Tofiq Abdinin ölüm haqqında ölümsüz şeirləri

...bəlkə bir daha şeir yazmadım

yazmamağımın min bir nədəni var

bəlkə

min birdən də çox.

minindən biri:

bu dünyadan gedəndə

onları tapşıra biləcəyim

kimsəm yox!!!

ömrün bu çağına gəlib çıxdım ki,

məni ağlayanlar ağlamasınlar

uzanan günlərin içindən çıxıb

açıq gözlərimi bağlamasınlar

allah sevgidənmi yaşatdı məni

yoxsa, bu cəzamı,

dostdan, tanışdan

ayırıb

bir ayrı dünyada oyatdı məni

oyanıb dünyanı yuxulu gördüm

gözümü açmamış

iməkləməmiş

bu qoca dünyanı yıxılı gördüm...

buludundan qorxdum,çayından qorxdum

başımın üstündə fır-fır fırlanan

qarğışından qorxdum, vayından qorxdum

məni sevənlərin sayı azaldı

mənə nə oldusa

döz, dur dedilər

sənin alın yazın bütün olanlar...

bu yazı mənimlə ölsəydi barı,

rahat yaşayardı mənsiz qalanlar...

lll

bu qorxu o tindəymiş

həmən qarşıma çıxdı

çıxıb bir yad gözündən

həmən içimə axdı

mən necə görməmişəm

mən necə kor olmuşam

bu yaşda bu qorxunu

içimə doldurmuşam

ha çabala,ha vuruş

ata bilmərəm onu

heç belə gözləmirdim

mən ömrümün sonunu

yazıq ömrümə yazıq

məni güdürmüş bu şər

atalar düz deyibmiş:

qorxan gözə çöp düşər

lll

gedirsiniz...

kiminizi ürək çökdürür

bir arkadaşın düyün sonrası

bu bəlkə alın yazısı

kiminizi

təzə bir ölüm tərcihi

gedirsiniz...

bu dünyayla tənha buraxıb məni

gedirsiniz...

sizsiz mənim ölümüm

yaraşıqsız olacaq

sizi araya-araya

qapalı gözlərim açıq qalacaq

inanmıram

birinizi tapa bilim

o dünya məkanında

üzümə açılan qapılar

bağlanacaq

ömrün laməkan qapqara dumanında

yuxuları rahatsız edəcəm

ayılanda

gözlərinizdən

qərib-qərib çəkilib gedəcəm

yenidən yuxulara qayıtmağa

qayıdıramsa

demək ki, varam

bu da bir yalan ki

sağam ona görə uydururam...

lll

nəvələrim,

sizi sevməyimə

zəhər qatanlar olacaq

düşünürdüm

oldu...

bu zəhər tavandan axırmış,

liftlə qalxırmış

böyrümdə başımda

fırlanırmış

qan təzyiqindən fırlanan həyatım kimi

sizi sevəcəm unudulmayan bayatı kimi

sizi sevəcəm məndən sonra yaşaya biləcək

şeirlərimin həyatı kimi

məhkumam sizi sevməyə

allah əlini uzat

şəfqət at

içimə...

məni hazırla

içi dolu şəfqətlə ölməyə...

lll

Öləndən sonra,

çox demirəm,

bir azacıq üşüyə bilsəydim

qışda

canım bir azcıq isinsəydi

yayda

öləndən sonra darıxmaya bilsəydim

o tənhalıqda

ah... bir oyana bilsəydim

hər sabah

oyandığım kimi Dan üzü

gəlib öpə bilsəydim

balalarımın üzündən

ruhum bir duman olub

keçsəydi Muğan düzündən

oyana bilsəydim

bir daha ölməzdim, düşünürəm...

lll

oğlum,

bu şeiri yazana qədər

deməsəm də sənə

bilirsən

iki babanı itirmişəm

bir nənəni

dözüm verib allah mənə

özü onları apardığı üçün

ölüm yolunda

neyçin belə fikirlisən neyçin

ətrafındı iki gözəl oğul balan

başının üstündə bir bəlan

amma bu bəla oğul balaların deyil

alın yazın

bir gün səni anlayacaqlar

mən olmasam da o gün

ruhum duyacaq...

yenidən başlayacaq ömrüm...

525-ci qəzet.- 2014.- 26 fevral.- S.8.