olmaq sevginin ən ali hədidir.
Bundan o yana can bir nəsnə, bir varlıq
kimi itir (qəbr evində torpaq olur!) can isə ruh şəklində
Allaha qovuşur. Mən canımı cananım
üçün sevirəm!” – Salikin, sufinin öz
canına, ruhunu gəzdirən qlafa bədənə münasibəti
belə olmalıdır.
Füzuli
qəmi fələyin ona sevgisi, Allahın lütfü kimi qəbul
edirdi:
Qəmdən
öldüm, demədim hali-dili-zar sana,
Ey
güli-tazə, rəva görmədim azar sana!
Ey
Füzuli, fələkin var səninlə nəzəri
Ki, qəmü
möhnətini verdi nə kim var, sana.
Füzuli
qəzəllərindən birində deyir:
Ey
könul, yarı istə, candan keç,
Səri-kuyin
gözət, cəhandan keç!
Laməkan
seyrinin əzimətin et,
Bu xərab olacaq məkandan keç.
Etibar etmə
mülki-dünyayə,
Etibari-ülüvvi-şandan
keç!
Əhli-dünyanın
olmaz axirəti,
Gər
bunu istər isən, andan keç!
Məskənin
bəzmgahi–vəhdətdir
Ey Füzuli,
bu xakdandan keç!
(I c. s.
86)
Sırf sufi qəzəldir. Əslində bir az hazırlıqlı oxucu üçün
çox aydındır. Amma son beytdə işlənmiş
“bəzmgah” sözü oxucunu yanılda bilər. Bəzmgah
fars sözü olub mənası kef məclisi
deməkdir. Amma “bəzmgahi-vəhdət”
Allahın birliyinə inananların məclisi deməkdir.
Vəhdəti-vücud sözü də
buradandır. Füzuli son beytdə deyir ki,
sənin məskənin Allahın birliyinə inananların
dünyasıdır.
Füzulinin
ən böyük sərvəti eşq dərdidir, o bu dərdi
ilə fəxr edir, özünü öz yaratdığı
Məcnundan da, Fərhadi-mübtəladan da Vamiqdən də
dünyada aşiqlik simvolu olan üç böyük qəhrəmandan
üstün tutur, çünki onlar bir gözəli, şair
isə Allahı sevir.
Eşq dərdi
ilə xoşam, əl çək əlacımdan, təbib,
Qılma
dərman kim, həlakim zəhri-dərmanındadır.
(I c. s.125)
Daha bir
neçə beytə nəzər salaq:
Eşq dərdi,
ey müalic, qabili-dərman degil!
Cövhərindən
eyləmək cismi cüda asan degil!
Füzulinin
eşqi Məcnunun eşqindən böyükdür və bu
eşqin gözəlliyi onun verdiyi dərdin
sağalmazlığındadır: “Eşq dərdinin dəvası
qabili-dərman deyil // Tərki-can derlər bu dərdin mötəbər
dərmanına”. Bu eşqin dərdini
sağaltmaq ən böyük günah, Allah
qarşısında əfvolunmaz cinayətdir. Fizuli qəzəllərindən birində deyir ki, mən
öldüm, fəqət heç kəs bilmədi,
çünki mən xəlqi incitməmək üçün
əfqan etmədim.
Füzuli
böyük sufi olmazdan öncə
çox sədaqətli din xadimi idi. O, Allahın evindən – məsciddən
ruzi yeməsi ilə fəxr edirdi. Füzuli
böyük şiə ideoloqu idi. Bu məsələni
böyük alim Mehmet Fuad Köprülü xüsusilə
qabardır. Biz bu fikirdəyik ki, Şeyx
Nizami Atabəylər dövlətinin zəfərinin, Nəsimi
Şirvanşahlar dövlətinin əzəmətinin, Fizuli Səfəvilər
dövlətinin kədərinin tərənnümçüsü
idi. Onun dinə sədaqəti əlbəttə
rəğbət doğurur, o hətta türk-islam
dünyasına rəxnə salmış Şah
İsmayıla “Şeyxim mənim, Şahım mənim” deyə
“Bəngü-badə” poemasını həsr edib.
