NİGARANAM
Anamın
məzarı başında
deyilmiş şeir
Dərdim
böyük, həsrətim çox,
Sonam, səndən
nigaranam!
Pərvanəyəm,
nur şölənə
Qonam, səndən
nigaranam!
Nisgillərim
yenə çin-çin,
Sızlayıram için-için.
Məzarın
da dərd, mən üçün,
Anam, səndən
nigaranam!
Kəlbəcər
qəmə bələnib,
Yaş gözümdə gilələnib.
Qaçqın
düşüb, səpələnib,
Obam, səndən nigaranam.
Ağdabanım
qan içində,
Ürək
dözmür can içində.
Qənbər, alış-yan içində.
Yaman səndən
nigaranam!
Anam, səndən
nigaranam!
Aman, səndən
nigaranam!
BƏNÖVŞƏ
Dağlarda
güllərin müjdəçi qızı,
Gətir
elimizə bahar, bənövşə!
Xoş ətirin
qəlbimizi oxşasın,
Bizi
intizardan qurtar, bənövşə!
İnsanı
cəlb edir xırda görkəmin,
Qovursan hər kəsin kədərin, qəmin.
Gözəllər
gözəli bütün aləmin
Hamı səni
əziz tutar, bənövşə!
Oldun sevənlərin
ilk vəfadarı,
Qalmayıbdı hansı kəsin tutarı.
Öyrənmək
istəsən pərəstişkarı
Məni də
unutma, axtar, bənövşə!
Qüssədən,
kədərdən biz uzaqlaşaq,
Gəl əl-ələ verib yal-yamac aşaq.
Səni
çox bitirən dağlara qaçaq,
Olsun məskənimiz
dağlar, bənövşə!
Nəğməkarlar
odlu nəğmə deyəllər,
Qulaq asıb dinləyəcək bülbüllər.
Səni
sevən gözəl qızlar, gəlinlər
Qom-qom
edib dəstə bağlar, bənövşə!
Öz
arzusu, öz diləyi hər kəsin,
Yaxşı bağban əsirgəməz meyvəsin.
Qarışarsa
nəfəsinə nəfəsin
Qənbər
şirin-şirin yatar, bənövşə!
GƏLMƏDİ
Gözüm
yolda qaldı, qulağım səsdə,
Nə kağızın, nə də səsin gəlmədi.
İki
cümlə yazmaq çətin iş deyil,
İstəmədin, ya həvəsin gəlmədi?
Qoy
sevinsin bizi birgə bilənlər,
Daldalarda rişxənd edib gülənlər.
Düz
deyirmiş boş söhbətdi deyənlər,
Təkrar-təkrar bir də gülsün, gəlmədi.
Zəhmət
çəkib inciməyim çox əbəs,
Aydındır
ki, ara vurdu müxənnəs.
“Ölüm olsa öləcəyəm!” – deyən
kəs
Car çəkəcəm hamı bilsin, gəlmədi.
Söz
verməyin özü böyük qərardı,
Əməl etməyin də qaydası vardı.
Görsək
gəldi – bir həqiqət olardı,
Verdiyi qərarı silsin, gəlmədi.
Qənbər, biçarəyə artıq nə deyək?
Hər kəsin işini seyr edir fələk.
Aşikar
bilindi qurduğu kələk,
Özü doyanacan gülsün, gəlmədi.
VURĞUNDU
Böyük
Azərbaycan şairi, Azərbaycan şeir dilinin kamil
yaradıcısı və bilicisi, bəlkə də birincisi
olan ünlü S. Vurğun hələ vaxtilə “Muğan”
poemasında koçmopdit tənqidçilərə belə
demişdi:
Mən
sizin tək nökər olub
Yad
ocağı qalamadım!
Özgələrin
süfrəsində
Nimçə
dibi yalamadım!
Çoxu
Səməd zirvəsinə çatmağa
Cəhd elədi, yorğundu ki, yorğundu.
Onsuz
coşub dalğalanmır dənizlər,
Durğundu ki, durğundu ki, durğundu.
