Atasından bir yaş böyük, anasının qulu olan “mavi dəbilqəli” həmkarımız

... Heç zaman, heç bir mövzuda və heç kəsdən geridə qalmağı bacarmayan İlqar Həsənov bu mövzuda heç nə danışa bilmədi: – Aya, ay hacı, atam Musa müəllim dünyasını 54 yaşında dəyişmişdi. İndi – beş gündən sonra mənim 55 yaşım tamam olur. Mən atamdan bir yaş böyüyəm...

... Heç zaman, heç kəsin qarşısından qaçmayan – vəzifəli, vəzifəsiz, imkanlı, imkansız hamının səhvini şarakkadana üzünə deyən ( bəzən bu əməllərinə görə onu özündənrazılıqda ittiham etsələr də, əslində qətiyyən elə deyil) İlqar bu geniş dünyada bir adamın köləsinə, quluna çevrilib. Amma qolları da açıqdır, yolları da. İstədiyi yerə gedə bilir: – Aya, ay hacı, İsmayıllıdan mənə faksla informasiya göndərəcəklər, sən canın, onu oxuyarsan, mən anama baş çəkim, gəlim.

“Anama baş çəkim, gəlim”- ifadəsini çox sakit və heç nə olmayıbmış kimi deyir. Eşidən elə bilər ki, onun anası küçənin o biri tayındakı evlərdən birindədir. Amma elə deyil. Anası Gəncədə yaşayır və İlqar bu yolu ayda neçə dəfə gedib-gəlirsə, bilmirəm, onu bilirəm ki, yerlər və göylər qədər savab qazanır. Hər məsələdə sözünün ağası olan bu adam anası ilə bağlı məsələlərdə sözün həqiqi mənasında qul kimi qulluq edir. Əhsən!

Heç bir inancı diqqətdən kənarda qoymur. Çox şeyə inanır. Məsələn, son günlər deyir ki, bu qoşa rəqəmlər mənə nəyisə izah edir: – Bax, hacı, 33 il əvvəl, mənim 22 yaşım olanda atam rəhmətə gedib. İndi mənim 55 yaşım tamam olur. Səncə, bütün bunlar təsadüfidirmi?

Cavab verə bilmədiyimə görə köhnə söhbətlərə qayıdıram: – Əşşi, orda nə var ki? Bir dəfə də deyirdin ki, mən 3 dəfə ali təhsil almışam, 3 dənə diplomum var, 3 övlad atasıyam, cəmi 3 yerdə işləmişəm, 3 ölkədə olmuşam, 3 insana tükənməz məhəbbətim olub. Nə olsun? Rəqəmdi də, düzülüb. Onlar ki, cüt rəqəm deyildi.

– A, kişi, dayan görək. O, 3 məhəbbət sözünü hardan artırdın? Mən elə söz deməmişəm.

– Necə yəni deməmişəm? Demirdin ki, ən böyük məhəbbətim atama, anama, bir də hansısa müəllimimə olub?

– Həə...O başqa söhbətdi. İllərdi də, gəlib keçirlər.

Bəli, illər gəlib keçirlər, İlqar Musaoğlu. Təki gəlib keçsinlər. Amma illərin izləri təkcə saçımızda, saqqalımızda qalmasın.

Yeri gəlmişkən, illər İlqar Musaoğlunun təkcə yaşını artırmır. Hər il onun həyatında nə iləsə əlamətdar olur. Məsələn, ötənilki ad günü ərəfəsində – Milli Mətbuat Günü – uzun illər ölkənin ən nüfuzlu jurnalist qazancı kimi qəbul edilmiş Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin “Həsən bəy Zərdabi” mükafatına layiq görülmüşdü. Fəxr edirdi. Deyirdi bu mükafatın laureatı olmağa sizin hamınıza nisbətən mənim daha çox haqqım çatır. Çünki Həsən bəy sizin təkcə mənəvi babanız olsa da, mənim həm də həqiqi babamın adaşı və çağdaşı olub. Bu il isə yenə də jurnalistlərin peşə bayramında müstəqillik dövrümüzün ən dəyərli mətbuat təltifi kimi qiymətləndirilən Azərbaycan Mətbuat Şurasının “Ali Media Mükafatı”na layiq görüldü. Biz də sevindik və ürəkdən təbrik etdik. Üstəlik, həmin təbriklərimiz tükənməmiş oğlu İbrahim İlqaroğlu ali məktəbə qəbul olundu və sevinc sevincə qarışdı. Yəni illər boş-boşuna keçmir, Allaha şükür.