İmam Hüseynə hədsiz məhəbbətini isə
aşağıdakı qəzəldə bildirib:
Ucaldın
qəbrim, ey bidərdlər, səngi-məlamətdən,
Ki, məlum
ola dərd əhlinə qəbrim ol əlamətdən.
Məzarım
üzrə qoymun mil, əgər kuyində can versəm,
Qoyun bir sayə duşsun qəbrimə ol sərvqamətdən.
(I c.
s.246)
Füzuli deyir ki, mən öləndə qəbrimə məzəmmətedici
məhək daşı qoymayın və mənə
başdaşı qoymayın ki, İmam Hüseynin
başdaşının kölgəsi mənim məzarımın
baş daşı olsun.
Füzuli
tərcibəndlərinin birində yazır: “Mən kiməm?
– Bir bikəsü-biçarəvü-bixaniman // Taleyim
aşüftə, iqbalım nikun, bəxtim yaman” (I c. s. 331).
Burada böyük sufi, əslində kimsəsiz,
çarəsiz və xanimansız – yəni, laməkan
olduğunu söyləyir. Laməkanlıq isə,
əvvəlcə Tanrıya, sonra isə sufiyə xas
başlıca əlamətdir. Böyük türk eposu
“Kitabi-Dədə Qorqud”da Allah haqqında deyilir: “Ucalardan
ucasan, kimsə bilməz necəsən”.
Mənə elə gəlir ki, Füzuli şair kimi ilk dəfə
dil açıb Allahla danışıb. Mənim aləmimdə o, Allahla
danışan ikinci Məhəmməddir. Şairin farsca “Divan”ına daxil olan birinci şeirdə deyilir:
İsmin
ilə başlarım ey arizular məzhəri!
Ey olan
zatü-ğəni, ey gəncü dövlət sərvəri!
Ən
böyük bir rütbəyə yüksəldi səndən
qədrimiz
Səndən oldu qəlbimiz hər gizli sirrin məzhəri.
Qəlbimi nurunla açdım, nolar açsan nitqimi.
Verdiyin
nemətlər olsun ta ki dillər əzbəri!
Nitq
verdinsə, gözəl söz söyləmək də
lütf qıl
Şerim
ilə zahir olsun gizli hikmət zivəri!
(III c.
s.23)
M.Füzuli
Allaha doğru öz şeirinin qanadlarında ucalan dahi bir sufi idi. Dünya və türk-islam sufizmi
tarixində Allaha doğru iki böyük şəxsiyyət,
iki böyük sufi eşq yolu gedib: Əhməd
Yəsəvi və Mövlanə Məhəmməd Füzuli.
“Leyli və Məcnun”unu mən təkcə
dünya ədəbiyyatında Eşq haqqında ən
böyük əsər yox “Allahnamə” adlandırardım.
Bu əsər Allaha sevgi haqqında, sevgidə
Allahı dərk etmək barəsində dünyada ən
böyük bədii abidə, “Quran”dan sonra ən müqəddəs
kitabdır. Leyli və Məcnunun son görüşdəki
mükaliməsi tamamən sufi məzmunundadır.
Leyli mənəm,
arizuyi-canın,
Kami-dili-zarü natəvanın.
Müştaqi-cəmal
idin həmişə,
Möhtaci-vüsal idin həmişə.
Gəl
yanıma, fovt qılma fursət!
Dil nəzri-vüsali-qamətindir!
Vər canım isə, əmanətindir.
Çün
duşdu məcalın, etmə ehmal,
Gəl nəzrini
tut, əmanətin al!
(II c.
s.210)
Məcnun
ona “Bir zərrəyə kim vücud yoxdur”
– deyir:
Canım
gedəli bəsi zamandır,
Cismimdəki indi özgə candır.
Sənsən
hala tənimdə canım,
Gözdə nurim, cigərdə qanım.
Məndə
olan aşikar sənsən,
Mən
xud yoxam, ol ki var – sənsən!
