İstedad və zəhmətin bəhrəsi
Ötən əsrin 80-ci illərinin əvvəllərinin – “Odlar
yurdu” qəzetində çalışdığım illərin söhbətidir. Şifahi xalq
ədəbi nümunələrinin
– xüsusi ilə atalar sözlərinin fədakar toplayıcısı
Əbülqasım Hüseynzadənin
– yaşı 100-ü haqlamış
bu qocaman ədəbiyyat aşiqinin
həyat və fəaliyyəti barədə
yazmaq üçün
onun İçərişəhərdəki
mənzilindəyəm. Məqsədimi əvvəlcədən
telefonla dediyim üçün birbaşa
mətləbə keçdim:
– Əbülqasım müəllim,
necə oldu ki, atalar sözlərini
toplamaq qərarına
gəldiniz? – deyə
ilk sualımı vermişdim
ki, son illər ayaqlarında yaranan problemlə əlaqədar
kreslo ilə hərəkət edən Əbülqasım müəllim
yaşına yaraşmayan
cəldliklə yanındakı
mizin üstündəki
kağız-qələmi götürdü
və xoş bir təbəssümlə
dilləndi:
– Mən sizin suallarınıza istədiyiniz
kimi ətraflı cavab verəcəyəm. Ancaq arada mənim də sizə suallarım olacaq.
Onun dediklərindən təəccübləndiyimin
fərqinə varmadan Əbülqasım müəllim
davam edirdi:
– Mənim suallarım sadə olacaq. Hansı atalar sözlərini bilirsən? Hansı bölgədənsən?
O yerlərdə işlənən
atalar sözlərindən
hansılarını deyə
bilərsən? Bax, beləcə,
suallarımız qarşılıqlı
olacaq.
Təbii ki, razılaşdım və çay süfrəsi arxasında uzun və maraqlı
söhbətimizin bir məqamında telefon zəng çaldı. Əbülqasım
müəllim evin o başında qoyulmuş
stolun üstündəki
telefonu götürməyimi
və zəng edənə bir saatdan sonra təkrar
zəng vurmasını
bildirməyi xahiş etdi. Mən dəstəyi götürən
kimi “Təbrizə cavab verin” – dedilər. Mən Əbülqasım müəllimə Təbrizdən
zəng vurulduğunu bildirdim. Onun gözlərinə işıq
gəldi:
– Şəhriyardır, Şəhriyar. Dəstəyi mənə verin.
Köhnə dostlar bir-birlərindən
hal-əhval tutdular. Arada Əbülqasım
müəllim ərəb
əlifbası ilə
vərəqlərdə qeydlər
də edirdi. Telefon söhbəti bitdikdən sonra Əbülqasım Hüseynzadə
dərindən nəfəs
alıb dedi:
– Şəhriyardan xahiş etmişdim ki, təzə atalar sözü eşidəndə
mənə desin. 10-15
atalar sözü dedi. İçərisində bir-ikisi vardı
ki, ilk dəfə eşidirdim.
Buna da şükür...
80 ildən də
çox bir müddətdə atalar sözlərini toplayan, nəşr edən Əbülqasım Hüseynzadə
ilə bu söhbəti təsadüfən
xatırlamadım. İstedadlı publisist, muğam və xalq mahnılarının
bilicisi, eyni zamanda tanınmış insanların – daha çox ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin
həyat və fəaliyyəti ilə bağlı maraqlı hekayətlərin yorulmaz toplayıcısı Əkrəm
Qaflan oğlu Məmmədovun qarşımdakı
növbəti kitabını
(Dünyanı belə
gördüm. ”Aspoliqraf”,
redaktoru Dilsuz, Bakı,
2014, 480 səh.)
vərəqləyəndə Əbülqasım Hüseynzadə
ilə təxminən
30 il əvvəlki görüşüm – söhbətim
yadıma düşdü
və fikirləşdim
ki, nə yaxşı ki, aramızda, sıramızda
bu cür fədakar insanlar var. Özlərinin istedad və bacarıqlarını,
qiymətli vaxtlarını,
gözlərinin nurunu,
hətta halal qazanclarının – maaşlarının
bir hissəsini təmənnasız olaraq bu işə – şifahi ədəbi nümunələrin toplanılmasına,
nəşrinə həsr
edir, bu irsin yaşamasına, nəsildən-nəslə ötürülməsinə
vəsilə olurlar.
