XƏCALƏT

Yazılar masamın üstündə çin-çin,

Nəşrini gözləyir, indi neyləyim?

Müəllimə çatan bu məvacibi,

Kitaba xərcləyim, ya özüm yeyim?

Daş altından çıxır bir parça çörək,

Birinə asandı, birinə çətin.

Bir şeir kitabı nəyinə gərək

Mədəsi qəlbindən üstün millətin.

İndi söz əhlini dinləyənmi var?

Sanki söz eşidən qulaqlar batıb.

Şeirin meydanı indi olub dar,

Xalqın tikəsinə ortaqlar artıb.

Döğma övladlar da bəzən anlamır,

Güzaran axtarır hərə bir yanda.

Nə deyim... şeirlə qazan qaynamır,

Ehtiyac hər yandan üzə duranda.

Özümü ovudum, görən nə qədər?

Dözüm qalasını yıxan tapılmır,

Boy verir günbəgün bu göydələnlər,

Kitaba havadar çıxan tapılmır.

Yazılar masamın üstündə çin-çin,

Nəşrini gözləyir, indi neyləyim?

Müəllimə çatan bu məvacibi,

Kitaba xərcləyim, ya özüm yeyim?

1996

UMACAĞIM

Gözlərim açıq qalıb

Yata bilmirəm

Dilimdə müqəddəs duam,

dodaqlarım hər gecə pıçıldayır

bu duamı eşitmir dünyam.

Məni ögey gözlə görür.

İstədiyimi yarımçıq verir.

Umacağım çoxmudur dünyadan?

Bir içim su?

Bir udum hava

Bir xışma torpaq işlədim ondan.

Onu da çox gördü, nə deyim?

Haqlı- haqsızdırmı gileyim?

Axı nə fərqi?

Burda da su, hava, torpaq var,

İnsanlar yaşayırlar.

Baş alıb ögeylik, yadlıq,

İtib doğmalıq?

Bu boyda dünyayla davammı var?

Bəlkə özüm-özümdə azmışam,

Huşumu qarışdırmışam

Dəli oluram?

Dünyanın üzünə dururam.

Dəlilər də bəzən sözün

Düzünü deyirlər,

Dünyanın hər üzünü söyurlər.

Ünvan deyin, yol göstərin

Əcəl üstümə kölgə salıb,

Gözlərim açıq qalıb.

Dünyam eşitsin duamı,

Qaytarsın umacağımı.

Strasburq, yanvar 2014

BURA BERLİNDİ

Çoxdan arzuladığım,

Yuxumda da qorxduğum

bir şəhərdəyəm.

Bilmirəm göydə

Yoxsa yerdəyəm

Dörd yanımda:

"Ziq hayt! Ziq hayt!Ziq hayt!" -deyə-deyə

Dəmir dabanlı çəkmələrini

Daş döşəməyə döyə-döyə

Hitlerin qanıçən,

Insanlığın üstündən keçən əsgərləri,

Dünya bizimdir-deyənləri

Dünyaya meydan oxuyur,

Nəfəslərindən qan qoxuyur.

Küncdə-bucaqda,

Yaxında qıraqda,

Yahudi axtarırlar,

Ev- ev gəzirlər,

Neçə taleni xışmalayıb, əzirlər.

Daş, torpaq od tutub yanır.

Göz-gözü görmür

Tüstü dumanlı,

Yedəkdə itlər,

Bax SS-çilər, cüt-cüt gəzirlər

Allah amandı, fikrim dolandı.

Hansı zamandı?

Könlüm üşüdü, ürəyim dondu.

Düşdüyüm bu yer görən haradı?

Halım pozuldu qanım qaraldı

Biri öyünüb qürurla dedi:

-Bura Berlindi.

Başıma vurdum döydüm dizimə,

Gəldim özümə.

Bu nə təlaşdı, necə qorxudu?

Bu bir xəyaldı, yəqin yuxudu.

Hər tərəf reklam, vitrinlər əlvan,

Gümüşü çiraqban,

Deyib gülən çox,

Qandan, qorxudan

Bir əsərdə yox.

Burda nə ölən, nə öldürən var

Əlində zənbil,

Çiynində çanta

Gəzir insanlar.

Yaşıl bağlardan, xiyabanlardan

tutub əl-ələ,

şən, gülə-gülə,

keçir cavanlar.

Meydan elə bil

Qaynayır daşır,

Məsum körpələr su pərisitək

Suda oynaşır.

Gördüklərimdən

Lap ağlım çaşır,

Bir dünya sevinc,

Bir dünya sevgi,

İndi mənimdi,

Bura Berlindi.

Berlin, fevral 2014

REYXSTAQ SARAYI

Müharibədən qalan

Qara kabus kimi

Bir saray durub qarşımda,

Qorxunc bir xəyal

Dolanır başımda

Xəyalı, gözlərimlə hec görməmişdim,

Xəyalda həqiqəti də bilməmişdim.

Gözümlə hördüm,

Yaman üzüldüm.

Bu daş divarlar, sütunlu zallar

Dünyanın bağrında

Basılmış dağdı,

Dönmüş zamandı, çağdı.

Qəlbim sızladı, canım talandı.

Bir vaxt dimdiyində qan,

Gözləri oyan,

İkibaşlı quş olub burda,

Tarixdən qalıb daş olub burda

Haqqın harayı,

Reyxstaq sarayı.