Hər
yetən dedi ki, bağım çiçəkdi,
Söz el sərvətidi – xalq biləcəkdi.
Cəsarətlə
bu bağçada gül əkdi,
Ətri yoxdu, solğundu ki, solğundu.
Şeirlərdə
görünsə də, dağ-dərə
Ruhumuzu tərpətmədi bir kərə.
Ucalmağa
Vurğun gəzən göylərə
Qırğındı ki, qırğındı ki,
qırğındı.
Nanəciblər
bostanına daş atdı,
Telli sazı yad ünsürə oxşatdı.
Qeyzə
gəlib gur təbini oyatdı,
Dözə bilməz çılğındı ki,
çılğındı.
Qənbər,
denən: uca dağlar sıralı,
Qərib
düşüb bir-birindən aralı,
Bu millətin
böyük sənət qartalı
Vurğundu
ki, Vurğundu ki, Vurğundu!
BİLMİRƏM
Ətri də
gedibdi, xoş görkəmi də,
Daha bənövşəni
görə bilmirəm!
Kolların
dibində qaldı ömürlük,
Uzaqdı,
yaxındı – gələ bilmirəm!
Vaxt var
idi çəmənlərə gedərdik,
Dəstə-dəstə
dosta töhfə verərdik,
Qoxusuna
könül fəda edərdik,
Yuxuda
görürəm, dərə bilmirəm!
Tale bizi
yaman ayrı salıbdı,
Gözəlliklər düşmənlərə
qalıbdı.
Həsrət
məni qəm-qüssəyə alıbdı,
Necə
yaşayıram-hələ bilmirəm!
Mən
bir gün yox olanda kölgələr təkin,
Demirəm ağlayın, göz yaşı tökün.
Qəbrimin
üstünə bənövşə əkin,
Axı o çiçəksiz ölə bilmirəm.
Qaçqın olduq, gözlərimiz gördü nə?
Sığınmışıq
kainatın Mərdinə!
Şərik
olun siz Qənbərin dərdinə,
Ağlayıram,
amma gülə bilmirəm!
LALƏSƏN
Görürəm
ki, laləsən!
Yanaqların
lalədən hələ bir az gözəldi
Gözündəki
od-alov külək vurdu, közərdi,
Duruşun, oxşayışın lalədəndə betərdi.
Lap lalənin
özüsən
Gözəllərin
gözüsən
Lalə
kimi bəzərsən
Çəməni
sən, çölü sən
Amma qoy
deyim yenə
Lalə
olmaq şərt deyil
Lalənin
ləçəkləri o qədərdə bərk deyil
Dərən
kimi soluxar
Nə də
ətir qoxuyar
Gül gərək
gözəl olsun
Həm də
cənnət qoxusun!
Güllərdəki
gözəllik
Nə qədərdə
bol olsa
Onun nə
qiyməti bar
Əgər
ətri yoxdusa!
Səndəcə
bax beləsən
Ətrin
qoxun tükənib
Adın
dillərə gəlib
Xeyli tərif
edillər
Lap
gül kimi yalvarıb
Arxanca
sürünüllər
Deyəsən
bilməyillər
Güldə
gözəllik bolsa
Bir
gün komada qalsa
Tez əzilib
solpusa
Alax iyi
qoxusa
O nəyimə
gərəkdi
Belə
güllər, çiçəklər
Bəzəkli
kəpənəkdi
Bir
anlıq göz oxşayar
Qanadlanıb
uçanda
Ətri,
qoxu qalmayır
Ürəkləri
odlayır, özü uçub gedəndə
Nişanəsi
olmayır!
İncisəndə
sözündən, belə deyəcəyəm mən
Sən ətirsiz
çiçəksən
Lalələrdən
qəşəngsən!
DOST
DÜŞMƏNƏ ÇEVRİLƏNDƏ
Məyus
olar hər bir bəndə,
Dost
düşmənə çevriləndə!
Dözüm
gərək səndə, məndə,
Dost
düşmənə çevriləndə!