Əkrəm Qaflanoğlunun bu sahədəki təqdirəlayiq
fəaliyyəti məsulluğu,
məhsuldarlığı və
ciddiliyi ilə də diqqəti çəkir. O, şifahi ədəbi nümunələrin
toplanılması sahəsində
uzun illər ərzində zəngin təcrübə əldə
edib, fikrimizcə, hətta Əkrəmin özünəməxsus metodu,
üslubu formalaşıb.
Ə.Qaflanoğlunun metodu
sadə, maraqlı, eyni zamanda ciddidir:
– o, intuitiv olaraq,
kimdə, harada, hansı məclisdə “xammalın” olduğunu hiss
edir;
– müsahibini dindirməyin, danışdırmağın
mahir ustasıdır;
– qarşı tərəfi sonadək, diqqətlə dinləməyi
bacarır;
– hərdən qələm-kağıza əl
atsa da, niyyətini, məqsədini
açıq-aşkar büruzə
vermir;
– milli adət-ənənələrə,
dini dəyərlərə
xələl gətirən,
onlara kölgə salan, adamların şərəf və ləyaqətinə toxunan,
fiziki naqisliyi qabardan hekayətləri nəinki toplamır, hətta bu cür
mövzuların ortaya
atılmasına yol vermir;
– təkrarçılıqdan,
plagiatçılıqdan, başqasının
malını mənimsəməkdən
çox uzaqdır;
– materialları saf-çürük etməyi,
təhlillər və
müqayisələr aparmağı
bacarır;
– hekayətləri o, hər yerdə, hər zaman toplayır, bu mənada o, məkan, sədd, sərhəd tanımır: çayxana,
xeyir-şər məclisləri,
müxtəlif mədəni-kütləvi,
rəsmi tədbirlər,
görüşlər, səfərlər.
O, Bakıda, Qubada, Qəbələdə, İstanbulda,
Səmərqənddə, Dərbənddə...
eyni ampluadadır.
Heç kimin görmədiyi, müşahidə
etmədiyi, diqqətini
çəkmədiyi tərzdə
söhbətlərdən ona
lazım olan hissəni əvvəlcə
qəlbinə, hafizəsinə
həkk edir, vaxt tapan kimi
kağıza köçürür,
üzərində işləyir;
– bir qayda
olaraq, o, topladığı
materiallar üzərində
yaradıcı iş aparır. Mətnin dadına-duzuna, dilinə, üslubuna, məzmununa xələl gətirmədən
onu artıq ibarə və ifadələrdən təmizləyir;
– nəql olunan
hadisəyə bir neçə prizmadan nəzər salır: mətndə adıçəkilən
adamın, ətrafının
(həm dostlarının,
həm düşmənlərinin)
gözü, təfəkkür
tərzi ilə, oxucunun auditoriyanın nəzəri ilə baxır.
Əkrəm Qaflanoğlunun bu
kitabında demək olar ki, cəmiyyətin
bütün təbəqələrini
təmsil edən insanların həyatına
dair hekayətlər
var. Oxucu
kitabda müxtəlif
peşə sahiblərinin
– yazıçıların, şairlərin, xanəndələrin,
musiqiçilərin, partiya,
dövlət xadimlərinin,
bir sözlə, bizi əhatə edən, hər gün rastlaşdığımız insanlarla
bağlı gülməli,
ibrətamiz, unudulmaz hadisələrlə tanış
olur. Əkrəm bu hadisələri
sadə, eyni zamanda canlı və oynaq bir
dillə nəql edir. Onun topladığı gülməcələr
oxucunun vaxtının
maraqlı keçməsinə
yardım edir, onu yormur, əksinə,
yorğunluğunu çıxarır,
problemlərdən bir
az uzaqlaşdırır,
digər tərəfdən
onun çevik düşünməsi, nəticə
çıxarması üçün
zəmin yaradır, məntiqi düşüncəsinin
inkişafına təkan
verir. Digər tərəfdən qəti əminəm ki, o, bəzi hallarda qələm əhlinə yeni material verir. Əkrəmi mütaliə edəndən
sonra bəlkə yeni hekayə, yeni ssenarilər yazılır, bəlkə
hansı bir povestin, romanın bir epizodu, bir
kinonun, tamaşanın
kadrı yaranır.
Dəfələrlə şahidi olmuşam
ki, müxtəlif tədbirlərdə natiqlər
“Əkrəm müəllim
kitabında yazır ki...” deyə çıxışlarına başlayıblar.