Bu adda vahimə, dəhşət, qorxu,

İndi də xısın-xısın, pıçın-pıçın

Danışır çoxu

"Taqq... Taqq..." güllələrdən

Oyuq-oyuqdur,

Buz kimi soyuqdur

Divarı-daşı,

Neçə xalqın, millətin

Qan yaddaşı,

Fəryadı, harayı

Reyxstaq sarayı.

Berlin 2014

GÖZLƏRƏM SƏNİ

O vaxtdan ay ötdü, il də dolandı,

Həsrətin üstünə həsrət qalandı.

Hicran sevincimi əlimdən aldı,

Qara saçlarıma ağ naxış saldı.

Bulud tək qaraldı günüm-gündüzüm,

Ürək qüssə çəkdi, gülmədi üzüm.

Bir təhər dözürəm desəm, yalandı,

Yer üstə gəzirəm desəm, yalandı.

Desəm ki gecələr yuxum qarışmır,

Göz yaşım yasdıqda köz-köz alışmır,

Desəm yol çəkməyə gözüm öyrəşib,

Desəm tənhalığa üzüm öyrəşib,

Desəm ki, qələmim, sözüm ovunub.

Ta səbrim tovlanıb, dözüm ovunub,

Külək pəncərəmi döyüb ağlamır,

Həsrət kirpiyimdə qrov bağlamır.

İnanma, əzizim ağ yalanlara,

Hər gecə varlığım çəkilir dara.

Ürək alışanda, can odlananda,

Bəzən ümid verir acı yalanda.

Bir həlim baxışa, bir şirin sözə.

Bir dünya verərdim dursaq üz-üzə.

Bu sayaq durumda qınama məni,

Qayıtsan ölüncə gözlərəm səni

Gəlsən güllü yazda, ya qarlı qışda,

Yoluna çıxaram elə bu yaşda.

Durnalar da dönər yuvası üçün,

Darıxar dağların havası üçün.

İndi mən bir quşam qanadı qırıq,

Kərəmsiz Əsliyəm sinəsi yanıq.

Elə ah çəkərəm yer göy alışar,

Bulaqlar gözümdə qaynayar-daşar.

Sənsiz məkansızam doğma yerim yox,

Xəyalından qeyri dərdi-sərim, yox.

Sən demə gəlməzəm, bağlıdır yollar.

Bu yolla gedənlər gəlməz olurlar.

Qollarım daş altda, yerim qəfəsdi

Olanım, olmazım bir quru səsdi,

O səslə əzizim çağır sən məni

Səsləsən əbədi gözlərəm səni.

Strasburq 2014

ARADAN ZAMAN BAXIRDI

Ordakı bulaqlar oxuyurdular,

Göylər maviliyin hey paylayırdı.

Qərib bənövşələr qoxluyurdular,

Külək pərdə-pərdə ətir yayırdı.

Bulaq nəğməsinə sözüm bələndi

Əyilib bir dodaq suyundan içdim.

Çiçək baxışından sevgi ələndi

Şeirimin donunu ləçəkdən biçdim.

Ordakı bulaqlar oxuyurdular,

Elə bildim bu yaz həminki yazdı

Qəribsəyib birdən elə doldum ki

Bulaq həsrətimi sulara yazdı.

Ordakı bulaqlar oxuyurdular,

Xatirələr düşüb, suya axırdı.

Qayıtdım dünənki səadətimə,

Heyif ki, aradan zaman baxırdı.

2011 Qəbələ

FƏLƏK DƏ DİL AÇDI

Dolan bulud nə durmusan

Başım üstə çətir-çətir?

Evimizin üstündən keç

Nənəmdən bir nağıl gətir.

Doğan günəş, bir az əyil,

İçimdə bir sazaq gəzir,

Arxam dağlar, məni eşit

Sizsiz qürbət məni əzir.

Sevinc mənə baxma belə

Çıx get, izin də qalmasın,

Tanrı dərdimi çox eylə

Elə çəkim qurtarmasın.

Vüsal, mənə gəlmə yaxın,

Şam idim ta qaralıram

Ruhum səhrada sürünür

Xəyalıyla dolanıram.

Gedən karvan, bir az əylən,

Sanma səfər başa yetdi.

Zaman məni elə döydü,

Mən haqq idim haqqım itdi.

Öz halıma özüm güldüm

Sandım ki, bəxtim gül açdı,

Dərd məni elə yandərəd

Zalım fələk də dil açdı.

NİGARANAM

Yaz səhəri, nə tutqunsan, ürəyim,

Kəhrizlərim görən yenə axırmı?

Ömür keçir çin olmayır istəyim,

Çəmənlərim şehdən sırğa taxırmı?

Bahar gəlib, içim qardı, borandı,

Dilimdəki hər gün dağdı-arandı.

İkisi də bir sevgidən yarandı,

"Ziyarət" im, "Üç qardaş" a baxırmı?

Bu həsrəti bəxtimizə kim yazıb?

Durulmuruq bizi yaman dərd basıb.

Həyətimiz baxışından qəm asıb

Qubarlanıb, gözlərini sıxırmı?

Nigaranam, yol bağlıdır nə vaxtdan.

Ay dəyişib, illər ötüb o vaxtdan.

Novruzgülü pardaxlanıb torpaqdan,

"Gillə" yeli çardaxları yıxırmı?

Şövkət anan bu həsrəti bildimi?

Onsuz üzün bircə kərə güldümü?

Ümidinə qat eyləyib sevgini,

Axşam-səhər yol üstünə çıxırmı?.

Şövkət Zərin Horovlu

525-ci qəzet.- 2014.- 16 aprel.- S.7.