Özünə
arxa sanırsan,
Fəxr
edirsən, şadlanırsan
Danışmağa
utanırsan
Dost
düşmənə çevriləndə!
Bilmirsən
nə eyləyəsən,
Dərdi
kimə söyləyəsən,
Oğulsan
tab eyləyəsən,
Dost
düşmənə çevriləndə!
Qalay
gedib, çıxır paxır,
Tənələr
qəlbini yaxır,
Hamı sənə
əyri baxır,
Dost
düşmənə çevriləndə!
Təmənna
çoxdursa əgər,
Qəm-qüssəyə
düşmə hədər,
Kişi
kimi tab et, Qənbər,
Dost
düşmənə çevriləndə!
BU
HƏSRƏT
Çoxdandı
görüşmürük,
Həsrətini çəkirəm.
Nə
gözəldi bu həsrət,
Niyə
başa düşmürük,
Nə gözəldi bu həsrət?!
Eşitmişdim,
deyəllər:
Filankəsin həsrəti.
Məni
tamam öldürüb-
Yəqin
onlar bilmillər,
Nə
gözəldi bu həsrət!
Gözlərini
görmürəm,
Tellərin
əllərimlə
Sığallayıb hörmürəm.
Etiraf eyləyirəm:
Nə gözəldi bu həsrət.
Həsrətlə
yaşamağın
Özü
də bir ləzzətdi!
Düşünürəm
o günlər
Nə yaman ötüb getdi.
Məni
narahat edən
Yadigar məhəbbətdi.
Məhəbbətin
vüsalı
Çəkdiyim bir həsrətdi.
Həsrət
mənə təsəlli,
Həsrət mənə qismətdi.
Deyirəm,
yəqin bu da
Özü bir səadətdi.
Bu həsrəti
yaradan
Nakam bir məhəbbətdi.
Nə
gözəldi bu həsrət
İlahidən
bir qismət!
Nə
gözəldi bu həsrət!
Nə
gözəldi bu həsrət!
YAXŞIDI
Dostum Vaqif həkim məktub yazıb xahiş edir ki, Qənbər
müəllim, mənim şeir yazdığımı
heç kəs bilməsin.
Vaqif, təvazökar
olma bu qədər,
Şeirini el-oba bilsə yaxşıdı.
Ləfzin
gözəl, sözün şəhdi-şəkərdi,
Dəhanından
bal tökülsə yaxşıdı.
Nəsihətlər
yaşadıbdı insanı,
Daim olub
sözün vaxtı, zamanı,
Həzm
edə bilməyən məddi-mənanı
Nadanlar gəbərsə, ölsə yaxşıdı.
Yolun
üstə payəndazlar sərilsin,
Kəlamın
oxunub qiymət verilsin,
Müdam ətrafında
məclis qurulsun,
Məclisə ariflər gəlsə yaxşıdı.
Axı sən
şairsən, sözlərin haxdı,
Haqqı inkar etmək özü günahdı.
Sənətə
xor baxmaq səndən uzaqdı,
Bağın-bağçan bol bar versə
yaxşıdı.
Çoxdu
mətbəxində qoşma-qəzəllər,
Soraqlayıb inan, əl-əl gəzəllər.
Başında
cəm olan türfə gözəllər
Qəhqəhlə, şirinlə gülsə
yaxşıdı.
Bəzəklidi
toxuduğun ilmələr,
Sərrafın qədrini sərraflar bilər.
Dilindən
süzülüb gələn kəlmələr
Qanmazın qəlbini bölsə yaxşıdı.
Giley etmə
vicdansızdan heç zaman,
Elələri qalmır, çıxır sıradan.
Meydanda
hayqırıb məşq edən aslan
İgidsə, qoçaqsa, nərsə yaxşıdı.
Diqqət
elə, doğru eşit Qənbəri,
Babası, Dədəsi sözün zərgəri.
Kamillik qədrini
bilməyənləri
Tarix, səhnəsindən silsə yaxşıdı.
NEYLƏYİR?