Desəm ki, Əkrəm Qaflanoğlu öz istedad və bacarığını bu
qəbildən olan materialların toplanılmasına
sərf etməsəydi,
bəlkə də o, öz imzasını bir şair, bir publisist kimi
təsdiq edəcəkdi,
bəlkə, bu qənaətimə kimsə
şübhə ilə
yanaşar. Lakin nahaq yerə.
Bu mülahizəm üçün
Əkrəmin az sayda olsa da, hekayə
və şeirləri ciddi əsasdır. Onun bədii təxəyyülü,
obrazları, lirik-fəlsəfi
düşüncələri o qədər dərin, təbii və təsirlidir ki, onlardan aldığın təəssürat bir oxucu kimi uzun
müddət səni tərk etmir.
Ə.Qaflanoğlunun ədəbiyyat və sənət adamları ilə məlhəm, isti münasibətləri, əlaqələri təbiidir. O, uzun illər boyu Yazıçılar Birliyində, sonra “Vətən” Cəmiyyətində işləmiş, daim yaradıcı adamların əhatəsində çalışmışdır. Mirzə İbrahimov, Elçin, İsmayıl Şıxlı, İmran Qasımov, Balaş Azəroğlu, Hüseyn Abbaszadə, Cabir Novruz və s. və i.a. kimi yazıçılarla bir idarədə çalışmış, onlarla ünsiyyətdə olmuşdur. Digər tərəfdənsə, Əkrəm bir neçə il (1973-80) el-oba şənliklərində xanəndəlik etmişdir. Onun müəlliminin Xalq artisti Əlibaba Məmmədov, sinif yoldaşının Məmmədbağır Bağırzadə olduğunu söyləsək elə bilirəm ki, Əkrəmin bu sənətdə – muğam ifaçılığında yerini düzgün müəyyənləşdirməyə yardım edər. Zeynəb Xanlarova, Habil Əliyev, Arif Babayev, Ağaxan Abdullayev, Vamiq Məmmədəliyev, Möhlət Müslümov, Mirnazim Əsədullayev və s. kimi sənətkarlarla daim ünsiyyətdədir. Heç vaxt unutmadığım bir hadisə. Tədbirlərin birində Əkrəm dostlarının təkid və xahişi ilə “Mənsuriyyə”ni oxuyub qurtardıqdan sonra məclis əhli onu ayaqüstü alqışladı. Əyləşəndə fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, Təhsil Nazirliyinin məsul işçisi Natiq İbrahimov qeyri-ixtiyari dilləndi:
– Əkrəmin timsalında təəssüf ki, Azərbaycan xalqı böyük sənətkarını itirib, onu tanımır...
Əkrəm müəllimin birinci kitabı “Həm gülək, həm düşünək” (Bakı, 2002, 351 səh.), ikinci kitabı “55+1” (Bakı, 2008, 376 səh.) adlanır və 2008-ci ildə “QAPP-Poliqraf” nəşriyyatında buraxılmışdır. İrihəcmli bu kitablarda yüzlərlə gülməcə və bu qəbildən olan şifahi ədəbi nümunələr toplanılıb. Həmin vaxtdan bizi beş-altı il ayırır. Əkrəm Qaflanoğlu bu müddətdə də eyni həvəs və maraqla öz axtarışlarını davam etdirmiş, nəticədə daha dolğun, sanballı əsər ərsəyə gəlib. Bu kitabı oxuyarkən yüzlərlə insanla sanki birbaşa ünsiyyətdə olursan, onların həyatındakı mənalı və maraqlı məqamlarla rastlaşırsan. Təbəssüm, təəccüb dolu simalar, unudulmaz səhnələr bir-birini əvəz edir. Bu zaman xoş ovqatı sənə bəxş etdiyi üçün sənətkarların talelərində yaşanmış bir anı, məqamı oxucuya çatdırdığı üçün Əkrəm Qaflanoğlunun ünvanına minnətdarlıq dolu duyğularını izhar edirsən: Əkrəm, dayanma, yenə axtar, yenə tap, yenə yaz, yenə nəşr et!” Əminəm ki, istedad və zəhmətin bəhrəsi olan bu kitab da oxucular tərəfindən məhəbbət və maraqla qarşılanacaq.
Abid Tahirli
525-ci qəzet.-
2014.- 21 iyun.- S.24.