ALLAHIM...

Baxçasaray güzarım,

Həm sevib, həm bəzərim.

Səndən ayrı düşərsəm,

Atəş olsun məzarım.

Qədim Krım mahnısı

Ey bizi yaradan,

Səmavi kitablarn hər fəslində

Deyirsən: Mənsiz olmayın!

Dinsiz, imansız olmayın!

Əslində kainat sənsən.

Sənin qurduğun oyundayıq biz,

Sənin qoynundayıq biz.

Bir planetdi hər zərrəniz,

Biz o zərrədə zərrəyiz.

Səndən özgə kainatda nə var ki,

Duyuruq hər yanda sənsən.

Zaman da, məkan da sənsən.

Bizi yaradan da sənsən.

Bizi yandıran da sənsən,

Bizə yanan da sənsən.

Yandıranda bir az

Özün də yanırsan, deyəsən.

Qaralı, sarılı, ağlı

Yaratdığın insanların

Çoxunun hələ çox körpədi ağlı.

Odla oynayırlar bu qan hərisləri.

Qan içməkdən doymayırlar,

Gözlərini kor eyləyib hirsləri.

Mutantlar artır,

Yarı canavar, yarı adam var.

Elə bilirlər doğulan, doğan özləridir.

Unudublar hamımızı

Bir yaradan var.

Allahım, yaradan sənsən,

Sənə qalır əlac.

İnsan ağlının gözünü aç!

İnsana məhəbbət, mərhəmət ver,

Sənsiz qoyma bizi.

İnsan insana əl qaldıranda

tut əlimizi.

Qoy insan insana əl tutsun,

Hər kəs hikkəsini udsun.

Kini, nifrəti unutsun,

Şəfqətlə gülsün insan gözü.

Körpənin bir damla göz yaşında

boğula bilər yer üzü.

Allahım, yaradanların ən güclüsü sənsən.

Yaratdıqlarının ən gözəli insandır!

Rəngləri fərqli olsa da

Ürəklərində axan eyni qandır.

Allahım, bu qolu zorlu,

ağlı azları,

bu qanmazları

Özün qandır!

10.03.2014

KRIMA QAR YAĞIB

(Şeir F.Qocanın 1988-ci ildə "Azərnəşr" tərəfindən çap olunmuş "Seçilmiş əsərləri"kitabından götürülüb)

İyirmi ildən çoxdur

qayıdıb müharibədən

Ayaqsız bir bədən -

bir evin dirəyi,

dörd oğlun atası.

Zərəfşanın əri.

Zərəfşanın müharibədən qayıtmış

ayaqsız günləri.

Krımda bir cüt uşaq qəbri kimi

dəfn eləyib ayaqlarını.

Arzularını qoltuq ağacı eləyib

dişləyib dodağını.

Nə ağlayıb, nə də off!- deyib.

İndi soyuq dəyib,

qızdırma salıb onu yaman hala,

sayıqlayır yavaş-yavaş:

-Ay arvad, ayaqlarım üşüyür,

ayaq barmaqlarımı ovxala, -

Gilələnir gözlərində yaş...

Zərəfşan çaşıb əl atır

yorğanın ayaq tərəfinə,

Bir an nə danışa bilir, nə də dinə.

Çəngəsində boş yorğan

hönkürüb keçir yan otağa:

- Görəsən neyləmişdik Allaha.

Yəqin Krımdı, nədi,

ora qar yağıb.

Allah, istini əsirgəmə ordan,

Çöldə payız havası,

Yanında dörd oğul -

dörd çinar kimi.

Ayaq tərəfində Zərəfşan xala.

Kişi arada sayıqlayır:

- Ay arvad, ayağımı, ayağımı...

ovxala-ovxala...

KRIMA BAHAR GƏLMƏYƏ QORXUR

Bahar Krıma gəlməyə qorxur,

Havasında barıt qoxusu var.

Torpağın canında qorxusu var.

Zəhərli baxışlarından

Güllər gülməyə qorxur.

Vahiməli ruzgarlar əsir.

Bu dəfə kimlərsə

Zərəfşanın ərinin ayaqların

Krımdan kəsir.

O ayaqlar Krım uğrunda döyüşmüşdü.

Krımda şəhid düşmüşdü.

İndi də yad ayaqlar

altında tapdalanır.

İndi Krımda insanlar arasında olan

mehribanlıq, məhəbbət talanır.

Bəs deyirdilər Fürerin övladı yoxdu?

Zaman gərginliyindən burda

İçdiyimiz suyun, yediyimiz çörəyin

dadı yoxdu.

Dünyanın gözü görə-görə

Ağbirçək bir ananın əlini kəsirlər.

Qədim Ukraynanın əlini kəsirlər.

Allahım, havasızlıqdan

boğuluram, ölürəm,

çünki mən yaxşı bilirəm

bu necə ağrıdı.

Allahım, mən susuram,

ürəyim səni imdada çağırdı.

11.03.2014

Fikrət QOCA

525-ci qəzet.- 2014.- 12 mart.- S.7.