Dostum
Vaqif həkimə
Vaqif,
dünya qalınları xoşlayır,
Təhlilləri, isbatları neyləyir?!
Qanmaz
özü yabıları xoşlayır,
Düratları, Qıratları neyləyir?!
Dərd
silahlı, insan əli yalınmış,
Ürək bizə əcəl zəngi
çalırmış.
Səmaları
əllərindən alınmış
Tərlan
quşum qanadları neyləyir!
Dünya
dərddi, ya tanıma, ya tanı,
Tanımasan yandıracaq atanı.
Dünya
sevir tez sığala yatanı,
Bədöyləri,
inadları neyləyir!
İgidlərə
söyləməyin qocalıb,
Misri
qılınc düşmənlərdən bac
alıb.
Usta əldə
kələf müdam uc alıb,
Anlamazlar
ustadları neyləyir!
Qanan olsa,
nə var sözü deməyə,
Heyvanları çağırmazlar köməyə.
Öyrənibdi
küləş, saman yeməyə,
Tər
çiçəkli otlaqları neyləyir!
Gəl
incimə sən Qənbərin dilindən,
Ayrı düşüb Kəlbəcərli elindən.
Sözdən
ayrı nə iş gəlir əlindən,
Dəbdəbəni,
büsatları neyləyir!
ÇIXIR
Dostum
Vaqif həkimə cavab
Hər
bir kəsin bəd əməli
Qabağına
axır çıxır!
Xudadan pay
istəyənə
Haxdan
sürü, naxır çıxır!
İşin
əyilən zamanı
Dost-düşməni
yaxşı tanı,
Yüz
qalayla mis qazanı,
İşləndikcə
paxır çıxır!
Çox
görmüşəm inlədiyin,
Dünyada “mənəm” deyənin.
Arpa, ya
saman yeyənin
Tövləsindən
axır çıxır!
Olur
payı mübtəlanın,
Özünü oda salanın.
Meyli
içkidə olanın
Sürfəsindən çaxır çıxır.
Qənbər,
tanı bu gərdisi,
Çoxlarıynan
olub işi,
Allah
yaradıb günəşi,
Aləmə nur yaxır, çıxır.
GƏZƏR
Əqidəsi
doğru, Allah sevənlər
Həqiqət axtarar, imanı gəzər.
Tanıyar
Qibləni, tanıyar Haqqı,
Məhəmməddən
qalan Quranı gəzər!
İstəyər
ki, halal nemət bol olsun!
Hər kəsin
getdiyi doğru yol olsun!
Ellər
fərəhlənsin, həm xoşhal olsun!
Üzə
vurmasa da pünhanı gəzər!
Hamıya
xoş əhval, şadlıq diləyər,
Əlsiz,
ayaqsıza kömək eləyər,
Aclara
sonuncu tikəsin verər,
Dillərdə dastantək dünyanı gəzər.
Ürəyində
yurd salmayan yalanlar,
Canından böhtanı, məkri qovanlar.
Qəlbi
istək ilə nurla dolanlar
Allahu-Əkbəri,
sübhanı gəzər!
Rəbbim,
özün saxla, eləsi də var
Yalandan min fitnə-böhtan uydurar.
Dostuna gah
duzaq, gah tələ qurar,
Ara qarışdıran şeytanı gəzər.
GÜNAH
BİZDƏDİ
Dünyanı günahkar sayırıq niyə?!
Dünyada günah yox, günah bizdədi.
Çoxlarının
izi-tozu qalmadı,
Çünki onu ana torpaq gizlədi.
Bizə
töhfə edib Ayı, Günəşi,
Qayğımıza
qalmaq olubdur işi,
Belə xəlq
edibdi xəlq edən Kişi,
Qartal zirvələrdə, ceyran düzdədi.
Bircə
yaxşılığı yüz görmürüksə,
Hər nəyə
qiyməti düz vermiriksə,
Yaxşını-yamanı
düz görmürüksə,
Biclik ürəkdədi, xəta gözdədi.
Dünyada
şahidi olduq nələrin:
Sonunu çox gördük nadan kəslərin.