Gər mən mən isəm, nəsən sən, ey yar?
Vər sən sən isən, nəyəm məni-zar?
(II c.)
Məcnun “Mən eşq güzərgahında xakəm” –
“Xəyalilə təsəllidir, könül meyli – vüsal
etməz” – deyir. Füzuli münalimədə
aşıqın məşuqda əriyib itməsi, məxluqun
Xaliqə qovuşması ideyasını təcəssüm
etdirir. Bu cavabından sonra “Leyli Məcnun”un
eşqinin saflığına və səmimiyyətinə,
ülviyyətinə və ilahiliyinə inanır və
aşıqınə “vücudi-kamil” deyə müraciət
edir. Leylinin ölümünə şair sırf sufi məna verir:
Şövq
əhlinə qürb hasil oldu,
Dəryasına qətrə vasil oldu.
(II c.
s.227)
Vəhdəti-vücud
ifadə edən bu beytdən əvvəl Füzuli insanı
dünya nəfslərindən çəkindirən (bu isə
sufizmin əsas tələbidir!) mənalı bir qəzəl
yazır:
Bu aləm
ki, könul, qeydin çəkərsən,
möhnətü qəmdir,
Fəna sərmənzilin
seyr eylə kim, bir xoşca aləmdir.
Anıb tənhalığı
qəbr içrə nifrət qılma ölməkdən,
Təriqi-üns
tut kim, hər ovuc topraq bir adəmdir.
Degil mohkəm
cahan mülkündə hər bunyad kim,
qılsan,
Bəqa
mülkündə tut mənzil kim,
ol
bünyad möhkəmdir.
Əcəl
alayişi-xovfü xətərdən qurtarar nəfsi,
Bu cövhər kimiyayi-nəfsə bir iksiri-əzəmdir.
Əsiri-nəfsdir
əhli-cahan, bilməz fəna qədrin,
Füzuli,
tərk təcridi sənə ancaq müsəlləmdir!
(II c.
s.326)
Məcnun
Leylinin məzarını qucaqlayaraq canını
tapşıranda isə:
Qüsl
eyləyibən təni-nizarın,
Dildarının açdılar məzarın.
Qoydular
onu həm ol məzara,
Qəmnak yetişdi qəmküsara.
Ruh oldu fələkdə
ruha həmraz,
Qəbr
ustunə qoydular nişanə,
Faş oldu bu macəra cəhanə.
Budur əsəri-məhəbbəti-pak,
Xoş mərtəbədir bu, qılsan idrak. (II c. s.232)
M.Füzulinin əsərlərində sufizmin ilkin –
zahidlik mərhələsinin tənqid məqamları var. Fəqət
irfanilik məqamına yetişdikdən sonra Füzuli
öz-özünü tənqid edir. “Leyli və Məcnun”a daxil olan qəzəllərindən
birində deyir:
Ayrı
bilmişsən, Fuzuli, məscidi meyxanədən,
Səhv
imiş ol kim, səni biz əhli-irfan
bilmişiz.
(II c.
s.220)
Həqiqətən
də məxluqun Xaliqə qovuşması üçün
ekstaz halına gəlməyin müxtəlif vasitələri
(yolları) var: eşq, ibadət, musiqi, poeziya və rəqs! Bunlar insanı kəndi halından çıxaran təsirli-psixoloji
vasitələrdir. Füzuli zahidləri ona görə tənqid
edirdi ki, onlar dünya nemətləri sırasında eşq
zövqündən də imtina etmişdilər:
Məhəbbət
ləzzətindən bixəbərdir zahidi-qafil,
Füzuli, eşq zövqun, zövqi-eşqi var olandan sor.
(II c.
s.135)
Zahidi-xudbin
nə bilsin zövqini eşq əhlinin,
Bir əcəb
meydir məhəbbət kim, içən
huşyar olur.