İbrahim tələbə adı qazananda: – Öz canım üçün, mənim 55 yaşıma bundan yaxşı hədiyyə ola bilməzdi –dedi və əlavə elədi ki, kifayət qədər gecikmişik. Çünki mən universitetə qəbul olunanda atamın 49 yaşı vardı. İbrahim tələbə adı qazananda isə mən artıq 55-i haqlamışam. Dedim təki, salamatlıq olsun bəy, dünyada heç kəs heç yerə gecikmir. Hərə öz qismətinə yazılan mənsəbə öz məqamında yetişir. Məsələn, elə adamlar var ki, 60-70 yaşlarında da ağsaqqal adını qazana bilmirlər. Sən isə artıq on illərdir çoxlarına ağsaqqallıq edirsən. Bunu hamı görür.

Bu məqamda “yeri gəlmişkən” ifadəsini bir dəfə də işlədib yuxarıda qeyd etdiyimiz “mavi dəbilqəli” istiarəsinə haqq qazandıraq. Hamının bildiyi faktdır ki, “mavi dəbilqəli”lər BMT missiyasını yerinə yetirən hərbçilərdir və əsas vəzifələri münaqişədə olan tərəflər arasında sülh yaratmaqdan ibarətdir. İlqar isə bu sahədə heç bir vəzifə daşımır və onun üçün BMT öz ürəyi, vicdanı və bir də rəhmətlik Musa müəllimin verdiyi tərbiyədir. Ətrafdakı münaqişədə olan tərəflər arasında sülh yaratmaq isə onun üçün vəzifə yox, insanlıq borcundan qaynaqlanan məqsəddir. Elə bir fakt ola bilməz ki, bizim əhatəmizdə kimsə kimdənsə incisin və İlqar həmin incik tərəflərin arasındakı narazılıqların yox edilməsinə çalışmasın. Çalışır və nail olur. Özü də birdəfəlik.

Həmkarlarımızdan biri danışır ki, mənim filankəslə münasibətlərdə problemim olanda İlqar ikimizlə də söhbət eləmişdi. Mənimlə ayrılıqda görüşəndə sübut elədi ki, qardaş, günah səndədir və mən də istər-istəməz o biri tərəfi bağışladım. Aradan xeyli keçəndən və hər şey qaydasına düşəndən sonra isə mənə minnətdarlıq etdi ki, o zaman bizim sözümüzə qulaq asmağın yaxşı oldu. Onsuz da hamı bilirdi ki, sən tamamilə günahsız idin. Mat qaldım. Sən demə o biri adamla söhbətində də eynilə belə danışıbmış. Yəni bu adam heç kəs qarşısında öhdəlik götürməsə də həmişə sülhə, barışa, mehribanlığa can atır. Yaşıdları arasında ən çox dostu olan adama çevrilməsinin əsas səbəbi də elə budur.

İndi isə İlqar Musaoğlunun dostlarına və onu yaxından tanıyanlara bir sual: – Bilmirsiniz, İlqar ən çox nə zaman sevinib?

Təbii ki, bu sualın çoxsaylı cavabları ola bilər. Yəqin ki, hərə onun bir və ya bir çox sevincinin şahidi olub. Ancaq mənə elə gəlir ki, o, ən çox... baba olanda sevinmişdi. Böyük baba olasan, bəy, ad günün mübarək!

İttifaq MİRZƏBƏYLİ

525-ci qəzet.- 2014.- 23 avqust.- S.23.