Haqqa, ədalətə
yol seçənlərin
Şeytan gəlib ləpirini izlədi.
İnsanda
insana olsa məhəbbət
Olmaz düşmənçilik, olmaz xəyanət.
Yol azana lənət,
əyriyə lənət,
Qənbər
sizə nə dedisə, düz dedi.
BURDADI
TELEFON
Dostum Vəliyəddin
Misiroğlunun “Qara telefon” şeirinə cavab
Əzizim,
Vəliyəddin! Narahat olma!
Niyə
soruşursan: hardadı telefon?!
Məndən
uzaqlaşmaz, bir yana getməz,
Bax elə cibimdə, burdadı telefon.
Qəddi-qaməti
var, boynunu bükmür,
Pisikib,
sınıxıb göz yaşı tökmür,
Nə təlaş
keçirir, nə qorxu çəkmir,
Nə də bərkə düşüb, dardadı
telefon.
Demə
daldalanıb, fikrindən daşın,
Nigaran eləyir məni təlaşın.
Səsini
gözləyir dostun, qardaşın,
Harda görmüsənsə, ordadı telefon.
Fikrini dəyişib
gülmə, ay qağa,
İncisən canına düşər vəlvələ.
O qədər
də əldən düşməyib hələ,
Gözü yolda, intizardadı telefon.
Özünü
zəhmətə salma çox dərin,
Dedin,
qulağıma çatdı sözlərin.
Hərdən
harayına gəlir Qənbərin,
Mahnı bəstələyir, xordadı telefon.
VAR
Gözə
görünmədən Haqq olan kəsin
Zühr edib bilinmək təcəllası var.
Yaratdığı
hər bəndənin ayrıca
Özünə məxsusluq iştahası var.
İnsanı
yaşadan duzdur, çörəkdir,
Halal zəhmət çəksən, O verəcəkdir.
Doğruçu,
qeyrətli olmaq gərəkdir,
Bizlərdən beləcə təmənnası var.
Oğruya,
əyriyə, yalana lənət,
Ürəyinə şeytan dolana lənət.
Aralığa
nifaq salana lənət,
Hər işin oxşarı, öz qaydası var.
Atdığımız
hər addımı izləyər,
Səbri
çox böyükdü, dözər, gözləyər,
Qərara
gələndə bir cümlə deyər:
Cümlənin xəbəri, mübtədası var.
İstəsə,
hər şeyi aşıb-daşdırar,
Boy verər,
bəzən də aşıb-daşdırar.
Ya göyə
ucaldar, ya dolaşdırar,
Belə edər-etməz intəhası var.
Sərkərdələr
sözdə bir olsa əgər
Qələbə gətirər, zəfər gətirər.
Axşam-səhər
deyin: “Allahu-əkbər!”
Qənbərin sözünün bu mənası var.
SARILDI
DAĞLAR
Yollar
bağlanandan yol çəkir gözüm,
Yollara baxmaqdan yoruldu dağlar.
Bir anda dəyişdi
gərdiş, ruzigar,
Bu nə qurğu idi quruldu, dağlar?!
Hər
gün axıdıram gözümdən yaşı,
Bulaqlar olubdu könlüm sirdaşı.
Yüz
yerdən oxlanıb bağrımın başı,
Səsimi duyanda yarıldı dağlar.
Atasız,
anasız yetiməm, yetim,
Mən dərdimi açıb kimə söyləyim?!
Sənin
həsrətindən çinar qamətim
İkiqat əyilib qırıldı dağlar.
Zirvədə
olsa da şanım, şöhrətim
Qənbərəm, canımda çoxdu möhnətim.
Gördüm, tanımadı, “Oğlunam!” – dedim,
Anamtək boynuma sarıldı dağlar.
ÜSTÜNƏ
Özün
xəlq etmisən, böyük Yaradan,
Nəzər sal, nur çilə yerin üstünə.
Elə əvvəllərdən
qayda olubdu:
İnamla gedəllər pirin üstünə.