(I c.
s.117)
Bununla bərabər
dahi şair “Rindü-zahid” əsərinin
başlanğıcındakı üçüncü
rübaidə Allah müraciətlə deyir: “Zahidlərin pak
ürəyindəki işıq səndəndir” (V c. s.13) “Əcəm
diyarında olduqca vüqarlı, çox təmiz və pak bir
zahidlə” onun Rind adlı kamalda misli-bərabəri olmayan
“oğlu” arasındakı fəlsəfi mükalimə tərzində
qurulan “Rindü-zahid” əsəri başdan-başa irfaniliyi təlqin
edən əsərdir.
lll
IX əsrdən üzü bəri bütün
dünyanın düşünən adamlarının – filosof,
yazıçı, şair, tarixçi hüquqşünas və
ədəbiyyat nəzəriyyəçilərinin diqqətini
öz cazibəsində saxlayan SUFİZM elə bir bədii-fəlsəfi
cərəyandır ki, onu izah etmək olmaz. Sufizm ədədlər
sırasında sonsuzluq, cümlədə üç nöqtədir.
O, “Bəşəriyyət və Ədəbiyyat” problemidir. Məxluq Xaliqi görməyincə Sufizm bitməyəcək.
Həll olunmayacaq. Yer üzü yaranan
gündən heç kim – nə peyğəmbər,
nə sufi, nə mütəfəkkir Allahı görməyib.
Ona görə də məxluqun xaliqə mistik –
ilahi sevgi yolu – sufizm davam edir.
Biz də Allaha olan sevgimizə güvənərək,
Sufizm ətrafında həvəskar bir qəsd elədik. Böyük sufilərin – Mənsur
Həllacın, Bəyazid Bistaminin, Cüneyd Bağdadinin, Əhməd
Yəsəvinin, Mövlanə Cəlaləddin Ruminin, Yunis Əmrənin,
Hacı Bəktaşinin, Nizaməddin Mir Əlişir Nəvainin,
Fəridəddin Əttarın, Marağalı Əvhədinin,
Şeyx Mahmud Şəbüstərinin, Seyid İmadəddin Nəsiminin,
Şah İsmayıl Xətainin, dahi Mövlanə Məhəmməd
Füzulinin ilahi gözəllik, ilahi eşq
bağçasından bir gül dərdik.
M.Füzulidən
o yana keçə bilmədik, bu ilahi zirvədə
ilişib qaldıq...
Sufizmə dair əsəri yazmaqda əsas məqsədimiz
dünya düşüncəsi tarixində ən çətin
bədii-fəlsəfi, sistem olan sufizm haqqında vahid və
aydın təsəvvür yaratmaq olmuşdur. Bu elə bir nəzəriyyədir
ki, hər gələn nəsil zaman-zaman ona müraciət edəcək.
Klassik sənətkarın və klassik fikrin gücü məhz bunda-həmişə
müasir olmasındadır, yazılanlara təkrar kimi baxmaq
absurddur. Sufizmin əsasında islam amilinin
olması şəksizdir, lakin onu islam hadisəsi kimi təqdim
etmək doğru deyil.
Sufizm
haqqında nəzəri qənaətimizi beş il öncə
– Azərbaycan füzulişünaslıqı haqqında tədqiqatda
söyləmiş, Füzulinin özünün ilk
füzulişünas olması kimi yeni fikir əsaslandırmışıq
.
Biz
Füzulinin sufi adlandıranda sufizmin
güya Füzulini böyütmədiyini, əksinə, əhəmiyyətini
azaltdıqını söyləyənlərə cavab olaraq
sufizmin bədii-ədəbiyyatda ifadəsindən bəhs
etmiş, ona filoloji aspektdən yanaşmış fəlsəfi-qneseoloji
mahiyyətinə müdaxilə etməmişik.
Nə qədər ki, dünyada Allaha qovuşmaq təşnəsi
ilə yaşayan insan var, sufizmə də, onun haqqında elmə
də ehtiyac olacaq. Məxluqun Xaliqə ilahi sevgisi insanın
öz mənbəyinə qayıtmagının yeganə
yoludur.
Gülşən ƏLİYEVA-KƏNGƏRLİ,
filologiya elmləri doktoru, professor
525-ci qəzet.-
2013.- 12 yanvar.- S.28-29.