Qəlblərdə
şeytanlar yuva salıbdı,
Şər
ilə, böhtanla dünya dolubdu,
Artıq
insan oğlu aciz qalıbdı,
Pərdə çəkə bilmir şərin
üstünə.
Mane olan
olmaz alsan, ya versən,
Ədalətin vardır – tədbir görürsən.
Xaliqsən,
Vahidsən, Qadirsən, Birsən!
Hamı yön çevirir birin üstünə.
Öz
güclü əlini atmasan əgər
Nadanlıq, nankorluq baş alıb gedər.
Hər kəs
dərk edəcək nəsihət göndər,
Dərdə düşmüş bu bəşərin
üstünə.
Qənbərin
xahişi belədir, belə:
Dünyanı tutmasın xəsarət, bəla.
Yolumuzu sədaqətə
tuş elə,
Hamı gedə bilsin xeyrin üstünə.
ANA
DİLİM
Yurdum Azərbaycan,
elim Kəlbəcər,
Bu yurdsuz yaşamaq bir qəm, bir kədər.
İstədim
sözümü deyəm bir qədər,
Öz ana
dilimdə, şirin dilimdə,
Bu dil ana dilim, bu dil şipşirin.
Doğulduğum
kəndin adı Ağdaban,
Dağları
yamyaşıl, meşələr duman,
Bu kənd
söz diyarı, ümmandı-ümman,
Burda
eşitmişəm yüzlərlə dastan,
Öz dilim
şirindi, öz dilim şirin.
Bu dillə
dünyaya açdım gözümü,
Bu dildə eşitdim Vətən sözünü.
Bu dildə tanıdım elə özümü.
Bu dil ana
dilim, bu dil şipşirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Həsənoğlu
gözəl meyl oyatdı,
Nəsimi, Nəimi çox əziz tutdu.
Xətai bu dilli dövlət yaratdı.
Bu dil ana
dilim, bu dil şip-şirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Nəsimi,
Füzuli sehirsə, sirsə,
Seyidi,
Sabir sənətdə pirsə,
Üzeyir
bu dildə mahnı deyirsə,
Bu dil ana
dilim, bu dil şipşirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Bu dillə
sevmişik eli-obanı,
Səməd
Vurğun yazıb “Azərbaycan”ı,
Şəhriyar
söylədi “Heydərbaba”nı.
Bu dil ana
dilim, bu dil şipşirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Bu dildə
şəcərəm nəğmə oxuyub,
Babam
sözlər ilə ilmə toxuyub,
Bu dilin sözləri cənnət qoxuyub.
Bu dil
şeir dili Dədə Şəmşirin,
Bu dil ana dilim, bu dil şipşirin.
Nənələr
bu dildə nağıl söyləyib,
Analar
beşikdə laylalar deyib,
Bu dili yaradan şəkər eyləyib.
Bu dil ana
dilim, bu dil şipşirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Müstəqil
dövlətin dili bu dildi,
Bu dildə
azadlıq sözü deyildi,
Bizi sevməyənlər çatladı, öldü.
Bu dil ana
dilim, bu dil şipşirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
Bu dildə
yazarlar minlərdi, minlər,
Heç
biri birindən geri deyillər,
Var olsun bu dilə mənim deyənlər.
Bu dil ana
dilim, bu dil öz şirin,
Öz
dilim şirindi, öz dilim şirin.
lll
Bir
neçə il bundan əvvəl gənc
xanəndə Güllü Məmmədova Muğam müsabiqəsində
oxuyanda bəlkə də onun səsinə, avazına heyran
olmaqla bərabər üz cizgilərində anamın surətini
görüb pərəstiş edirdim.
I
ŞEİR
GÜLLÜ
Adın
Güllü, özün gülsən,
Cəh-cəh vuran bir bülbülsən.
Qönçələnmiş
qızılgülsən,
Oxu,
Güllü, oxu, Güllü,
Xoş avazlı, şirin dilli.
Şipşirinsən,
təzə tərsən,
Həm
noğulsan, həm şəkərsən,
Könüllərdə gül əkərsən.
Oxu,
Güllü, oxu, Güllü,
Xoş avazlı, şirin dilli.
Oxuyanda “Zəminxara”
Qəlbim olur para-para.
Bilmirəm yol alım hara.
Oxu,
Güllü, oxu, Güllü,
Xoş avazlı, şirin dilli.
17.07.2014
II
ŞEİR
CEYRANIM
Güllü
bala, “Zəminxarə” oxudun,
O
muğamı bir də oxu, ceyranım.
Sözlə
təsvir eylə gözəllikləri,
Kəlmələrdən ilmə toxu, ceyranım.
Yazda bənövşələr
yayılar döşə,
Çalışar tamaşa etsin Günəşə.
Sən
özün də dəstələnmiş bənövşə,
Qəlbi oxşar ətir qoxu, ceyranım.
Qənbər
baba səni sevər, əzizlər,
Bir təşrif buyursan, yolunu gözlər.
Ehtiyat eyləyib
üzünü gizlər,
Gözəllərin inan çoxu, ceyranım.
17.07.2014
III
ŞEİR
ZƏNGULƏ
ÇƏK
Güllü,
şəkər qızım, ay göyçək
qızım,
Sən
ki, yaranmısan bir mələk, qızım,
Sənətin,
şöhrətin mübarək, qızım!
Adın
xatirinə bir zəngulə çək,
Biz də
qulaq asıb “Çox sağ ol!” – deyək.
Anamın
da adı olubdu Güllü,
Atamı çox sevib o şirin dilli.
Qarabağ
gözəli, ay bizim elli,
Öz
adın xətrinə bir zəngulə çək,
Biz də
ağız dolu “Çox sağ ol!” – deyək.
Səsindəki
zil də bəm də qəşəngdi,
Həmi məlahətli,
həm də qəşəngdi,
Yoxdu bir əskiklik,
kəm də, qəşəngdi
Öz
adın xətrinə bir zəngulə çək,
Biz də
ağız dolu “Çox sağ ol!” – deyək.
Gün o
gün olsun ki, dağlara gedək,
Gedək, qədəmini mübarəkləyək.
Taxtadüzdə nərgiz, bənövşə dərək.
Öz
adın xətrinə bir zəngulə çək,
Biz də
ağız dolu “Çox sağ ol!” – deyək.
Sənət
öyrənmisən kamil ustadan,
Heç nə deyə bilməz hər hansı nadan.
Alqış alacaqsan eldən, obadan.
Bir gün səsin gəlsin uca dağlardan.
Sevinib
şad olsun qoy Qənbər baban!
Adın
xatirinə bir zəngulə çək,
Biz də
ağız dolu “Çox sağ ol!” – deyək.
17.07.2014
DƏRDİ
Taleyin hökmüdür, bəxtin gərdişi,
Canıma doldurub gecədə dərdi.
Elə bil ki, göndərdiyi bəs deyil,
Tovlayıb gətirir gücə də dərdi.
Deməyə, açmağa qorxu çəkirəm,
Göz yaşımı ürəyimə tökürəm.
Ağrı gəlir, dizlərimi bükürəm,
Bəs açıb söyləyim necə də dərdi.
Yəqin qismətimdi, payımdı bu da,
Mənə töhfə etdin bu gün yuxuda.
Sənin əlindədi, ey böyük Xuda,
Yox edib salarsan heçə də dərdi.
VERİR
Yadda saxla
sözlərimi:
İstedadı Allah verir.
Bəzimizə
cılız, arıq,
Bəzimizə gümrah verir.
Quru
daşdan su süzülür,
Ətrafına gül düzülür.
Çox
zaman hədər gəzilir,
Payı Böyük Dərgah verir.
Qənbərin
sözünə inan,
Naşükürlük etməz insan.
Mərhəmətə
gələn zaman
Əsirgəməz, billah, verir.
Qənbər
Şəmşiroğlu
525-ci qəzet.-
2014.- 6 dekabr.- S.28-29